Serce lodu

Czytelniczy fastfood. Czyta się szybko. Fabuła jest zgrabna ale nie wymagająca. Kilka wieczorów i koniec.

Czytelniczy fastfood. Czyta się szybko. Fabuła jest zgrabna ale nie wymagająca. Kilka wieczorów i koniec.

Pokaż mimo to

Widać, że autor miał masę pomysłów i to dobrych, ale nie umiał tego wykorzystać, wyszło dość chaotycznie. Główny wątek zapożyczony z Pana Lodowego Ogrodu. Zaletą tej książki, za co dałem 4 jest fakt, że mimo wszystkich wad naprawdę wciąga i trudno się oderwać.

Widać, że autor miał masę pomysłów i to dobrych, ale nie umiał tego wykorzystać, wyszło dość chaotycznie. Główny wątek zapożyczony z Pana Lodowego Ogrodu. Zaletą tej książki, za co dałem 4 jest fakt, że mimo wszystkich wad naprawdę wciąga i trudno się oderwać.

Pokaż mimo to

Książka zdecydowanie w mojej opinii posiadała zbyt duże oczekiwania, którym nijak nie sprostała. A szkoda, bo choć do low/heroic fantasy nie pałam ogromnym uczuciem, tak lubię czasem przeczytać coś z tego gatunku. Jednak tym razem nie "pykło", co nie zmienia faktu, że skreślam autra na dłuższą metę. Na pewno w przyszłości sprawdzę "Krew kamienia", jednak na ten moment "Serce lodu", jest dla mnie delikatnym nieporozumieniem. Zaznaczę, że plot twist fabularny w połowie książki mi się podobał. Jednak akt trzeci, był zdecydowanie nie potrzebny. A raczej zbędny w takiej formie w jakiej go dostałem. I to nie tak, że napisałbym to lepiej, zwyczajnie takie a nie inne rozwiązanie nie podeszło akurat mi. Jednakowoż polecam zapoznać się z książką i wyrobić swoje własne przekonania i przemyślenia na temat tejże książki.

Książka zdecydowanie w mojej opinii posiadała zbyt duże oczekiwania, którym nijak nie sprostała. A szkoda, bo choć do low/heroic fantasy nie pałam ogromnym uczuciem, tak lubię czasem przeczytać coś z tego gatunku. Jednak tym razem nie "pykło", co nie zmienia faktu, że skreślam autra na dłuższą metę. Na pewno w przyszłości sprawdzę "Krew kamienia", jednak na ten moment...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Krótka, przygodowa powieść fantasy o boleśnie wtórnej i wewnętrznie sprzecznej fabule, która, wedle opisu okładkowego, koncentruje się na poszukiwaniach potężnego magicznego artefaktu. Artefakt ten, podobnie jak większość przejawów magii w opisywanym świecie, jest pozostałością po dawnych istotach, które najprościej nazywać demonami. Nawet pobieżne porównanie opisywanych przez autora powszechnie stosowanych sposobów neutralizowania demonicznych szczątków pradawnych potęg z kompletnie bezsensownym zakończeniem losów tytułowego artefaktu od ręki ujawnia, że autor w trakcie pisania tej książki miał jakieś problemy z logiką i konsekwencją. Najpierw opisuje on potężne demony, których miejsca spoczynku tak emanowały mocą, że trzeba tam było budować sanktuaria by mocą modłów tysięcy wiernych ograniczyć moc magicznych pozostałości. Wyjaśniwszy to w treści powieści A. Saulski funduje czytelnikom zakończenie teoretycznie głównego wątku powieści, którego nijak nie daje się pogodzić z opisanymi wcześniej metodami zwalczania wpływu szczątków pradawnych potęg. Brak logiki i redakcji tekstu widać zresztą nie tylko w kwestiach podstawowych, ale pojawia się on nawet w konstrukcji krótkich, pojedynczych scen opisanych w jednym akapicie. Przykład: "...przebili się przez wściekły tłum, wydostali z Białej Fortecy. W obozie także trwała rzeź, tu była jednak inna, bardziej uporządkowana. [...] Rodziny ściskały się, mężczyźni obejmowali dawno niewidziane żony, tulili dzieci ramionami umazanymi krwią." Po przeczytaniu tego fragmentu jestem przekonany, że autor jednak nie ma pojęcia co oznacza słowo rzeź.

