Bramy ze złota. Zmierzch bogów

Zakończenie trylogii "Bramy ze Złota' to bardzo epickie przeżycie. Obrona Konstantynopola wchodzi w decydującą fazę i to od Zahreda, Miry i drużyny waregów zależy czy wyjdą zwycięsko czy też nie. Ogólnie podobało mi się, nie czułam się zmęczona powieścią mimo tego że jest całkiem obszerna. Nie sądziłam że w tej książce jest tyle historii jak myślałam ale posłowie od Michała Gołkowskiego otworzyło mi oczy i byłam szoku patrząc jak powiązał prawdę historyczną z elementami fantastycznymi. Naprawdę wyrazy uznania się należą za to autorowi! Ostatnie rozdziały dość przewidywalne ale myślę że do tego to dążyło, w końcu taki jest cykl życiowy Zahreda. Najlepiej czytało mi się fragmenty relacji Zahreda z Mirą, sama Mira to bohaterka o której chce się czytać. Uważam że jeśli ktoś się odbił od "Spiżowego Gniewu" i "Bogów Pustyni", to powinien dać szansę tej trylogii gdyż jest ona o niebo lepiej skonstruowana i lepsza. Czekam na dalsze części z "Siedmioksięgu Grzechu".

Zakończenie trylogii "Bramy ze Złota' to bardzo epickie przeżycie. Obrona Konstantynopola wchodzi w decydującą fazę i to od Zahreda, Miry i drużyny waregów zależy czy wyjdą zwycięsko czy też nie. Ogólnie podobało mi się, nie czułam się zmęczona powieścią mimo tego że jest całkiem obszerna. Nie sądziłam że w tej książce jest tyle historii jak myślałam ale posłowie od Michała...

Ostatnia część trylogii, która pokochałem od pierwszej strony.
Wartka akcja, chociaż trochę widoczna wyższość Zahreda nad innymi bohaterami. Wszystko układa się po jego myśli, nie ma takiego zadania, któremu by nie podołał. Trochę niszczy to atmosferę poprzednich książek. Zakończenie trochę typowe dla produkcji filmowych od kilku lat. Czyta się szybko i przyjemnie, ale niestety jest dość przewidywalnie.
Chętnie bym poznał dalszą historię, jednak według mnie jest to gorsza część od pozostałych.

Ostatnia część trylogii, która pokochałem od pierwszej strony.
Wartka akcja, chociaż trochę widoczna wyższość Zahreda nad innymi bohaterami. Wszystko układa się po jego myśli, nie ma takiego zadania, któremu by nie podołał. Trochę niszczy to atmosferę poprzednich książek. Zakończenie trochę typowe dla produkcji filmowych od kilku lat. Czyta się szybko i przyjemnie, ale...

Obrona Konstantynopola, Zahred w najbardziej ludzkiej i romantycznej odsłonie, ale moim zdaniem przez to nieco sztampowej.

Obrona Konstantynopola, Zahred w najbardziej ludzkiej i romantycznej odsłonie, ale moim zdaniem przez to nieco sztampowej.

Absolutnie rewelacyjna książka.

Absolutnie rewelacyjna książka.

Stanęli u bram. Wielka armia Emira, pojawiła się u stóp Konstantynopola. Miasto było gotowe na oblężenie, a ludzie gotowi do największych poświęceń. Już wkrótce miała się rozegrać bitwa, która miała przynieść jeden plon - zwycięstwo lub porażkę. Nikt nie zamierzał dawać pardonu, krew miała wsiąknąć w ziemię, a przeciwna strona ulec. Słońce zaczynało wschodzić nad miastem ze złota, kreśląc świetlistą łunę na kopule Hagia Sophia. Zabiły dzwony...

