Literatura piękna o królowej nauk - świetne połączenie ;)

Urocza historia, ciepła, bardzo klimatyczna. Oczywiście matematyka jest elementem ważnym, ale jednak pobocznym. Nie należy się tego wątku obawiać, jeśli ktoś nienawidzi matematyki całym sercem (a może nawet dzięki tej ksiązce spojrzy na nią przychylniej).

Literatura piękna o królowej nauk - świetne połączenie ;)

Urocza historia, ciepła, bardzo klimatyczna. Oczywiście matematyka jest elementem ważnym, ale jednak pobocznym. Nie należy się tego wątku obawiać, jeśli ktoś nienawidzi matematyki całym sercem (a może nawet dzięki tej ksiązce spojrzy na nią przychylniej).

Bardzo przyjemnie mi się czytało<3

Bardzo przyjemnie mi się czytało<3

Prosta historia ale z urokiem. Może mogło by być trochę mniej baseballu.

Prosta historia ale z urokiem. Może mogło by być trochę mniej baseballu.

Przepiękna wzruszająca opowieść o relacjach, zaufaniu, zrozumieniu drugiego człowieka.

Przepiękna wzruszająca opowieść o relacjach, zaufaniu, zrozumieniu drugiego człowieka.

Jedna z bardziej poruszających książek, jakie przeczytałam. Bardzo krótka, jednak to nie przeszkodziło w doskonałym wprowadzeniu czytelnika w historie osoby, która ma do czynienia z osobą chorą. Czytając ją zaczęłam czuć nawet odrobinę sympatii do matematyki, która przedstawiana w takowy sposób w szkołach mogłaby być najciekawszym z przedmiotów. Również sama okładka zasługuje na chwile aprobaty.

Jedna z bardziej poruszających książek, jakie przeczytałam. Bardzo krótka, jednak to nie przeszkodziło w doskonałym wprowadzeniu czytelnika w historie osoby, która ma do czynienia z osobą chorą. Czytając ją zaczęłam czuć nawet odrobinę sympatii do matematyki, która przedstawiana w takowy sposób w szkołach mogłaby być najciekawszym z przedmiotów. Również sama okładka...

Uwielbiam literaturę japońską ze względu na jej wyjątkowy klimat oraz subtelną różnorodność kulturową.
W tej opowieści odnajduję zarówno atmosferę Japonii, jak i historię osoby, która pomimo utraty pamięci, żyje i trwa w swojej miłości. Choć ograniczona, to zaszczepia swoją pasję w innych, otwierając im oczy na nowe możliwości i inspirując ich do osobistego rozwoju i nauki.
Polecam

Uwielbiam literaturę japońską ze względu na jej wyjątkowy klimat oraz subtelną różnorodność kulturową.
W tej opowieści odnajduję zarówno atmosferę Japonii, jak i historię osoby, która pomimo utraty pamięci, żyje i trwa w swojej miłości. Choć ograniczona, to zaszczepia swoją pasję w innych, otwierając im oczy na nowe możliwości i inspirując ich do osobistego rozwoju i...

Bardzo dobra książka jeśli ktoś w jakiś sposób lubi także matematykę to także mu się spodoba, jest spokojna i przyjemna najlepiej przeczytać ja wiosną albo latem aby wczuć się w klimat, zakończenie zaskoczyło mnie ale podobało mi się.

Bardzo dobra książka jeśli ktoś w jakiś sposób lubi także matematykę to także mu się spodoba, jest spokojna i przyjemna najlepiej przeczytać ja wiosną albo latem aby wczuć się w klimat, zakończenie zaskoczyło mnie ale podobało mi się.

"Niektóre liczby są bardzo nieśmiałe. Nigdy nie ukazują się ludzkim oczom. Ale są w naszych sercach i swoimi małymi rączkami robią wszystko, by przysłużyć się światu."

Gdy wypożyczałam tę książkę, bibliotekarka spojrzała na mnie z ciepłym uśmiechem i powiedziała "do tej proszę sobie przygotować chusteczki".

Co prawda obyło się bez chusteczek, ale nie można odmówić tej lekturze ogromu ciepła, które wzrusza i otula serce miękkim kożuszkiem.

