Nieco mniej emocjonalna niż Wściekłość i duma, bardziej wyważona, paradoksalnie bardziej osobista. Postawione tezy, chociaż mniej agresywne, okazują się niezwykle ostre. Ta książka prawdopodobnie najlepiej ujawnia oryginalny sposób rozumowania Oriany, sposób działania jej umysłu, a także uprzedzenia i głębokie, bolesne doświadczenia życiowe. Jak zawsze w przypadku esejów Fallaci - wspaniały język, a lektura bardzo przyjemna.

Nieco mniej emocjonalna niż Wściekłość i duma, bardziej wyważona, paradoksalnie bardziej osobista. Postawione tezy, chociaż mniej agresywne, okazują się niezwykle ostre. Ta książka prawdopodobnie najlepiej ujawnia oryginalny sposób rozumowania Oriany, sposób działania jej umysłu, a także uprzedzenia i głębokie, bolesne doświadczenia życiowe. Jak zawsze w przypadku esejów...

Ta książka jest niejako dowodem na poparcie też rodzących się w części pierwszej. Dobrze przeprowadzonym dowodem, przywołującym wiele faktów choć nie pozbawionym uproszczeń i polaryzacji wyznawanej wręcz przez autorkę. Czytane z odpowiednim przymrużeniem oka i bez tendencji do wyznawania prawd objawionych a także w kontekście globalnych zdarzeń polityczno ekonomicznych spoza trójkąta Usa-islam-wlochy z delikatnie majaczącą na horyzoncie Rosją może być bardzo wartościową lekturą pozwalająca mimo wszystko oko przymrużone do czytania otworzyć.

Ta książka jest niejako dowodem na poparcie też rodzących się w części pierwszej. Dobrze przeprowadzonym dowodem, przywołującym wiele faktów choć nie pozbawionym uproszczeń i polaryzacji wyznawanej wręcz przez autorkę. Czytane z odpowiednim przymrużeniem oka i bez tendencji do wyznawania prawd objawionych a także w kontekście globalnych zdarzeń polityczno ekonomicznych...

Książka napisana kilkanaście lat temu jednak wiele z tego jest aktualne. Przerażający jest obraz świata ukazany przez autorkę, świat który ma dwa oblicza. Pani Fallaci była bezkompromisową, czasem dość ostrą komentatorką rzeczywistości co powodowało różne skrajne reakcje wobec niej. Mimo gróźb wysuwanych wobec niej nie dała się uciszyć. Można mniej lub bardziej zgadzać się z autorką jednak nie można odmówić jej rzetelnej i wnikliwej analizy tematu. Niemniej polecam przeczytać i samemu ocenić.

Książka napisana kilkanaście lat temu jednak wiele z tego jest aktualne. Przerażający jest obraz świata ukazany przez autorkę, świat który ma dwa oblicza. Pani Fallaci była bezkompromisową, czasem dość ostrą komentatorką rzeczywistości co powodowało różne skrajne reakcje wobec niej. Mimo gróźb wysuwanych wobec niej nie dała się uciszyć. Można mniej lub bardziej zgadzać się...

Kawał dobrego rzemiosła dziennikarskiego i pisarskiego. Jeśli ktoś spodziewa się polemiki i otwartej dyskusji to nie, to nie tu. Dostajemy skargę, lament i groźby. W tej wiekowej przepychance kulturowej wyglada na to, że to „oni bardziej” niż my (zajadli, bezwzględni i źli). Jak gdybyśmy nie mieli swoich Galileuszy, Świętej Inkwizycji, Holokaustu… Wszyscy jak jeden mamy swoje „za uszami” i nie ma „oni bardziej”, albo „oni pierwsi zaczęli”.
Znamienne słowa dot. krucjat. Otóż były tylko odpowiedzią na wieki okupacji islamskiej na naszej ziemi. Serio? I to nas usprawiedliwia?

Kawał dobrego rzemiosła dziennikarskiego i pisarskiego. Jeśli ktoś spodziewa się polemiki i otwartej dyskusji to nie, to nie tu. Dostajemy skargę, lament i groźby. W tej wiekowej przepychance kulturowej wyglada na to, że to „oni bardziej” niż my (zajadli, bezwzględni i źli). Jak gdybyśmy nie mieli swoich Galileuszy, Świętej Inkwizycji, Holokaustu… Wszyscy jak jeden mamy...

Niby Oriana Fallaci odwołuje się do rozumu, jej argumentacji trudno odmówić racji, jednak nie do końca przekonała mnie ta książka. O ile ton pierwszej części („Wściekłość i duma”) – przesycony emocjami, gniewem, można tłumaczyć świeżością wydarzeń z 11 września, o tyle podobna retoryka w „Sile rozumu” trochę razi.
Oriana Fallaci to ikona dziennikarstwa, kobieta która chyba niczego się nie bała, a w dodatku osoba z imponującą widzą i doświadczeniem. I wszystkie te przymioty w tej książce widać. Ale jednocześnie widzimy też Orianę, która całe zło tego świata upatruje w Islamie. A to już nie do końca do mnie przemawia, bo świat jest jednak bardziej skomplikowany.

Nie do końca podobała mi się też forma całości, która niestety przyczynia się do starzenia tekstu. Autorka w swoich wywodach często używa „przezwisk” znanych polityków – włoskich czy z UE. W efekcie osoby, które nie są biegłe w dawniejszej polityce (czytaj JA),tracą sens całego wywodu.

