Jesień patriarchy

W mojej opinii najlepsza książka GGM obok "Stu lat samotnosci". Iście barokowy portret Satrapy a zarazem wielki traktat o naturze władzy - każdej władzy, nie tylko tej z onirycznych realiów realizmu magicznego. Język na pewno wymagający od czytelnika nieco więcej niż w innych jego książkach (np. w sympatycznym czytadle, jakim niestety jest "Miłość w czasach zarazy"), ale przyjemność obcowania z arcydziełem musi wszak kosztować. "Nie pragniemy czytać książek, których lektura nic by nie kosztowała "- że sparodiuję Klasyka

W mojej opinii najlepsza książka GGM obok "Stu lat samotnosci". Iście barokowy portret Satrapy a zarazem wielki traktat o naturze władzy - każdej władzy, nie tylko tej z onirycznych realiów realizmu magicznego. Język na pewno wymagający od czytelnika nieco więcej niż w innych jego książkach (np. w sympatycznym czytadle, jakim niestety jest "Miłość w czasach zarazy"), ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Z właściwą sobie swadą Marquez rysuje przed nami archetyp dyktatora-megalomana. Sprowadzone do absurdu wybujałe ego głównego bohatera może miejscami przerażać, kiedy indziej oburzać, ale ostatecznie pozostawiło we mnie głębszy smutek. Patriarcha kończy jak Nana w powieści Zoli.

Z właściwą sobie swadą Marquez rysuje przed nami archetyp dyktatora-megalomana. Sprowadzone do absurdu wybujałe ego głównego bohatera może miejscami przerażać, kiedy indziej oburzać, ale ostatecznie pozostawiło we mnie głębszy smutek. Patriarcha kończy jak Nana w powieści Zoli.

Pokaż mimo to

Każda książka Gabriela Garcii Márqueza to dla mnie wyzwanie. Podobnie było z "Jesienią patriarchy".
Autor opisuje w książce generała (jak to ma w zwyczaju), rządzącego od lat państwem mieszczącym się niedaleko Karaibów. Niesamowitość jego rządów polega na tym, że rządzi jakby od wieków - najstarsi mieszkańcy nie pamiętają początków jego władzy. Sam mówi o sobie, że został urodzony, by rządzić, ale przez całe swoje okropnie długie życie tak naprawdę czegoś szukał. Piekielnie przebiegły, inteligentny i okrutny, dopiero pod koniec utworu zaczyna rozumieć (albo to czytelnik zaczyna rozumieć), że w życiu piękne jest przemijanie.
Niesłychana historia, opisana charakterystycznymi długimi (nawet trzy strony) zdaniami, bogactwo postaci, wydarzeń i najróżniejsze przesłania - to wszystko Márquez zmieścił w jednym dziele. Smaczki takie jak historia dwóch tysięcy dzieci wywiezionych na pełne morze i wysadzonych w powietrze tylko upewniają czytelnika, że mimo, że niekoniecznie wszystko jest do końca zrozumiałe, warto dobrnąć do końca.
Specyficzna, jak inne książki noblisty. Z pewnością nie dla każdego, jednakże mi zdecydowanie przypasowała.
Jeden z ciekawszych cytatów, nieco wyjęty z kontekstu: "matko moja, Bendinción Alvarado, jak to możliwe, że jest ich aż tylu, a wciąż nie nadchodzą głowy prawdziwych winowajców, ale Saenz de la Barra zwrócił mu uwagę, że każde sześć głów rodzi sześćdziesięciu wrogów, a każde sześćdziesiąt rodzi sześciuset, a później sześć tysięcy, a później sześć milionów, cały kraj, kurwa, nigdy nie skończymy".

Każda książka Gabriela Garcii Márqueza to dla mnie wyzwanie. Podobnie było z "Jesienią patriarchy".
Autor opisuje w książce generała (jak to ma w zwyczaju), rządzącego od lat państwem mieszczącym się niedaleko Karaibów. Niesamowitość jego rządów polega na tym, że rządzi jakby od wieków - najstarsi mieszkańcy nie pamiętają początków jego władzy. Sam mówi o sobie, że został...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak dla mnie to jest to bardziej dziwny wiersz niż proza - taką ma dynamikę, specyficzne zestawienia słów i niepowtarzalny klimat. Uwielbiam, jest świetna!

Jak dla mnie to jest to bardziej dziwny wiersz niż proza - taką ma dynamikę, specyficzne zestawienia słów i niepowtarzalny klimat. Uwielbiam, jest świetna!

Pokaż mimo to

To jedna z dwóch dotychczas książek, których tak bardzo nie zrozumiałem (pierwszą była 'Gra w klasy'), z tą jednak różnicą, że u Marqueza występuje element hipnotyzujący, nie pozwalający oderwać się od tekstu. Przebrnięcie przez niecałe 300 stron zajmuje tyle, ile przeczytanie 600-700 w klasycznie napisanych książkach. Niezwykle męcząca, wymagająca lektura, determinowana przez tempo tekstu i niewiarygodnie rozwlekłe zdania. Sama treść zaś przerażająca, okrutna i przejmująco smutna. Ale cholerka, na swój sposób jest świetna!

