Tak spokojna, a tak gorzka w wymowie książka. Wspomnienia Żyda, który przetrwał okupację o włos unikając trafienia do Treblinki, stracił niemal wszystkich krewnych, a po wojnie wcale nie przestał bać się o swoje życie. W kraju, w którym rzekomo antysemityzmu nigdy nie było, ale gdzie wszyscy o całe zło - z komunizmem na czele - obwiniali właśnie Żydów. Gdzie ich tępiono, bo wciąż istnieli i śmiali odzyskiwać swoje przedwojenne domy. Gdzie za pewnik brano światowy spisek Żydów, skoro Żydem był i Darwin (bo miał brodę),i Abraham Lincoln (bo przecież każdy Abraham to Żyd). I gdzie zdumiewano się, że w Majdanku mordowano też Polaków. Bo że Żydów, to normalne.

Książka jest napisana bardzo ładnym, lekkim językiem, ale chwilami po prostu czyta się ją z ogromną przykrością.

Na koniec cytat, który nic z aktualności nie stracił:

"Słuchając narzekań i zarzutów dochodziłem do smętnego wniosku, że ten kraj będzie nieszczęśliwy, gdy ostatni Żyd wyjedzie. Kogo wówczas obciążą za niepowodzenia lub złe pogody? Żydzi są tu chyba potrzebni dla zachowania równowagi psychicznej i trzeba będzie ich wymyśleć".

Tak spokojna, a tak gorzka w wymowie książka. Wspomnienia Żyda, który przetrwał okupację o włos unikając trafienia do Treblinki, stracił niemal wszystkich krewnych, a po wojnie wcale nie przestał bać się o swoje życie. W kraju, w którym rzekomo antysemityzmu nigdy nie było, ale gdzie wszyscy o całe zło - z komunizmem na czele - obwiniali właśnie Żydów. Gdzie ich tępiono, bo...