Karpie bijem

Jak zwykle, Jakub nie zawodzi.

Jak zwykle, Jakub nie zawodzi.

Nadchodzi ten, który silniejszy jest od wszystkich superbohaterów Marvela razem wziętych. Jedyny taki i niepowtarzalny, zdolny do największych poświęceń, jeśli chodzi o produkcję bimbru. Jest już blisko ten, który egzorcystą się zowie i na każde tatałajstwo z zaświatów znajdzie odpowiednią broń masowego rażenia. W końcu nadszedł pełen glorii i chwały, zostawiając za sobą zapach starych skarpetek i przetrawionego alkoholu, a przed sobą niosąc ostateczne rozprawienie się z kwestią bardacką.

Bo któż jak nie Jakub Wędrowycz może efektownie rozprawić się ze swoimi wrogami, napędzając się wiekową nienawiścią do rodu Bardaków poprzez wypity hektolitrami bimber.
Po bardzo długim czasie odkąd czytałem ostatni zbiór opowiadań o tym starym dziadzie, postanowiłem wrócić do serii napisanej przez Andrzeja Pilipiuka i powrót ten okazał się nader udany, bowiem pełen sarkazmu, bezczelny humor trafił do mego czarnego serca w odpowiednim momencie. I tak dostałem do przeczytania siedemnaście historii, niektórych krótszych, a innym razem dłuższych, którym głównym spoiwem jest dokopanie następnym paranormalnym bytom, przechylanie flaszek bimbru ku chwale ojczyzny oraz sytuacyjny dowcip trafiający często w naszą rzeczywistość pełną wszelakich absurdów.

Uwielbiam ten rodzaj żartu, a mając na uwadze, że dziewiąty już zbiór opowiadań Jakubowych wciąż gra na tych samych strunach, to tylko sama radość i uśmiech na twarzy. Wojsławicki bohater znowu bierze udział w rozróbach na skalę światową, doprowadza do użycia Baby Jagi jako broni masowej zagłady, zapoluje na zmutowane paskudztwa, a nawet przekroczy bramy Narnii, niekoniecznie tej baśniowej...
Przyznać muszę, iż bawiłem się świetnie, bo Pilipiuk jest znakomitym gawędziarzem i operując charakterystycznym stylem znowuż ukazał satyryczne życie na wsi z tak zwanej ściany wschodniej, umieszczając Wędrowycza w odpowiednim czasie i miejscu. Fajnym urozmaiceniem zbioru był też tekst uformowany jako kronika historyczna, traktujący o tym, jak to faktycznie było pod tym Grunwaldem i z tymi dwoma nagimi mieczami...
Przyjemnie było wrócić do takiej literatury, która niekoniecznie refleksją stoi, ale z pewnością daje wytchnienie po ciężkim dniu.

Nadchodzi ten, który silniejszy jest od wszystkich superbohaterów Marvela razem wziętych. Jedyny taki i niepowtarzalny, zdolny do największych poświęceń, jeśli chodzi o produkcję bimbru. Jest już blisko ten, który egzorcystą się zowie i na każde tatałajstwo z zaświatów znajdzie odpowiednią broń masowego rażenia. W końcu nadszedł pełen glorii i chwały, zostawiając za sobą...

🤣🤣🤣🤣

🤣🤣🤣🤣

Kocham Wędrowycza. Kocham Pilipiuka.
Nie jest to tom wybitny, ale nadal bardzo dobry. Fajne było opowiadanie o żonce Jakuba.

Kocham Wędrowycza. Kocham Pilipiuka.
Nie jest to tom wybitny, ale nadal bardzo dobry. Fajne było opowiadanie o żonce Jakuba.

Ig:ksiazki_wloczykija
Już od pierwszych stron książki zostajemy wciągnięci do rzeczywistości Jakuba, gdzie granica między tym, co realne, a zmyślone, zaciera się błyskawicznie. Wędrowycz, niczym terminator napędzany samogonem, staje w obliczu kolejnych wyzwań, tym razem bardziej absurdalnych i nieprawdopodobnych niż kiedykolwiek wcześniej.

Pilipiuk bawi się gatunkami literackimi niczym rasowy magik, żonglując elementami fantasy, horroru, science fiction i komedii. W jego rękach nawet Baba Jaga staje się bronią ostatecznej zagłady, a konwergencja kultur w Dębince przybiera groteskowe rozmiary.

Autor nie oszczędza nas, serwując dawkę czarnego humoru, od którego nie raz będziecie łapać się za brzuchy. Gwarantuje Wam to. Ale uwaga! Pod płaszczykiem absurdalnych historii kryją się głębsze refleksje nad naturą dobra i zła, ludzkimi przywarami i kondycją współczesnego świata.

