Rossella Menegazzo

Leksykony są dobrymi pozycjami do weryfikowania zjawisk, rzeczy, dat w danej kategorii. Można do nich zaglądać od czasu do czasu, by sprawdzić pojęcia lub coś sobie przypomnieć. Przy czym Rossella Menegazzo w swojej pozycji zastosowała układa chronologiczny, a nie alfabetyczny, więc nie koniecznie każdemu będzie łatwo trafić na interesujące go zagadnienie. Dla mnie jest to forma mniej przydatna niż się spodziewałam. Interesował mnie układ hasłowy, by móc odnaleźć się w meandrach kultury,sztuki i polityki Japonii w miarę szybko, gdy zajdzie taka potrzeba i będzie można coś na bieżąco zweryfikować, choćby podczas czytania przekrojowych pozycji z tej dziedziny. Zaglądałam do niej od dłuższego czasu i ostatecznie postanowiłam podsumować moją przygodę z tą publikacją. Najbardziej przydały mi się hasła dotyczące religii i świata zmarłych. Dla mnie ta część leksykonu wnosi rodzaj uporządkowanie w pojmowaniu opisywanego świata, po części dotyczącej władzy i życia publicznego, która wydaje się być za mało rozwinięta na polu zebranych haseł. To co zasługuje na podkreślenie to doskonale opisane formy architektoniczne, rzeźby, malunki,ceramika. Nie znajdują sie w osobnym dziale, ale uzupełniają treść haseł o władcach, politykach, panujących zasadach. Zatem tworzą całość przestrzenno-czasową i dają wyobrażenie o rzeczach powstających w konkretnym okresie, za panowania danych rodów. Obserwując zmieniające się tendencje w malarstwie czy architekturze dostrzegamy postęp, wykorzystywanie materiałów i wpływy sąsiednich krajów. Po dokładnym przeanalizowaniu całości nie mam mieszanych uczuć, a wrażenie rozminięcia się własnych potrzeb z zawartością tomu. Nie mniej polecam każdemu zainteresowanemu tym kręgiem kulturowym by sięgnął do tych skomasowanych treści, bo hasła dość dobrze rozwijają informacje na temat zgromadzonych w nim zagadnień i dają możliwość rozeznania się w japońskim świecie.