“Historia całkiem możliwa” wiąże się z losem autentycznych postaci, krakowian żyjących w XIX wieku, dyskretnie jednak przeplata się z fikcją literacką. Autorka snuje dwa równolegte wątki, choć historycznie odległe, to tajemniczo bliskie sobie. Odkrywając te zbieżności, niczym w “Podwójnym życiu Weroniki”, i uczestnicząc w niemal detektywistycznym dochodzeniu, śledzimy zarazem losy czy raczej myśli kobiet w dzisiejszym świecie i ponad sto lat temu, niemal dotykamy ówczesnej obyczajowości, obserwując ją oczami dorastającej wrażliwej dziewczyny, potem młodej kobiety - Heleny, autorki dziennika z lat 1862-1874. “Dziennik Heleny” składa się głównie z fragmentów listów Heleny Moszyńskiej do Zygmunta i Marii Pusłowskich, dokumentów dotyczących Piotra Moszyńskiego i jego rodziny oraz opisów różnych krakowskich wydarzeń, anegdot i ploteczek z tamtej epoki – nieco przeredagowanych i częściowo fabularyzowanych. Książkę można uznać za typowo kobiecą, za historyczną, za obyczajową. Jakkolwiek ją zaklasyfikujemy, nosi ona te cechę, którą widzi w ”Dzienniku Heleny” jedna ze współczesnych bohaterek, pisząc o nim w mejlu do swej siostry: “...czytam i nie potrafię się oderwać od tej lektury. Z Tobą będzie tak samo..."