Tom trzeci „Białego Piasku”, jednego z cyklów dziejących się w cosmere, uniwersum wykreowanym przez Sandersona. To na razie jedyny przypadek, kiedy medium jest nie książka, a komiks.

Trzeci tom zdecydowanie przerasta dwa poprzednie, które były co najwyżej przeciętne.
Większość wątków zostaje satysfakcjonująco rozwiązana. Obserwujemy zmianę głównych bohaterów, która jednak jest konsekwentna z tym, jacy byli od początku. Dodatkowo wszystkie postacie wypadają wiarygodnie. Nie są doskonali. Popełniają błędy. Nie są w stanie przekroczyć niektórych ograniczeń. Nie przeszkadza to części z nich dążyć niestrudzenie do postawionych celów i szukać lepiej przystosowanych do ich umiejętności dróg.
Nie zmienia to faktu, że chociaż trzeci tom wypada lepiej od poprzednich, cykl jest najsłabszy w serii. Brandon słynie z bardzo rozbudowanych i wiarygodnych bohaterów. Akurat w tym aspekcie komiksy zdały egzamin, jednak brakuje głębi, którą zapewniały nam książki. Najmocniejszym punktem Sandersona prawdopodobnie jest kreowanie światów. Odmienne kultury, moda, prawo itp. W książkach poświęcone temu zostaje wiele stron. W komiksach sprowadza się to zaledwie do pojedynczych kratek graficznych bądź chmurki dialogowej albo narracyjnej. Czuć w tym zarówno pióro Sandersona, jak i zmarnowany potencjał.
Magia. Szanuję systemy magiczne Brandona. Żadnym z nich jednak nie zachwyciłem się tak jak tym w Powierniku Światła pióra Brenta Weeksa. Magia piasku zaprezentowana nam w Białym Piasku najmniej przypadła mi do gustu z systemów w cosmere. Jest najmniej skomplikowana. Z drugiej strony wypada widowiskowo. Nie zdziwiłbym się, jeżeli ów fakt zadecydował o przedstawieniu cyklu w formie powieści graficznej. Bardzo szanuję odmienne spojrzenie na bohatera. W innych cyklach autora główna postać była niezwykle utalentowana w magii. W Białym Piasku wszystko to, co osiągnął Kenton, zawdzięcza ciężkiej pracy oraz nieustępliwości.
Nie mam na tyle dużego doświadczenia w komiksach, aby móc rzetelnie ocenić jakość grafiki. Mogę powiedzieć, że style w mangach czy w komiksie „Watchmen: Strażnicy” bardziej mi się podobały. Prawdopodobnie jest to spowodowane nie jakością, a gustem.
SPOILERY:



Ais. Została postawiona przed wyborem: mogła ocalić albo sierociniec, albo rodzinę. Nie była w stanie podjąć decyzji. Chciała spełnić zarówno swój obowiązek, jak i uratować najbliższych. Jednak wszystko dobrze się skończyło. Zwykle taki rozwój wydarzeń jest naciągany i pozbawiony sensu. W „Białym Piasku” było inaczej. Nie przepadała za Kentonem, jednak niechętnie szanowała. Mistrz Piasku przypadkiem znalazł się w domu Ais i ocalił jej rodzinę. Dzięki temu, pomimo swoich uprzedzeń, ostatecznie zagłosowała za Kentonem.
Aarik. Pragnął spokojnego i pozbawionego obowiązku życia. Latami cieszył się swobodą i wolnością. Jednak kiedy musiał ocalić swojego przyjaciela, zrobił to. Obudził się w nim prawdziwy, wyszkolony zabójca, którego tłamsił w sobie. Coś w nim pękło. Maska beztroskiego i sympatycznego chłoptasia zniknęła. Później Kenton poprosił go, by przejął obowiązki swojego zamordowanego ojca, Lorda Generała. Aarik niemal błagał przyjaciela, aby nie składał tej prośby. Ponieważ wiedział, że nie mógłby odmówić. Nie odmówił. Bohater uciekający przed obowiązkiem przez całe życie w końcu został przez niego złapany.



KONIEC SPOILERÓW:
Przez komiksową formę zdecydowanie nie jest to jeden z lepszych cyklów cosmere. Jednak fani serii powinni po niego sięgnąć.

Tom trzeci „Białego Piasku”, jednego z cyklów dziejących się w cosmere, uniwersum wykreowanym przez Sandersona. To na razie jedyny przypadek, kiedy medium jest nie książka, a komiks.