"Ukochane równanie profesora" to książka, której nie da się opowiedzieć, nie da się jej też szybko przeczytać. Trzeba poświęcić jej czas, by prawdziwie ją przeżyć. Yoko Ogawa stworzyła prozę będącą jednocześnie poematem sięgającym do głębi ludzkiego pojmowania. Przypomina czytelnikowi wszystko to, co w nauce najpiękniejsze, tę ciekawość świata i umiłowanie rzeczy nieuchwytnych, rozumianych nie przez zmysły, a jedynie przez umysł. Tę radość, większą niż ciało może pomieścić, będącą reakcją na olśnienie, na zrozumienie pojęcia, które wcześniej było kompletną abstrakcją.
"Nawet w przypadku najprostszego rachunku cieszymy się nie dlatego, że znamy odpowiedź, ale dlatego, że poprawna odpowiedź łączy nas z innymi ludźmi, którzy też rozumieją zadanie."

"Ukochane równanie profesora" zauroczyło mnie swoją nieziemską prostotą i jednocześnie zaskakującą złożonością. Właśnie tą niespodziewaną poetyckością. To, że przedstawione postaci nie mają imion, że fabuła przepływa przez palce zamiast iść utartym schematem, fakt, że wiele wątków pozostaje w tej historii niedopowiedzianych. To wszystko nie budzi w czytelniku frustracji ani poczucia, że autorka nie zapewniła sobie porządnej kwerendy pisarskiej, wręcz przeciwnie. Daje odbiorcy swobodę interpretacji, a wraz z nią pewność, że każde postawione przez Ogawę słowo i zdanie zostało dokładnie przemyślane i zapisane z niezachwianą, matematyczną, pewnością.

Zresztą, co tu dużo gadać, zostawiam kilka cytatów, choć "Ukochane równanie..." jest tak piękne, że moja opinia na jego temat mogłaby się składać tylko z nich, bez żadnego mojego komentarza. Naprawdę, ta książka broni się sama.

"I wówczas nastąpiło coś, czego doświadczyłam pierwszy raz w życiu. Niezwykły moment - przyszedł wiatr i zasypał cały ten gąszcz ścieżek, które wydeptałam na pustyni, jednocześnie układając piasek w kształt prostej drogi. A na końcu drogi pojawiło się światełko, któremu nie można się oprzeć, trzeba iść w jego stronę.
Pierwszy raz w życiu doznałam olśnienia."

"Wydawało mi się, że pod ławką leży tajemnica kosmosu. Że to kartka z zeszytu Boga spadła nam pod nogi."

"Mamo, to zadanie jest dla mnie za trudne. Ja żyję tylko jedną trzecią twojego życia."

"Tym razem jednak jego łzy były jakieś inne. Chciałam je powstrzymać, ale płynęły z miejsca, do którego nie miałam dostępu."

"Matematyka jest piękna właśnie dlatego, że nie przydaje się w codziennym życiu"

"W moim wyobrażeniu stwórca kosmosu siedzi gdzieś na końcu nieba i tka koronkę. Nitka jest tak delikatna, że przepuszcza nawet najsłabsze światło, a wzoru koronki nikt nie potrafi przewidzieć. Drewniane czółenka poruszają się bez przerwy i koronka rozrasta się we wszystkie strony. Faluje unoszona wiatrem. Podświadomie wyciągam ręce, chcę popatrzeć na nią pod światło. Źrenice zachodzą mi łzami, gdy dotykam misternym materiałem policzków."

"Niektóre liczby są bardzo nieśmiałe. Nigdy nie ukazują się ludzkim oczom. Ale są w naszych sercach i swoimi małymi rączkami robią wszystko, by przysłużyć się światu."

Gdy wypożyczałam tę książkę, bibliotekarka spojrzała na mnie z ciepłym uśmiechem i powiedziała "do tej proszę sobie przygotować chusteczki".

Co prawda obyło się bez chusteczek, ale nie można odmówić tej...

𝐫𝐚𝐭𝐢𝐧𝐠: 𝟒⭐️

🧮 Kupiłam tę książkę w ciemno, żeby zacząć swoją przygodę z literaturą azjatycką i myślę, że nie mogłam trafić lepiej!

“𝐍𝐢𝐞 𝐰𝐢𝐞𝐦𝐲” 𝐛𝐲ł𝐨 𝐤𝐢𝐞𝐫𝐮𝐧𝐤𝐨𝐰𝐬𝐤𝐚𝐳𝐞𝐦 𝐝𝐨 𝐨𝐝𝐤𝐫𝐲𝐜𝐢𝐚 𝐧𝐨𝐰𝐞𝐣 𝐩𝐫𝐚𝐰𝐝𝐲, 𝐚 𝐧𝐢𝐞 𝐰𝐬𝐭𝐲𝐝𝐥𝐢𝐰𝐲𝐦 𝐩𝐫𝐳𝐲𝐳𝐧𝐚𝐧𝐢𝐞𝐦 𝐬𝐢𝐞̨ 𝐝𝐨 𝐧𝐢𝐞𝐰𝐢𝐞𝐝𝐳𝐲.