Fabuła książki, koncentrująca się początkowo na poszukiwaniu tajemniczego artefaktu pradawnych sił, którego oddziaływanie wywołało wojnę wśród tubylczych plemion na dalekim południu, stopniem komplikacji przypomina konstrukcję cepa. Bohaterowie płyną, jadą, idą i dzielnie zwalczają kolejne przeszkody, które niewyuzdana inwencja autora stawia im na drodze. W dogodnych momentach pomagają im mówiące misie lub dzielni eks-piraci. W mniej dogodnych atakują ich jakieś mało skuteczne potwory zjadające wyłącznie postaci drugoplanowe. Te ostatnie traktowane są zresztą przez autora jak klocki do rąbania i pojawiają się głównie po to by za chwilę zginąć. Szumnie opisywana na okładce zagadka tajemnego artefaktu znajduje swój skrajnie rozczarowujący finał już w połowie książki a zapowiedzi -mroźnej zagłady- można głównie obśmiać. Który to już raz okazuje się, że marketing jest tak ważny, że można w nim wciskać dowolny kit. Paradoksalnie powieść ratuje nieco jej końcówka, której akcja dzieje się już po wydarzeniach, które podobno miały stanowić główną atrakcję fabuły. Polityczno-militarna rozgrywka między dawnymi sojusznikami rekompensuje nieco smętny wstęp i środek powieści. Wydaje mi się, że w tych fragmentach autor radzi sobie nieco lepiej, ale generalnie książka ma zbyt wiele słabych stron. Trudno mi było zgadnąć po co w tle opisanego świata znalazł się na żywca przeniesiony mit założycielski chrześcijaństwa (z dosłownymi cytatami z biblii włącznie). Wydało mi się to zupełnym kuriozum, tym bardziej, że historia opisywanego świata wyraźnie świadczy o tym, że nie jest to Ziemia. Przykrą cechą fabuły jest także jej powierzchowność. Nie ma tu właściwie żadnych komplikacji. Nie ma tajemnic i intryg, zagadek rozniecających ciekawość czytelnika i potencjalnie wskazujących na to, że autor ma jakąś szerszą wizję opisywanego świata. Do wpadek zaliczam także użycie terminów i pojęć ze współczesnego języka (konsultant, napoje alkoholowe, antymateria), które w ustach rycerzy brzmią idiotycznie. Z kolei elokwentni barbarzyńcy, którzy zapomniawszy o swojej generalnie słabej znajomości języka, wygłaszali przemowy o historii swojego ludu i śpiewali pieśni autorstwa Leopolda Staffa, niezamierzenie mnie śmieszyli.

Ta sterta narzekań nie do końca odzwierciedla zawartość książki i po części wynika z tego, że wszystko co znalazłem w "Sercu lodu" już gdzieś wcześniej czytałem. Szybka akcja i przygodowa fabuła mogą zapewne znaleźć zwolenników. Sądzę, że autor ma szanse napisać coś interesującego w przyszłości, ala naprawdę powinien włożyć więcej wysiłku w przygotowania tych książek i przeanalizować logikę ich konstrukcji.

Krótka, przygodowa powieść fantasy o boleśnie wtórnej i wewnętrznie sprzecznej fabule, która, wedle opisu okładkowego, koncentruje się na poszukiwaniach potężnego magicznego artefaktu. Artefakt ten, podobnie jak większość przejawów magii w opisywanym świecie, jest pozostałością po dawnych istotach, które najprościej nazywać demonami. Nawet pobieżne porównanie opisywanych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Większość autorów fantasy trzyma się utartych schematów - jedno wielkie cesarstwo, kilka pomniejszych królestw, parę miast-państw i gdzieś na obrzeżach tego barbarzyńcy, nomadzi i inni mongołowie, czasem magia jest na wymarciu, czasem czymś normalnym :), co samo w sobie nie jest niczym złym, bo zwykle historia i bohaterowie są tak wciągający, że są to tylko dekoracje. Jednak co jeśli do bohaterowie nie potrafią zaintrygować, a wielka wyprawa przez pół świata zajmuje 20 stron? Wtedy byle pierdoła potrafi oderwać od książki, do której potem nie chcę się już wracać. I tak jest niestety w przypadku Serca Lodu.
Przeczytałem pierwsze sto stron i po prostu kompletnie mnie nie obchodzi, co wydarzy się dalej. Może dałbym drugą szansę, gdyby nie styl pisania autora, którego nie cierpię, a który Piekara kiedyś w jednym wywiadzie ładnie przedstawił. Parafrazując:
"Spotyka się dwóch fizyków jądrowych i zaczyna dyskusje:
- Cześć Jurek, słyszałeś o tej nowej teorii ****. Jak wiesz jądro atomu podzielone jest na protony i neutrony...."
I następnie wykład na temat podstaw fizyki. Saulski robi to samo, długie monologi bohaterów, tylko po to, żeby czytelnik wiedział po pierwszych 50 stronach, jak wygląda historia świata i różnych krucjat. Jeśli jako pisarz nie potrafi tego zgrabniej przeprowadzić, to może niech lepiej nie pisze.

