Jesień patriarchy

". ..po tylu, tylu latach jałowych złudzeń zaczął przeczuwać, że człowiek nie żyje, k...., tylko przeżywa innych, że zbyt późno uczy się , iż najdłuższego i najużyteczniejszego życia starcza li tylko na to, by nauczyć się żyć..."

"Jesień patriarchy" to powieść zdecydowanie niekonwencjonalna co widać od jej pierwszych stron. Tematyka jest naprawdę ciekawa, a styl powala na kolana. Nie sposób zaprzeczyć, iż jest to książka wymagająca. Zdania na kilkadziesiąt stron ewidentnie nie czynią jej prostszą w odbiorze. Jednak gdy już uda się skupić to przez "jesień..." płynie się jak z nurtem przez rzekę. Sposób narracji jest zmieniany bez ostrzeżenia. Zaczynamy zdanie z narracją w trzeciej osobie, a kończymy na osobistych uczuciach w pierwszej. Emocje towarzyszące mi podczas lektury były skrajne. Marquez rzucał mną od obrzydzenia do uwielbienia od nienawiści do miłości od radości do rozpaczy i tak przez całą lekturę. Szczerze muszę przyznać, że zmęczyłam się tą pozycją, ale mimo wszystko uważam, iż było naprawdę warto. Wiem, że dla niektórych styl, którym owa książka została napisana, jest nie do zniesienia. Jednak według mnie te wszystkie sprzeczności i niekończący się chaos są konieczne, aby zachować przesłanie. Zdania są równie długie, jak długie wydaje się życie dyktatora. Panujący zamęt i niezrozumienie doskwierają przywódcy, który nie potrafi odnaleźć się w obecnym stanie rzeczy tak samo, jak momentami czytelnik. Cierpliwość, skupienie oraz wyrozumiałość dla wymagającego stylu jest tak samo niezbędna podczas czytania "jesieni..." , jak i w życiu władcy zmagającego się z wieloma chorobami psychicznymi.
Podsumowując, do książki na pewno jeszcze wrócę, ponieważ czuję, że nie wszystko zrozumiałam. "Jesień patriarchy" szczególnie polecam osobom lubującym się w wymagającej literaturze oraz tym szukającym nowych wrażeń czytelniczych, bo Márquez potrafi zapewnić je jak nikt inny.

". ..po tylu, tylu latach jałowych złudzeń zaczął przeczuwać, że człowiek nie żyje, k...., tylko przeżywa innych, że zbyt późno uczy się , iż najdłuższego i najużyteczniejszego życia starcza li tylko na to, by nauczyć się żyć..."

"Jesień patriarchy" to powieść zdecydowanie niekonwencjonalna co widać od jej pierwszych stron. Tematyka jest naprawdę ciekawa, a styl powala na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na starość warto czytać jedynie te książki, które znamy na pamięć - dla mnie cała twórczość GGM należy do tej kategorii. Oznaczam jako przeczytane po raz dziesiąty z niezmienną oceną: doskonałe

Na starość warto czytać jedynie te książki, które znamy na pamięć - dla mnie cała twórczość GGM należy do tej kategorii. Oznaczam jako przeczytane po raz dziesiąty z niezmienną oceną: doskonałe

Pokaż mimo to

Zmierzch dyktatury. Portret starego i schorowanego, zamkniętego w złotej klatce, "wodza narodu", cierpiącego na nerwicę natręctw, bezwzglednego psychopaty i mizogina - erotomana. Ten ignorant, analfabeta, pełen przesądów, naiwny do granic możliwości, jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności podczas wojny domowej, zyskawszy poparcie obcych mocarstw, osiągnął szczyt władzy w swoim kraju.
Podstępny, mściwy, sadysta, egoista i manipulator.
Obecnie, u schyłku życia, pozostaje w izolacji od otoczenia, pędzi żałosny, samotny żywot, mając tylko ptaki ma za towarzystwo. Nie ma więc pojęcia o prawdziwym życiu swego narodu. Twórca kultu swojej matki i bezwzględny mściciel swojej rodziny.
Powieść Marqueza to karykatura dyktatury (jeśli w ogóle dyktatura może mieć karykaturę).
Analogie same się nasuwają...

Zmierzch dyktatury. Portret starego i schorowanego, zamkniętego w złotej klatce, "wodza narodu", cierpiącego na nerwicę natręctw, bezwzglednego psychopaty i mizogina - erotomana. Ten ignorant, analfabeta, pełen przesądów, naiwny do granic możliwości, jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności podczas wojny domowej, zyskawszy poparcie obcych mocarstw, osiągnął szczyt władzy w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To bodajże jedyna książka Marqueza (z tych przeczytanych do tej pory), przez którą nie udało mi się przebrnąć.

