Cykl mediolańskich esejów. Różnorodna tematyka, właściwa Autorowi erudycja i inteligencja. Analiza teorii spiskowych (w przykładach z Wahadła Foucault'a i brownowskiego Kodu...),rzut oka na święte objawienia i kilka innych bardziej (zwykle) czy mniej interesujących problemów. Wspaniała intelektualna zabawa.

Cykl mediolańskich esejów. Różnorodna tematyka, właściwa Autorowi erudycja i inteligencja. Analiza teorii spiskowych (w przykładach z Wahadła Foucault'a i brownowskiego Kodu...),rzut oka na święte objawienia i kilka innych bardziej (zwykle) czy mniej interesujących problemów. Wspaniała intelektualna zabawa.

Po intelektualnym arcydziele Imię róży od razu rzuciłem się na kolejną pozycję tegoż autora. W tej chwili zderzyłem się z tym, że nie jest to kolejna powieść, lecz nazwałbym ją esejem, może monografią (na pewno ma cechy eseju jak i monografii),może traktat filozoficzny. Nie jest to pierwsza monografia z jaką miałem do czynienia - jednak tu się tego nie spodziewałem (być może dlatego, że zawsze staram się czytać książkę nie czerpiąc o niej żadnej wiedzy by sobie nie zdradzać przypadkiem jakichś szczegółów, które wpłynęłyby na wrażenia z czytania).
Autor w zasadzie wyjawia tu swoją filozofię, podejmuje polemikę filozoficzną uderzając w typowe dla filozofii terminy: piękna, brzydoty, transcendencja, zahacza trochę o logikę, tajemnica, sztuka (w literaturze, jak i w malarstwie i rzeźbie - a więc szeroko). Do tego odwołuje się do wiary, ojców kościoła, starożytnej wiedzy, średniowiecza, semiotyki. A więc wszystkim tym, czym zajmował się w swojej pracy zawodowej. Jest to dobra wycieczka intelektualna, nie posiadająca żadnej fabuły, dla wielu ludzi może ona być trudna w odbiorze, gdyż jego dywagacje i polemiki wykraczają poza zwyczajowy sposób rozmowy, a są bliższe żarliwym dysputom wielu filozofów zagłębiających się w najdrobniejsze szczegóły rzeczy znanych wszystkim, lecz nie do opisania przez większość, gdyż dziś nikt tak głęboko raczej nie zagląda w te tajniki i nie próbuje ich opisać.
Mnie się dość podoba, potwierdziłem sobie, że autor pisząc Imię róży miał dogłębną wiedzę nie tylko mediewistyczną, ale również miał podstawy filozoficzne i logiczne do tego by nazywać jego powieść arcydziełem literatury światowej. Nie poleciłbym tej pozycji niedzielnym czytaczom, ani tym, którzy nie mają w zwyczaju zastanawiać się nad tym czy Bóg istnieje, czy prawdę można odkryć, czym jest piękno itp. Nie każdy potrafi nazwać w kontekście filozofii czym jest poznanie obiektywne, więc jeśli znamy wyłącznie potoczne znaczenie tego słowa, to radziłbym odłożyć tę książkę, bo nie przyniesie ona takiemu czytelnikowi przyjemności.
Jestem świeżo po lekturze Po piśmie Jacka Dukaja i zdecydowanie bardziej mi tamta pozycja jako monografia podeszła (pewnie dlatego, że autor jest bliższy moim czasom i opisuje rzeczy, które lepiej znam w sposób dla mnie bardzo przystępny). Także być może lepiej najpierw spróbować przeczytać lub przesłuchać Po piśmie by sprawdzić, czy podobne książki mogą się spodobać.

Po intelektualnym arcydziele Imię róży od razu rzuciłem się na kolejną pozycję tegoż autora. W tej chwili zderzyłem się z tym, że nie jest to kolejna powieść, lecz nazwałbym ją esejem, może monografią (na pewno ma cechy eseju jak i monografii),może traktat filozoficzny. Nie jest to pierwsza monografia z jaką miałem do czynienia - jednak tu się tego nie spodziewałem (być...

Zacznę nietypowo. Bardzo dobry przekład. Świetny język i dobre tłumaczenie idiomów.
Pan Eco w kilkunastu esejach skupia się za każdym razem na jednym temacie czy nawet na jednym pojęciu. Owo skupienie się jest chyba doskonałym sposobem na wymuszenie uwagi i u czytelnika. Zaczynamy myśleć czytając i szukając odnośników do naszego własnego życia nagle sami rozumiemy na swój sposób omawiane definicje, przytaczane fragmenty poezji czy prozy. Warto bawić się w takie intelektualne kalambury bo przynoszą przyjemność.

