Praca jest próbą zarysu fotografii warszawskiej, której podjął się autor, by dać zaczyn do szerzej zakrojonych badań. Zadanie to było ważne dla Żdżarskiego, ponieważ w czasie, gdy się go podjął uważał, że zniszczenia wojenne i bieg lat mogą przyczynić się do bezpowrotnego zaniku wiedzy o przeszłości "obrazów malowanych światłem". "Historia fotografii warszawskiej" obejmuje lata 1839-1972.

W książce omawiane są osoby: Karol Beyer, Maksymilian Strasz, Józef Feliks Zieliński, Meletiusz Dutkiewicz, Teofil Boretti, Jan Mieczkowski, Maksymilian Fajans, Grzegorz Sachowicz, Michał Trzebiecki, Helena Bartkiewicz, Piotr Lebiedziński. Aleksander Ginsberg, Konrad Brandel, Aleksander Karoli, Łukasz Dobrzański, Włodzimierz Kirchner, Bronisław Mieszkowski, Jan Szczepanik, Karol Juliusz Drac, Marian Dederko, Jan Alojzy Neuman, Benedykt Jerzy Dorys, Jan Sunderland, Zdzisław Marcinkowski, Czesław Olszewski, Aleksander Maciesza.

Szkic jest dość przejrzysty. Dawne metody wykonywania fotografii są zaprezentowane w zrozumiały sposób. Książka opatrzona jest aparatem naukowym, zawiera sporo zdjęć. Śladowo zaznaczono piśmiennictwo dotyczące fotografii i podstawowe struktury organizacyjne. W pozycji tej można znaleźć drobne błędy edytorskie.

W ogólnej ocenie to dobra książka na wprowadzenie do wiedzy o polskiej fotografii. Nie można jednak liczyć na bardziej szczegółowe, wyczerpujące informacje. Podczas lektury należy również wziąć pod uwagę, że powstała w latach 70., więc podczas czytania fragmentów dotyczących dwudziestolecia międzywojennego i PRL-u wymagana jest zwiększona krytyka przyswajanej treści.

Praca jest próbą zarysu fotografii warszawskiej, której podjął się autor, by dać zaczyn do szerzej zakrojonych badań. Zadanie to było ważne dla Żdżarskiego, ponieważ w czasie, gdy się go podjął uważał, że zniszczenia wojenne i bieg lat mogą przyczynić się do bezpowrotnego zaniku wiedzy o przeszłości "obrazów malowanych światłem". "Historia fotografii warszawskiej"...