dość ciekawa historia szpiegowska, ale daleko autorowi do Severskiego

dość ciekawa historia szpiegowska, ale daleko autorowi do Severskiego

Do znudzenia epatuje, tak powszechną obecnie, nienawiścią do demokracji. On oczywiście tego tak nie nazywa. On tylko magluje na okrągło Trumpa i brexit. Nie jestem fanem Trumpa, ale akceptuję fakt, że ponad połowa amerykańskich wyborców go kiedyś wybrała i zapewne znowu wybierze w miejsce znacznie bardziej żenującego Bidena. Nie mój cyrk, nie moje małpy, autora zresztą też nie.

Do znudzenia epatuje, tak powszechną obecnie, nienawiścią do demokracji. On oczywiście tego tak nie nazywa. On tylko magluje na okrągło Trumpa i brexit. Nie jestem fanem Trumpa, ale akceptuję fakt, że ponad połowa amerykańskich wyborców go kiedyś wybrała i zapewne znowu wybierze w miejsce znacznie bardziej żenującego Bidena. Nie mój cyrk, nie moje małpy, autora zresztą też nie.

"Ale gdy przyszła kolej na mnie, popatrzył mi tylko w twarz przez te swoje wielkie okulary i odwrócił wzrok, jakby zobaczył więcej, niż chciał. Pragnąłem powiedzieć mu, że jestem przyzwoitym człowiekiem, ale było już za późno."
Nat, 47 letni angielski szpieg
mierzy się tu z masą dylematów. Przykładowo jak pogodzić lojalność względem rodziny i względem firmy, czy któraś z tych lojalności powinna mieć priorytet i na jakich zasadach. Nat poinformował dorosłą córkę o fakcie, że był szpiegiem i że to, co mówił o swojej pracy wcześniej, to był wymysł. Córka potraktowała to trwające całe życie oszustwo jak potwarz. Zadała mu też pytanie, jakie najgorsze świństwo zrobił w swojej pracy. Praca Nata polegała na tym, że właściwie stale robił różne świństwa, tyle tylko, że były one korzystne dla jego kraju. To co robił można byłoby różnie oceniać w zależności od punktu widzenia. Werbując kogoś, nakłaniał go do zdrady, kłamstwa i oszustwa. Nic tu nie jest jednak proste, tego rodzaju działania są przecież potrzebne, co najlepiej widać chociażby w czasie konfliktów zbrojnych. Główny wątek książki to jednak granica lojalności wobec przyjaciela i wobec firmy, gdzie jest granica po przekroczeniu której przyjacielowi wyrządza się świństwo. I drugi dylemat, lojalność względem ojczyzny, która prowadzi taką politykę, że nie można się z nią zgodzić.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2023/10/john-le-carre-agent-w-terenie.html

"Ale gdy przyszła kolej na mnie, popatrzył mi tylko w twarz przez te swoje wielkie okulary i odwrócił wzrok, jakby zobaczył więcej, niż chciał. Pragnąłem powiedzieć mu, że jestem przyzwoitym człowiekiem, ale było już za późno."
Nat, 47 letni angielski szpieg
mierzy się tu z masą dylematów. Przykładowo jak pogodzić lojalność względem rodziny i względem firmy, czy któraś z...

To ostatnia książka niedawno zmarłego mistrza powieści szpiegowskiej wydana za jego życia (pośmiertnie opublikował jeszcze 'Silverview'). Bohaterem i narratorem jest Nat, który w swoim czasie był szpiegiem na usługach brytyjskiego wywiadu, przed laty pracował w Moskwie a teraz mieszka w Londynie. Nat jest jakby na emeryturze, ale dostaje propozycję szefowania Przystani, mało ważnej placówki szpiegowskiej, niemniej coś w niej się dzieje: jego agenci prowadzą inwigilację niektórych członków licznej rosyjskojęzycznej diaspory w Anglii.