Każda trylogia musi mieć swoje epickie zakończenie i godny wszystkich części epilog. Michałowi Gołkowskiemu udało się to wykonać w stu procentach. "Zmierzch Bogów" kończy trylogię Bram ze złota, ale nie kończy samego siedmioksięgu grzechu, skutkiem czego historia będzie trwała nadal, choć pewnie na nieco innych zasadach. Na wstępie przyznać trzeba, iż Gołkowski nakreślił wspaniałych bohaterów, począwszy od Zahreda i Mirę, a kończąc na postaci Emira Maslamy. Przez całą powieść obserwujemy ich każde kroki i działania, które finalnie będą miały ogromny wpływ na zwieńczenie opowieści. Styl autora, tradycyjnie nie zawodzi i jest bardzo przyswajalny, mimo swojej szczegółowości w opisach.
Tam gdzie trzeba przyspieszyć, akcja pędzi mocno do przodu, zaś tam gdzie wymagany jest przerywnik między jedną a drugą voltą fabularną, także wypełnia swoją robotę w zupełności. Fabuła płynie swoim wyznaczonym nurtem, nie gubiąc pod drodze ważnych dla całości rozwiązań i pozwala też na oderwanie się od rzeczywistości i przy okazji przenosi w czasy, w których Miasto ze złota świeciło w pełni swym blaskiem.

Z całą pewnością można stwierdzić, że jest to najlepsza książka Michała Gołkowskiego, którą do tej pory napisał. Mnogość wątków utrzymuję czytelnika do samego końca w napięciu, tak że pozostawia w oczekiwaniu na ostateczne rozstrzygnięcie. Z jednej strony, to dobrze, z drugiej nie do końca, bo aż chciałoby się pozostać w tym świecie nieco dłużej i raz jeszcze z Zahredem, Mirą i grupą wikingów rzucić się w bitewny szał.
Autor podarował nam historię, do której będzie się chciało wracać z wypiekami na twarzy, historię, która może i jest kolejnym mariażem powieści historycznej z fantastyką, ale za to głęboką w przekazie i konsekwentną w strukturze fabularnej. Pod płaszczykiem takiej formy będziemy mogli odnaleźć to co ludzkie i naturalne - są emocję, są rozterki, nie zabraknie nawet miłości, choć nie zawsze w swoim standardowym wydaniu. Historia często toczy się sama i nie wymaga upiększeń i tak tez się stało w tej powieści, która godnie zwieńczyła trylogię i pokazała, że w tym gatunku literackim, jest jeszcze masa możliwości.

Stanęli u bram. Wielka armia Emira, pojawiła się u stóp Konstantynopola. Miasto było gotowe na oblężenie, a ludzie gotowi do największych poświęceń. Już wkrótce miała się rozegrać bitwa, która miała przynieść jeden plon - zwycięstwo lub porażkę. Nikt nie zamierzał dawać pardonu, krew miała wsiąknąć w ziemię, a przeciwna strona ulec. Słońce zaczynało wschodzić nad miastem ze...

Zahred, Mira i drużyna Waregów zadomawia się w Konstantynopolu, co oznacza głównie jedną rzecz - kłopoty. Tomiszcze liczące niecałe osiemset stron to wielowymiarowa historia pełna walki, intryg i ciekawych postaci, z których każda odgrywa jakąś rolę w walce o Miasto.

