Niepopularna perełka. ,,Wizerunek mężczyzny w visual kei" - Klaudia Adamowicz [RECENZJA]

Dopóki nie przeczytałam tej książki, o visual kei nie wiedziałam nic. Poprawka: gdzieś z tyłu głowy miałam obrazy umalowanych facetów, poprzebieranych w kolorowe ciuchy. Po lekturze zrozumiałam nie tylko, w czym tkwi fenomen VK, ale również dlaczego dla japońskiej estetyki najpiękniejsza jest nietrwałość, czym jest płeć w Kraju Kwitnącej Wiśni oraz jak zdaniem Japończyków wygląda Europa.

SPIS TREŚCI
1. INFORMACJE PODSTAWOWE
2. GLAM ROCK, ESTETYKA CIAŁA i ERO GURO NANSENSU, czyli o zawartości
3. PODSUMOWANIE

1. INFORMACJE PODSTAWOWE

Wizerunek mężczyzny w visual kei to praca magisterska Klaudii Adamowicz, absolwentka kulturoznawstwa i Zarządzania kulturą oraz filozofii na UJ. Pracę w formie książkowej wydano w 2015 roku. Liczy ona 338 stron. Składa się z sześciu rozdziałów podzielonych na mniejsze podrozdziały, bibliografii, indeksu wykonawców oraz indeksu terminów.


2. GLAM ROCK, ESTETYKA CIAŁA i ERO GURO NANSENSU, czyli o zawartości

Dlaczego polecam tę książkę? Z trzech powodów:

🌸 Powód pierwszy: brak konkurencji - to jedyna taka pozycja w języku polskim.

🌸 Powód drugi: visual kei
Autorka bardzo dobrze wyjaśnia, czym jest VK - prosto, ale dogłębnie, konkretnie, na przykładach. Możecie być kompletnymi laikami w temacie (jak ja),a i tak dużo z tej książki wyniesiecie. W pierwszym rozdziale czytelnik poznaje historię zjawiska, podział grup visual kei oraz definicję zjawiska. Najciekawiej jednak robi się od rozdziału kolejnego.

🌸 Powód trzeci (najważniejszy): wszystko oprócz visual kei
Tym, co najbardziej spodobało mi się w tekście Klaudii Adamowicz był fakt, jak wiele z niego wyniosłam. To nie jest książka tylko o VK, bo żeby pojąć to zjawisko, trzeba zrozumieć wiele innych rzeczy.
Dostajemy zatem rozdział numer dwa, poświęcony wizerunkowi, temu, jakie jest jego znaczenie, i jak się go kreuje w Japonii.
W rozdziale trzecim dowiemy się co nieco o glam rocku, stylu gotyckim i Lolita Fashion.
Dalej autorka opowiada o męskości w Japonii - jak to pojęcie rozumiane jest na Zachodzie, a jak w Japonii, jaka jest definicja pięknego ciała oraz jaki związek z visual kei mają mangi shōjo (przeznaczone dla dziewcząt) i yaoi (będące ewenementem na skalę światową - gdzie indziej na świecie kobiety tworzą komiksy o miłości homoerotycznej, których odbiorcami są inne heteroseksualne kobiety?),koncept bishōnena (pięknego chłopca),a także fanservice (robienie czegoś na życzenie fanów) i cross-dressing (czyli mówiąc językiem polskich beznadziejnych komedii ,,chłop przebrany za babę" - tyle że na poważnie).
Rozdział czwarty, poświęcony japońskiej estetyce, to mój ulubiony. Cztery cechy estetyki charakterystyczne dla Kraju Wschodzącego Słońca (sugestia, nieregularność, prostota, nietrwałość) - kompletnie różne od myślenia zachodniego - rewelacja. (Obecność następnego podrozdziału Estetyka perfekcji?, zdającego się przeczyć temu, co o czym właśnie napisałam, może dziwić, ale autorka sama podkreśla, jak niejednomyślna bywa sztuka Japonii). Fragment poświęcony ero guro nansensu, czyli ruchowi artystycznemu z lat 20., koncentrującemu się na erotyce, grotesce i absurdzie zaciekawi z kolei wszystkich amatorów dziwactwa i osobliwości.
Książkę kończy rozdział numer pięć, poświęcony teatrowi kabuki i teatralności samego visual kei.

