Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejny Kociolek za mną i, na szczęście, kolejne pozytywne doświadczenie. Książkom tego cyklu bardzo dobrze robi, kiedy pojawia się więcej niż jeden punkt widzenia. W tym przypadku powieść została podzielona na części poświęcone Sarze (w narracji trzecioosobowej) i części poświęcone Edmundowi (w narracji pierwszoosobowej). Zarówno drużyna, jak i żona głównego bohatera przeżywają kolejne intrygujące przygody, a do tego wszystkiego mamy też coraz bardziej komplikującą się intrygę polityczną w tle.

Nigdy nie ukrywałem, że dla mnie największą bolączką tej serii jest sam Kociołek, więc to, że przez calą książkę nie musiałem siedzieć w jego głowie i słuchać jego biadolenia jest dla mnie sporym plusem. W tej części trochę też zmniejszyło się nasilenie gimnazjalnego humoru: mamy mniej przeklinania i mniej śmiania się z pierdów i innych takich (mniej nie znaczy jednak, że wcale).

Książka nie jest wolna od wad: jedną z nich jest powracający jak boomerang motyw tego, że nikomu nigdy nic się nie dzieje, a bohaterowie zawsze w sposób magiczny wychodzą cało z każdej opresji. Na tym etapie, po tylu częściach cyklu, myślę, że ktoś w końcu mógłby umrzeć, choćby tylko po to, by podbić stawkę.

Drugim problemem dla mnie jest zakończenie powieści. Ostateczne starcie zakończyło się bardzo nagle i w bardzo antyklimatyczny sposób. To wygląda wręcz tak, jakby autor zorientował się, że książka jest już dość długa i zdecydował, że czas skończyć, po czym zamknął wątek na jednej stronie. Nie rozwiązała się też związana z tytułowym "Szarym Płaszczem" kwestia, co też odrobinę mnie skonfundowało, ale to w sumie podobnie jak było ze "Skrzynią Pełną Dusz".

Ostatecznie "Szary Płaszcz" jest kolejną powieścią mortkową: lekką, pełną humoru, przygód i dających się lubić bohaterów (nie Ty, Kociołek, Ty nie), którzy zawsze w nieprawdopodobny sposób uciekają z opresji.

Kolejny Kociolek za mną i, na szczęście, kolejne pozytywne doświadczenie. Książkom tego cyklu bardzo dobrze robi, kiedy pojawia się więcej niż jeden punkt widzenia. W tym przypadku powieść została podzielona na części poświęcone Sarze (w narracji trzecioosobowej) i części poświęcone Edmundowi (w narracji pierwszoosobowej). Zarówno drużyna, jak i żona głównego bohatera...

To naprawdę dziwne, że te poboczne książeczki do głównego kociołkowego cyklu leżą mi bardziej, niż te główne (poza "Powrótem do Gryfa", który był znakomity), ale tak właśnie jest. "Koszyczek dla Doli" jest bardzo przyjemną lekturą z elementami powieści szkatułkowej, utrzymaną w klimatach bożego narodzenia (u Kociołka: dnia zesłania Doli). Ponieważ książka ma połowę długości normalnej części cyklu, to akcja jest zagęszczona, jest mniej kociołkowego jęczenia, a więcej akcji. Główna intryga przeplata się tutaj z bajkami, które członkowie drużyny Edmunda opowiadają jego dzieciom, a które to pozwalają nam poznać backstory niektórych członków ekipy. Ogólnie bardzo fajnie nam się to spina i ciekawie rozwija niektóre postacie. Przy tej książce o wiele bardziej bawiły mnie żarty sytuacyjne (w tej książce nawet Andrea jest zabawna!), ale poza tym humor jest dalej przaśny i nie dla każdego. Jako, że jestem świeżo i po "Skrzyni pełnej dusz", która została wydana przed "Koszyczkiem", jak i po "Powrocie do Gryfa", którego akcja chronologicznie dzieje się tuż przed "Koszyczkiem", to od razu zidentyfikowałem problemy z osadzeniem tej książki w kontinuum głównego cyklu. Także trzeba być świadomym, że jest tutaj problem, ale też ten problem w żaden sposób nie wpłynął na odbiór książki, którą ostatecznie oceniam bardzo dobrze.

To naprawdę dziwne, że te poboczne książeczki do głównego kociołkowego cyklu leżą mi bardziej, niż te główne (poza "Powrótem do Gryfa", który był znakomity), ale tak właśnie jest. "Koszyczek dla Doli" jest bardzo przyjemną lekturą z elementami powieści szkatułkowej, utrzymaną w klimatach bożego narodzenia (u Kociołka: dnia zesłania Doli). Ponieważ książka ma połowę długości...

Warto było przemęczyć się przez dwa ostatnie tomy, żeby w końcu przeczytać ten! Tutaj czuć zupełnie nową jakość. Mamy nową sytuację, bo drużyna jest podzielona, mamy perspektywę wielu postaci, mamy odrębne, ale zbiegające się historie i mamy fabułę, która tym razem wydaje się zaplanowana, a nie jest strumieniem myśli i inspiracji autora. Nadal dużo w książce magicznych rozwiązań ciężkich kwestii i bardzo wielu zbiegów okoliczności, ale formuła została na tyle odświeżona, że brnęcie dalej w tę lekturę było bardzo przyjemne. Kociołkowy humor to wiadomo, przeklikanie i siusiaki, ale nie przeszkadzało tym razem tak bardzo jak w dwóch poprzednich częściach cyklu.

Warto było przemęczyć się przez dwa ostatnie tomy, żeby w końcu przeczytać ten! Tutaj czuć zupełnie nową jakość. Mamy nową sytuację, bo drużyna jest podzielona, mamy perspektywę wielu postaci, mamy odrębne, ale zbiegające się historie i mamy fabułę, która tym razem wydaje się zaplanowana, a nie jest strumieniem myśli i inspiracji autora. Nadal dużo w książce magicznych...