Dobry pomysł, szkoda, że nie do końca wykorzystany.
Paweł Fleszar wymyślił ciekawą fabułę i znalazł dla niej równie interesującą formę konstrukcyjną. Wydawałoby się, że już tylko to powinno wystarczyć do jednoznacznie pozytywnej oceny, a jednak tak nie jest.
Autor zdecydował się, wbrew ostatnio panującej modzie, zmieścić swoją powieść na dwustu stronach. Z jednej strony duży plus, bo i szybko się czyta i brak czasu na nudę. Z drugiej – bardzo wyraźnie czuje się powierzchowność opisywanej historii spowodowaną być może brakiem miejsca na odpowiednie rozwinięcie. W efekcie poszczególne wątki sprawiają wrażenie niedopracowanych, a przewijające się postaci też jakoś nie zapadają w pamięć. Dużym mankamentem jest jednostajne tempo i brak jakiegokolwiek napięcia, co w tego typu literaturze trudno obronić.
Myślę, że autor nie pokazał w tej książce swoich wszystkich możliwości i ja, mimo wszystkich powyższych zastrzeżeń, chętnie przeczytałbym jego kolejną, pewnie znacznie lepszą powieść.

Dobry pomysł, szkoda, że nie do końca wykorzystany.
Paweł Fleszar wymyślił ciekawą fabułę i znalazł dla niej równie interesującą formę konstrukcyjną. Wydawałoby się, że już tylko to powinno wystarczyć do jednoznacznie pozytywnej oceny, a jednak tak nie jest.
Autor zdecydował się, wbrew ostatnio panującej modzie, zmieścić swoją powieść na dwustu stronach. Z jednej strony...