Większość autorów fantasy trzyma się utartych schematów - jedno wielkie cesarstwo, kilka pomniejszych królestw, parę miast-państw i gdzieś na obrzeżach tego barbarzyńcy, nomadzi i inni mongołowie, czasem magia jest na wymarciu, czasem czymś normalnym :), co samo w sobie nie jest niczym złym, bo zwykle historia i bohaterowie są tak wciągający, że są to tylko dekoracje. ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Akcja nawiązuje się dosyć szybko, bo już od około 50 str. Bardzo szybko zacząłem utożsamiać się z bohaterami, wykreowany świat i klimat odpowiadały mi bardzo i może dla tego siedziałem do 4 rano. W kluczowym momencie jest tylko WTF?? To wszystko, nie ma nic więcej. Czuć jakieś rozczarowanie, niedosyt.

Chciałbym przeczytać inne historie z tego uniwersum, może jakieś wspomnienia Setha jak i samego Erina.

Akcja nawiązuje się dosyć szybko, bo już od około 50 str. Bardzo szybko zacząłem utożsamiać się z bohaterami, wykreowany świat i klimat odpowiadały mi bardzo i może dla tego siedziałem do 4 rano. W kluczowym momencie jest tylko WTF?? To wszystko, nie ma nic więcej. Czuć jakieś rozczarowanie, niedosyt.

Chciałbym przeczytać inne historie z tego uniwersum, może jakieś...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka kupiona w ciemno (pewnie okładka zrobiła swoje, bo jest świetna - moje klimaty), a okazała się fantastyczną pozycją. Czytało się przednio, Saulski wykreował bardzo ciekawy świat, podobny oczywiście do starożytności, ale pełen magii, dziwnych stworzeń (będących efektem magicznych eksperymentów), sporów politycznych i religijnych... Bohaterowie może nieco traktowani po macoszemu, w sumie niewiele dowiadujemy się o nich, ale książka ma ledwie 350 stron, więc nie ma w niej miejsca na długie opisy i biograficzne wtręty. Jest za to przygoda, intryga, walka i zima. Nawet happy end się znalazł. Dla mnie super.

Książka kupiona w ciemno (pewnie okładka zrobiła swoje, bo jest świetna - moje klimaty), a okazała się fantastyczną pozycją. Czytało się przednio, Saulski wykreował bardzo ciekawy świat, podobny oczywiście do starożytności, ale pełen magii, dziwnych stworzeń (będących efektem magicznych eksperymentów), sporów politycznych i religijnych... Bohaterowie może nieco traktowani...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie czuć tego lodu ,jednak pomysły ciekawe, świat też dobrze wykreowany, bohaterowie dość wyraziści. Wątpię żeby barbarzyńcy i na wpół dzicy obywatele miasta powstrzymali się przed dorżnięciem ostatniej garstki wrogów,ale niech będzie..ocena na 6

Nie czuć tego lodu ,jednak pomysły ciekawe, świat też dobrze wykreowany, bohaterowie dość wyraziści. Wątpię żeby barbarzyńcy i na wpół dzicy obywatele miasta powstrzymali się przed dorżnięciem ostatniej garstki wrogów,ale niech będzie..ocena na 6

Pokaż mimo to

jedna z lepszych pozycji jakie czytalam przez ostatnie 10 lat. Juz dawno nie przedkładałam książki nad sen

jedna z lepszych pozycji jakie czytalam przez ostatnie 10 lat. Juz dawno nie przedkładałam książki nad sen

Pokaż mimo to

Gdybym miał opisać tą książkę czterema słowami byłoby to zdecydowanie: "Bardzo dobrze napisane fantasy". Ani przez chwilę nie czułem się znudzony czy to akcją czy nudnymi opisami. Jest w niej wszystko to czego się spodziewałem. Duży plus za umiejętne umieszczanie historii tej krainy w sposób na tyle subtelny, że czytelnik nie musi czytać nudnych opisów bitew, władców, itp. Dostajemy krótko to o czym powinniśmy wiedzieć, rzeczy zbędne całe szczęście zostały pominięte. Wielka szkoda, że autor nie planuje kontynuacji, zwłaszcza, że stworzył naprawdę ciekawy świat, który aż się prosi o ciąg dalszy. Kto wie? Może sama cesarzowa po kilku latach rozpocznie kolejne poszukiwania? Tego się już nie dowiemy.

Gdybym miał opisać tą książkę czterema słowami byłoby to zdecydowanie: "Bardzo dobrze napisane fantasy". Ani przez chwilę nie czułem się znudzony czy to akcją czy nudnymi opisami. Jest w niej wszystko to czego się spodziewałem. Duży plus za umiejętne umieszczanie historii tej krainy w sposób na tyle subtelny, że czytelnik nie musi czytać nudnych opisów bitew, władców, itp....

więcej

mniej

Pokaż mimo to