Dom Sabalos jest w ciągłym niebezpieczeństwie. Nieznany zamachowiec próbuje usunąć go z tego świata, ponieważ rachunek prawdopodobieństwa (uważany tu za wyrocznię przyszłości),stwierdza, że Dom odnajdzie świat Jokerów.
W wyniku sukcesji Dom staje na czele rodzinnej firmy, wydobywającej zieloną breję. Ta breja to coś jak płyn bacta - ma możliwość regeneracji ciała.
To chyba jedyne podejście pana Pratchetta do science fiction. Niestety technicznie wiele rzeczy się nie zgadza. Dużo problemów samo się magicznie rozwiązuje.
Brakuje mi tu humoru, który znam ze świata dysku.
Zdecydowanie nie powinno się zaczynać znajomości z autorem od tej powieści. Polecam raczej na początek dywan, świat nomów albo świat dysku.

Dom Sabalos jest w ciągłym niebezpieczeństwie. Nieznany zamachowiec próbuje usunąć go z tego świata, ponieważ rachunek prawdopodobieństwa (uważany tu za wyrocznię przyszłości),stwierdza, że Dom odnajdzie świat Jokerów.
W wyniku sukcesji Dom staje na czele rodzinnej firmy, wydobywającej zieloną breję. Ta breja to coś jak płyn bacta - ma możliwość regeneracji ciała.
To chyba...

Cóż… Nie da się ukryć, że „Ciemna strona Słońca” to dopiero początki pisarskiej drogi Pratchetta. Trudno zatem wymagać, by sięgał już tym szczytom jakie okazał w Świecie Dysku. Jednak nie można pominąć tej powieści, wszak to jego naturalny rozwój jako autora, proces, który dopiero się zaczynał. I chociaż trochę się muszę poczepiać to udało mi się wyłuskać parę zalet.

Przede wszystkim już wtedy, jak i przy debiutanckim „Dywanie”, potrafił zarówno zaskoczyć jak i oczarować wyobraźnią i pomysłowością. To, co przychodziło temu autorowi do głowy a co potem przelewał na papier jest po prostu niesamowite i godne pochwał i braw. Niczym nieskrępowana i bardzo płodna fantazja. Poza tym umiejętność tworzenia bardzo ciekawych postaci, od zawsze jak widać to potrafił. No i coś, czego nie można pominąć i nie wspomnieć gdy mowa o Pratchetc’ie czyli niebanalne i fenomenalne poczucie humoru.

Teraz niestety będzie mniej różowo. Pomijam już to, że jednak dużo lepiej Pratchett’owi wychodziło fantasy niż sciencie – fiction. Aczkolwiek gatunek to sprawa drugorzędna w tym przypadku. Pomysł na historię był świetny, mniej przekonało mnie wykonanie. Początek był dość mętny i zagmatwany, niektóre wątki w trakcie fabuły aż prosiły się o rozwinięcie lub dopracowanie a zakończenie natomiast rozczarowuje potężnie. Nie wiem czym to wszystko było spowodowane – brakiem warsztatu? Czy może faktem, że całość była jednak zbyt krótka by w pełni oddać to co autor chciał przekazać?

Mimo to bawiłem się całkiem dobrze. Nie tak jak przy Świecie Dysku ale jednak.

Cóż… Nie da się ukryć, że „Ciemna strona Słońca” to dopiero początki pisarskiej drogi Pratchetta. Trudno zatem wymagać, by sięgał już tym szczytom jakie okazał w Świecie Dysku. Jednak nie można pominąć tej powieści, wszak to jego naturalny rozwój jako autora, proces, który dopiero się zaczynał. I chociaż trochę się muszę poczepiać to udało mi się wyłuskać parę...

Niestety książka nie spodobała mi się. Nic w niej mi nie przypadło do gustu. Może dla tego, że bardzo rzadko czytam takie książki.
Mimo to książkę przeczytałam bardzo szybko, ale to dla tego, że wiele fragmentów po prostu omijałam.

Niestety książka nie spodobała mi się. Nic w niej mi nie przypadło do gustu. Może dla tego, że bardzo rzadko czytam takie książki.
Mimo to książkę przeczytałam bardzo szybko, ale to dla tego, że wiele fragmentów po prostu omijałam.

