Mam późniejsze wydanie, z uwspółcześnionym przekładem.

Powtórzenie pomysłu z „Klubu Rudowłosych”, chociaż jakby bardziej przekonujące. Z drugiej strony, trochę za szybko się kończy.
Zatem Pycrofta, mającego rozpocząć pracę w firmie Mawsona, odwiedza jakiś Pinner, mówiąc:
- U mnie zarobisz pan więcej. A jak pan nie wierzysz, to proszę bardzo.
I na dzień dobry daje za nic 100 funtów, było to sporo, Violetta w „Copper Beeches” rocznie miała zarabiać 120.
- A to tylko zaliczka. Prawdziwe pieniądze dopiero będą. Rozmawiałem właśnie z Mawsonem, tak o panu powiedział: to frajer, będzie wolał moje grosze od twoich milionów.
- Poważnie!?
- A tak! Rzuć pan tamtą robotę i nawet go nie powiadamiaj, że masz lepszą.
Pycroft z początku uwierzył, musiał jeszcze napisać potwierdzenie przyjęcia. Tamten skierował go do swego brata. To już wyglądało podejrzanie, bowiem bratem był ten sam Pinner. Podobieństwo rodzinne nie tłumaczyło, czemu ma sztuczny ząb w tym samym miejscu. Niby miało to być poważne przedsiębiorstwo, jednak bez szyldu w bramie, mieściło się w paru pokojach, Pycroft był jedynym pracownikiem, a praca polegała na przelewaniu z pustego w próżne. Wprawdzie na zarobki nie mógł narzekać, jednak powiadomił Holmesa.
- To bardzo zajmujące, musimy odwiedzić to biuro - rzekł detektyw.
Pycroft przedstawił detektywa i doktora jako swoich kolegów szukających równie dobrze płatnego stanowiska. Pinner był czymś przerażony, odpowiadał ni w pięć ni w dziewięć, naraz wyszedł do sąsiedniego pokoju, gdzie próbował popełnić samobójstwo, został jednak odratowany.
- Czemu miała służyć ta maskarada? - zapytał Pycroft.
- To jasne - odrzekł Holmes, jakby chodziło o rzecz najoczywistszą na świecie - lecz dlaczego targnął się na swoje życie?
- Przestraszył go nasz widok? Domyślił się, że nie przychodzimy w sprawie pracy? - podpowiedział Watson.
- Już był przerażony, zanim weszliśmy - Holmes pokręcił głową.
W końcu detektyw, podobnie jak w „Człowieku z wywiniętą wargą”, „Zaginięciu młodego lorda” czy „Planach Bruce'a-Partingtona”, rzucił tradycyjne:
- Chyba zwariowałem, że nie wpadłem na to od razu.

Po raz trzeci Conan Doyle wykorzystał ten pomysł w nomen omen „Trzech panach Garrideb”, gdzie dla urozmaicenia Watson został poraniony w akcji.

Mam późniejsze wydanie, z uwspółcześnionym przekładem.

Powtórzenie pomysłu z „Klubu Rudowłosych”, chociaż jakby bardziej przekonujące. Z drugiej strony, trochę za szybko się kończy.
Zatem Pycrofta, mającego rozpocząć pracę w firmie Mawsona, odwiedza jakiś Pinner, mówiąc:
- U mnie zarobisz pan więcej. A jak pan nie wierzysz, to proszę bardzo.
I na dzień dobry daje za nic...