2,5/5

"Wichrowe Wzgórza" to zdecydowanie książka, która wyróżnia się na tle innych dzieł literatury klasycznej, opierających się głównie na wątku miłosnym. Tutaj zdecydowanie prym wiedzie nienawiść, zazdrość, toksyczność oraz apodyktyczność. Czy to źle? Według mnie absolutnie, wszak w życiu bywa różnie, a i nieustanne czytanie miłosnych historii ze szczęśliwym zakończeniem potrafi się znudzić.

Na próżno doszukiwać się tu pozytywnych bohaterów, jakim zależałoby na czyimś szczęściu, oprócz swojego. Ponadto osobiście totalnie nie kupiłam rzekomego uczucia pomiędzy dwójką głównych postaci - mam wrażenie, że to bardziej autorka próbowała przekonać do uwierzenia w ową miłość, niż wynikało to ze szczerych intencji (podobno) zakochanych w sobie ludzi.

Nie ukrywam, że chciałam w końcu trafić na klasyk, który stanie się moim ulubieńcem - żałuję, iż powieść Emily Brontë nim nie będzie. Zdecydowanie zabrakło mi w tej historii jakiegoś solidnego podsumowania wszystkich tych toksycznych i zawiłych relacji, czy poważniejszych zwrotów akcji budzących jakiekolwiek emocje.

Nie do końca rozumiem, dlaczego ten klasyk stał się ponadczasowym utworem, pojawiającym się niemal wszędzie, ale widocznie coś w sobie musiał mieć, skoro takowym jest od wielu lat. Ja przebrnęłam przez ową powieść i cieszę się, iż w końcu poznałam Wichrowe Wzgórza, bo chciałam wiedzieć, co takiego zachwyca innych - nie podzielam uznania dla utworu Emily Brontë, natomiast szanuję i nie dociekam. Poznane, przeczytane, zaliczone i można iść dalej.

2,5/5

"Wichrowe Wzgórza" to zdecydowanie książka, która wyróżnia się na tle innych dzieł literatury klasycznej, opierających się głównie na wątku miłosnym. Tutaj zdecydowanie prym wiedzie nienawiść, zazdrość, toksyczność oraz apodyktyczność. Czy to źle? Według mnie absolutnie, wszak w życiu bywa różnie, a i nieustanne czytanie miłosnych historii ze szczęśliwym zakończeniem...