Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Są tu jacyś miłośnicy Enemies to Lovers? Tego motywu w romansach nigdy dość! Zgadzacie się ze mną?

„Nienawidzę, że Cię kocham” to książka Ali Hazelwood zawierająca w sobie trzy opowiadania. Wszystkie łączy wspomniany motyw, ale też postaci. Poznajemy tutaj losy trzech przyjaciółek — choć każdej z osobna.

„Pod jednym dachem” to historia Mary, która odziedziczyła w spadku połowę domu, w którym zamieszkuje gburowaty Liam. Dzielenie wspólnej przestrzeni nie jest łatwe, ale bohaterowie muszą się z tym uporać.

„Skazani na siebie” opowiada o Sadie, która utknęła w windzie z gościem, który kiedyś złamał jej serce. Choć Eryk próbuje przeprosić i wyjaśnić nieporozumienie, dziewczyna jest nieprzystępna.

„Poniżej zera” to opowieść o Hannah, która próbując wykonać misję NASA na kole podbiegunowym, ulega wypadkowi, a jej jedynym wybawicielem staje się odwieczny wróg – Ian.

Przy ostatniej książce autorki, którą recenzowałam, wspominałam o elementach, które zawsze znajdują się w jej powieściach. Tutaj również się one znalazły.

Wszystkie trzy opisywane kobiety są młodymi naukowczyniami, które pracują przy ważnych projektach. Wszystkie trzy ulegają urokowi nieziemsko przystojnych, dobrze zbudowanych, hojnie obdarzonych przez naturę samców alfa, którzy sprawiają wrażenie, że nimi gardzą.

Oczywiście jak łatwo się domyślić, wszystkie relacje opierają się na nieporozumieniu, które wynika z zerowych zdolności społecznych owych jegomościów, którzy nie potrafią oznajmić kobiecie, że darzą ją uczuciami.

Wszystkie pary ostatecznie doczekują się swojego happy endu, a całość uwieńczona jest rozdziałem dodatkowym, który informuje czytelnika o losach bohaterów „jakiś czas później”.

Choć całość jest dość sztampowa i nie różni się absolutnie niczym od poprzednich książek autorki (łapałam się na tym, że gubiłam wątki i myliłam bohaterki, z tymi z poprzednich przeczytanych przeze mnie pozycji) jest bardzo przyjemna w odbiorze.

Jest to pozycja idealna dla tych, którzy szukają czegoś lekkiego, do odstresowania się po doświadczeniu trudów tygodnia.

Są tu jacyś miłośnicy Enemies to Lovers? Tego motywu w romansach nigdy dość! Zgadzacie się ze mną?

„Nienawidzę, że Cię kocham” to książka Ali Hazelwood zawierająca w sobie trzy opowiadania. Wszystkie łączy wspomniany motyw, ale też postaci. Poznajemy tutaj losy trzech przyjaciółek — choć ...

Rozwiń

Zwiń

Kolejna książka Ali Hazelwood za mną. Autorka zdecydowanie ma swój styl i ulubione motywy. Poza tym, że pisze książki, jest naukowcem... naukowczynią? A tę dziedzinę życia stara się przekładać na pisane przez siebie historie.

„Love theoretically” to kolejny romans, który wyszedł spod jej pióra. Czytało się go świetnie i gdybym nie poznała poprzednich jej książek, na pewno oceniłabym go wyżej. Niestety mam wrażenie, że po raz trzeci czytałam tę samą historię.

Ona — młoda naukowczyni, najczęściej z jakąś chorobą, schorzeniem — w tym przypadku z cukrzycą.
Coś idzie nie po jej myśli z pracą – tu ubiega się o stanowisko, które nie jest łatwe do zdobycia.

On – nieziemsko przystojny, umięśniony, wielki samiec alfa. Mroczny i tajemniczy. Wydaje się, że nie pała sympatią do bohaterki, która w jakimś stopniu musi na nim polegać - w tym przypadku, on jest jednym z decydujących, czy ona posadę otrzyma.

W tle – lekko szalona przyjaciółka, skomplikowane relacje rodzinne i intrygi w świecie naukowców.

