Koniec jest moim początkiem

Człowiek jest taki, jakim ukazują go słowa, które wypowiada. Nic bardziej autentycznego; opinie, nawet błędne, ale prawdziwe. Dodatkowa gwiazdka za rozdział "Kukułka".
Życie z pasją, z miłością, z otwartymi oczami. Pięknie przeżyte życie.

Człowiek jest taki, jakim ukazują go słowa, które wypowiada. Nic bardziej autentycznego; opinie, nawet błędne, ale prawdziwe. Dodatkowa gwiazdka za rozdział "Kukułka".
Życie z pasją, z miłością, z otwartymi oczami. Pięknie przeżyte życie.

Pokaż mimo to

Rewelacyjna. Z głębią i pokorą. Muszę wrócić do niej jeszcze raz.

Rewelacyjna. Z głębią i pokorą. Muszę wrócić do niej jeszcze raz.

Pokaż mimo to

Sączy się. Gdzieś pomiędzy słowami wynurza się głębia. Koniec bardzo mocny.

Sączy się. Gdzieś pomiędzy słowami wynurza się głębia. Koniec bardzo mocny.

Pokaż mimo to

Wiele już napisano o tej książce, więc od siebie dodam tylko, że absolutnie i niezaprzeczalnie W A R T O poświęcić jej czas.

Wiele już napisano o tej książce, więc od siebie dodam tylko, że absolutnie i niezaprzeczalnie W A R T O poświęcić jej czas.

Pokaż mimo to

To książka o podróży dziennikarza we własną przeszłość, która była pełna ludzi i zdarzeń ważnych z punktu widzenia historii ludzi. U schyłku życia autor wspomina różne wydarzenia i historie, które ciągle się powtarzają a ludzie ciągle na całym świecie nie wysnuwają z przeszłości żadnych wniosków. Czyta się rewelacyjnie, polecam.

To książka o podróży dziennikarza we własną przeszłość, która była pełna ludzi i zdarzeń ważnych z punktu widzenia historii ludzi. U schyłku życia autor wspomina różne wydarzenia i historie, które ciągle się powtarzają a ludzie ciągle na całym świecie nie wysnuwają z przeszłości żadnych wniosków. Czyta się rewelacyjnie, polecam.

Pokaż mimo to

Etap 1:
Słuchałem już jakieś 3-4 godziny (nie wiem jak to przekłada się na objętość książki) i myślałem:
sympatyczny z niego chłop, pocieszny, tylko ta naiwność zachodniego intelektualisty, mójborze, Mao Ze Dong był jego idolem?
Myślałem też:
jak ten Włoch dalej będzie mi tu piał z zachwytu nad komuną to zwyczajnie pogonię go z mojego odtwarzacza.

Etap 2:
Minęło z 6-7 godzin.
Złapałem się na tym, że go, skurczybyka, usprawiedliwiam! Omotał mnie. Mówiłem sobie: ja mam przewagę nad nim bo urodziłem się w innym czasie i miejscu. On wierzył w rewolucję, ja się jej boję. On ufał, że człowiek ogarnięty ideą zmiany, naprawy świata zrobi to i z dbałością o innych. Ja nawet w 1/4 nie mam takiej wiary w innych ludzi. No i jeszcze to jego rozczarowanie nowoczesnością, bliskie również mnie. Obydwaj nie tolerujemy galopującej konsumpcji, nienasycenia, ciągłego otaczania się coraz to nowszymi i bardziej niepotrzebnymi rzeczami.

Etap 3:
Finiszuję, Terzani też.
Uwaga, mały spoiler alert – on naprawdę umrze kilka dni po ostatnich zdaniach tego wywiadu.

Ja tymczasem czuje się nim wypełniony, jego marzycielstwem, jego zdobytą dzięki wiedzy i doświadczeniu - tolerancją. Oczywiście jutro będzie nowy dzień i wyprę i zapomnę o czym on opowiadał. Znowu się pogubię. Ale póki co jest jeszcze dziś, jest inaczej i lepiej choć przez kilka krótkich chwil.

Rzadko wracam do raz czytanego autora lub odkładam to na „wieczne później”. Nie szkodzi, przecież życie to krąg.

Etap 1:
Słuchałem już jakieś 3-4 godziny (nie wiem jak to przekłada się na objętość książki) i myślałem:
sympatyczny z niego chłop, pocieszny, tylko ta naiwność zachodniego intelektualisty, mójborze, Mao Ze Dong był jego idolem?
Myślałem też:
jak ten Włoch dalej będzie mi tu piał z zachwytu nad komuną to zwyczajnie pogonię go z mojego odtwarzacza.