Na początku narracja toczy się bardzo leniwie, wręcz nudno, bez blasku typowego dla tego autora. Ale od pewnego momentu mamy regularną rzecz szpiegowską na dobrym poziomie. Jak wiadomo le Carré napisał najlepsze książki w czasach zimnej wojny, gdy istniało imperium sowieckie. Obecnie zaś państwo Putina zaczyna przypominać Sowietów ze swoją wrogością do Zachodu i imperialnymi zakusami. Właśnie w tej scenerii toczy się książka i autor znajduje się w niej dobrze, no cóż, wraca na znane terytorium.

Mamy zatem historie rosyjskich szpiegów, którzy decydują się zdradzić i przejść na stronę Anglików, ale nigdy nie wiadomo, czy jest to prowokacja Moskwy, czy też autentyczna wola współpracy. Mamy Anglików idealistów, zaciekłych przeciwników brexitu i Trumpa – bo rzecz dzieje się w 2017 r. Sądzą oni, że ich kraj się stacza i decydują się ujawnić tajne dokumenty obcemu wywiadowi, by ratować ojczyznę.

Mamy też typowy dla tego autora zjadliwy opis angielskich biurokratów, zimnych karierowiczów myślących tylko o własnych stołkach, którzy są w stanie utrącić każdą inicjatywę, aby tylko iść w górę. I jeszcze, brytyjscy bogacze, którzy są nienasyceni i dla dodatkowej kasy zrobią wszystko, na przykład wchodzą w ciemne interesy z postsowieckimi oligarchami. Pomaga im w tym londyńskie City, które autor nazywa całodobową pralnią pieniędzy.

Książka ma swoje smaczki, pyszny jest na przykład opis podróży Nata do Karlowych Warów – ulubionego miasta postsowieckiej mafii: „już trzydzieści lat temu rosyjscy mafiosi uzgodnili między sobą, że w Karlowych Warach jest zbyt miło, żeby się tu nawzajem zabijać. Lepiej niech to będzie bezpieczny azyl dla naszych pieniędzy, rodzin i kochanek.”

Mamy oczywiście w książce regularną intrygę szpiegowską, a rzecz cała kończy się nader optymistycznie, to coś nowego w powieściach le Carré'a. Książka jest dobrze napisana, ale nie dorównuje najlepszym dziełom tego autora, w szczególności cyklowi z George Smileyem, niemniej to niezła powieść szpiegowska.

Słuchałem audiobooka w bardzo dobrej interpretacji Adama Baumana.

To ostatnia książka niedawno zmarłego mistrza powieści szpiegowskiej wydana za jego życia (pośmiertnie opublikował jeszcze 'Silverview'). Bohaterem i narratorem jest Nat, który w swoim czasie był szpiegiem na usługach brytyjskiego wywiadu, przed laty pracował w Moskwie a teraz mieszka w Londynie. Nat jest jakby na emeryturze, ale dostaje propozycję szefowania Przystani,...

Fajny styl pisania ale treść taka sobie.

Fajny styl pisania ale treść taka sobie.

Mistrz powieści szpiegowskiej w formie - szkoda, że nic nowego już spod tego pióra nie wyjdzie. Dla miłośników Trumpa może to być książka niemiła, ale obecna rzeczywistość pokazuje jak trafne były uwagi Autora. Poza tym elegancki styl angielskiego gentlemana i wspaniały humor. Dla fanów le Carre, książka na pewno warta przeczytania.

Mistrz powieści szpiegowskiej w formie - szkoda, że nic nowego już spod tego pióra nie wyjdzie. Dla miłośników Trumpa może to być książka niemiła, ale obecna rzeczywistość pokazuje jak trafne były uwagi Autora. Poza tym elegancki styl angielskiego gentlemana i wspaniały humor. Dla fanów le Carre, książka na pewno warta przeczytania.

Można wywnioskować, że John le Carré był przywiązany do pewnych reguł rządzących światem. Nie jestem nadzwyczajnym analitykiem jego twórczości, gdyż jego ostatnia książka „Agent w terenie” jest moją pierwszą z jego dorobku, którą przeczytałem, ale daje się wyczuć nutę rozgoryczenia, że świat wartości, zasad czytelnych dla wszystkich graczy, a co za tym idzie świat przewidywalny, chyli się ku końcowi wraz – tu skrót myślowy – z nastaniem Trumpa w USA i brexitu w Anglii. I pojawia się problem jak ktoś, o wyżej wzmiankowanych uwarunkowaniach, powinien zachować się w obliczu tych zmian.

