Bardzo ciekawy wątek kryminalny, jednak ilość bohaterów trochę mnie przytłoczyła. Dobrze, że autorka umieściła spis bohaterów bo bez tego z pewnością bym się całkowicie pogubiła. Trudno oderwac się od czytania. Polecam :)

Bardzo ciekawy wątek kryminalny, jednak ilość bohaterów trochę mnie przytłoczyła. Dobrze, że autorka umieściła spis bohaterów bo bez tego z pewnością bym się całkowicie pogubiła. Trudno oderwac się od czytania. Polecam :)

Zdecydowanie najsłabszy tom jak do tej pory. Porażka. Do Domu Czwartego byłam w szoku, ze każda kolejna część jest jeszcze lepsza, ale od Czarnych Narcyzów zdecydowanie widac spadek formy. Nora dogłębnie utwierdziła mnie w tym przekonaniu, a kolejne tomy też już szału nie robią.

Przez pierwsze 200 str nie dzieje się absolutnie nic – fabularnie czułam się, jakbym przeczytała może z 30. Za to liczba postaci i wątków, które niewiele wnosiły jest przytłaczająca. Bardzo ciekawa historia Nory, niestety okolona na siłę mnóstwem pobocznych wątków, przez co zaczęłam się gubić. Spokojnie można by skrócić długość książki i listę bohaterów, na pewno historia by na tym nie ucierpiała. Grubością ten tom był porównywalny do Łaskuna, ale w przeciwieństwie do niego, Norę męczyłam ładnych parę dni.

Zdecydowanie najsłabszy tom jak do tej pory. Porażka. Do Domu Czwartego byłam w szoku, ze każda kolejna część jest jeszcze lepsza, ale od Czarnych Narcyzów zdecydowanie widac spadek formy. Nora dogłębnie utwierdziła mnie w tym przekonaniu, a kolejne tomy też już szału nie robią.

Przez pierwsze 200 str nie dzieje się absolutnie nic – fabularnie czułam się, jakbym...

Bardzo lubię wracać do Lipowa i mimo, że czasami nie "ogarniam" mnogości postaci i wątków oraz zależności między bohaterami to uważam, że Puzyńska tworzy świetne historie. Zdecydowanie polecam!

Bardzo lubię wracać do Lipowa i mimo, że czasami nie "ogarniam" mnogości postaci i wątków oraz zależności między bohaterami to uważam, że Puzyńska tworzy świetne historie. Zdecydowanie polecam!

Kto mógł przypuszczać, że Pani Kasia się aż tak rozkręci?? Już wydała kolejną powieść lipowej sagi, i końca nie widać...

Edit - 2024 - Ta saga nie ma końca...

Szwedzi mają swoją Fjällbackę z powieści Camillii Läckberg, a my Lipowo – miejscowość, która stanowi oś serii książek Katarzyny Puzyńskiej. Od 2014 roku cykl rozrósł się do 15 tomów.

Pierwszy raz książka przeczytana w 2020 roku.

Kto mógł przypuszczać, że Pani Kasia się aż tak rozkręci?? Już wydała kolejną powieść lipowej sagi, i końca nie widać...

Edit - 2024 - Ta saga nie ma końca...

Szwedzi mają swoją Fjällbackę z powieści Camillii Läckberg, a my Lipowo – miejscowość, która stanowi oś serii książek Katarzyny Puzyńskiej. Od 2014 roku cykl rozrósł się do 15 tomów.

Pierwszy raz książka...