Książka podzielona jest na cztery części, odpowiadające porom roku - zabieg ten ma szczególne znaczenie w kontekście tempa narracji. Zima przynosi nam okres raczej spokojny (o ile istnieje coś takiego w obleganym mieście), za to dla kontrastu w lecie trup ściele się gęsto, a krew leje rzekami. Chociaż pomimo sporej ilości akcji dwa poprzednie tomy były raczej niespieszne, tak tutaj wszystko nabiera tempa. Zwłaszcza ostatnie dwie pory roku sprawiają, że czujemy się niczym drużyna Zahreda - ciągle na posterunku, zmęczeni mnóstwem zadań, a zarazem zadowoleni z przeżytych przygód. Nasz jarl prowadzi nas na różne misje i chociaż czasem jego decyzje wydają się nie mieć sensu to warto w niego wierzyć. Koniec końców i tak zawsze ma jakiś plan. Patrząc stricte na przedstawioną historię - z całej trylogii bez wątpienia “Zmierzch Bogów” jest najbardziej wciągający. Ciężko się oderwać od historii, gdzie nawet pałacowe intrygi mają w sobie urok walki na topory. Zahred, pomimo obycia i znajomości zasad poruszania się w zagmatwanym świecie polityki, preferuje rozwiązywanie spraw własnymi rękami, co owocuje kilkoma fantastycznymi scenami, zamykającymi niektóre wątki. Zdecydowanie moim ulubionym jest niespotykana “przyjaźń”, jaka połączyła Nieśmiertelnego z Maslamą, dowódcą wojsk Umajjadów, oblegających Konstantynopol - ich rozmowy, intelektualne starcia pomiędzy nimi są intrygujące i sprawiają, że przestajemy kibicować tylko obrońcom Miasta.

Właśnie w tym zawiera się siła tej książki - autor kontynuuje swój zwyczaj z poprzedniego tomu i pokazuje nam historię z różnych perspektyw, by dać nam szerszy ogląd na wydarzenia. Mamy okazję spojrzeć na akcję oczyma nie tylko Miry i Zahreda, a również kilku z Waregów, przywódcy wojsk muzułmańskich, a nawet szeregowych wojowników czy zniewolonych wioślarzy. Godnym pochwały jest fakt, że autorowi udaje się każdą z tych perspektyw zbudować wiarygodnie i chociaż wchodzimy w skórę niektórych postaci raptem na chwilę to jej myśli, odczucia i akcje mają sens - innymi słowy, żaden z przedstawionych bohaterów nie jest zaledwie instrumentem w ręce autora. Cieszy też fakt, że Mira w końcu błyszczy, jej charakter się znacznie wzbogaca i wątek jej związku z Zahredem nabiera rumieńców.

Na przestrzeni niecałych ośmiuset stron przeczytamy opisy tylu walk, zobaczymy tyle padających w rozbryzgach krwi ludzi, że wydaje się niemożliwe, by czytanie o tym się nie znudziło. A jednak Gołkowski daje radę, ciągłe potyczki między ludźmi pokazane są oszczędnie, ale konkretnie - wkradają się tam pewne… schematy, ale są raczej konsekwencją stylu walki poszczególnych osób, niż braku finezji autora. Skoro już przy walkach jesteśmy - nordyccy wojowie, towarzyszący naszym głównym bohaterom są po raz kolejny jednym z jaśniejszych punktów powieści. Część z nich przyjmuje zwyczaje Romaioi (niektórzy bardzo dogłębnie) i stają się dziwną mieszanką dwóch kultur. Zawsze jednak gotowi są dostarczyć nam nieco rozrywki, czy to ruszając w bój, czy to wyczyniając rzeczy, które przywodzą na myśl słowo “krotochwile”.

“Zmierzch Bogów” to zamknięcie trylogii i fabuła książki stosownie to odzwierciedla. Końcówka jest słodko-gorzka z perspektywy czytelnika, chociaż jest bardzo sensowna i rozsądna w kontekście opowiadanej historii. Seria ma mieć siedem książek, zostaje nam więc czekać na kolejne dwie - ostatni tom trylogii pozostawia oczywistą furtkę dla kolejnych części i szczerze mówiąc nie mogę się już doczekać, co Gołkowski zgotuje nam tym razem. Gdybym chciał podsumować “Zmierzch Bogów” jednym słowem, powiedziałbym - epicki. Rozmach wydarzeń, które w dużej mierze miały miejsce naprawdę (autor przybliża nam nieco kontekst historyczny w posłowiu) jest fantastyczny i sprawia, że wiele innych dzieł może oblać się rumieńcem i schować w koncie ze swoimi tycimi bitewkami. Ho stavros nika!