Trzeci tom zdecydowanie przerasta dwa poprzednie, które były co najwyżej przeciętne.
Większość wątków zostaje satysfakcjonująco rozwiązana. Obserwujemy zmianę głównych bohaterów, która...

Całkiem ciekawy pomysł na zarys świata (ciemna oraz jasna strona Taldain),jak i magię piasku. Niestety moim zdaniem zabrakło szerszego pogłębienia historii. Jest trochę przewidywalnie (prawdopodobnie stało się tak za sprawą ograniczenia fabuły, tak aby zamknąć całą historię w 400 stronach komiksu). Mimo wszystko, cieszę się, że poznałam kolejny świat stworzony przez Brandona Sandersona i liczę na jakieś dalsze rozwinięcie tego tematu (kolejna powieść graficzna albo książka dziejąca się w tym świecie).

50/52

Całkiem ciekawy pomysł na zarys świata (ciemna oraz jasna strona Taldain),jak i magię piasku. Niestety moim zdaniem zabrakło szerszego pogłębienia historii. Jest trochę przewidywalnie (prawdopodobnie stało się tak za sprawą ograniczenia fabuły, tak aby zamknąć całą historię w 400 stronach komiksu). Mimo wszystko, cieszę się, że poznałam kolejny świat stworzony przez...

Dalej uważam, że historia jest dobra. Stała się jednak dość przewidywalna a szkoda. Mam też wrażenie, że zakończenie mogłoby być trochę inne, być może to podwaliny pod kolejny tom lub nową historię. Tego niestety nie wiem.

Dalej uważam, że historia jest dobra. Stała się jednak dość przewidywalna a szkoda. Mam też wrażenie, że zakończenie mogłoby być trochę inne, być może to podwaliny pod kolejny tom lub nową historię. Tego niestety nie wiem.

najlepsza z serii

najlepsza z serii

Sięgając po trzeci tom "Białego Piasku" traktowałem go raczej jako przykry obowiązek - zapowiada się porażka, ale Sanderson, więc wypadałoby dokończyć.

I tu miłe zaskoczenie, bo okazało się, że to najlepsza część cyklu.

Najważniejszą zmianą - szok i niedowierzanie - okazało się ograniczenie chaosu i przedstawienie wydarzeń jako sensownego ciągu przyczynowo-skutkowego. No kto by się spodziewał? Drugą ważną zmianą było wyjaśnienie świata, zamiast rzucania wymyślonymi terminami na prawo i lewo - tutaj przykładem jest chociażby świetnie zrealizowany wątek Lorda Admirała.

Komiksowi wciąż daleko do ideału, ale w przeciwieństwie do poprzedniego tomu lektura była całkiem przyjemna i pokazała, że twórczość Sandersona może działać też w tym medium - o ile scenarzyści nieco zwolnią i poświęcą chwilę na podbudowanie naszego zrozumienia świata przedstawionego.

Sięgając po trzeci tom "Białego Piasku" traktowałem go raczej jako przykry obowiązek - zapowiada się porażka, ale Sanderson, więc wypadałoby dokończyć.

I tu miłe zaskoczenie, bo okazało się, że to najlepsza część cyklu.

Najważniejszą zmianą - szok i niedowierzanie - okazało się ograniczenie chaosu i przedstawienie wydarzeń jako sensownego ciągu przyczynowo-skutkowego. No...

Trzeci tom "Białego Piasku" podobał mi się z wszystkich 3 tomów najbardziej! Ciekawsza akcja, aczkolwiek przewidywalna, dużo się wyjaśnia (poza tym, że myślałam, że to trylogia, a zakończenie jest takie, jakby mogły być jeszcze kolejne części...). Ciągle uważam, że ostra kreska komiksu fajnie wpasowała się do treści.
Jednak nadal nie stałam się fanką komiksów. Za mało treści, przez to odbiór jest płaski. Nie można w ogóle się emocjonalnie wczuć. Czekam na kolejne książki Sandersona, na komiksy już mniej. Ale i tak się cieszę, że je przeczytałam i mogłam wyrobić sobie zdanie.