Zacznę nietypowo. Bardzo dobry przekład. Świetny język i dobre tłumaczenie idiomów.
Pan Eco w kilkunastu esejach skupia się za każdym razem na jednym temacie czy nawet na jednym pojęciu. Owo skupienie się jest chyba doskonałym sposobem na wymuszenie uwagi i u czytelnika. Zaczynamy myśleć czytając i szukając odnośników do naszego własnego życia nagle sami rozumiemy na...

Świetna książka

Świetna książka

Spodziewałem się czegoś więcej po "Intelektualnym credo Umberta Eco". Mimo wszystko pojawiło się zbyt mało przykładów z kultury, a te przytoczone zostały zbyt pobieżnie omówione. Poza tym całość tekstu zbyt mało przenikliwa.

Spodziewałem się czegoś więcej po "Intelektualnym credo Umberta Eco". Mimo wszystko pojawiło się zbyt mało przykładów z kultury, a te przytoczone zostały zbyt pobieżnie omówione. Poza tym całość tekstu zbyt mało przenikliwa.

Umberto Eco, cóż autora nie trzeba przedstawiać. Jeden z moich ulubionych pisarzy. Do tej książki przymierzałam się kilka razy, aż w końcu gdzieś pomiędzy gotowaniem sprzątaniem i codzienną bieganiną udało mi się ją przeczytać. Autor w sposób niezwykły opowiada o pięknie, brzydocie, paradoksach, nie tylko w otaczającym nas świecie i codziennym życiu ale i na przykład w sztuce. Nie zabrakło takich rozdziałów jak choćby o tym, że i płomień czy ogień może być piękny. Zależy jak go postrzegamy, trochę autor podchodzi bowiem do pewnych zagadnień filozoficznie. Niektóre wątki podparte są przykładami dzieł sztuki, co jest dla mnie szczególnie interesujące. Rozprawia na przykład o obrazie Magritte`a o przewrotnym tytule "To nie jest fajka", gdzie widać fajkę, która fajką nie jest....w sumie fakt, heh ;). Całość to zbiór 12 artykułów powstałych w latach 2001-2015, specjalnie na festiwal La Milanesiana, oraz wykładów, które tam wygłaszał opatrzonych właśnie ilustracjami. Jak przeczytałam we wstępie, są to tematy otoczone przez autora szczególną troską i które są dla niego bardzo ważne. Zbiór bardzo dobry, ciekawy i zachęcający do przeczytania jego innych dzieł. Polecam.

Umberto Eco, cóż autora nie trzeba przedstawiać. Jeden z moich ulubionych pisarzy. Do tej książki przymierzałam się kilka razy, aż w końcu gdzieś pomiędzy gotowaniem sprzątaniem i codzienną bieganiną udało mi się ją przeczytać. Autor w sposób niezwykły opowiada o pięknie, brzydocie, paradoksach, nie tylko w otaczającym nas świecie i codziennym życiu ale i na przykład w...

nierówna: niektóre przyczynki są arcydziele inne - takie sobie, powierzchowne... [przepraszam, od lat czczę mistrza, ale jestem szczera]

nierówna: niektóre przyczynki są arcydziele inne - takie sobie, powierzchowne... [przepraszam, od lat czczę mistrza, ale jestem szczera]

Umberto w swoich wykładach porusza się w dobrze znanej jego czytelnikom mieszaninie erudycji, humoru, filozofii, teologii, historii. W wielu punktach wyraźnie nawiązuje do tematyki swoich poprzednich dzieł, i dokonuje ich syntezy ale i uzupełnia je. Jeżeli ktoś planuje rozpocząć swoją przygodę z Eco to nie powinien zaczynać od tej pozycji. To raczej kompedium, genialne podsumowanie twórczości i życia genialnego człowieka, filozofa, pisarza.

Umberto w swoich wykładach porusza się w dobrze znanej jego czytelnikom mieszaninie erudycji, humoru, filozofii, teologii, historii. W wielu punktach wyraźnie nawiązuje do tematyki swoich poprzednich dzieł, i dokonuje ich syntezy ale i uzupełnia je. Jeżeli ktoś planuje rozpocząć swoją przygodę z Eco to nie powinien zaczynać od tej pozycji. To raczej kompedium, genialne...