Niestety, ale nie przypadła mi do gustu. Nie znalazłam w niej elementów, za które lubię książki Pratchetta. W ogóle mnie nie wciągnęła, akcja mnie nie poruszyła. Bohaterowie płytcy, w końcu to taka książka na raz, nie ma kontynuacji w następnych tomach. Do tego irytująco czytać wypowiedzi żabo-istot, z tym ich dialektem. Brak humorystycznych scen czy wypowiedzi. Nie polecam.

Niestety, ale nie przypadła mi do gustu. Nie znalazłam w niej elementów, za które lubię książki Pratchetta. W ogóle mnie nie wciągnęła, akcja mnie nie poruszyła. Bohaterowie płytcy, w końcu to taka książka na raz, nie ma kontynuacji w następnych tomach. Do tego irytująco czytać wypowiedzi żabo-istot, z tym ich dialektem. Brak humorystycznych scen czy wypowiedzi. Nie polecam.

Widać Mistrz też miewał gorsze dni...

Widać Mistrz też miewał gorsze dni...

Dobra książka na miło spędzony wieczór przy ciepłym kakao.

Dobra książka na miło spędzony wieczór przy ciepłym kakao.

Jedna z najbardziej gimnastykujących wyobraźnię książek jakie czytałem. Wszystko w niej jest jakieś takie inne. Nawet ludzie podzieleni na różne galaktyczne rasy nie wyglądają normalnie (i nie myślą normalnie). Powiedziałbym, że ta lektura wymaga dość obszernego przygotowania do jej odbioru. Polecam wcześniej zapoznać się z twórczością Stanisława Lema, Douglasa Adamsa (skąd u niego tyle podobieństw?) i Terry'ego Pratchetta oczywiście. W późniejszych swoich utworach Terry Pratchett o wiele klarowniej wyraża swoje myśli. Również te zawarte w 'Ciemnej Stronie Słońca".

Jedna z najbardziej gimnastykujących wyobraźnię książek jakie czytałem. Wszystko w niej jest jakieś takie inne. Nawet ludzie podzieleni na różne galaktyczne rasy nie wyglądają normalnie (i nie myślą normalnie). Powiedziałbym, że ta lektura wymaga dość obszernego przygotowania do jej odbioru. Polecam wcześniej zapoznać się z twórczością Stanisława Lema, Douglasa Adamsa (skąd...

Do tej pory Pratchetta znałem głównie z serii Świat Dysku, która z humorem i miejscami celową infantylnością, prowadzi czytelnika przez magiczny świat położony gdzieś między ziemskim wczesnym średniowieczem, a epoką industrialną. W tej książce autor dał się poznać nie tylko od strony świetnego operowania językiem dalekim od wyżej wspomnianej serii, ale jako wizjoner i kreator obrazu dalekiej przyszłości, którą osobiście umieściłbym gdzieś między P.K.Dickiem i S.Lemem, z lekką przewagą tego pierwszego. To prawdziwe science-fiction z domieszką fantasy, poruszające i kwestie ideologiczne, jak również gładko prześlizgujące się po kwestiach technicznych, powiązanych z matematyką, jednocześnie w żadnym momencie nie zanudzające przedłużającymi się akapitami opisów dalekich od standardowej wiedzy. Zaskakujące, przejmujące (co ciekawe, udało mi się emocjonalnie związać również z dwoma charakterami pobocznymi, w tym z umierającym już w pierwszym rozdziale),ciekawe i zastanawiające nad tym dokąd nasza cywilizacja zmierza i czy na pewno obiera dobry kierunek. Polecam!

Do tej pory Pratchetta znałem głównie z serii Świat Dysku, która z humorem i miejscami celową infantylnością, prowadzi czytelnika przez magiczny świat położony gdzieś między ziemskim wczesnym średniowieczem, a epoką industrialną. W tej książce autor dał się poznać nie tylko od strony świetnego operowania językiem dalekim od wyżej wspomnianej serii, ale jako wizjoner i...

Pratchett nico pogubił się w opowiadaniu. Skończył w momencie gdy zaczęło się robić ciekawie.

Pratchett nico pogubił się w opowiadaniu. Skończył w momencie gdy zaczęło się robić ciekawie.

To moje kolejne podejście do Pratchetta. I niestety znowu mnie do siebie nie przekonał. Tak w 100%. Ale jes kilka dość znaczących momentów, dzięki którym nie odrzucam go zupełnie i dam kolejną szansę

To moje kolejne podejście do Pratchetta. I niestety znowu mnie do siebie nie przekonał. Tak w 100%. Ale jes kilka dość znaczących momentów, dzięki którym nie odrzucam go zupełnie i dam kolejną szansę