Trzeci tom "Białego Piasku" podobał mi się z wszystkich 3 tomów najbardziej! Ciekawsza akcja, aczkolwiek przewidywalna, dużo się wyjaśnia (poza tym, że myślałam, że to trylogia, a zakończenie jest takie, jakby mogły być jeszcze kolejne części...). Ciągle uważam, że ostra kreska komiksu fajnie wpasowała się do treści.
Jednak nadal nie stałam się fanką komiksów. Za mało...

W trzecim tomie w końcu mamy rozwiązanie wszystkich wątków i zakończenie to, choć spodziewane, to przypadło mi do gustu. Nie mogę jednak oprzeć się wrażeniu, że cała ta historia wybrzmiałaby dużo lepiej jako powieść.

U Sandersona bardzo często mamy narrację z perspektywy kilku postaci — tutaj format komiksu zmusza nas do śledzenia tylko i wyłącznie Kentona i "podglądania" tylko jego myśli. Postacie poboczne, takie jak Khriss czy Ais nie mogą przez to w pełni wybrzmieć — ich przemyślenia muszą być podawane w dialogach, co nieraz brzmi strasznie sztucznie. Czuć także to, że fabuła jest bardzo upchana, bo gdy dowiemy się jakiejś ważnej dla fabuły informacji, to nie mamy czasu, by ją odpowiednio poczuć, by ją przemyśleć i zobaczyć jak reaguje na nią świat. Wolniejsze tempo jednak dobrze służy autorowi, który lubuje się w kreowaniu zawiłych zależności między nacjami, religiami itp.

W tym tomie mamy znowu innego autora rysunków i muszę przyznać, że teraz komiks swoją szatą graficzną i podziałem okienek bardziej przypominał mi styl tego, co znam z innych wydawnictw komiksów. Szkoda, że tak późno.

Polecam trzeci tom, jak i dwa poprzednie — nie rewelacyjna, ale poprawna historia z dobrym zakończeniem.

W trzecim tomie w końcu mamy rozwiązanie wszystkich wątków i zakończenie to, choć spodziewane, to przypadło mi do gustu. Nie mogę jednak oprzeć się wrażeniu, że cała ta historia wybrzmiałaby dużo lepiej jako powieść.

U Sandersona bardzo często mamy narrację z perspektywy kilku postaci — tutaj format komiksu zmusza nas do śledzenia tylko i wyłącznie Kentona i...

Nadchodzi dzień ostatecznego wyroku na Mistrzach Piasku. Kenton gorączkowo próbuje przekonać do siebie przywódców poszczególnych zawodów, w czym pomaga mu księżna Khrissalla, a jednocześnie wraz z trackt Ais odpiera kolejne ataki skrytobójców. Zanim jednak Kenton podda się osądowi rady Taisha, musi odkryć, kto naprawdę stał za zasadzką na mistrzów. Musi wykorzystać najniebezpieczniejsze głębie swoich własnych umiejętności, aby walczyć z wrogami z własnej gildii i odkryć prawdę o zasadzce, która zabiła jego ojca i prawie na dobre zniszczyła Władców Piasku.

Trzeci i podobno ostatni komiks z serii o Mistrzach Piasków. Podobno, bo u Sandersona nigdy nic nie wiadomo, zwłaszcza że seria jest osadzona w uniwersum Cosmere, więc wcale bym się nie zdziwił, gdyby Mistrz Piasku Kenton jeszcze wrócił - i to najpewniej już w jakiejś powieści. W każdym razie trzeci zbiór podobnie jak poprzednie składa się z 6 zeszytów i kończy tę historię. Jestem kompletnym laikiem, jeśli chodzi o komiksy, więc ciężko jest mi się odnieść względem innych na jakim ten stoi poziomie - fabularnym, rysunków itp. Aczkolwiek wydaje mi się, że wyszło całkiem dobrze.

Podobały mi się rysunki, świat przedstawiony, który łudząco kojarzył mi się z "Diuną" (nie doszukiwałem się w necie takich informacji, ale pachnie mi tutaj inspiracją),postać Kentona, fabuła - jakkolwiek nieco spłycona, tak myślę, chociaż to komiks, więc może się mylę - też była okej. Jedynie co mnie drażniło to cuchnący zapach papieru. Taa, wiem, my czytelnicy lubimy wąchać papier, ale w przypadku tego używanego do komiksów mi jakoś tak nie za bardzo to 'leży w nosie'. Wolę papier z książek.