Z wielką radością przeczytałam zbiór wykładów w znacznej mierze poświęconych największym zagadnieniom filozoficznym. Tym większa to była przyjemność, że erudycja, błyskotliwość, wielkie wyczucie słowa pisanego autora są niewątpliwe. W moim odczuciu U. Eco skupia w sobie jednocześnie postać mędrca, starego mistrza, który jest autorytetem dla swoich uczniów-czytelników oraz kolegę, z którym można mówić tym samym prostym, czasem potocznym językiem i śmiać się nawet z mało wyrafinowanych żartów. Był myślicielem, który w swoim rozumieniu świata w równym stopniu odnosił się do historii i do współczesności, upatrując w nich źródeł mądrości. Nad każdą jego myślą zawisała kultura jako podstawowe odniesienie, w oparciu, o które można wyjaśniać, dowodzić, odczarowywać.
Lekturę można określić jako nieco wymagającą, chociażby ze względu na wszechstronne potraktowanie tematów. Liczne odnośniki do literatury klasycznej, do myśli mniej lub bardziej sławnych naukowców i myślicieli, do światowego dziedzictwa sztuki czynią założenie, że czytelnik będzie umiał podążyć za myślą autora. Niemniej lektura może stanowić świetną przygodę intelektualną. I tak odebrałam tę książkę.
Każdy z tematów potraktowany został z powagą, lecz i pewną swadą. Piękno i brzydota, absolut i względność, świętość i niedoskonałość. Odniesienia do semiotyki logicznej: paradoksy i aforyzmy, o kłamstwie i fałszowaniu, o naturze tajemnicy i spisków. Poprzez umieszczenie zagadnień w kontrze uzyskujemy dużą przestrzeń do rozmyślań i dyskusji.
Po lekturze można pomyśleć, że oto pisarz znakomitej książki „Imię róży” osiągnął swoją pełnię. Elegancję myśli pisarza dodatkowo wyraża eleganckie wydanie, co tylko potęguje przyjemność z czytania ;-).

Z wielką radością przeczytałam zbiór wykładów w znacznej mierze poświęconych największym zagadnieniom filozoficznym. Tym większa to była przyjemność, że erudycja, błyskotliwość, wielkie wyczucie słowa pisanego autora są niewątpliwe. W moim odczuciu U. Eco skupia w sobie jednocześnie postać mędrca, starego mistrza, który jest autorytetem dla swoich uczniów-czytelników oraz...

Sięgacie czasami po lektury, które wymagają od was trochę większego zaangażowania tzw. lektury z górnej półki? Filozofia? Nauka? Literatura piękna?

Jedną z takich książek jest Na ramionach olbrzymów. Nie jest to moje pierwsze spotkanie z Umberto Eco, dlatego wiedziałam już mniej więcej czego mogę się spodziewać. To nie jest książka dla wszystkich. Jeśli jeszcze nie czytaliście nic tego autora to zacznijcie od innych pozycji.

Na ramieniu olbrzymów to dosyć zaawansowana lektury z gatunku literatury pięknej. Jest to zbiór wykładów wygłoszonych na festiwalu La Milanesiana w latach 2001-2015. Autor porusza w nich wiele tematów m.in. absolut, brzydotę, niewidzialność czy też świętość. Analizuje pojęcie piękna, kłamstwa i fałszu.
Jest to lektura dla bardziej wymagających czytelników, ponieważ dla wielu język może być za ciężki. W wykładach Eco nie brakuje humoru i ironii. Świetnym posunięciem ze strony wydawnictwa jest dodanie zdjęć dzieł, o których mowa w tekście.

Na ramionach olbrzymów to książka, którą można się długo delektować. Nie jest to pozycja na raz. Mnie zajęło trochę czasu przeczytanie jej, ponieważ zazwyczaj czytałam maksymalnie po dwa wykłady, aby móc się później nad nimi zastanowić. Umbreto Eco to niezwykły umysł, erudyta i filozof.

Sięgacie czasami po lektury, które wymagają od was trochę większego zaangażowania tzw. lektury z górnej półki? Filozofia? Nauka? Literatura piękna?

Jedną z takich książek jest Na ramionach olbrzymów. Nie jest to moje pierwsze spotkanie z Umberto Eco, dlatego wiedziałam już mniej więcej czego mogę się spodziewać. To nie jest książka dla wszystkich. Jeśli jeszcze nie...