Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Otóż to. Sądzę, że na przestrzeni wieków doświadczenie piękna było zawsze tym, co odczuwamy, stojąc właśnie tak, jakby odwróceni plecami, a przodem do czegoś, czego częścią nie jesteśmy i za wszelką cenę nie chcemy być. Owo oddalenie określa cienką nić dzielącą doświadczenie piękna od innych form namiętności.

Właśnie na uznaniu różnych stopni sprawdzalności lub dopuszczalności danej prawdy opiera się nasze poczucie tolerancji.

No i czy powtórzenie za Sokratesem "nic nie wiem", aby pognębić tych, którzy mniej od nas wiedzą, jest tym samym co oświadczenie fiskusowi "nic nie mam"?