I to w zasadzie tyle. Jak już wspomniałem, na co dzień nie czytam komiksów i na pewno nie będę, więc nie jestem odpowiednią osobą do zachęcania czytelników komiksów, ażeby sięgnęli po ten. Sam w tym przypadku wyjątek robię tylko ze względu na ulubionych autorów (Sanderson, King),od których muszę mieć i muszę się zapoznać ze wszystkim w formie papierowej. Ale myślę, że to fajne urozmaicenie dla każdego fana danego autora znanego na co dzień bardziej z prozy, więc i fani Sandersona powinni być zadowoleni, sięgając po serię "Biały Piasek". ;)

https://swiat-bibliofila.blogspot.com/2021/12/biay-piasek-3-brandon-sanderson-rik.html

Nadchodzi dzień ostatecznego wyroku na Mistrzach Piasku. Kenton gorączkowo próbuje przekonać do siebie przywódców poszczególnych zawodów, w czym pomaga mu księżna Khrissalla, a jednocześnie wraz z trackt Ais odpiera kolejne ataki skrytobójców. Zanim jednak Kenton podda się osądowi rady Taisha, musi odkryć, kto naprawdę stał za zasadzką na mistrzów. Musi wykorzystać...

CAWPILE rating: 6.14/10*

Zastanawiam się, czy nie byłoby bardziej logicznie, gdyby ludzie w Dniostronie byli czarnoskórzy, a ci z Cieniostrony biali... melanina i te sprawy.

Ogólnie ta historia ma potencjał i z pewnością jako powieść Sandersona byłaby o wiele lepsza.

Kończy się tak, jakby miało być więcej części. Tak wiele pytań i wątków, ale ponoć to ostatni tom.

CAWPILE rating: 6.14/10*

Zastanawiam się, czy nie byłoby bardziej logicznie, gdyby ludzie w Dniostronie byli czarnoskórzy, a ci z Cieniostrony biali... melanina i te sprawy.

Ogólnie ta historia ma potencjał i z pewnością jako powieść Sandersona byłaby o wiele lepsza.

Kończy się tak, jakby miało być więcej części. Tak wiele pytań i wątków, ale ponoć to ostatni tom.

Trzeci tom Białego piasku stanowi dobre i ciekawe zakończenie całej historii mistrzów piasku. Kenton, który objął dowodzenie nad nielicznymi ocalałymi z zasadzki, musi teraz znaleźć sposób, aby przekonać przywódców poszczególnych zawodów, a jednocześnie odkryć prawdę o zasadzce. W związku z tym dużo się dzieje, choć głównie są to rozmowy i przekonywanie niezdecydowanych lub nieprzyjaznych sprawie, aby zagłosowali za, a nie przeciw istnieniu gildii mistrzów piasku. Nie brakuje jednak kilku ciekawych scen, w czasie których Kenton wykorzystuje swoje, czy jak odkrywa pewien ważny fakt na temat liczby kontrolowanych wstęg. Można odnieść wrażenie, że Sanderson skrywa jeszcze niejedną tajemnicę związaną z tym światem należącym do Cosmere.

Historia przedstawiona w trzech tomach Białego piasku nie jest zbyt rozbudowana, w szczególności jak zna się inne powieści Sandersona. Nie da się jednak ukryć, że komiksy mają coś w sobie i z przyjemnością przeczytałem każdy z nich. Aż chciałoby się poznać zdecydowanie dłuższą i bardziej skomplikowaną historię, która rozgrywa się w tym świecie. Podobnie jest z bohaterami, o których wiemy stosunkowo niewiele, ale jest to konsekwencja opowiadania historii w formie graficznej, w której nie wszystko da się opowiedzieć.

Biały piasek 3 to dobre i udane zakończenie komiksowych przygód Kentona i mistrzów piasku. Cała historia nie jest może zbyt rozbudowana, ale ma coś w sobie i z przyjemnością przeczytałem ten komiks, jak i poprzednie dwa tomy.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję księgarni Gandalf.com.pl!

https://hrosskar.blogspot.com/2021/10/biay-piasek-3-brandon-sanderson.html

Trzeci tom Białego piasku stanowi dobre i ciekawe zakończenie całej historii mistrzów piasku. Kenton, który objął dowodzenie nad nielicznymi ocalałymi z zasadzki, musi teraz znaleźć sposób, aby przekonać przywódców poszczególnych zawodów, a jednocześnie odkryć prawdę o zasadzce. W związku z tym dużo się dzieje, choć głównie są to rozmowy i przekonywanie niezdecydowanych lub...