Po raz kolejny wybrałam się z Katarzyną Puzyńską w podróż do Lipowa i jak zwykle była to podróż udana. Z każdym kolejnym tomem wracam tam z sentymentem, jak do miejsca, które dobrze znam, a jak śpiewał Wodecki "Lubię wracać tam, gdzie byłam już..."
Co jest typowe dla tej sagi była oczywiście mnogość wątków i postaci, ale jak zwykle mi to nie przeszkadzało. Tym razem dowiadujemy się co nieco o przeszłości naczelnika Sienkiewicza, a także Weroniki.
Jak zwykle w Lipowie trup ścielił się gęsto, ale jedna śmierć zrobiła na mnie szczególne wrażenie i bardzo będzie brakowało postaci, która była obecna w opowieści od początku.
Ciężko napisać cokolwiek o książce, aby nie spojlerować, więc jeśli ktoś jest ciekawy losów policjantów z Lipowa nie pozostaje nic innego, jak tylko przeczytać. Moja opinia jak najbardziej pozytywna i chyba od razu zabiorę się za "Rodzanice ", bo jestem ciekawa, co z Wierą.

Po raz kolejny wybrałam się z Katarzyną Puzyńską w podróż do Lipowa i jak zwykle była to podróż udana. Z każdym kolejnym tomem wracam tam z sentymentem, jak do miejsca, które dobrze znam, a jak śpiewał Wodecki "Lubię wracać tam, gdzie byłam już..."
Co jest typowe dla tej sagi była oczywiście mnogość wątków i postaci, ale jak zwykle mi to nie przeszkadzało. Tym razem...

Fenomenu cyklu nie rozumiem, bo to jakościowo dobre nie jest. Trup jest, ale melodramatów bohaterów, u których neurony nie działają jak powinny jest niestety dużo więcej. Dlaczego więc czytam (czytałam) ten cykl? Ponieważ jak zapewne wielu moli książkowych miewam tak, że nie potrafię porzucić cyklu nawet jeżeli jest bardzo zły. (Raz mi się udało).

Fenomenu cyklu nie rozumiem, bo to jakościowo dobre nie jest. Trup jest, ale melodramatów bohaterów, u których neurony nie działają jak powinny jest niestety dużo więcej. Dlaczego więc czytam (czytałam) ten cykl? Ponieważ jak zapewne wielu moli książkowych miewam tak, że nie potrafię porzucić cyklu nawet jeżeli jest bardzo zły. (Raz mi się udało).

W tym tomie wiele się wyjaśnia. Dowiadujemy się kogo wybiera Daniel – no i jest to wybór bez zaskoczeń zgodnie z przewidywaniami. Dowiadujemy się co dolega wierze i jak może się to skończyć.

Spotykając się już po raz 9 z twórczością Kasi Puzyńskiej dalej uważam że książki trzymają poziom mimo iż też wiele można im zarzucić. Ten tom bardziej przypadł mi do gust niż poprzedni chociaż znowu postaci było zbyt wiele i momentami nie sposób było ogarnąć kto jest kim. Nie do końca rozumiałam podział książki na akty. Mimo tego pozornego chaosu książka jest zdecydowanie lepiej uporządkowana fabularnie od poprzedniczki. Autorka znowu powraca do skoków akcji teraźniejszość – przeszłość (tym razem lata 90-te) co wychodzi jej bardzo dobrze. Mamy też naprawdę dobrze skonstruowaną zagadkę – nie powiem faktycznie było zaskoczenie. No i sam koniec książki (chociaż może nie koniec, a po prostu końcowa część książki) ma niesamowitą dynamikę, a na wspomnienie niektórych scen aż przechodzi dreszcz.

Przywykłam już do sposobu pisania autorki, do jej manier i jakoś mi to szczególnie nie przeszkadza, jednak nie trudno zwrócić uwagę na to że Daniel non stop chce zapalić, Emilia wiecznie wykręca oczami wywijasy, a Klementyna mimo iż już bez odznaki dalej jest sobą. Minus za postać Weroniki, mam wrażenie że akurat ona straciła na „jakości” i jest jakaś taka bez wyrazu. Zresztą praktycznie wszyscy bohaterowie się zmienili i w tym tomie sympatię wzbudza tylko (aż trudno to powiedzieć) Klementyna. Mimo to oczekuje poprawy i daje 8/10.

Ach no i zapomniałabym! Tytuł - po raz kolejny majstersztyk wiele znaczeń a sięgając po książkę jednak tylko jedno, które początkowo absolutnie nie ma racji bytu, a później elegancko układa się w jasny przekaz.

