Trzeba być nie lada chemikiem, by skutecznie skrystalizować myśli w roztworze intelektualnym. Nazbyt łatwo idzie tworzyć małe kryształki, które zamiast budzić podziw, to jedynie zsypują się do buta i uwierają w stopę. Marcin Giełzak okazał się być alchemikiem i udało mu się wydestylować z tego bryłki złota.

Trzeba być nie lada chemikiem, by skutecznie skrystalizować myśli w roztworze intelektualnym. Nazbyt łatwo idzie tworzyć małe kryształki, które zamiast budzić podziw, to jedynie zsypują się do buta i uwierają w stopę. Marcin Giełzak okazał się być alchemikiem i udało mu się wydestylować z tego bryłki złota.

Marcin Giełzak (zarówo w swojej książce, jak i podcaście) odczarowuje i odkłamuje lewicę- tak dzisiejszą, jak i historyczną. Już za sam ten fakt należą się autorowi brawa. Choć światopoglądowo stoję w opozycji do socjalizmu, to intelektualna i moralna uczciwość nakazuje mi docenić i uznać pozytywną hitoryczną rolę jaką ten nurt odegrał w naszej (i nie tylko naszej) części świata. Cenię Marcina m.in. za to, że nie posiada w swoich imperatywach taniego antyklerykalizmu (tak charakterystyczneo dla dzisiejszej polskiej lewicy) oraz za to, że należy do tej mniejszości, która potrafi zrozumieć prawdziwe źródła i wartości towarzyszące socjalizmowi u jego zarania. Jest to coś niezwykłego, choć jeszcze trochę ponad 80 lat temu były to rzeczy oczywiste.

Cieszę sę również, że Marcin Giełzak zdecydował się na aforystykę. Lubię tę formę przekazu, pewnie dlatego, że- podobnie do autora- zaczytywałem i zaczytuję się w klasykach tego gatunku, jak Davila, Nietzsche, de Chamfort, Blake, Cioran, czy Elzenberg.

Z wieloma perspektywami i stanowiskami pisarza trudno mi się zgodzić, ale nie o to chyba autorowi chodziło, wszak książka ma skłaniać do refleksji, nie kiwania z uznaniem głową przy co drugiej stronie.

Nie wiem komu mógłbym polecić książkę. Jeśli już miałbym ją targetować, to skierowałbym się ku ludziom zarówno z prawicy jak i lewicy, którzy nie mają zbytniej wiedzy o socjalizmie, a chcieliby znaleźć jakiś punkt zaczepienia dla jej pogłębienia. Mógłbym polecić "Wieczną lewicę" również tym, którzy nie lubią wychodzić poza bańkę... komuś jeszcze? Chyba napiszę Nietzschem, że książka jest dla wszystkich i dla nikogo. ;)

Marcin Giełzak (zarówo w swojej książce, jak i podcaście) odczarowuje i odkłamuje lewicę- tak dzisiejszą, jak i historyczną. Już za sam ten fakt należą się autorowi brawa. Choć światopoglądowo stoję w opozycji do socjalizmu, to intelektualna i moralna uczciwość nakazuje mi docenić i uznać pozytywną hitoryczną rolę jaką ten nurt odegrał w naszej (i nie tylko naszej) części...

Szczerze powiedziawszy to miałem dość mieszane uczucia co do książki.

Po pierwsze, spodziewałem się, że dostanę zbiór złotych myśli lewicy. Tymczasem dostałem... zbiór aforyzmów autora. Niby oczywiste, ale nie tego się spodziewałem kupując tę książkę i to był ogromy zawód.
Po drugie, większość aforyzmów jest albo nijaka, albo rozwlekła, albo zwyczajnie głupia. I nie pomaga tutaj *disclaimer* na wstępie książki, że aforyzm to nie tyle mądrość, co śmiałość.

Ale w gruncie rzeczy da się z tego wyłowić rzeczy ciekawe, spostrzegawcze i błyskotliwe. Również z tego względu, że ta książka nie jest manifestem lewicy, tutaj dostaje się wszystkim: prawicy, Nowej Lewicy, czasem lewicy w ogóle, aktywistom, księżom, antyklerykałom, politykom wszelakiej maści, dziennikarzom... słowem, wszystkim. Wynika to głównie z faktu, że autor jest socjalistą (o poglądach narodowo-chrześcijańskich),więc jego poglądy nie wydają się być wbiciem kija w mrowisko.

Książka zmobilizowała mnie poszukania informacji o co ciekawszych postaciach, wydarzeniach czy ideologiach. Zdałem sobie sprawę z tego, że o Rewolucji Francuskiej nie wiem tak naprawdę nic (a cała moja wiedza o XIX wieku to tylko parę hasełek wykrzykiwanych w prawicowych mediach). Co zaliczam jej na plus, chociaż stanowiła jedynie bodziec do dalszych, samodzielnych poszukiwań.

Ogólnie to przydałoby się, aby autor na spółę z Jakubem Dymkiem stworzyli jakiś podręcznik podstawowych pojęć (pod dowolną postacią),bo niejednokrotnie czytając tę książkę czułem się zagubiony co tak naprawdę autor miał na myśli mówiąc choćby 'liberał' albo 'poglądy liberalne'. I fakt, że komunizm i próba reakcji na tą traumę pod postacią korwinizmu wypaczył w Polsce wiele pojęć, a ja pozostawałem przez długi czas pod wpływem prawicowej prasy i książek w tym nie pomagał.