3. PODSUMOWANIE

Może nie każdemu przypadnie do gustu zrozumiały, ale jednak naukowy styl książki, inni z kolei mogą narzekać na czarno-białe fotografie. To jednak drobnostki, a Wizerunek mężczyzny w visual kei powinien przeczytać nawet nie każdy fan gatunku, a po prostu każdy, kto chce choć trochę zrozumieć, jak się myśli w Nipponie.

OCENA: 8/10

Zdjęcia książki: okfonia.blogspot.com

Niepopularna perełka. ,,Wizerunek mężczyzny w visual kei" - Klaudia Adamowicz [RECENZJA]

Dopóki nie przeczytałam tej książki, o visual kei nie wiedziałam nic. Poprawka: gdzieś z tyłu głowy miałam obrazy umalowanych facetów, poprzebieranych w kolorowe ciuchy. Po lekturze zrozumiałam nie tylko, w czym tkwi fenomen VK, ale również dlaczego dla japońskiej estetyki...

Polecam książkę nie tylko fanom Visual kei. Można sie wiele dowiedzieć nie tylko o gatunku muzycznym, ale również o pojmowaniu estetyki i gender w Japonii w ogóle. Autorka portafi przekazywać treści w konkretny zorganizowany sposób, dzięki czemu pryjemnie sie czyta.

Polecam książkę nie tylko fanom Visual kei. Można sie wiele dowiedzieć nie tylko o gatunku muzycznym, ale również o pojmowaniu estetyki i gender w Japonii w ogóle. Autorka portafi przekazywać treści w konkretny zorganizowany sposób, dzięki czemu pryjemnie sie czyta.

Autentycznie nie wiem, jak napisać o tej książce, żeby nie wyszło na to, że jestem zachwycona z powodów zupełnie nieobiektywnych.

Klaudia Adamowicz podjęła się niełatwego zadania - visual kei jest nurtem niszowym w Japonii, a w Europie jest marginesem marginesu całej wesołej karuzeli popkultury, której fani zwykle nie mają zacięcia do analizowania, dlaczego rzesze pięknych, androginicznych, nierealnych postaci budzą tak silne emocje. Źródeł w zasadzie nie ma, a na dokładkę visual kei operuje w estetyce i kontekście podwójnie egzotycznym. Jak uchwycić te wszystkie wątki, jak rozdzielić złożony fenomen na części składowe, pokazać go w perspektywie japońskiej i jeszcze zaprezentować, dlaczego jest tak niezwykły w perspektywie zachodniej?

I młoda badaczka wyszła z tego obronną ręką. Jasne, że dla kogoś, kto w zasadzie wychował się na Dir en Grey i pokrewnych naukowe analizy blogów muzyków z LaReine czy video Malize Mizer mogą budzić zaskoczenie - bo sukienkach Many zwykle nie myśli się w kontekście precyzyjnie zaplanowanego komunikatu. A Klaudia Adamowicz przekonuje, że estetyka visual kei, rozbudowana i przerysowana tak, że zostawia odbiorcę zbyt oszołomionego, żeby się zastanawiać nad jej elementami, to fenomen sam w sobie i warto go analizować. Ba, ja po przejrzeniu spisu treści miałam ochotę kwiczeć jak fangirl: jest tu i historia, i analiza wizerunku mężczyzny w kulturze japońskiej w ogóle, i analiza tego, co składa się na estetykę visual kei, od elementów tradycyjnej kultury japońskiej na czele z kabuki, skończywszy na olśniewających, zdumiewających i bardzo swobodnych przetworzeniach zapożyczeń z kultury zachodniej. Do wiadomości innych fangirli: o fanservice też jest.

