"Fragmenty" bardzo mi się podobały. Proza Katarzyny Zwolskiej-Płusy jest utkana z metafor, a jednocześnie mocno osadzona w bolesnej prawdziwości, w sprawach rzeczywistych. To połączenie intryguje i sprawia, że od tej pozycji trudno się oderwać.

"Fragmenty" bardzo mi się podobały. Proza Katarzyny Zwolskiej-Płusy jest utkana z metafor, a jednocześnie mocno osadzona w bolesnej prawdziwości, w sprawach rzeczywistych. To połączenie intryguje i sprawia, że od tej pozycji trudno się oderwać.

Z pewnością "Fragmenty" wyróżniają się podejmowanymi tematami, ale do tego już nas przyzwyczaiła Katarzyna Zwolska-Płusa – jeśli wszyscy odwracają wzrok od jakiegoś miejsca/zdarzenia/zjawiska, tam z pewnością zjawi się autorka "Vesica piscic" i z brutalną szczerością, naturalizmem wręcz, opisze nam co i jak. I będzie tak bardzo bolało, ale nie przestaniemy czytać, bo te teksty robią nam coś bardzo ważnego.

"Fragmenty" wyróżniają się także literacko! Każde opowiadanie zbudowane zostało wokół innej koncepcji, a wspólnym mianownikiem są zjawiska kryjące się pod hasłami: kobieta, macierzyństwo, ciało, rodzina, tożsamość, ból, pragnienie, strata, śmierć. Wielokrotnie pisarka zaskoczy czytelnika, choć to pewne niedomówienie.

Każdy ma swoje „fragmenty”, ale nie wszystkich stać, by pozbierać je w jakąś całość. Serdecznie polecam więc lekturę tych „opowieści o dziewczynkach i kobietach”, choć tylko tym odważnym, którzy nie boją się skonfrontować z naprawdę trudnymi fragmentami czyjegoś istnienia…

Więcej: http://dajprzeczytac.blogspot.com/2021/10/fragmenty-opowiesci-o-dziewczynkach-i.html

Z pewnością "Fragmenty" wyróżniają się podejmowanymi tematami, ale do tego już nas przyzwyczaiła Katarzyna Zwolska-Płusa – jeśli wszyscy odwracają wzrok od jakiegoś miejsca/zdarzenia/zjawiska, tam z pewnością zjawi się autorka "Vesica piscic" i z brutalną szczerością, naturalizmem wręcz, opisze nam co i jak. I będzie tak bardzo bolało, ale nie przestaniemy czytać, bo te...

To nie jest słodka książeczka, którą babcia Krysia będzie czytać przy podwieczorku, sącząc przy tym kawusię z filiżaneczki. "Fragmenty" są szorstkie i niekomfortowe, wymagają skupienia i przyjęcia emocji. Narratorki kolejnych opowiadań przenikają się z ich bohaterkami, zlewają się bądź oddzielają wyraźną granicą, łączą je zaś doświadczenia - ból, utrata, wstyd, upokorzenie, lęk. Historie wgryzają się w umysł i ciało, przy odchodzeniu wyrywając z nich kawałki mięsa. Czerwonego jak słowo matematyka. Albo matka.

To nie jest słodka książeczka, którą babcia Krysia będzie czytać przy podwieczorku, sącząc przy tym kawusię z filiżaneczki. "Fragmenty" są szorstkie i niekomfortowe, wymagają skupienia i przyjęcia emocji. Narratorki kolejnych opowiadań przenikają się z ich bohaterkami, zlewają się bądź oddzielają wyraźną granicą, łączą je zaś doświadczenia - ból, utrata, wstyd, upokorzenie,...

Kasiu, dokonałaś niemożliwego. Twoja książka jako pierwsza w życiu "czyta mi się" sama. Z dykcją, na głosy, pauzami i miejscem na oddech. No i jest jeszcze wizualizacja, normalnie, centralnie "widzę" jakbym zza kulis oglądała teatr, bądź scenę z filmu.
Już łapie się na tym, że chcę, na pewno chcę, wrócić do początku i zaraz po zamknięciu ostatnich słów, zacząć od nowa.
Nie mam jednego, prostego określenia dla Fragmentów. Bo są fragmentami, delikatnie zszywanymi na okrętkę, tak, że powstaje wcale wcale szal, który w jednym miejscu jest miły jak futro młodego kota, piórka kurczaczka, w innym znów, gryzie jak czysta wełna na spoconym karku.
Zrobiłaś taką książkę, którą nie wiedziałam, że potrzebuję.
Dzięki
Wiola Pawlak

Kasiu, dokonałaś niemożliwego. Twoja książka jako pierwsza w życiu "czyta mi się" sama. Z dykcją, na głosy, pauzami i miejscem na oddech. No i jest jeszcze wizualizacja, normalnie, centralnie "widzę" jakbym zza kulis oglądała teatr, bądź scenę z filmu.
Już łapie się na tym, że chcę, na pewno chcę, wrócić do początku i zaraz po zamknięciu ostatnich słów, zacząć od nowa.
Nie...