Kawaii to coś, z czym osoby zainteresowane japońską popkulturą pewnie się już zetknęły. Ale gdyby te osoby spróbowały kawaii zdefiniować, być może okazałoby się to dla nich problematyczne. I to jest... normalne, bo - jak przekonują Klaudia Adamowicz i Kamila Sosnowska - kawaii nie należy rozumieć, lecz odczuwać, a sami Japończycy rozumieją je w sposób instynktowny.

Celem publikacji jest sprawienie, by Czytelnik potrafił wyczuć sens kawaii i nauczył się używać go w odpowiednich momentach. Dlatego też w "Obliczach kawaii" znajdziecie informacje na temat tego, w jakich obszarach życia występuje kawaii i jak się tam przejawia.

Okazuje się, że kawaii można znaleźć dosłownie wszędzie. To nie tylko Hello Kitty pojawiająca się na różnych gadżetach, ale także maskotki reprezentujące japońskie prefektury czy urocze postaci pojawiające się na... zaporach drogowych. Są nawet takie kyara (postaci),których zadaniem jest tłumaczenie skomplikowanych zagadnień związanych np. z dziedziną finansów. Kawaii postaci mogą też łagodzić pojawiające się często w przestrzeni publicznej zakazy bądź nakazy.

Ta wszechobecność kawaii była dla mnie szokująca. Gdybym widziała to wszystko na żywo, pewnie miałabym ochotę po**ygać się ze słodyczy (przepraszam za bezpośredniość). Dochodzimy tu do ważnej kwestii - powierzchowne spojrzenie na kawaii może prowadzić do prób jego odrzucenia i wyśmiania. Nie twierdzę, że nie można tak reagować. Rzecz w tym, iż jeśli przyjrzymy się temu zjawisku głębiej, odkryjemy silne związki pomiędzy kawaii a japońską tradycją, kulturą i społeczeństwem.

Dostrzeżenie tych związków umożliwia książka "Oblicza kawaii", która okaże się wartościową lekturą nie tylko dla osób zainteresowanych Japonią, ale także dla tych, których pasjonują zagadnienia socjologiczne. Kawaii to w końcu nie tylko urocze kyara. To też próba ucieczki od społecznej presji, chęć włączenia się do wspólnoty osób konsumujących fancy goods, a także, rzecz jasna, świetny towar eksportowy, podtrzymujący atrakcyjny wizerunek Cool Japan.

Bardzo ciekawa pozycja!

Kawaii to coś, z czym osoby zainteresowane japońską popkulturą pewnie się już zetknęły. Ale gdyby te osoby spróbowały kawaii zdefiniować, być może okazałoby się to dla nich problematyczne. I to jest... normalne, bo - jak przekonują Klaudia Adamowicz i Kamila Sosnowska - kawaii nie należy rozumieć, lecz odczuwać, a sami Japończycy rozumieją je w sposób instynktowny.

Celem...

Klaudia Adamowicz zaczyna coraz bardziej zwracać moją uwagę i mam coraz większą nadzieję na więcej monografii z dziedziny, którą się zajmuje. Jej pierwsza publikacja, o wizerunku mężczyzny w visual kei, była może trochę szkolna, ale "Oblicza kawaii" to już zupełnie inna jakość, zarówno samego tematu, jak i jego ujęcia, opracowania, metodologii badań i sposobu prowadzenia wywodu.

Nie wiem, na ile to sprawa kooperatywy z Kamilą Sosnowską, ale poproszę więcej. "Oblicza kawaii" są o tym, czym naprawdę jest "słodkość" w japońskiej (pop)kulturze, jakie pełni funkcje, jakie ma znaczenia i czy na pewno "słodkość" ma tylko jedno, niewinne i bezradne oblicze. Estetyka kawaii jako bunt, rewolta, eskapizm i materiał wyjściowy dla sztuki tzw. wysokiej? Kawaii dla rozczarowanych dorosłych? Pewnie, czemu nie!

