Rozumiem zawód tych, którzy się zawiedli, przeczytawszy książkę Krzysztofa Piersy budującego swój wizerunek na kogoś wpasowującego się w określenie "mentor" - i mówię to bez krzty uszczypliwości.

Liceum Ogólnomagiczne w jego wykonaniu to przede wszystkim manifest, a nie przygodowa powieść, którą można by porównać do historii Harry'ego Pottera. Z drugiej jednak strony nie da się odnieść wrażenia, że autor miał to wszystko poukładane. Chodzi mi o to, że książka jawi się jako taka, która nie wie, czym właściwie chce być.

Z jednej strony mamy Milenę, młodą, mądrą czarodziejkę, która często powtarza pytania, gdy czegoś nie wie. A nie wie całkiem sporo, jako że nie pochodzi z w pełni magicznej rodziny, przez co z początku z trudem odnajduje się w szkole magii i czarodziejstwa. Są też inni bohaterowie, zręcznie wykreowani i z charakterem. Niestety, magii jest tu dość mało. Przynajmniej takiej prawdziwej, ale o tym zaraz. Tym, co sprawia, że tak jest, jest druga część książki-manifestu.

Pojawia się wiele opisów i sytuacji krytykujących polski system szkolnictwa, w którym Krzysztof Piersa funkcjonuje i o którym zawsze ma wiele do powiedzenia — znów, bez uszczypliwości, bo sam często słucham tego, co mówi.

Ten dualizm to niejedyny kontrast, który da się zauważyć w książce. Z tym że kontrast w przypadku Liceum Ogólnomagicznego to raczej wada, a nie zaleta. Nie wszystko zagrało tutaj tak, jak powinno.

Uczniowie dzielą się na magicznych i niemagicznych, ścierają się ze sobą i rywalizują, choć w teorii wszyscy mają równe szanse — jak to w polskiej szkole bywa. Praktyka okazuje się jednak bardziej brutalna, co Krzysztof Piersa świetnie pokazuje.

Jedyna magia, jaka tu jest, jest wykorzystana do tego, by przedstawić jakieś zagadnienie funkcjonujące w naszym świecie. Przykłady? Magiczne MMA jako krytyka freak fightów, czytanie w myślach i magiczne karteczki — SMS-y i Messenger. Mikstury? Chyba tylko do tworzenia alkoholu. Lekcje rzucania zaklęć? Zwykły język polski i historia. Brak zaskoczenia (trochę szkoda Mileny, która napalała się na tę szkołę tak, jak niektórzy czytelnicy na książkę). Sama magia też wygląda raczej klasycznie i stereotypowo — siła woli, skupienie, pstryk i boom — leci kula ognia.

Kolejnym dużym problemem w mojej ocenie jest target, a raczej jego brak. Z jednej strony konsekwencje niektórych czynów są dość pobłażliwe. Chciałoby się rzecz, że takie rozwiązania pasują do YA. Z drugiej jednak nie brakuje brzydkich słów określających poszczególne fragmenty ludzkiego ciała, a także nieładnych zwrotów związanych raczej z podwórkiem na tej jednej patologicznej dzielnicy w Twoim mieście. To, co próbuję powiedzieć, to że dla dorosłego ta książka jest zbyt infantylna, a dla dziecka może się okazać zbyt wulgarna i wyuzdana.

Słuchałem w audiobooku i — mówiąc szczerze — nie wiem, czy dałbym radę przeczytać tę książkę. Mam wrażenie, że do połowy niewiele się dzieje. Jeśli jest tam budowana jakaś intryga wedle zasady trzech aktów, to jest ona tak niesatysfakcjonująca, że na końcu już totalnie grzebie możliwość dania w pełni pozytywnej recenzji.

Gdybym miał wskazać plusy, to powiedziałbym o świecie, który nie przypomina Harry-ego Pottera (wspominam o nim dopiero w recenzji). Ani razu nie miałem takiego skojarzenia, a wiem, że niełatwo jest napisać cokolwiek związanego ze szkołą czarodziejstwa po sukcesie Rowling. Bohaterowie są ciekawie wykreowani, choć z drugiej strony dość stereotypowo, ale niech nie będzie, że się tylko czepiam.