To jedna z dwóch dotychczas książek, których tak bardzo nie zrozumiałem (pierwszą była 'Gra w klasy'), z tą jednak różnicą, że u Marqueza występuje element hipnotyzujący, nie pozwalający oderwać się od tekstu. Przebrnięcie przez niecałe 300 stron zajmuje tyle, ile przeczytanie 600-700 w klasycznie napisanych książkach. Niezwykle męcząca, wymagająca lektura, determinowana...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Choć potrafi zmęczyć, to jednak intryguje - powieść pisana niemal jednym zdaniem, na jednym wydechu, jak trzymające się na ostatniej nitce życie dyktatora - wielkiego, a jednak maleńkiego, kiedy przyjrzymy się mu z bliska. Zdecydowanie polecam, jeżeli kogoś interesuje temat dyktatury w nietypowym ujęciu.

Choć potrafi zmęczyć, to jednak intryguje - powieść pisana niemal jednym zdaniem, na jednym wydechu, jak trzymające się na ostatniej nitce życie dyktatora - wielkiego, a jednak maleńkiego, kiedy przyjrzymy się mu z bliska. Zdecydowanie polecam, jeżeli kogoś interesuje temat dyktatury w nietypowym ujęciu.

Pokaż mimo to

Zmęczyła mnie nieziemsko. Gdyby to była moja pierwsza przeczytana książka, stwierdziłabym, że nienawidzę czytać. Jedyne co mnie zaciekawiło, to umiejętność zbudowania jednego zdania, które ciągnie się przez kilka stron. Nie liczyłam, ale podobno cała powieść ma tylko kilkadziesiąt zdań.

Zmęczyła mnie nieziemsko. Gdyby to była moja pierwsza przeczytana książka, stwierdziłabym, że nienawidzę czytać. Jedyne co mnie zaciekawiło, to umiejętność zbudowania jednego zdania, które ciągnie się przez kilka stron. Nie liczyłam, ale podobno cała powieść ma tylko kilkadziesiąt zdań.

Pokaż mimo to

Najlepszy Marquez

Najlepszy Marquez

Pokaż mimo to

". ..po tylu, tylu latach jałowych złudzeń zaczął przeczuwać, że człowiek nie żyje, k...., tylko przeżywa innych, że zbyt późno uczy się , iż najdłuższego i najużyteczniejszego życia starcza li tylko na to, by nauczyć się żyć..."

"Jesień patriarchy" to powieść zdecydowanie niekonwencjonalna co widać od jej pierwszych stron. Tematyka jest naprawdę ciekawa, a styl powala na kolana. Nie sposób zaprzeczyć, iż jest to książka wymagająca. Zdania na kilkadziesiąt stron ewidentnie nie czynią jej prostszą w odbiorze. Jednak gdy już uda się skupić to przez "jesień..." płynie się jak z nurtem przez rzekę. Sposób narracji jest zmieniany bez ostrzeżenia. Zaczynamy zdanie z narracją w trzeciej osobie, a kończymy na osobistych uczuciach w pierwszej. Emocje towarzyszące mi podczas lektury były skrajne. Marquez rzucał mną od obrzydzenia do uwielbienia od nienawiści do miłości od radości do rozpaczy i tak przez całą lekturę. Szczerze muszę przyznać, że zmęczyłam się tą pozycją, ale mimo wszystko uważam, iż było naprawdę warto. Wiem, że dla niektórych styl, którym owa książka została napisana, jest nie do zniesienia. Jednak według mnie te wszystkie sprzeczności i niekończący się chaos są konieczne, aby zachować przesłanie. Zdania są równie długie, jak długie wydaje się życie dyktatora. Panujący zamęt i niezrozumienie doskwierają przywódcy, który nie potrafi odnaleźć się w obecnym stanie rzeczy tak samo, jak momentami czytelnik. Cierpliwość, skupienie oraz wyrozumiałość dla wymagającego stylu jest tak samo niezbędna podczas czytania "jesieni..." , jak i w życiu władcy zmagającego się z wieloma chorobami psychicznymi.
Podsumowując, do książki na pewno jeszcze wrócę, ponieważ czuję, że nie wszystko zrozumiałam. "Jesień patriarchy" szczególnie polecam osobom lubującym się w wymagającej literaturze oraz tym szukającym nowych wrażeń czytelniczych, bo Márquez potrafi zapewnić je jak nikt inny.

". ..po tylu, tylu latach jałowych złudzeń zaczął przeczuwać, że człowiek nie żyje, k...., tylko przeżywa innych, że zbyt późno uczy się , iż najdłuższego i najużyteczniejszego życia starcza li tylko na to, by nauczyć się żyć..."

"Jesień patriarchy" to powieść zdecydowanie niekonwencjonalna co widać od jej pierwszych stron. Tematyka jest naprawdę ciekawa, a styl powala na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na starość warto czytać jedynie te książki, które znamy na pamięć - dla mnie cała twórczość GGM należy do tej kategorii. Oznaczam jako przeczytane po raz dziesiąty z niezmienną oceną: doskonałe

Na starość warto czytać jedynie te książki, które znamy na pamięć - dla mnie cała twórczość GGM należy do tej kategorii. Oznaczam jako przeczytane po raz dziesiąty z niezmienną oceną: doskonałe

Pokaż mimo to