Kimś kto ma odpowiedzieć na powyższe jest Nat, czyli agent służb specjalnych, lojalny wobec swoich szefów i kraju, który pogodzony z nieubłaganym biegiem czasu, czuje się w obowiązku usunąć na bok i zrobić rzeczy mniej spektakularne, a bardziej praktyczne. Innymi słowy: nauczyć młodszych jak się nie spalić słusznym gniewem. Tylko, że to wszystko wygląda niczym bajka, która nie ma prawa się spełnić. Zapalczywe pomstowanie na współczesność w sposób – jak zakładam – niezamierzony wypada groteskowo, a ostatnia „akcja” jest trudna do przetransferowania do rzeczywistości.

Można wywnioskować, że John le Carré był przywiązany do pewnych reguł rządzących światem. Nie jestem nadzwyczajnym analitykiem jego twórczości, gdyż jego ostatnia książka „Agent w terenie” jest moją pierwszą z jego dorobku, którą przeczytałem, ale daje się wyczuć nutę rozgoryczenia, że świat wartości, zasad czytelnych dla wszystkich graczy, a co za tym idzie świat...

Szkoda, że wielcy tego świata nie przeczytali tej książki w roku 2020. Przewidywania Wielkiego Szpiega spełniły się i spełniają, ośmieszając politykę państw europejskich ostatnich lat. Klasyczna dla Autora powieść, dbała o fakty i precyzję w opisywaniu pracy szpiegów, pełna starej angielskiej elegancji i dystansu do świata starszego gentlemana.

Szkoda, że wielcy tego świata nie przeczytali tej książki w roku 2020. Przewidywania Wielkiego Szpiega spełniły się i spełniają, ośmieszając politykę państw europejskich ostatnich lat. Klasyczna dla Autora powieść, dbała o fakty i precyzję w opisywaniu pracy szpiegów, pełna starej angielskiej elegancji i dystansu do świata starszego gentlemana.

Równie średnie co druga książka jaką czytałem. Fajnie ten dziadzia autor wciskał swoje poglądy, pełne zgorzknienia i jakiś takich przypałowych emocji, anty Trump, anty Brexit. Umarł w 2020, więc nie zdążył jeszcze bardziej być niezadowolony. Ogólnie rzecz biorąc to przewidywalna książka, dość męcząca, twisty wszystkie przewidziane, dobrze że w miarę krótka.

Równie średnie co druga książka jaką czytałem. Fajnie ten dziadzia autor wciskał swoje poglądy, pełne zgorzknienia i jakiś takich przypałowych emocji, anty Trump, anty Brexit. Umarł w 2020, więc nie zdążył jeszcze bardziej być niezadowolony. Ogólnie rzecz biorąc to przewidywalna książka, dość męcząca, twisty wszystkie przewidziane, dobrze że w miarę krótka.

Agent w terenie na pewno jest książką zupełnie inną, niż czytelnik się spodziewa. Nie otrzymujemy tu bowiem pełnej wybuchów powieści szpiegowskiej, a raczej spokojną, powolną rozprawę o końcówce kariery tajnego agenta. Poleciłbym dzieło Johna le Carre nie miłośnikom Mission Impossible, a raczej pasjonatom międzynarodowej polityki, której tutaj znajdziemy zdecydowanie więcej niż wystrzałów z broni palnej. Po książkę warto sięgnąć, jeśli szukamy powolnej i relaksującej lektury na zimowe wieczory. Jeśli bowiem przetrwamy powolne tempo narracji le Carre’a, otrzymamy całkiem dobry kawał literatury.

Agent w terenie na pewno jest książką zupełnie inną, niż czytelnik się spodziewa. Nie otrzymujemy tu bowiem pełnej wybuchów powieści szpiegowskiej, a raczej spokojną, powolną rozprawę o końcówce kariery tajnego agenta. Poleciłbym dzieło Johna le Carre nie miłośnikom Mission Impossible, a raczej pasjonatom międzynarodowej polityki, której tutaj znajdziemy zdecydowanie więcej...