Jako manifest i odbicie lustrzane naszej rzeczywistości — ok, tak powinniśmy postrzegać tę historię.
Jako powieść fantasy — no niestety, to nie to.

Rozumiem zawód tych, którzy się zawiedli, przeczytawszy książkę Krzysztofa Piersy budującego swój wizerunek na kogoś wpasowującego się w określenie "mentor" - i mówię to bez krzty uszczypliwości.

Liceum Ogólnomagiczne w jego wykonaniu to przede wszystkim manifest, a nie przygodowa powieść, którą można by porównać do historii Harry'ego Pottera. Z drugiej jednak strony nie...

Do książki miałam chyba ze 3 podejścia, nie ze względu na książkę, bo okazała się świetna, a ze względu na to że mi się ta 20 letnia ceratka ze stolika w internacie przypomniała ( a wiem to stąd że w albumie szkolnym znalazłam tą sama ceratke tylko osoby na zdjęciu takie fryzury z poprzedniej dekady miały jak nie sprzed dwóch ). A i grono pedagogiczne również mi się przypomniało i koleżanki z klasy co to lubily tylko swoich a człowiek po latach widzi że i to nie do końca. Ach wspomnienia. Ale warto było jeszcze raz się w to zagłębić chociażby po to by jeszcze raz sobie pewne rzeczy przemyśleć.
A jeśli chodzi o recenzje to rzadko trafia się książka fantasy tak dobrze osadzona w realnym świecie przy jednoczesnym umieszczenie tak wielu elementów fantastycznych i dopiero po tej książce dotarło to do mnie jak mało jest książek gdzie świat realny i fantastyczny są tak ściśle związane ze czytelnik naprawdę może uwierzyć że miejsce książkowej akcji może być za rogiem.

Do książki miałam chyba ze 3 podejścia, nie ze względu na książkę, bo okazała się świetna, a ze względu na to że mi się ta 20 letnia ceratka ze stolika w internacie przypomniała ( a wiem to stąd że w albumie szkolnym znalazłam tą sama ceratke tylko osoby na zdjęciu takie fryzury z poprzedniej dekady miały jak nie sprzed dwóch ). A i grono pedagogiczne również mi się...

Jak na szkolną młodzieżówkę jest to dość ciekawa pozycja, lekka, zabawna i wciągająca, bardzo szybko się czyta, a i tematyka całkowicie w moim guście :)

Jak na szkolną młodzieżówkę jest to dość ciekawa pozycja, lekka, zabawna i wciągająca, bardzo szybko się czyta, a i tematyka całkowicie w moim guście :)

Przy początku byłem zachwycony dowcipną narracją, niestety humor szybko uciekł, zostawiając na resztę książki już tylko przewidywalną do cna fabułę i bohaterów. Nie jest to książka zła tylko właśnie słaba, ze sporadycznymi przebłyskami humoru czy narracji; jak np. metafora oczekiwania, kiedy wreszcie bogatym dzieciakom się oberwie za ich samowolki: „Kiedy trafi się ten przysłowiowy kamień, na którym stępi się pozłacana kosa?".

Przy początku byłem zachwycony dowcipną narracją, niestety humor szybko uciekł, zostawiając na resztę książki już tylko przewidywalną do cna fabułę i bohaterów. Nie jest to książka zła tylko właśnie słaba, ze sporadycznymi przebłyskami humoru czy narracji; jak np. metafora oczekiwania, kiedy wreszcie bogatym dzieciakom się oberwie za ich samowolki: „Kiedy trafi się ten...

Niby polski Harry Potter, ale jednak coś zupełnie innego. Mam jednak wrażenie, że pan Piersa zbyt bardzo poszedł w krytykę obecnego systemu edukacji. Wolałbym jednak fabułę zamiast takiego festiwalu pokazywania (btw, bardzo trafnego) absurdów. Nie mniej książka bardzo dobra.