Czytelniczo "Oblicza kawaii" były dużą przyjemnością, takim miłym kulturoznawczym czytadłem w wersji light - przynajmniej pod względem naukowego żargonu. Merytorycznie nie jest to może książka wywracająca na nice całe moje życie, bardziej systematyzuje, uzupełnia i rozwija to, co miłośnicy japońskiej popkultury zdają się intuicyjnie wyczuwać i choćby z tego powodu cieszę się, że ktoś to zrobił <3

Klaudia Adamowicz zaczyna coraz bardziej zwracać moją uwagę i mam coraz większą nadzieję na więcej monografii z dziedziny, którą się zajmuje. Jej pierwsza publikacja, o wizerunku mężczyzny w visual kei, była może trochę szkolna, ale "Oblicza kawaii" to już zupełnie inna jakość, zarówno samego tematu, jak i jego ujęcia, opracowania, metodologii badań i sposobu prowadzenia...

Autorki we wprowadzeniu publikacji wyraziły nadzieję, że czytelnik po lekturze będzie w stanie wyczuć moment kiedy użycie określenia "kawaii" byłoby zasadne. Bo kawaii nie poddaje się rozumowi, to emocje, wrażenie, przeżycie lub czasami sposób na zachowanie harmonii.
Pozostał mi pewien niedosyt, potrzeba rozszerzenia tematu, uzupełnienia.

Autorki we wprowadzeniu publikacji wyraziły nadzieję, że czytelnik po lekturze będzie w stanie wyczuć moment kiedy użycie określenia "kawaii" byłoby zasadne. Bo kawaii nie poddaje się rozumowi, to emocje, wrażenie, przeżycie lub czasami sposób na zachowanie harmonii.
Pozostał mi pewien niedosyt, potrzeba rozszerzenia tematu, uzupełnienia.

Na okładkę patrząc książka wcale na to nie wygląda, ale to naukowe / popularnonaukowe, dość kompleksowe opracowanie tematu estetyki kawaii - jej historii, przejawów w życiu codziennym, przyczyn popularności w Japonii oraz poza jej granicami, a także obecności w przestrzeni sztuki. Nie jest to pozycja obszerna, tym niemniej widać, że przemyślana i wszechstronna. Autorki mają dużo do powiedzenia w temacie i - co moim zdaniem szalenie istotne - w dużej mierze opierają się na własnych badaniach w Japonii, a nie tylko na literaturze, z racji "świeżości" tematu przeważnie internetowej. Po tę oczywiście też sięgają, ale wartość dodana jest tutaj wyraźna - i nie mam na myśli tylko sporej ilości zdjęć, i biało-czarnych, i kolorowych. Język, którym jest napisana książka, jest zrozumiały i płynny. Może miejscami mało naukowy (stąd moja wątpliwość na początku recenzji, czy książkę klasyfikować jako naukową czy popularnonaukową, chociaż jest recenzowana),ale mnie akurat to nie przeszkadza. Czego mi brakuje, to rozwinięcia tematu obecności kawaii poza Japonią, chociaż oczywiście byłoby to pewne odejście od głównego tematu. Wracając do okładki, to po pierwszym zaskoczeniu pomyślałam: "A właściwie to dlaczego książki naukowe muszą mieć zawsze nudne, szaro-bure okładki?" Ta świetnie pasuje do tematu książki - w końcu kawaii balansuje na granicy kiczu, eksploatuje róż, gwiazdki i wielkie oczka do granic rozsądku (a może nawet poza nimi). Uderzyło mnie wtedy, w jakich schematach myślowych jestem uwiązana jako czytelnik - że gotowa jestem cenić tylko to, co wygląda poważnie i smutno. Jakoś mnie to trochę zmartwiło. :-(

Na okładkę patrząc książka wcale na to nie wygląda, ale to naukowe / popularnonaukowe, dość kompleksowe opracowanie tematu estetyki kawaii - jej historii, przejawów w życiu codziennym, przyczyn popularności w Japonii oraz poza jej granicami, a także obecności w przestrzeni sztuki. Nie jest to pozycja obszerna, tym niemniej widać, że przemyślana i wszechstronna. Autorki mają...