"Hegel oczywiście nie twierdzi, że empiryczna historia lub filozofia się skończy. [...] Historia empiryczna trwa, trwają wydarzenia historyczne - ale historia nie wyłania nowej problematyki filozoficznej, nie zawiera w sobie elementów filozoficznej renowacji. Konflikty występujące w historii, w rzeczywistości społecznej i politycznej, oczywiście istnieją - ale nie przekraczają już tej samowiedzy, która zawarta jest w filozofii historii, nie wytwarzają nowych form 'świadomości wolności'. Również i refleksja filozoficzna jest [...] nadal uprawiana. Ale w świecie [...] filozoficznie zakończonym nie wyłaniają się nowe formy dyskursu, nowe formy samowiedzy. Uzyskana samowiedza nosi charakter absolutny w tym sensie, że wyczerpała możliwe, filozoficznie istotne formy dyskursu. [...] Mówiąc w skrócie - możliwe i konieczne jest dalsze uprawianie filozofii, niemożliwe jest natomiast pojawienie się nowej postaci 'fenomenologii ducha'" (22-23) - Bronisław Baczko.

"Natomiast zdaniem Hegla przejście do poznania absolutu nie może mieć charakteru przeskoku od niewiedzy do wiedzy, lecz musi stanowić prawidłowy proces wznoszenia się na coraz wyższe szczeble poznania. Wiedza absolutna jest dopiero rezultatem, zapośredniczonym przez proces rozwoju niższych form poznania" (66) - Aleksander Orłowski.

"[...] nie ignorował on roli empirii w poznaniu, lecz stojąc na stanowisku racjonalizmu, nie uznawał tylko konstytutywnej roli doświadczenia w stosunku do treści wiedzy" (90) - Aleksander Orłowski.

"Hegel oczywiście nie twierdzi, że empiryczna historia lub filozofia się skończy. [...] Historia empiryczna trwa, trwają wydarzenia historyczne - ale historia nie wyłania nowej problematyki filozoficznej, nie zawiera w sobie elementów filozoficznej renowacji. Konflikty występujące w historii, w rzeczywistości społecznej i politycznej, oczywiście istnieją - ale nie...