Niby polski Harry Potter, ale jednak coś zupełnie innego. Mam jednak wrażenie, że pan Piersa zbyt bardzo poszedł w krytykę obecnego systemu edukacji. Wolałbym jednak fabułę zamiast takiego festiwalu pokazywania (btw, bardzo trafnego) absurdów. Nie mniej książka bardzo dobra.

Właśnie zamykam rok 2023 tą książką. Tak sobie czytam opinie innych osób i raczej się z większością nie zgadza. Tempo było w porządku. Rozwój bohaterów poprawny. Narzeczona zarumieniła się przy scenach z romansowych. Generalnie bawiłem się całkiem dobrze. Czemu nie ma bobrów na lubimy?

Właśnie zamykam rok 2023 tą książką. Tak sobie czytam opinie innych osób i raczej się z większością nie zgadza. Tempo było w porządku. Rozwój bohaterów poprawny. Narzeczona zarumieniła się przy scenach z romansowych. Generalnie bawiłem się całkiem dobrze. Czemu nie ma bobrów na lubimy?

Nie tego oczekiwałam.
Nie jestem pewna co właściwie autor chciał osiągnąć i czy nie wyszło mu dokładnie odwrotnie...

Nie tego oczekiwałam.
Nie jestem pewna co właściwie autor chciał osiągnąć i czy nie wyszło mu dokładnie odwrotnie...

Ogólnie ta książka mi się podobała
To było pokazanie jak traktuje się innych w szkołach błędy w systemie nie kompetentnych nauczycieli czy program nauczania
Była to generalnie książka w innym stylu
Ale polecam szczególnie jeśli macie zastój czytelniczy

Ogólnie ta książka mi się podobała
To było pokazanie jak traktuje się innych w szkołach błędy w systemie nie kompetentnych nauczycieli czy program nauczania
Była to generalnie książka w innym stylu
Ale polecam szczególnie jeśli macie zastój czytelniczy

Pozycja przeczytana w ramach miesięcznego wyzwania. Pozycja świetna, że aż dziw, że ma takie niskie oceny. Idealne pokazanie absurdów edukacji w naszym kraju (wiem coś o tym chodź chodziłam do prywatnej). A dobrym dowodem na to są pewne dwa momenty, które wywołały u mnie uczucie bezsilności. Dodatkowo łatwo było mi się utożsamić z bohaterką, bo również niedługo pójdę do liceum. Jednak , jak w przypadku Nimony, nie spodobało mi się lekko zakończenie. Wiem, że było niespodziewane, ale liczyłam na coś bardziej szczęśliwego, choć co się dziwić skoro to Polska rzeczywistość.

Pozycja przeczytana w ramach miesięcznego wyzwania. Pozycja świetna, że aż dziw, że ma takie niskie oceny. Idealne pokazanie absurdów edukacji w naszym kraju (wiem coś o tym chodź chodziłam do prywatnej). A dobrym dowodem na to są pewne dwa momenty, które wywołały u mnie uczucie bezsilności. Dodatkowo łatwo było mi się utożsamić z bohaterką, bo również niedługo pójdę do...

Liceum ogólnomagiczne - wzorowana jest ona na znanym Harrym Potterze ale wszystko dzieje się w Polsce. Oto jedna z moich ulubionych wypowiedzi "naczytałaś się fanfików na wattpadzie...-skwitowała.-zapominasz o ważnej kwestii: nawet jeśli jest magia...To jest Polska. Tego nie ogarniesz"

Liceum ogólnomagiczne - wzorowana jest ona na znanym Harrym Potterze ale wszystko dzieje się w Polsce. Oto jedna z moich ulubionych wypowiedzi "naczytałaś się fanfików na wattpadzie...-skwitowała.-zapominasz o ważnej kwestii: nawet jeśli jest magia...To jest Polska. Tego nie ogarniesz"