‘’Carson z Wenus” to już trzeci tom przygodowej serii Sci-Fi autorstwa Edgara Rice Burroughsa, który swoją twórczością powołał do życia takie znane postacie jak Tarzan, John Carter czy bohater cyklu Wenus właśnie, Carson Napier.

Fabuła omawianego tomu rozpoczyna się dokładnie tam, gdzie zakończyła się przygoda znana z poprzedniej części, czyli „Zagubieni na Wenus”. Główny bohater tej sagi, Carson Napier, wraz ze swoją wybranką serca Duare, próbują powrócić w jej rodzinne strony, do kraju Vepai. Używają w tym celu latającej maszyny zwaną anotarem, która pozwala płynnie i szybko przemieszczać się nad całym niebezpiecznym obszarem.

Jak to jednak bywa w twórczości Burroughsa, wyprawa nie osiąga swojego pierwotnego celu, zamiast tego Carson i Duare decydują się zakotwiczyć w królestwie Korvu, gdzie para szybko zdobywa uznanie mieszkańców tej krainy. Chcąc im się odwdzięczyć, Carson decyduje się przeprowadzać z użyciem swojej maszyny bombardowania nad wrogim miastem opanowanym przez nikczemnego Mephisa, lidera armii Zanitów którzy to podporządkowali sobie resztę regionu i prowadzą oblężenie Korvu, które to miasto się im opiera.

W odróżnieniu od dwóch pierwszych książek z Wenusjańskiej serii – które były lekturą przede wszystkim przygodową i o odkrywaniu nowych światów – Carson z Wenus jest historią bardziej polityczno-szpiegowską, rozgrywającą się przez prawie cały czas czytania w jednym z dwóch miast. Z jednej strony takie skupienie akcji na dominującym wątku pozwoliło wprowadzić zaskakująco dużą ilość osób z którą Carson bohater wchodzi w dłuższe interakcje, co jest wręcz rekordowym wynikiem jak na to, co zazwyczaj serwował autor, gdzie akcja dość szybko porzucała jedną lokację i jej mieszkańców na rzecz następnej.

Z drugiej jednak, zanika w tym eksploracja nieznanego świata, a głównym zagrożeniem staje się człowiek i reżim jaki wprowadził.

Tytuł wyszedł w 1938, przez co autor na fali tamtejszego strachu przed wojną, faszyzmem i III Rzeszą, zawarł w lekturze oczywiste nawiązania do realiów tamtejszego okresu. Dość powiedzieć, że jedna z kluczowych postaci, będąca nie wzbudzającym zaufania i samolubnym liderem Korvu, nazywa się Muso: zarówno jego imię jak i działania jakie prowadzi są oczywistym nawiązaniem do Benito Mussoliniego, a i kraj którym zarządza to idealnie opanowany przez faszyzm i kult jednostki obszar Wenus.

Oczywiście Burroughs krytykuje i nabija się z takiego systemu politycznego jak tylko może. Jedna z bohaterek wprost opowiada Carsonowi, jak pomogła wprowadzić kuriozalne zasady pokroju stawania na głowie przed wodzem, albo kara śmierci za kichnięcie w czasie apelu, byle by tylko obrzydzić mieszkańcom te realia tak bardzo jak tylko się da. Jak w żadnej jego poprzedniej książce, tutaj komentarz polityczny jest wyczuwalny zdecydowanie najbardziej.

Ja w fikcyjnych historiach bardzo doceniam to, że potrafią być one trafnym komentarzem do realiów zarówno lat minionych jak i bliskich (kult jednostki i absurdy z tym związane wciąż mają się dobrze, co można dostrzec odpalając po prostu rządowe media),jednocześnie rozumiem, że osoby które najbardziej w stylu pisarza lubiły tą pogoń za przygodą mogą poczuć się dosyć zaskoczeni taką zmianą klimatu.

Większość akcji w Carsonie z Wenus to jawna walka z Zanitami jak i sabotowanie ich jako szpieg od środka. Walki z potworami znane z poprzednich przygód czy wojaży Johna Cartera na Marsie nie występują w tym tomie, tak samo jedyny wątek samotnej podróży w nieznane ma miejsce praktycznie w ostatniej części opowiadania. Sami Zanici są zaś pokazani w tak bardzo okrutny, karykaturalny i odpychający sposób, że nie da się ich polubić, i czytelnik błyskawicznie wie, kto tu jest tym dobrym i komu można zaufać, a kto prędzej czy później zazna zemsty za krzywdy które wyrządził.

Pod tym względem jak i nie umieralności „tych dobry” Carson z Wenus to już stary dobry Burroughs. Dla mnie taki mniejszy akcent na podróżowanie po Wenus a większe skupienie się na konkretnym jego regionie było powiewem świeżości, który po przeczytaniu 10 tomów Cartera i dwóch poprzednich NAPRAWDĘ został przeze mnie miło powitany 😊

I chociaż nie ma tu mowy o żadnej rewolucji w stosunku do tego co już było, to przy tomie trzecim bawiłem się zdecydowanie najlepiej spośród wszystkich przeczytanych, i takie skondensowanie akcji w jednym miejscu i na postaciach towarzyszących Carterowi przez cały czas wyszło moim zdaniem na dobre.

Oczywiście Carson z Wenus to obowiązkowa pozycja dla tych, co chcą mieć tą sagę tak czy tak przeczytaną, natomiast lektura sama w sobie jest ciekawym komentarzem do świata roku 1938 widziana oczami autora Sci-Fi, i wiele z obserwacji Burroughsa jest – niestety – dalej aktualnych w 2021 roku.

‘’Carson z Wenus” to już trzeci tom przygodowej serii Sci-Fi autorstwa Edgara Rice Burroughsa, który swoją twórczością powołał do życia takie znane postacie jak Tarzan, John Carter czy bohater cyklu Wenus właśnie, Carson Napier.

Fabuła omawianego tomu rozpoczyna się dokładnie tam, gdzie zakończyła się przygoda znana z poprzedniej części, czyli „Zagubieni na Wenus”. Główny...