To bodajże jedyna książka Marqueza (z tych przeczytanych do tej pory), przez którą nie udało mi się przebrnąć.

Pokaż mimo to

Niech mnie ktoś zamorduje, a i tak nie powiem mu, czy „Jesień patriarchy” mi się podobała czy nie. Książka dziwna, ale tego spodziewałam się już podczas zapoznawania się z ogólną jej charakterystyką. Czytał mi się nadspodziewanie dobrze, pomimo kilometrowych zdań, chwilami nawet ta zabawa językowa mi się podobała do tego stopnia, że czułam się rozbawiona. Poza tym czasem czułam obrzydzenie i niechęć podczas niektórych opisów i przekleństw. Sama treść dziwaczna, zabawna, niesmaczna, ciekawa. Czyli cała gama odczuć. I moje wrażenia po lekturze „Jesieni…” też są zróżnicowane, pełne sprzeczności. Mam trudności z oceną książki, pewnie dla równowagi dam dobrą, ale będę maiła wątpliwości, czy przeceniłam, czy może nie doceniłam powieści. Dla mnie ta książka jest zagadką.

Niech mnie ktoś zamorduje, a i tak nie powiem mu, czy „Jesień patriarchy” mi się podobała czy nie. Książka dziwna, ale tego spodziewałam się już podczas zapoznawania się z ogólną jej charakterystyką. Czytał mi się nadspodziewanie dobrze, pomimo kilometrowych zdań, chwilami nawet ta zabawa językowa mi się podobała do tego stopnia, że czułam się rozbawiona. Poza tym czasem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie jest to ani łatwa, ani prosta lektura, ale wspaniała zabawa i dostarcza niezapomnianych wrażeń. Jest to swoiste studium władzy. Opowieść o dyktatorze, który uważa, że ma nieograniczoną władzę. Może wynieść każdego na szczyty władzy, ale może też każdego zamordować. Dyktator jest jakby sumą wszelkich dyktatorów. Powieść jest po za wszelką jednością miejsca, czasu i narratora. Niezwykła wielogłosowa narracja, w której przebija monolog dyktatora. Poznajemy człowieka, który jest mieszaniną prawdy i fałszu, słabości i siły, odwagi i tchórzostwa, okrucieństwa i wspaniałomyślności, miłości i nienawiści i olbrzymiej samotności. Na szczycie może być tylko jeden, a przetrwanie na tym szczycie jest ciężką pracą.
Arcydzieło realizmu magicznego. Zachwyca język i sposób prowadzenia narracji. Z tym dziełem nie sposób się nudzić.
Gorąco polecam!!!

Nie jest to ani łatwa, ani prosta lektura, ale wspaniała zabawa i dostarcza niezapomnianych wrażeń. Jest to swoiste studium władzy. Opowieść o dyktatorze, który uważa, że ma nieograniczoną władzę. Może wynieść każdego na szczyty władzy, ale może też każdego zamordować. Dyktator jest jakby sumą wszelkich dyktatorów. Powieść jest po za wszelką jednością miejsca, czasu i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie mam wiele do powiedzenia, bo czytelniczo odebrało mi mowę.
Gdyby ktoś młody i nie do końca oczytany zapytał was, co wiąże się z pojęciem literatury iberoamerykańskiej i czym jest realizm magiczny, nie odpowiadajcie, tylko każcie mu przeczytać "Jesień...".
Co do Marqueza: facet zdolny napisać 10-stronicowe zdanie, które daje się przeczytać (i to jak daje!!!), jest GENIUSZEM.

Nie mam wiele do powiedzenia, bo czytelniczo odebrało mi mowę.
Gdyby ktoś młody i nie do końca oczytany zapytał was, co wiąże się z pojęciem literatury iberoamerykańskiej i czym jest realizm magiczny, nie odpowiadajcie, tylko każcie mu przeczytać "Jesień...".
Co do Marqueza: facet zdolny napisać 10-stronicowe zdanie, które daje się przeczytać (i to jak daje!!!), jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Marquez po raz kolejny zaskakuje, tym razem w nieco odmiennej formie i narracji. To jeden z niewielu współczesnych prozaików, który umiejętnie potrafi połączyć realizm z magią. Książka jest jak rzeka, którą płyniesz samotnie pod wezbrany nurt a z każdym pokonanym metrem, kilometrem, zaczynasz odkrywać nowe rzeczy,których wcześniej nie dostrzegałeś. Smutek i opuszczenie,towarzyszą nam obu: stanowimy jedną zespoloną całość w tym bezkresie tonącej pustki...
Jeden z bliskich mi znajomych pisał:"Jesień Patriarchy" to kwestia honoru. Książka jest wymagająca, ale nie jest zła. I rzeczywiście trudno się z tym nie zgodzić. Każdy szanujący się czytelnik, powinien spróbować się z Nią zmierzyć.