Oczywiście okazuje się, że antypatię samca alfa główna bohaterka tylko sobie wmówiła, bo tak naprawdę on jest w niej nieziemsko zakochany, ale jest socjopatą i nie potrafi jej tego wyjaśnić.

Fabuła jest niemalże identyczna z „Love on the brain”, różni się tylko niewieloma szczegółami.
A wiecie, co jest w tym najgorsze?

To, że jakoś nie bardzo mi to przeszkadzało.

Choć wiedziałam, co się wydarzy i domyśliłam się intrygi ... i tak miło spędziłam czas z lekturą.

Co ja poradzę, że lubię takie klimaty?

Może zatem powinnam wymieć kilka plusów tej pozycji?

Nieodmiennie podoba mi się, że autorka wykorzystuje znane jej środowisko jako tło wydarzeń. Mimo że główną osią historii jest romans bohaterów, Ali przedstawia nam także pozycję kobiet w świecie nauki i to, z jakimi muszą mierzyć się problemami.

Normalizowanie różnych ludzkich przypadłości i chorób poprzez "obdarzanie" nimi bohaterów to również ciekawy zabieg, który przybliża czytelnikom trudności, z jakimi muszą się mierzyć osoby chore na co dzień.

Podobał mi się również motyw „Zmierzchu”, czyli ulubionego filmu bohaterki, dzięki któremu autorka pokazała, że ludzie inteligentni nie muszą zachwycać się tylko najwyższą formą sztuki, żeby udowodnić swoją wartość. Mogą czerpać przyjemność z masowej rozrywki, co w żaden sposób im nie umniejsza. Zresztą nie umniejsza zupełnie nikomu. Bo przecież nie musimy nazywać wszystkiego „guilty pleasure” – wystarczy sama przyjemność, bez poczucia winy.

I tym właśnie są dla mnie romanse. Przyjemnością i beztrosko spędzonym czasem. Choć czasem czuję się przesłodzona i muszę sięgnąć po inne gatunki, zawsze do nich wracam.

Cóż, po prostu lubię szczęśliwe zakończenia.

Kolejna książka Ali Hazelwood za mną. Autorka zdecydowanie ma swój styl i ulubione motywy. Poza tym, że pisze książki, jest naukowcem... naukowczynią? A tę dziedzinę życia stara się przekładać na pisane przez siebie historie.

„Love theoretically” to kolejny romans, który wyszedł spod jej ...

Rozwiń

Zwiń

W kwietniu postawiłam na romanse!
Tym razem zdecydowałam się sięgnąć po książkę Ali Hazelwood. Nazwisko autorki nie było mi obce, gdyż jakiś czas temu sięgnęłam po jeden z jej romansów - „The love hypothesis”, która bardzo przypadła mi do gustu.

„Love on the brain” utrzymana jest w podobnym klimacie. Bohaterowie pochodzą ze świata nauki, łączy ich wspólna praca przy poważnych projektach, a w końcu i uczucie.

Tym razem, w przeciwieństwie do pierwszej książki autorki, miałam problemy ze wciągnięciem się w fabułę. Ciężko jest mi jednak ocenić, czy była to wina książki, czy może mojego skupienia. Na szczęście im bardziej zagłębiałam się w historię, tym lepiej mi się ją czytało.

Bee to neurobiolożka, która jest wielką fanką Marii Skłodowskiej – Curie. Dzięki ciężkiej pracy zostaje powołana do pracy nad projektem w NASA. Tam okazuje się, że będzie musiała współpracować z Levim Wardem, którego poznała dawno temu na studiach. Wtedy była święcie przekonana, że mężczyzna jej nienawidzi. Teraz, po licznych trudnościach związanych z projektem, okazuje się, że może liczyć na pomoc mężczyzny, a niechęć, którą odczuwała, da się wytłumaczyć w inny sposób.

Levi i Bee mają przed sobą mnóstwo trudności i komplikacji związanych z pracą i wspólnie muszą stawić im czoła. Oczywiście, jak łatwo się domyślić, rodzi się między nimi uczucie, ale czy ułatwi im to zadanie?