Książka, która z pewnością podzieli czytelników. Jedni pokochają ją za bezkompromisowy humor i szybką akcję, inni odrzucą ze względu na drastyczne treści i groteskowe przedstawienie rzeczywistości.

Ja należę do tej pierwszej grupy i z czystym sumieniem polecam tę książkę wszystkim, którzy szukają nietuzinkowej rozrywki, gwarantującej sporą dawkę śmiechu i refleksji. Z pewnością przeczytam jeszcze nie jedną książkę związaną z Jakubem a w dalszych planach mam wszystkie.
P.S. Pamiętajcie o solidnym zapasie samogonu podczas czytania!

Ig:ksiazki_wloczykija
Już od pierwszych stron książki zostajemy wciągnięci do rzeczywistości Jakuba, gdzie granica między tym, co realne, a zmyślone, zaciera się błyskawicznie. Wędrowycz, niczym terminator napędzany samogonem, staje w obliczu kolejnych wyzwań, tym razem bardziej absurdalnych i nieprawdopodobnych niż kiedykolwiek wcześniej.

Pilipiuk bawi się gatunkami...

„Karpie bijem” to tom bardzo dobrych opowiadań z niezawodnym duetem Jakub – Semen. Mnóstwo absurdalnych sytuacji i groteskowych dialogów. Podziwiam pomysłowość autora, która zaiste nie ma granic. Z 17 opowiadań do gustu najbardziej mi przypadły:
„Gumofilc” – króciutkie, ale przezabawne, z kosmitami w tle.
„Zlecenie” – numer z telefonem rozłożył mnie na łopatki.
„Rycerz burej onucy vulgo Leonidas współczesny” – czyli prawdziwa, nieocenzurowana wersja bitwy pod Grunwaldem, a właściwie sceny z mieczami.
„Żona” – nowatorskie wykorzystanie znanego, baśniowego motywu.
„Wizyta” – wisielczy humor starych dziadów, czyli wisienka na torcie zamykająca tom.

„Karpie bijem” to tom bardzo dobrych opowiadań z niezawodnym duetem Jakub – Semen. Mnóstwo absurdalnych sytuacji i groteskowych dialogów. Podziwiam pomysłowość autora, która zaiste nie ma granic. Z 17 opowiadań do gustu najbardziej mi przypadły:
„Gumofilc” – króciutkie, ale przezabawne, z kosmitami w tle.
„Zlecenie” – numer z telefonem rozłożył mnie na łopatki.
„Rycerz...

Żona [ w: ] Andrzej Pilipiuk, Karpie bijem

W sumie czytelnicy opowiadań o Jakubie Wędrowyczu, których autorem jest Andrzej Pilipiuk z grubsza wiedzą czego mogą się spodziewać. Mamy tu najczęściej przygody dwóch wiekowych postaci, samych siebie nazywają menelami, bo trunki wysokoprocentowe piją w ilościach iście rekordowych. Autor puszcza do czytelników oko, nie róbcie tego w domu, więc wiemy co jest grane. Tyle tylko, że nowe tomy trzeba pisać w taki sposób, żeby z jednej strony nie zniechęcić starych czytelników nie wiadomo jakimi eksperymentami, a z drugiej zachęcić tych nowych do czytania tych tomików opowiadań fantastycznych. A już na pewno nie mogą one być nudne. A w przygodach Jakuba i jego kumpla Semena intrygujące jest to, że z reguły są one śmieszne, a w końcu śmiech to zdrowie. Wynika z tego, że czytanie, przynajmniej niektórych opowiadań to zdrowie. Na pewno mają je wiekowi bohaterowie, bo wychodzą cało z mnóstwa opresji i wypijają flaszki.

Niewątpliwie sporo motywów się powtarza, na pewno odwieczny konflikt na linii Wędrowycze – Bardaki, obecny niemal w każdym opowiadaniu. Pojawia się motyw wojennych przygód, kiedy odrobinkę młodsi Semen i Jakub działali w partyzantce Wypruwacza. Interesujący był motyw, że natura potrafi się zbuntować, bo zarówno karpie z Wisły w Warszawie, jak i krakowskie gołębie potrafią namieszać i nawet takim fachowcom od nietypowej roboty jak Jakub i Semen potrafią kłopotów narobić. Domyśleć się z góry można, że panowie dają radę, ale i tak jest ciekawie. Fajne jest opowiadanie o gumofilcach z kosmosu, jedną parę butów od kosmitów dostał Semen. Pech polegał na tym, że wszyscy podarunki pogubili a kosmici po stu latach się o swoje upomnieli. Interesujące są Wędrówki przez portale do alternatywnych światów. Przypomina to wyprawy elfa wiedzącego Awallacha z uniwersum Wiedźmina. Portali nie musiała szukać Ciri, bo ona wędrowała gdzie chce i na tym polegała jej wyjątkowość. Tutaj u Pilipiuka alternatywni Jakubowie i Semenowie pomagali "naszemu" Jakubowi i Semenowi w różnych sprawach,.