Może styl naukowy autorki bardziej przypomina to, jak się pracę magisterską niż to, jak powinna brzmieć naukowa publikacja, ale to też nie musi być wada, jeśli zachęci szersze grono odbiorców do sięgnięcia po tę książkę. Może refleksje mogłyby być "bardziej", ale trzeba oddać Adamowicz, że swoją publikacją dopiero "zadrasnęła powierzchnię" i bardzo wyraźnie to podkreśliła - prawdopodobnie gdyby zaproponowała nam dogłębną analizę, monografia rozrosłaby się do dwóch tomów. I nie ukrywam, że dwa tomy sprawiłyby mi nieopisaną przyjemność.
Poproszę więcej.

Autentycznie nie wiem, jak napisać o tej książce, żeby nie wyszło na to, że jestem zachwycona z powodów zupełnie nieobiektywnych.

Klaudia Adamowicz podjęła się niełatwego zadania - visual kei jest nurtem niszowym w Japonii, a w Europie jest marginesem marginesu całej wesołej karuzeli popkultury, której fani zwykle nie mają zacięcia do analizowania, dlaczego rzesze...

Jestem przekonana, że wielu fanów visual kei, choć jest bardzo oddana swoim ulubionym zespołom i czerpie ogromną przyjemność ze słuchania ich czy oglądania, tak naprawdę niewiele o tym gatunku wie. W dużej mierze nawet nie zdaje sobie sprawy, że istnieją definicje visual kei, czy też gubi się w mnogości stylów. Co więcej nie posiada wiedzy o tym, co leży u podstaw tego gatunku albo jakie są główne inspiracje przedstawicieli tego nurtu. Okazuje się natomiast, że jest to niezwykle ciekawa kwestia i każdy, kto zetknął się z visual kei, powinien po tę pozycję sięgnąć.

Nie znaczy to jednak, że tylko fani visual kei powinni tę książkę przeczytać. Cały jej urok tkwi w tym, że choć visual kei jest tu głównym tematem, to niesie ona o wiele więcej treści. Ten wyjątkowy nurt muzyczny jest tu pretekstem do opowiedzenia o samej Japonii. Omawiane przez autorkę inspiracje są przecież jednocześnie przybliżaniem czytelnikowi podstawowych kategorii, o które oparta jest cała japońska kultura i społeczeństwo. Tak naprawdę visual kei w tej książce można potraktować jako pretekst do opowiedzenia o samej Japonii, dlatego znajomość tego nurtu nie jest niezbędna przy lekturze.

Więcej: https://azjatyckapolka.wordpress.com/2015/05/11/klaudia-adamowicz-wizerunek-mezczyzny-w-visual-kei/

Jestem przekonana, że wielu fanów visual kei, choć jest bardzo oddana swoim ulubionym zespołom i czerpie ogromną przyjemność ze słuchania ich czy oglądania, tak naprawdę niewiele o tym gatunku wie. W dużej mierze nawet nie zdaje sobie sprawy, że istnieją definicje visual kei, czy też gubi się w mnogości stylów. Co więcej nie posiada wiedzy o tym, co leży u podstaw tego...

Japoński piosenkarz - dziwak, transwestyta, baba, gej. Oto powszechne stereotypy dotyczące artystów nurtu visual kei.
Pani Adamowicz wszystkie te przekonania równa z ziemią, wykazuje silne połączenie nurtu z teatrem oraz przekonuje licznymi wypowiedziami z wywiadów samych przedstawicieli.
Muszę przyznać, że ta monografia mnie wciągnęła, zafascynowała i oświeciła. Myślę, że autorka dała radę opisać i wyjaśnić pewien zarys tego fenomenu. Książka ujmuje wieloma cytatami z wywiadów, licznymi zdjęciami i analizą teledysków (moja playlista dziękuje za odświeżenie) i Gacktem ;).
Pozycja bardzo dobra nie tylko dla fanów j-rocka, ale także dla osób próbujących zrozumieć dane zjawisko.

Japoński piosenkarz - dziwak, transwestyta, baba, gej. Oto powszechne stereotypy dotyczące artystów nurtu visual kei.
Pani Adamowicz wszystkie te przekonania równa z ziemią, wykazuje silne połączenie nurtu z teatrem oraz przekonuje licznymi wypowiedziami z wywiadów samych przedstawicieli.
Muszę przyznać, że ta monografia mnie wciągnęła, zafascynowała i oświeciła. Myślę,...