Mamy tutaj do czynienia z mnóstwem banalnych, typowych dla tego typu książek zabiegów, które w żaden sposób nie pozbawiają czytelnika przyjemności czytania. Jak już wielokrotnie wspominałam, w takiej literaturze powtarzalność schematów zupełnie mi nie przeszkadza.

Motyw enemies to lovers (choć trochę wyimaginowany przez główną bohaterkę) jest jednym z moich ulubionych, dlatego cieszę się, że znalazł się w tej historii.

Nie zamierzam przyczepiać się do drobnych niedociągnięć fabuły, czy odnosić do prawidłowości świata nauki. Wszystko to ma być w końcu zaledwie tłem powieści, a główną osią są uczucia bohaterów. Ci z kolei na szczęście dają się lubić.

Książki autorki czyta się bardzo dobrze, nie trzeba nadmiernie wysilać szarych komórek. Właśnie za to lubię romanse. Nie zawsze mam ochotę na książki, które wymagają ogromnego poziomu skupienia. Romanse to taki comfrot read, które pozwalają na chwilę zapomnieć o trudach dnia i właśnie za to je cenię.
A Wy, za co lubicie ten gatunek?

W kwietniu postawiłam na romanse!
Tym razem zdecydowałam się sięgnąć po książkę Ali Hazelwood. Nazwisko autorki nie było mi obce, gdyż jakiś czas temu sięgnęłam po jeden z jej romansów - „The love hypothesis”, która bardzo przypadła mi do gustu.

„Love on the brain” utrzymana jest w podobn...

Rozwiń

Zwiń

Kogo winicie za nierealne oczekiwania wobec facetów?
Disneya? Filmy? A może literaturę?

Muszę Wam zdradzić, że obiekt westchnień z tej książki zalicza się do tych idealnych, fikcyjnych facetów, do których zdarza nam się wzdychać. Choć  ma jakieś tam wady, a usłyszenie wypowiadanych przez niego kwestii na żywo, wywołałoby zapewne ciarki żenady, nie zmienia to faktu, że głównej bohaterce można pozazdrościć jego zainteresowania.

„The spanish love deception” to typowa komedia romantyczna, pełna banałów. Choć jest bardzo stereotypowa, urzeka swoją prostotą. Nie wiem jak Wy, ale ja naprawdę lubię przewidywalne romansidła ze szczęśliwym zakończeniem.

Poza dość prostą fabułą, jest tu pełno wątków, za którymi romansiary przepadają: fake dating, enemies to lovers, czy dzielenie łóżka podczas podróży to tylko niektóre z nich.

Catalina to młoda kobieta, która wybiera się na wesele swojej siostry. Niestety niedawno rozstała się z facetem w bardzo nieciekawych okolicznościach. W obawie przed użalaniem się nad nią podczas uroczystości ogłasza rodzinie, że ma nowego partnera.

Jak łatwo się domyślić, jest to ściema, a kobieta nie ma kogo poprosić o pomoc. Wtem pojawia się on, cały na biało, spółpracownik - mruk, który ewidentnie jej nie lubi, ale z jakieś przyczyny proponuje pomoc.

Początkowo niechętna Lina, ostatecznie zgadza się na propozycję i razem z błękitnookim Aaronem odgrywają farsę przed rodziną.

Nie powiem Wam czy im się to udaje i jak się to wszystko kończy, ale zapewne jesteście w stanie się domyślić.

Choć książka ostatecznie mnie urzekła i czytało mi się ją naprawdę dobrze, muszę przyznać, że początek trochę mi się dłużył. Jak na tak banalną historię książka jest naprawdę obszerna. Szkoda, że przydługi wstęp sprawił, że zakończenie było, w moim odczuciu, nieco przyspieszone.

Książka oczywiście nie jest idealna - główna bohaterka była dość irytująca, co jest dość częste w tego typu historiach. Muszę jednak przyznać, że przymknęłam oko na niedociągnięcia, gdyż bawiłam się naprawdę dobrze podczas lektury.