/#Akeien

https://www.facebook.com/gniazdoszeptunow

Zahred, Mira i drużyna Waregów zadomawia się w Konstantynopolu, co oznacza głównie jedną rzecz - kłopoty. Tomiszcze liczące niecałe osiemset stron to wielowymiarowa historia pełna walki, intryg i ciekawych postaci, z których każda odgrywa jakąś rolę w walce o Miasto.

Książka podzielona jest na cztery części, odpowiadające porom roku - zabieg ten ma szczególne znaczenie w...

Chyba najlepsza do tej pory z serii, ale raczej dla fanów gatunku.

Chyba najlepsza do tej pory z serii, ale raczej dla fanów gatunku.

Chyba najgorsza z całego podcyklu. Dość rzadko czuć faktyczne zagrożenie dla Zahreda i ekipy, nawet gdy autor próbuje kreować takie sytuacje. Niektóre zasygnalizowane intrygi pozostają bez wyjaśnienia, a kreacja postaci osiąga ślepy zaułek (Anna, pozdrawiam). Mimo wszystko jak zwykle przyjemna sieczka, z satysfakcjonująco opisaną przemocą, i badassem w roli głównej.

Chyba najgorsza z całego podcyklu. Dość rzadko czuć faktyczne zagrożenie dla Zahreda i ekipy, nawet gdy autor próbuje kreować takie sytuacje. Niektóre zasygnalizowane intrygi pozostają bez wyjaśnienia, a kreacja postaci osiąga ślepy zaułek (Anna, pozdrawiam). Mimo wszystko jak zwykle przyjemna sieczka, z satysfakcjonująco opisaną przemocą, i badassem w roli głównej.

Akcja nabrała tempa. Kilka ciekawych zwrotów akcji. Niestety Zahred "traci życie". I to mnie najbardziej wciągnęło. Gdzie tym razem się "pojawi". Tak, że czekam z niecierpliwością na kontynuację.

Akcja nabrała tempa. Kilka ciekawych zwrotów akcji. Niestety Zahred "traci życie". I to mnie najbardziej wciągnęło. Gdzie tym razem się "pojawi". Tak, że czekam z niecierpliwością na kontynuację.

Najlepiej przeżyć koroniastego z książką.Ja mam przed sobą oto Bramy Ze Złota. Zmierzch Bogów.
Kolejna przygoda Zahreda i jego Waregów w stolicy Biznacjum.

Szybko minął żal Arabów po klęsce Sulejmana.
Oto Maslama nowy wódz szykuje się,do ataku na Konstantynopol.
Trafią przygotowania do szturmu ,jak i też obrony.
Autor opisuję,bardzo ciekawie zresztą .Walki wręcz.
Będzie też ogień grecki.To taka ciekawostka.

Bardzo rozbudowana jest tu postać Miry.Walecznej kobiety.A takich kobiet w tamtych czasach było.
Niestety mało.

Zahred natomiast,ewoluował.Nie jest to już ten osiłek.W pewnym momencie można go nazwać.Inżynier.Taki osiągnął sukces.

Gołkowski Michał ,opisuję też wyjazd na północ od Złotego Miasta.
Według źródeł historycznych to zapewne Carstwo Bułgarii.

Książka ta to niezwykła przygoda,historia i akcja.
Dla mnie to nie jest fantasty.

Najlepiej przeżyć koroniastego z książką.Ja mam przed sobą oto Bramy Ze Złota. Zmierzch Bogów.
Kolejna przygoda Zahreda i jego Waregów w stolicy Biznacjum.

Szybko minął żal Arabów po klęsce Sulejmana.
Oto Maslama nowy wódz szykuje się,do ataku na Konstantynopol.
Trafią przygotowania do szturmu ,jak i też obrony.
Autor opisuję,bardzo ciekawie zresztą .Walki wręcz.
Będzie...