🧮 Zacznijmy od tego: nie cierpię matematyki. Męczy mnie, nudzi i w ogóle wszystko na “nie”. Ale “Ukochane równanie profesora” przypomniało mi, że jest jeden aspekt rozwiązywania matematycznych zadań, które lubię — kiedy obliczę dobrze zadanie i czuję ogromną satysfakcję. Nawet najbardziej banalne — jestem geniuszem. Nie mam pojęcia, czy właśnie taką lekcję miałam wyciągnąć z czytania, ale nawet jeśli nie, to nie narzekam na swoją.

🧮 Bardzo ciepła i przyjemna historia o przyjaźni osób z trzech różnych pokoleń. Momentami smutna, ale raczej w ten wzruszający, a nie załamujący sposób. Jeśli tak jak ja nigdy nie mieliście styczności z literaturą azjatycką, a chcielibyście spróbować, to nie ma się nad czym zastanawiać!

𝐫𝐚𝐭𝐢𝐧𝐠: 𝟒⭐️

🧮 Kupiłam tę książkę w ciemno, żeby zacząć swoją przygodę z literaturą azjatycką i myślę, że nie mogłam trafić lepiej!

“𝐍𝐢𝐞 𝐰𝐢𝐞𝐦𝐲” 𝐛𝐲ł𝐨 𝐤𝐢𝐞𝐫𝐮𝐧𝐤𝐨𝐰𝐬𝐤𝐚𝐳𝐞𝐦 𝐝𝐨 𝐨𝐝𝐤𝐫𝐲𝐜𝐢𝐚 𝐧𝐨𝐰𝐞𝐣 𝐩𝐫𝐚𝐰𝐝𝐲, 𝐚 𝐧𝐢𝐞 𝐰𝐬𝐭𝐲𝐝𝐥𝐢𝐰𝐲𝐦 𝐩𝐫𝐳𝐲𝐳𝐧𝐚𝐧𝐢𝐞𝐦 𝐬𝐢𝐞̨ 𝐝𝐨 𝐧𝐢𝐞𝐰𝐢𝐞𝐝𝐳𝐲.

🧮 Zacznijmy od tego: nie cierpię matematyki. Męczy mnie, nudzi i w ogóle wszystko na “nie”. Ale “Ukochane równanie profesora”...

Pierwszy raz w życiu czytałem książkę przepełnioną miłością do królowej nauk, matematyki.
Ta krótka, kameralna powieść mówi o kruchych, niepewnych relacjach trójki bohaterów: Pierwiastka, dziesięcioletniego miłośnika baseballu będącego synem Gosposi, samotnie go wychowującej, oraz starszego już Profesora matematyki. W wyniku wypadku mężczyzna stracił częściowo pamięć. Może przypomnieć sobie maksymalnie ostatnie osiemdziesiąt minut, w związku z czym do ubrań ma przyczepione mnóstwo karteczek przypominających o ważnych sprawach.

Każdy z bohaterów nosi w sobie osobny świat uczuć, pragnień, doświadczeń, łączą ich jednak dwie pasje matematyka i baseball. Gosposia pod wpływem Profesora "zakochuje się" w liczbach, natomiast Pierwiastka ze staruszkiem łączy miłość do baseballu.

Ta pełna ciepła powieść mówi nam o spokoju i elegancji jakie emanują z liczb oraz ich pięknie. Autorka w przedziwny sposób wplata je w losy bohaterów, łącząc także z baseballem.

Świetnie skrojone postacie, w pełni przekonują, jednocześnie mają w sobie coś magicznego. Sama historia urzeka, prostotą ale i oryginalnością.
Yoko Ogawa to dopiero drugi twórca a właściwie twórczyni z kraju kwitnącej wiśni z jaką miałem do czynienia. Spotkanie to wypadło obiecująco, na pewno sięgnę po kolejne jej powieści.

Gorąco polecam, stawiam 8/10.

Pierwszy raz w życiu czytałem książkę przepełnioną miłością do królowej nauk, matematyki.
Ta krótka, kameralna powieść mówi o kruchych, niepewnych relacjach trójki bohaterów: Pierwiastka, dziesięcioletniego miłośnika baseballu będącego synem Gosposi, samotnie go wychowującej, oraz starszego już Profesora matematyki. W wyniku wypadku mężczyzna stracił częściowo pamięć. Może...