Niemniej jestem pod wrażeniem wiedzy Fallaci – nie tylko politycznej, ale i kulturowej.

Niby Oriana Fallaci odwołuje się do rozumu, jej argumentacji trudno odmówić racji, jednak nie do końca przekonała mnie ta książka. O ile ton pierwszej części („Wściekłość i duma”) – przesycony emocjami, gniewem, można tłumaczyć świeżością wydarzeń z 11 września, o tyle podobna retoryka w „Sile rozumu” trochę razi.
Oriana Fallaci to ikona dziennikarstwa, kobieta która chyba...

Nie ulega wątpliwości, że książka jest skrajnie emocjogenna. Oczywiście są to emocje negatywne, nieprzyjemne, pomieszane z oburzeniem i niedowierzaniem. Najprawdopodobniej czytelnik będzie zadawał sobie pytania „Jak to możliwe? Czy to naprawdę się wydarzyło?”. Odruchowo poddawałem w wątpliwość przedstawiane jako fakty informacje i zastanawiałem się, czy my jako ludzie, w XX, a nawet XXI wieku, naprawdę wciąż wyrządzamy sobie nawzajem tyle krzywd i cierpienia? Według prezentowanych treści – tak, i jest to skrajnie zatrważające. Oczywiście retoryka jest raczej w całości jednostronna i polega mniej więcej na: islam-zły a chrześcijaństwo/Europa-dobre i trzeba bronić tych drugich, bo są w niebezpieczeństwie. Nie zmienia to faktu, że czyta się dość płynnie i z zaciekawieniem, o ile jest się w stanie znieść dość odważny i agresywny język oraz przejść przez brutalne sceny. Niemniej, książka sprawia wrażenie dość chaotycznej - historia pomieszana z emocjami i osobistymi doświadczeniami autorki, których jest opisanych dość sporo. Biorąc pod uwagę powyższe, uważam, że niniejsza pozycja jest skierowana do czterech grup docelowych: (1) osoby zainteresowane przełomem XX i XXI wieku pod kątem historycznym i społecznym, przy czym należy zaznaczyć, że wiedza na temat tamtego okresu bardzo się przyda, gdyż autorka nie wykłada historii, nie tłumaczy każdego aspektu i nie opowiada krok po kroku co z czego wynika, a nawet wydaje mi się, że oczekuje od czytelnika dość dużej znajomości przeszłości; (2) fani życia i działalności postaci Oriany Fallaci, gdyż jej osobiste doświadczenia zajmują dość pokaźną objętość lektury; (3) osoby zainteresowane historią Włoch, szczególnie pod kątem politycznym; (4) *być może przedstawiciele tzw. skrajnej prawicy.
Wydaje mi się, że „Siłę rozumu” najlepiej by się czytało zaraz po wydaniu, czyli w 2004 roku, kiedy książka ta unosiła się jeszcze na fali wywołanej 2 lata wcześniej przez „Wściekłość i dumę”. Po kilkunastu latach od wydania lektura wydaje się być nie dość aktualna, ale oczywiście nie ma w tym nic odkrywczego ani zadziwiającego. Podsumowując: ogólnie ciekawe mimo swojej jednostronności, ale nie dla wszystkich. A dla tych, którzy jednak się zdecydują na lekturę, polecam zachować dystans.

Nie ulega wątpliwości, że książka jest skrajnie emocjogenna. Oczywiście są to emocje negatywne, nieprzyjemne, pomieszane z oburzeniem i niedowierzaniem. Najprawdopodobniej czytelnik będzie zadawał sobie pytania „Jak to możliwe? Czy to naprawdę się wydarzyło?”. Odruchowo poddawałem w wątpliwość przedstawiane jako fakty informacje i zastanawiałem się, czy my jako ludzie, w...

what i expected: ROZUM
what i got: Anders Breivik

what i expected: ROZUM
what i got: Anders Breivik

Kontynuacja "Wściekłości i dumy" cięty język, dużo prawdy i mało politycznej poprawności. Szczególnie polecam rozdział o islamizacji Europy i Azji po upadku Konstantynopola ukazujący barbarzyństwo i bestialstwo przedstawicieli cywilizacji islamu.

Kontynuacja "Wściekłości i dumy" cięty język, dużo prawdy i mało politycznej poprawności. Szczególnie polecam rozdział o islamizacji Europy i Azji po upadku Konstantynopola ukazujący barbarzyństwo i bestialstwo przedstawicieli cywilizacji islamu.

Kolejna znakomita pozycja Fallaci. Mimo, że książka została napisana kilkanaście lat temu, to obecnie jest bardziej aktualna niż kiedykolwiek. Nie chcę narzucać mojej opinii innym, więc niech każdy sam sięgnie po ten tytuł i go oceni.

Kolejna znakomita pozycja Fallaci. Mimo, że książka została napisana kilkanaście lat temu, to obecnie jest bardziej aktualna niż kiedykolwiek. Nie chcę narzucać mojej opinii innym, więc niech każdy sam sięgnie po ten tytuł i go oceni.

Mocne stanowisko, ale trochę zbyt radykalne, żeby można było się w nim odnaleźć. Nie za głęboka lektura, ale konsekwencja też ma swój urok.

Mocne stanowisko, ale trochę zbyt radykalne, żeby można było się w nim odnaleźć. Nie za głęboka lektura, ale konsekwencja też ma swój urok.