Ogólnie w sumie to nie wiem co o tej książce powiedzieć, bo tak za bardzo nie wiem komu ją polecić. W ostatecznym rozrachunku raczej jej nie sprzedam i będzie sobie stała na półeczce, po to by sobie przypomnieć co bardziej kąśliwą uwagę. Ogólnie to byłby całkiem ok zbiór mądrości dla socjalisty, ale poza tym... dla kogo jeszcze?

I przede wszystkim, cena 45zł nie uzasadnia zakupu tej książki. Wiem, że DLR stawia na branding i budowanie struktur, ale może szanujmy się w obie strony, co?

Szczerze powiedziawszy to miałem dość mieszane uczucia co do książki.

Po pierwsze, spodziewałem się, że dostanę zbiór złotych myśli lewicy. Tymczasem dostałem... zbiór aforyzmów autora. Niby oczywiste, ale nie tego się spodziewałem kupując tę książkę i to był ogromy zawód.
Po drugie, większość aforyzmów jest albo nijaka, albo rozwlekła, albo zwyczajnie głupia. I nie...

Typowy Gielzak, tym razem na papierze. Tak jak wspomina we wstępie autor, to lektura bardziej do myślenia niż czytania.

Typowy Gielzak, tym razem na papierze. Tak jak wspomina we wstępie autor, to lektura bardziej do myślenia niż czytania.

Znakomita kolejna książka i aforystyczny debiut współautora podcastu "Dwie Lewe Ręce"! Marcin Giełzak w swoich kręgach znany jest głównie z komentarzy politycznych, zwłaszcza związanych z wątkami francuskimi. Przeciętny czytelnik, mniej zaznajomiony z międzynarodową polityką, mógłby się obawiać, że nie znajdzie tu zbyt wiele dla siebie. Jest zupełnie inaczej! "Wieczna lewica" to zdecydowanie bardziej złożona pozycja, a poszczególne aforyzmy zaczynają składać się w całość po poznaniu biografii autora (nawiązuję chociażby do biznesowego doświadczenia zawodowego Giełzaka). Czytelnik szybko wyłapie, że poza fascynacją "tego, co już było", autor chętnie skręca w zupełnie współczesne rejony i karmi czytelnika słowami, z którymi ten może zestawić własne doświadczenia i przemyślenia.

Znakomita kolejna książka i aforystyczny debiut współautora podcastu "Dwie Lewe Ręce"! Marcin Giełzak w swoich kręgach znany jest głównie z komentarzy politycznych, zwłaszcza związanych z wątkami francuskimi. Przeciętny czytelnik, mniej zaznajomiony z międzynarodową polityką, mógłby się obawiać, że nie znajdzie tu zbyt wiele dla siebie. Jest zupełnie inaczej! "Wieczna...

Uczta intelektualna, najcenniejsze było uświadomienie Sobie, że po drugiej stronie są tacy sami Ludzie.

Uczta intelektualna, najcenniejsze było uświadomienie Sobie, że po drugiej stronie są tacy sami Ludzie.

"Nie jestem lewakiem, ale..."

Tego typu komentarzy pod filmami Dwóch Lewych Rąk jest całkiem sporo. Skąd ten fenomen? Wydaje mi się, że Marcin Giełzak (wraz z Jakubem Dymkiem) wyróżnia się wśród polskich lewicowców przede wszystkim tym, że traktuje swoich słuchaczy/widzów poważnie. Nie zabawia się w ideologiczne wojenki,erystyczne przekomarzanki, ani nie próbuje po klasistowsku umoralniać "ciemnogrodu". Zamiast tego woli odnosić się do faktów, badań, historii, nie stroniąc przy tym od własnej subiektywnej perspektywy, co uważam za dowód uczciwości.

Zaznajamiając się z twórczością i poglądami takich postaci, jak Dembowski, Libelt, Krzywicki, Limanowski, czy Brzozowski i porównując ich do dzisiejszych socjalistów, doszedłem do wniosku, że "dobra" i wartościowa lewica po prostu w Polsce umarła. Nadzieję, że jednak nie do końca, przywrócił mi dopiero podcast Dwie Lewe Ręce. "Wieczna Lewica" Marcina Giełzaka tylko mnie w tej nadziei umacnia.

Lewicowość przedstawiona w tej książce jest postępowo tradycyjna, jednocześnie heterodoksyjna (paradoks jedynie pozorny) i widać, że przy tym głęboko przemyślana, a jednak w samym źródle i swej istocie typowa. Przywodzi na myśl socjalizm PPS-owski (do czego zresztą sam autor się odwołuje),który jest silnie zakorzeniony w myśli polskiego romantyzmu, nie gubiąc jednak politycznej trzeźwości i stroniąc od antykwaryczności, do której Polacy mają niestety słabość.

Polecam gorąco wszystkim. Ludziom o lewicowej wrażliwości dla zobaczenia, że istnieje coś więcej od polityki tożsamościowej skupiającej się na wymyślnych problemach proletariatów zastępczych, a tym z prawej strony dla uzmysłowienia sobie, że "lewicowy" nie musi być synonimem naiwności, głupoty, czy oszołomstwa.

"Nie jestem lewakiem, ale..."

Tego typu komentarzy pod filmami Dwóch Lewych Rąk jest całkiem sporo. Skąd ten fenomen? Wydaje mi się, że Marcin Giełzak (wraz z Jakubem Dymkiem) wyróżnia się wśród polskich lewicowców przede wszystkim tym, że traktuje swoich słuchaczy/widzów poważnie. Nie zabawia się w ideologiczne wojenki,erystyczne przekomarzanki, ani nie próbuje po...