Choć książka miała premierę stosunkowo dawno, zdecydowałam się na jej przeczytanie przez porównania do filmu „Anyone but you”, który bardzo mi się podobał. Oglądaliście? 
Macie w planach „The spanish love deception”?

Kogo winicie za nierealne oczekiwania wobec facetów?
Disneya? Filmy? A może literaturę?

Muszę Wam zdradzić, że obiekt westchnień z tej książki zalicza się do tych idealnych, fikcyjnych facetów, do których zdarza nam się wzdychać. Choć  ma jakieś tam wady, a usłyszenie wypowiadanych przez ...

Rozwiń

Zwiń

"Strach przed niepojętym i obcym bywa większy niż przed tym, co znane”.
- Jakub Bobrowski, Mitologia słowiańska

Na książkę Marty Mrozińskiej natknęłam się przypadkiem, przeglądając nowości na legimi. Skusiła mnie najpierw okładką, a następnie ciekawym opisem. Wierzyć mi się nie chce, że jest to debiut autorki.

„Jeleni sztylet” to niesamowita książka fantastyczna, osadzona w świecie słowiańskich wierzeń. Ta świetnie napisana historia, porwała mnie już od pierwszych stron.

Cieszę się bardzo, że autorzy coraz częściej sięgają po naszą rodzimą mitologię, bo naprawdę jest z czego czerpać.

Autorka snuje opowieść o Borze, dziewczynie żyjącej na uboczu wsi wraz z bratem i wychowującą ich ciotką. Dowiadujemy się, że ojciec dziewczyny jest najemnikiem, który szkoli ją w boju i uczy przeróżnych przydatnych wojownikowi umiejętności.

Bora marzy o wstąpieniu do Włóczni – miejsca, w którym szkoli się takich jak jej ojciec. Uważa się za wyrzutka – kundla, a w przekonaniu utwierdzają ją mieszkańcy wsi, którzy traktują ją jak zło konieczne. Dzięki pracy najemnika ma nadzieję pomóc bratu dostać się na studia. Marzy o tym, aby chociaż on mógł wyrwać się z nędzy.

Po przystąpieniu do Włóczni zawiązuje pierwsze prawdziwe przyjaźnie i doskonali umiejętności potrzebne wojownikowi. Niestety, przed ukończeniem szkolenia wybucha straszna wojna, w której przychodzi jej walczyć. Właśnie wtedy dziewczyna dowiaduje się, czym jest prawdziwy strach.

Mamy tutaj do czynienia z motywem wybrańca. Rodzina Bory mieszka w pobliżu puszczy, w której żyją pradawne istoty, a ona jest jedną z nielicznych, które rozmawiają ze Starym Ludem. Mało tego, wydaje się, że ma on wobec niej pewne plany — choć zagadkowe przepowiednie początkowo niewiele dziewczynie mówią.

Autorka stworzyła naprawdę cudowną historię. Wartka akcja, charyzmatyczni bohaterowie, świetna przygoda, a do tego słowiańskie duchy i demony. Wszystko to składa się na naprawdę świetną powieść, ze świetną narracją. Ani na moment nie było nudno!

Jeżeli to za mało, żeby przekonać się do sięgnięcia po „Jeleni sztylet”, mam dla Was jeszcze jeden smaczek. W podziękowaniach dowiadujemy się, że przy kreacji głównej bohaterki autorce pomogła sama Elżbieta Cherezińska – co na pewno przemawia na jej korzyść. Silne bohaterki, dążące do swoich celów to coś, co ja sama bardzo cenię!

Ten świat porwał mnie bez reszty! Na pewno długo będę jeszcze o nim myśleć. Czytajcie koniecznie!

Chcę więcej! Nie mogę doczekać się kolejnego tomu!



"Strach przed niepojętym i obcym bywa większy niż przed tym, co znane”.
- Jakub Bobrowski, Mitologia słowiańska

Na książkę Marty Mrozińskiej natknęłam się przypadkiem, przeglądając nowości na legimi. Skusiła mnie najpierw okładką, a następnie ciekawym opisem. Wierzyć mi się nie chce, że j...