Etap 2:
Minęło z 6-7...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jestem rozczarowany. Terzani jako osoba bez konkretnego systemu religijnego poruszając tematy metafizyczne zapuszcza się w tereny de facto nie znane. Eklektyzm, budda, kadzidełka, reinkarnacja, wróżbita, zatoczone koło życia plus pacyfizm i oczywiście niechęć do Ameryki. Jakie to wszysko banalne i zachodnioeuropejskie.

Nad książką unosi sie duch sytego zachodniego pacyfizmu i hipokryzji. Terzani, rozkochany w filozofii Wschodu, nie znoszący Ameryki i ludzkości dokonuje rozrachunku nie w Delhi, Afganistanie czy Chinach lecz w swej posiadłości we Włoszech. Krytykuje konsumeryzm i korporacjonizm, ale zawodowo związał się z jednym z największych koncernow i czasopism na świecie jakim jest Der Spiegel. Nieliczne ciekawe fragmenty to te, gdzie nie filozofuje a obserwuje. Niektóre akapity o Chinach, może o Japonii, której nie polubił – a jakże – za jej westernizację. Jego pomysły na naprawę świata i pacyfistyczne idee wyjątkowo brzmią mrocznie, szczególnie w kontekście 11 września, nie wsominając o kryzysie migracyjnym w którym toną Europa i jego Włochy. Toną gwałcone i mordowane m. in. przez tych wspaniałych Afgańczykow, pełnych dumy i honoru, którzy kiedyś tak bardzo Terzaniego urzekli. Mam w ogóle wrażenie, że ma on perspektywę turystyczną a nie literacką. To nie Paul Theroux, czy Colin Thubron, którzy nad wzruszeniem i emocjami panują.

Uczcuciowość Terzaniego to największa słabość tej książki. Na pewno jest on człowiekiem dobrym i poczciwym, być może okolicznosci powstania „Końca...” usprawiedliwiaja jej osobisty charakter. Moim zdaniem nie powinna ona powstać.

Jestem rozczarowany. Terzani jako osoba bez konkretnego systemu religijnego poruszając tematy metafizyczne zapuszcza się w tereny de facto nie znane. Eklektyzm, budda, kadzidełka, reinkarnacja, wróżbita, zatoczone koło życia plus pacyfizm i oczywiście niechęć do Ameryki. Jakie to wszysko banalne i zachodnioeuropejskie.

Nad książką unosi sie duch sytego zachodniego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moja ulubiona ksiazka. Rozwazania nad zyciem bardzo madrego czlowieka

Moja ulubiona ksiazka. Rozwazania nad zyciem bardzo madrego czlowieka

Pokaż mimo to

W porównaniu z "Nic nie zdarza się przypadkiem" ta książka jest o klasę niżej. Mnie wynudziła.

W porównaniu z "Nic nie zdarza się przypadkiem" ta książka jest o klasę niżej. Mnie wynudziła.

Pokaż mimo to

Książka kompletna, zawierająca nie tylko autobiograficzne wspomnienia znanego i bardzo przeze mnie cenionego dziennikarza \tiziano Terzaniego, ale i osobiste credo pisarza, wraz z filozofią życiową. Jednym słowem może być to podręcznik "do życia". Teksty nadają sie do codziennej kontemplacji, i jest to pozycja, do której warto wracać w trudnych dla siebie momentach. Podoba mi się stoicka postawa autora, który już pogodził się z rychła śmiercią, potrafi nawet żartować, że dwie rzeczy przyszły niespodziewanie, rak i emerytura.
W rozmowach z synem LUcą opisuje swoje dzieciństwo, młodość, taki a nie inny wybór kariery, życie zawodowe, rozliczne podróże. Myślę o nim jak o pielgrzymie, który chce odnaleźć sens życia, skoro ciągle ocierał się o ludzkie tragedie, ciągłe uczestniczył w zbrojnych konfliktach, począwszy od Wietnamu, przez Kambodżę, Bliski Wschód, różne rejony Azji. W poszukiwaniu duchowości dotarł do Indii, ale wizja kastowego systemu, niewcielającego w życie jego socjalistycznych ideałów, mocno go zniechęciła. próbuje ocalić ludzka duchowość, więc jest to książka na wskróś humanistyczna, porządkująca zastany świat, wypowiadająca wojnę zachodniemu konsumpcjonizmowi. Nie można tylko czytać recenzji, należy ją wchłonąć i przeżyć. Dołączam do głosów, które uważają ją za lekturę obowiązkową.

Książka kompletna, zawierająca nie tylko autobiograficzne wspomnienia znanego i bardzo przeze mnie cenionego dziennikarza \tiziano Terzaniego, ale i osobiste credo pisarza, wraz z filozofią życiową. Jednym słowem może być to podręcznik "do życia". Teksty nadają sie do codziennej kontemplacji, i jest to pozycja, do której warto wracać w trudnych dla siebie momentach. Podoba...

więcej

mniej

Pokaż mimo to