Marquez po raz kolejny zaskakuje, tym razem w nieco odmiennej formie i narracji. To jeden z niewielu współczesnych prozaików, który umiejętnie potrafi połączyć realizm z magią. Książka jest jak rzeka, którą płyniesz samotnie pod wezbrany nurt a z każdym pokonanym metrem, kilometrem, zaczynasz odkrywać nowe rzeczy,których wcześniej nie dostrzegałeś. Smutek i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książkę czyta się po prostu T R A G I C Z N I E. Z trudem udało mi się przebrnąć do końca. Zdania na 35 stron (!!!) to tu norma. Właściwie to cała książka składa się z maksymalnie 50 zdań (na prawie 250 stron). Taki zbitek myśli nieoddzielony interpunkcją sprawia, że nawet ciężko się skupić na treści. Zabiło to u mnie całą przyjemność czytania, chociaż książka zapowiadała się tak dobrze...

Książkę czyta się po prostu T R A G I C Z N I E. Z trudem udało mi się przebrnąć do końca. Zdania na 35 stron (!!!) to tu norma. Właściwie to cała książka składa się z maksymalnie 50 zdań (na prawie 250 stron). Taki zbitek myśli nieoddzielony interpunkcją sprawia, że nawet ciężko się skupić na treści. Zabiło to u mnie całą przyjemność czytania, chociaż książka zapowiadała...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Analogicznie jak do poprzedniej recenzji, drugie spotkanie z Gabriel’em Garcią Marquez’em. Pierwsza książka, „Miłość w czasach zarazy” podniosła wysoko poprzeczkę, a opinia, iż „Jesień patriarchy” jest najlepszą opowieścią tego autora wyśrubowała moje oczekiwania bardzo wysoko. Tematyka poruszana w książce wydawała się bardzo ciekawa, mowa w niej o samotności rządzących, pewnym, najprawdopodobniej, latynoskim dyktatorze, którego nie znamy z imienia i nazwiska, kraju, gdzie sprawuje władzę (gdzieś na Karaibach). Nie wiemy nic, oprócz tego, iż jest niepodzielnym władcą, lekko sfiksowanym, obawiającym się utraty władzy, myślącym w kategoriach despotycznych na każdy temat. Przedstawiona w książce jest jego historia, w sposób całkowicie chaotyczny, autor nie trzyma się żadnej chronologii, a narratorem jest dosłownie każdy, co dodatkowo potęguje chaos. Trzeba dodać do tego zdania wielokrotnie złożone, które potrafią się ciągnąć przez kilka stron, nim pojawi się kropka. Nie dość, że wzmaga to już rzeczony chaos, to z tego powodu opowieść czyta się ciężko. Nie mogę się przyczepić to warsztatu twórcy, jego warsztatu językowego, ale niektóre zdania, wyrażenia są mocno przekolorowane, a niekiedy nawet niesmaczne, ale to chyba cecha hiszpańsko języcznych autorów (widzę spore podobieństwo w sposobie wyrażanie, tworzenia zdań i narracji do C.J. Cela i jego „Mazurka dla dwóch nieboszczyków”). Jest to zapewne powieść symboliczna, mająca za cel krytykę wszelkiej dyktatury, szczególnie tych latynoamerykańskich, ale do mnie ona w żaden sposób nie przemawia. Jak wspomniałem, czyta się ciężko, nawet gdy człowiek jest całkowicie skupiony na książce. Nie wiem, czy to brak mojej fantazji, ale dziwie się tym peanom pochwalnym. Mnie znudziła już na samym początku, a z każdą stroną było coraz ciężej i ciężej, by przebrnąć do końca. Na plus zaliczyłbym niekiedy celne uwagi, w sam raz nadające się do ulubionych cytatów, co świadczy o przenikliwym umyśle autora. Mimo wszystko, nie polecam, osobiście żałuję, że po nią sięgnąłem. Druga pozycja Marqueza zatarła genialne wrażenie po jego pierwszej książce, którą przeczytałem.
Ocena: 2-/10.

Analogicznie jak do poprzedniej recenzji, drugie spotkanie z Gabriel’em Garcią Marquez’em. Pierwsza książka, „Miłość w czasach zarazy” podniosła wysoko poprzeczkę, a opinia, iż „Jesień patriarchy” jest najlepszą opowieścią tego autora wyśrubowała moje oczekiwania bardzo wysoko. Tematyka poruszana w książce wydawała się bardzo ciekawa, mowa w niej o samotności rządzących,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to