Rozwiń

Zwiń

„Letni deszcz jest wart tyle, ile deszcz pocałunków”.
Bernard Dumont

Tytuł powieści nawiązuje do dzieła sztuki, o którego posiadaniu marzy bohaterka książki. Istnieje ono naprawdę — polecam je wyszukać i obejrzeć. Może zakochacie się w nim jak ona?

Mam ogromną trudność z ocenieniem tej pozycji. Z jednej strony bardzo przyjemnie mi się ją czytało, z drugiej dostrzegam wiele negatywnych, a może wręcz szkodliwych elementów w jej treści.

Skupię się zatem na plusach i minusach, zaczynając od tych pierwszych, bo jest ich, zdaje się, mniej.

Muszę przyznać, że książka Monici Murphy pt. „A million kisses in your lifetime” stanowiła idealne guilty pleasure. To nieskomplikowana, przewidywalna historia miłosna, którą czyta się niesamowicie lekko i szybko. Myślę, że gdybym miała więcej czasu, byłabym w stanie przeczytać ją w jeden dzień.

Zdecydowałam się na jej przeczytanie ze względu na jeden z moich ulubionych tropów w powieściach romantycznych, mianowicie – friends to lovers.

Bohaterowie, choć nie bardzo skomplikowani, wydali mi się autentyczni i szybko się do nich przywiązałam. Rozumiałam ich motywy i postępowanie, choć niekoniecznie się z nimi zgadzałam. Co prawda nie polubiłam ich, ale nie wszystkie postacie muszą przypadać nam do gustu.

Bohaterowie drugoplanowi, choć nie poznajemy ich zbyt dokładnie, również dobrze, moim zdaniem, uzupełniają fabułę.

Bardzo spodobało mi się, że autorka stworzyła do książki playlistę. Jest to ostatnio dość częstą praktyką i świetnie umila czytanie, a także tworzy odpowiedni do historii klimat.

Cóż, to by było na tyle, jeśli chodzi o pozytywy. Minusy jednak są na tyle poważne, że nie mogę ich zignorować i skupić tylko na przyjemności płynącej z czytania.

Pierwszym poważnym zarzutem jest, charakter bohaterów, bo choć, jak wspomniałam wcześniej, byli autentyczni, to jednocześnie dość problematyczni.

Crew Lancaster, to bogaty osiemnastolatek, którego rodzina jest właścicielem szkoły średniej, w której toczy się akcja. Jest zdemoralizowanym bucem, który myśli tylko o zaliczaniu panienek. Jest szowinistą i mizoginem, który kobiety traktuje jak zabawki. Jego głównym celem jest zdeprawowanie głównej bohaterki.

Wren, prawie osiemnastoletnia uczennica, słynie z tego, że jest niewinna. Niegdyś wszystkie dziewczyny ze szkoły podążały jej śladem. Z czasem jednak uległy chłopcom, za co ona mocno je potępia. Złożyła śluby czystości na dziwnej, rodzinnej uroczystości i ma nadzieję ich dotrzymać. Jest przy tym niesamowicie naiwna i dziecinna.

Kolejnym problematycznym elementem fabuły są podwaliny związku nastolatków. Crew jest zauroczony Wren, ale tylko dlatego, że jest niewinna. Chce ją zdobyć i zdemoralizować. Być pierwszym i napawać się z tego powodu dumą. Ona natomiast początkowo jest przekonana, że chłopak jej nienawidzi, bo ciągle posyła jej nieprzyjemne spojrzenia. Wszystko zmienia się, jednak gdy zostają przypisani do wspólnego projektu i spędzają ze sobą więcej czasu.

Kolejnym, największym chyba zarzutem, jaki mam do autorki, to normalizowanie mole*towania. Chłopak w pewnym momencie napastuje dziewczynę, łapiąc ją za pierś, w celu zastraszenia jej i/lub w ramach flirtu, po czym wmawia jej, że jej się to podobało. Jest to dla mnie absolutnie niedopuszczalne. Usprawiedliwianie takich zachowań jest szkodliwe i nie powinno mieć miejsca. Nawet jeśli jest to tylko fikcja literacka.

