To moje drugie zetknięcie z tym autorem i w przeciwieństwie do nocnego recepcjonisty ciężko się to czyta, zdania są budowane na opak, są nie-intuicyjne. Fabuła też taka sobie, właściwie nie wiadomo o co w wątku Edwarda i Juliana chodzi, jaki proceder ma tam miejsce - jakaś waza z dynastii ming, podejrzany sąsiad i mąż umierającej analityczki, arabistka.

To moje drugie zetknięcie z tym autorem i w przeciwieństwie do nocnego recepcjonisty ciężko się to czyta, zdania są budowane na opak, są nie-intuicyjne. Fabuła też taka sobie, właściwie nie wiadomo o co w wątku Edwarda i Juliana chodzi, jaki proceder ma tam miejsce - jakaś waza z dynastii ming, podejrzany sąsiad i mąż umierającej analityczki, arabistka.

Mnie nie podeszła. Nie mam nic do przegadanych książek, ale tutaj naprawdę niewiele się dzieje. I mimo że z początku postać Edwarda nawet budzi ciekawość, to niestety wieje nudą.

Mnie nie podeszła. Nie mam nic do przegadanych książek, ale tutaj naprawdę niewiele się dzieje. I mimo że z początku postać Edwarda nawet budzi ciekawość, to niestety wieje nudą.

Przegadana i przeintelektualizowana.

Przegadana i przeintelektualizowana.

Edward to szpieg na emeryturze, żyjący pozornie beztrosko w małym, nadmorskim miasteczku. Zaszło coś, co spowodowało, że służby musiały mu się przyjrzeć. W trakcie tego przyglądania się dokonano retrospekcji całego jego życia. Zajmujący się tymi działaniami agent Proctor rozmyślał : „Kim jesteś, Edwardzie ty, który byłeś tyloma ludźmi naraz i udawałeś jeszcze innych ludzi? Kogo znajdziemy pod tymi warstwami różnych przebrań? A może ty jesteś właśnie tym, na kogo składają się te wszystkie przebrania?” Proctor wiedział, że te pytania mógł zadać każdy nowicjusz, ale uzmysłowił sobie jeszcze, że „zadając je, mógł niechcący bardziej się sam przed nim odsłonić, niżby chciał – choćby przez to, jak bardzo ciekawiły go odpowiedzi.” „Najbardziej niezrozumiała była dla niego myśl o takiej wszechogarniającej pasji, dla której ktoś mógł poświęcić całe życie pozwolić jej tym życiem kierować”. Przez dłuższy czas czytelnik nie wie, co to za pasja.

Co Proctor brał pod uwagę przy analizie życiorysu Edwarda? Ustalał, co Edward robił w trakcie poszczególnych misji, zastanawiał się, dlaczego w określonych okolicznościach zachowywał się tak, a nie inaczej, co nim kierowało. Myślał także, co Edward mógł zrobić bez wiedzy służb i dlaczego. Jako szalenie ważną rzecz, niezbędną dla powiedzenia czegoś o człowieku, uważał czynniki, które kogoś ukształtowały. Często nie są to fakty, które są powszechnie znane. Poznając je można już domyślać się motywów ludzkiego postępowania, a nawet częściowo przewidzieć działania przyszłe. Tutaj wszystko co dotyczy Edwarda, jest oczywiście mocno skomplikowane, a jego siłą napędową był coś, co dotyczyło jego rodziny, o czym prawie nikt nie wiedział.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2023/08/john-le-carre-silverview.html

Edward to szpieg na emeryturze, żyjący pozornie beztrosko w małym, nadmorskim miasteczku. Zaszło coś, co spowodowało, że służby musiały mu się przyjrzeć. W trakcie tego przyglądania się dokonano retrospekcji całego jego życia. Zajmujący się tymi działaniami agent Proctor rozmyślał : „Kim jesteś, Edwardzie ty, który byłeś tyloma ludźmi naraz i udawałeś jeszcze innych ludzi?...

