Iga Rutkowska

Do tej pory czytałam tylko jedną publikację Igi Rutkowskiej - zakładam, że pracę magisterską, a więc dzieło raczej "młodzieńcze". Z mieszanymi uczuciami sięgnęłam zatem po jej książkę o kabuki - przyznaję, że nie spodziewałam się fajerwerków, a jestem bardzo, bardzo mile zaskoczona. Nie uwierzycie, jak zmienił się warsztat autorki, z jaką pasją i jednocześnie swobodą napisała "Kwiat Edo". Czy po doskonałej monografii Estery Żeromskiej o teatrze japońskim warto jeszcze pisać o kabuki? Książka Rutkowskiej pokazuje, że zdecydowanie tak. Mniej tu informacji o powstaniu, historii czy technice aktorskiej w kabuki - co nie oznacza, że wiadomości te są pominięte - więcej za to soczystych szczegółów dotyczących sztuk i ich kolejnych inscenizacji. Są i kulturowe smaczki, i anegdoty, i bardzo konkretne omówienia tytułów najbardziej rozpoznawalnych czy charakterystycznych dla danego okresu rozwoju kabuki. Prawda jest taka, że zachwyciłam się tą książka. Nieobiektywnie i z głęboką niechęcią do szukania dziury w całym. Nic na to nie poradzę, urzeka mnie, kiedy w książce popularnonaukowej o aktorach sprzed wieku autorka ma ikrę napisać, że grali postacie seksownych bandytów. Nie chodzi tylko o to, że przez takie wtrącenia książka jest naprawdę ożywcza. Mnie ten jeden szczegół jak nic innego uświadomił, że kiedyś faktycznie aktorzy byli bogami seksu, a uznane za skarb narodowy kabuki dalekie było od hieratycznej kultury wysokiej. Kto czytał o japońskim teatrze, ten wie, że kabuki od początku było krzykliwe, barwne, miejscami przaśne i zakładało żywą więź między aktorem i publicznością. A kto z was słyszał, żeby o aktorach znanych z drzeworytów napisać, że byli atrakcyjni? No właśnie. Osiem gwiazdek i czekam na kolejne książki.