Następnym okropnym wątkiem, jest ten dotyczący nauczyciela sypiającego z uczennicami. Z historii wynika, że cała szkoła wie o poczynaniach jegomościa, ale jakoś nikt nie zgłasza tego faktu odpowiednim instytucjom.

Później jest nieco lepiej. Związek Wren i Crew rozwija się, mamy słodką (Hallmarkową wręcz) historię miłosną, przeplataną mniejszymi lub większymi trudnościami. Jednak kiedy chłopak osiąga swój pierwotny cel, zaczyna traktować dziewczynę jak swoją własność, o czym mówi jej wielokrotnie wprost. Natomiast ona jest tym absolutnie zachwycona. Związek jest totalnie toksyczny, choć doprawiony szczyptą słodyczy.

Widząc opinie młodych czytelniczek, na które się natknęłam, wiem, że są książką absolutnie zachwycone, a Crew jest jedną z ich wielkich książkowych miłości.

Z jednej strony jest to dla mnie alarmujące, z drugiej jednak, kim jestem, żeby osądzać, kiedy moją „miłością życia” jest Damon Salvatore? A mimo to, omijam „red flagi” w prawdziwym życiu i potrafię odróżnić fikcję literacką od rzeczywistości.

Jako że książka jest dedykowana czytelnikom dorosłym (18+), wierzę w ich mądrość i pozostawienie miłości do toksycznych bohaterów tylko w świecie książek i filmów.

Nie wiem, czy mogę Wam tę pozycję polecić. Mam jednak nadzieję, że wyrażając swoją opinię, ułatwię Wam podjęcie decyzji, czy chcecie ją przeczytać.

„Letni deszcz jest wart tyle, ile deszcz pocałunków”.
Bernard Dumont

Tytuł powieści nawiązuje do dzieła sztuki, o którego posiadaniu marzy bohaterka książki. Istnieje ono naprawdę — polecam je wyszukać i obejrzeć. Może zakochacie się w nim jak ona?

Mam ogromną trudność z ocenieniem tej p...

Rozwiń

Zwiń

Och, jak ja lubię ten klimat! Bieliny, słowiańskie stwory, odrobina magii i gorący (dosłownie i w przenośni) Swarny bóg.

Katarzyna Berenika Miszczuk znów nie zawodzi. Kolejny tom serii o naszej ulubionej szeptusze trzyma poziom. Wydarzenia opisane w książce, a opowiedziane przez Jagę, w dalszym ciągu dotyczą wydarzeń z jej młodości.

I choć tytułowego Mszczuja nie więcej tu niż dotychczas, przygody bohaterów trzymają mocno w napięciu.

Szczodre Gody w tym roku nieźle dadzą się we znaki mieszkańcom naszej ulubionej wioski.
Bieliny to taka miejscowość, w której nie może długo być spokojnie. Sroga zima dokucza mieszkańcom, a nic nie wskazuje na to, żeby miała niedługo ustąpić.

Weles opuszcza swoje królestwo, co skutkuje wydostaniem się z głębi puszczy strasznych potworów. Jakby tego było mało, ze wschodu przybywa tajemniczy gość, który może nieźle namieszać we wsi.

Jaga spróbuje ochronić przed nim miejscowe kobiety, ale czy da radę, skoro wciąż pilnowana jest przez Swarożyca?

Dziwny związek z Bogiem komplikuje małżeńskie relacje szeptuchy z Mszczujem, ale czy powinna się tym przejmować? Skoro z założenia mariaż miał być fikcyjny?

Czy szeptucha pokona Dziada ze wschodu? Czy spełni obietnicę daną rudobrodemu bóstwu? I co stanie się z Bielinami skoro kapłan zaczyna negować wiarę w magię?

I wreszcie, czy poczynania szeptuchy będą mieć wpływ na jej dalsze życie?

Jeśli znacie twórczość autorki, na pewno wiecie, że przez jej książki się płynie. Napisane są przystępnym językiem, a nienachalny humor poprawia nastrój nawet największym smutasom. Bohaterowie szybko zyskują sympatię, a ich przygody trzymają w napięciu.