Być może jedna z najmniej efektownych powieści Johna le Carre i jedna z najprawdziwszych.
Truizmem jest powtarzanie oczywistości: że John le Carre był mistrzem powieści szpiegowskiej tak niedoścignionym, że wszyscy inni autorzy (nawet wzięci razem do pięt mu nie dorastają.
John le Carre był pisarzem, którego powieści to coś nieporównanie wiecej niż po prostu opowieści szpiegowskie. To raczej literatura piękna w klimacie szpiegowskim. Przy czym prawdy o szpiegostwie - o samym fachu szpiega, prawdy historycznej, prawdy o wywiadzie jako instytucji czy strukturze, prawdy psychologicznej - w jego literaturze pięknej jest więcej niż w niejednym sprawozdaniu rządowym czy chłodnej analizie ekspertów.
I "Silverview" w banalnej zda się opowieści o zdemaskowaniu agenta obcego państwa, opowieści, ktora toczy się niby powoli, jednostajnie, "nudnie" - jak powiedzieliby miłośnicy komiksów czy powieści o poziomie komiksów, mieści w sobie tyle wewnętrznego napięcia, niepewności, gry pozorów, że można nimi obdzielić dziesięć powieści akcji.

Być może jedna z najmniej efektownych powieści Johna le Carre i jedna z najprawdziwszych.
Truizmem jest powtarzanie oczywistości: że John le Carre był mistrzem powieści szpiegowskiej tak niedoścignionym, że wszyscy inni autorzy (nawet wzięci razem do pięt mu nie dorastają.
John le Carre był pisarzem, którego powieści to coś nieporównanie wiecej niż po prostu opowieści...

Zdecydowanie dla miłośników prozy Johna le Carre. Specyficzne powolne tempo i akcja oparta nie na strzelaniu do wszystkiego co się rusza, tylko na rozmowach i analizie faktów.

Zdecydowanie dla miłośników prozy Johna le Carre. Specyficzne powolne tempo i akcja oparta nie na strzelaniu do wszystkiego co się rusza, tylko na rozmowach i analizie faktów.

Szpiegowska powieść bez trupów, morderstw czy wybuchów. Klasyczna, angielska, przy szklaneczce sherry. Dla miłośników Le Carre

Szpiegowska powieść bez trupów, morderstw czy wybuchów. Klasyczna, angielska, przy szklaneczce sherry. Dla miłośników Le Carre

Dziwnie zacząć styczność z dorobkiem tak znanego autora od książki wydanej już po jego śmierci. Podobało mi się, że bardziej niż szpiegowska, była to literatura obyczajowa. Nie wiem czego się spodziewałem, ale dostałem bardzo zgrabnie napisaną, delikatną gumę balonową.

Dziwnie zacząć styczność z dorobkiem tak znanego autora od książki wydanej już po jego śmierci. Podobało mi się, że bardziej niż szpiegowska, była to literatura obyczajowa. Nie wiem czego się spodziewałem, ale dostałem bardzo zgrabnie napisaną, delikatną gumę balonową.

Książka w mojej opinii infantylna.

Książka w mojej opinii infantylna.

Bardzo dobra książka. Mistrzostwo w charakterystyce postaci, opisie miejsc akcji Tym razem mniej skomplikowany wątek główny, ale moim zdaniem to nie jest ujma dla powieści. Czyta się doskonale, to wspaniałe operowanie słowem (brawo dla tłumacza) Szkoda, że to już naprawdę koniec.

Bardzo dobra książka. Mistrzostwo w charakterystyce postaci, opisie miejsc akcji Tym razem mniej skomplikowany wątek główny, ale moim zdaniem to nie jest ujma dla powieści. Czyta się doskonale, to wspaniałe operowanie słowem (brawo dla tłumacza) Szkoda, że to już naprawdę koniec.