W tym tomie wiele się wyjaśnia. Dowiadujemy się kogo wybiera Daniel – no i jest to wybór bez zaskoczeń zgodnie z przewidywaniami. Dowiadujemy się co dolega wierze i jak może się to skończyć.

Spotykając się już po raz 9 z twórczością Kasi Puzyńskiej dalej uważam że książki trzymają poziom mimo iż też wiele można im zarzucić. Ten tom bardziej przypadł mi do gust niż...

Rety, jak irytująca stała się postać Weroniki w tej części. I wiedząc, co się okaże w kolejnym tomie, nie lubię jej jeszcze bardziej.

Tak często wraca się do swojego oprawcy i pozwala mu na to, żeby ponownie pojawił się w naszym życiu i znów nas wykorzystał?! No coś średnio mi to pasuje do psychologa.

Rety, jak irytująca stała się postać Weroniki w tej części. I wiedząc, co się okaże w kolejnym tomie, nie lubię jej jeszcze bardziej.

Tak często wraca się do swojego oprawcy i pozwala mu na to, żeby ponownie pojawił się w naszym życiu i znów nas wykorzystał?! No coś średnio mi to pasuje do psychologa.

Chętnie policzylabym, ile razy Emilia rzucala zirytowane spojrzenie/przewracała oczami, Daniel miał ochotę na papierosa, a Kopp (nie będąc nawet śledcza) zwracała się do przesłuchiwanych osób z bezczelnością godną niewychowanego dziecka (przesadzoną nawet jak na nią),ale życia by mi chyba nie starczyło :)
Książki Puzynskiej czytam na tym etapie serii głównie dla zagadek kryminalnych - bywają naciągane, ale ciekawe. Zachowania bohaterów natomiast coraz bardziej na minus, zarówno jeśli chodzi o prywatne przywary, jak i kompletny brak profesjonalizmu i niekiedy logiki w prowadzeniu śledztwa

Chętnie policzylabym, ile razy Emilia rzucala zirytowane spojrzenie/przewracała oczami, Daniel miał ochotę na papierosa, a Kopp (nie będąc nawet śledcza) zwracała się do przesłuchiwanych osób z bezczelnością godną niewychowanego dziecka (przesadzoną nawet jak na nią),ale życia by mi chyba nie starczyło :)
Książki Puzynskiej czytam na tym etapie serii głównie dla zagadek...

Dziewiąta część sagi o Lipowie chwyta za serce. I to nie tylko serce Weroniki, która musi pożegnać dwójkę swoich przyjaciół, ale i nas, czytelników. W "Norze" poznajemy dramatyczne historie Weroniki, Marka Zaręby oraz naczelnika Wydziału kryminalnego. Czy w Lipowie ktoś ma normalną przeszłość jak z bajki? Nie wydaje mi się.

Co do Lipowa. Akcja znowu powraca do wioski i kolejny raz Katarzyna Puzyńska jakby zapominała o Rosole. Przecież wąsaty aspirant to ciekawa postać, która zasługuje, by o niej pisać. Dlaczego autorka pomija tego policjanta?

Kiedy czytaliście mój komentarz do poprzedniej części (Czarne Narcyzy),to mogliście się dowiedzieć, że ta seria staje się przewidywalna. Tym razem było inaczej. Ciągle nie wiadomo było, kto jest mordercą, a finał zaskakuje na maksa. Brawo!

Moja ocena to 8+

Dziewiąta część sagi o Lipowie chwyta za serce. I to nie tylko serce Weroniki, która musi pożegnać dwójkę swoich przyjaciół, ale i nas, czytelników. W "Norze" poznajemy dramatyczne historie Weroniki, Marka Zaręby oraz naczelnika Wydziału kryminalnego. Czy w Lipowie ktoś ma normalną przeszłość jak z bajki? Nie wydaje mi się.

Co do Lipowa. Akcja znowu powraca do wioski i...