Myślę, że fanów serii nie muszę zachęcać do sięgnięcia po „Mszczuja”. Jeśli jednak jej nie kojarzycie, koniecznie sięgnijcie po „Szeptuchę”.

Bardzo lubię świat stworzony przez Katarzynę Berenikę Miszczuk. To dzięki serii „Kwiat paproci” zainteresowałam się nieco bardziej rodzimą mitologią i myślę, że nie jestem jedyna. Po lekturze naszła mnie ogromna ochota na reread całej serii.

Och, jak ja lubię ten klimat! Bieliny, słowiańskie stwory, odrobina magii i gorący (dosłownie i w przenośni) Swarny bóg.

Katarzyna Berenika Miszczuk znów nie zawodzi. Kolejny tom serii o naszej ulubionej szeptusze trzyma poziom. Wydarzenia opisane w książce, a opowiedziane przez Jagę, w d...

Rozwiń

Zwiń

„Chcemy pamiętać, ale też pragniemy być zapamiętani. Dlatego malujemy”
-Maureen Johnson

Muzy malarzy, kobiety z obrazów ... na zawsze pozostaną zapamiętane – nieśmiertelne. Niektóre z nich stały się ikonami. Rozpoznawane przez wszystkich, nawet tych, którzy nie interesują się specjalnie sztuką.

Często były to kobiety wyrachowane, świadome swoich atutów i sposobu, w jaki działały na mężczyzn. To one trzymały ich w garści i decydowały o charakterze ich relacji. Rzadziej zdarzało się, że były ofiarami chorych wyobrażeń artystów.

Jakiś czas temu przeczytałam pierwszy tom „Kobiet z obrazów” i muszę przyznać, że wtedy pozycja ta mocno mnie zawiodła. Nie dostałam od autorki tego, czego spodziewałam się po tym tytule. Książka opowiadała bardziej o malarzach, niż ich muzach, a to właśnie losy kobiet i tego, w jaki sposób stały się inspiracją były dla mnie ciekawe.

Myślę, że w drugiej części autorka poprawiła te niedociągnięcia. Każdy rozdział poświęcony jest innej wyjątkowej kobiecie. Niektóre z nich wzbudzały inspirację w więcej niż jednym artyście, inne natomiast były żonami znanych malarzy, jeszcze inne same były artystkami. Wszystkie były na swój sposób wyjątkowe.

Kobiety przedstawione w tej części książki były mi mniej znane niż te z wcześniejszej. Nie kojarzyłam wszystkich obrazów, o których mówiła autorka. Nie zmienia to jednak faktu, że z ogromną przyjemnością je poznałam.

W dalszym ciągu brakowało mi tutaj zdjęć wszystkich malowideł, o których wspominała autorka. Zamieszczone były tylko niektóre z nich, pozostałe musiałam sama odnajdować w Internecie. Myślę, że zamieszczenie ich w książce podniosłoby jej wartość i zaspokoiło ciekawość czytelnika.

Książka Małgorzaty Czyńskiej to naprawdę fascynująca lektura, która poszerza wiedzę i sprawia, że patrząc na dany obraz, zaczynamy zastanawiać się nad okolicznościami jego powstania oraz nad losami przedstawionych na nich postaci.

Muzy słynnych malarzy żyły na przestrzeni różnych wieków, pochodziły z różnych narodów, wychowywane były w różnych rodzinach. Wszystkie jednak były wyjątkowo piękne, wyjątkowe i potrafiły przyprawić mężczyzn o zawrót głowy. Niektóre robiły to świadomie, niektóre nie. Cytując opis z okładki: „Ich wkład do światowej kultury jest nie do przecenienia”.

Kto by pomyślał, że historia sztuki może być tak interesująca?

„Chcemy pamiętać, ale też pragniemy być zapamiętani. Dlatego malujemy”
-Maureen Johnson

Muzy malarzy, kobiety z obrazów ... na zawsze pozostaną zapamiętane – nieśmiertelne. Niektóre z nich stały się ikonami. Rozpoznawane przez wszystkich, nawet tych, którzy nie interesują się specjalnie s...

Rozwiń

Zwiń