Cokolwiek by się nie dało opowiedzieć o tych opowiadaniach Andrzeja Pilipiuka zawartych w tomie pt. "Karpie bijem", to niewątpliwie opowiadanie pod tytułem " Żona" jest fascynujące i oryginalne. Oczywiste, że wszyscy wiedzą, że Jakub ma syna, wnuka, prawnuka. Wszyscy mieszkają w Warszawie i są dobrze sytuowani, często pomagają Jakubowi w problemach z wymiarem sprawiedliwości np. Jak pamiętamy, są koncepcje, młody prawnuk Jakuba w przyszłości będzie rządził światem. Jeden z klanu Wędrowyczów pracuje w branży gier komputerowych, no zapewne tego typu wiedza z innej bajki też Jakubowi przydać się może. Wynika z tego jak mówi pewna piosenka "do tanga trzeba dwojga", więc prosty logiczny wniosek, że musiała być kobieta i to żona, bo inaczej byłyby problemy z kościołem. Choć Jakub przesadnie religijny nigdy nie był, to z proboszczem wolał dobrze żyć. Do sprawy Heleny Wędrowycz, na skutek Bardakowego donosu, dokopali się policjanci z Wojsławic Birski i Rowicki. Rozpoczęto sprawę podejrzenia o morderstwo. Czyli kolejny plan przyskrzynienia Jakuba był już gotowy. Wystarczyło wziąć się za robotę.

Przypadek chciał, że Jakuba odwiedził jasnowidz Kamil, który mówił, że przypadkiem zaszkodził Jakubowi i trzeba to odkręcić. Po pierwsze nadprzyrodzoną akcją Jakub dowiedział się, że mundurowi znowu coś knują przeciwko niemu i że chodziło o jego żonę, która na skutek jakiegoś czaru spała od kilkudziesięciu lat i nawet jeśli dałby radę z tym coś zrobić to śpieszył się z tym powoli. Wiadomo, za picie, sprowadzanie kumpli do domu i kosmiczny bajzel w chacie dostałby zdrowo po głowie od małżonki. Plan polegał na tym, żeby Helenę obudzić na jeden dzień, czyli tyle ile trzeba, żeby policjanci, w tym posiłki z Lublina, zobaczyli co trzeba i pojechali skąd wrócili. No trzeba było troszkę podziałać w chacie Jakuba i dopiero potem przeżyć całkiem przyjemny dzień z Heleną, najeść się bigosu i paru innych przyjemności też zapewne np. Helena pomogła Jakubowi w trudnej sprawie z funkcjonariuszami, a wieczorkiem wróciła do snu. Sprawa załatwiona, tylko Birski i Rowicki zawiedzeni, że Jakub i tym razem zdołał się wykręcić z obławy.

Dużo więcej do dodania już nie mam. Opowiadania jak zwykle są krótkie, czasem dłuższe, czyta się je przyjemnie, szybko. Na pewno jest ciekawie, wesoło, a bywa groźnie, bo panowie policjanci nie żartują i mają całkiem kreatywne pomysły np. wrobienie Jakuba i Semena w terroryzm. Też dobre opowiadanie. Pod tym kątem książka jest świetna, bo praktycznie każde opowiadanie jest dobre i da się coś fajnego na temat opowiedzieć/napisać. No ale jak zwykle wybrałem jedno i jestem przekonany, że to dobry wybór. Książka jest ciekawa. Polecam

Żona [ w: ] Andrzej Pilipiuk, Karpie bijem

W sumie czytelnicy opowiadań o Jakubie Wędrowyczu, których autorem jest Andrzej Pilipiuk z grubsza wiedzą czego mogą się spodziewać. Mamy tu najczęściej przygody dwóch wiekowych postaci, samych siebie nazywają menelami, bo trunki wysokoprocentowe piją w ilościach iście rekordowych. Autor puszcza do czytelników oko, nie róbcie...

cudo jak cała seri

cudo jak cała seri

Ależ to było odjechane i odrealnione, i oczywiście niezawodnie zabawne! Na domiar dobrego w genialnej interpretacji Grzegorza Pawlaka, który poza tym, że bawi nas, fantastycznie wydaje się bawić przy tym sam. "Karpie bijem", to jeden z lepszych tomów z cyklu o Jakubie Wędrowyczu, opowiadania, bez wyjątku, są na naprawę wysokim poziomie. I literacko i jeśli chodzi o poziom absurdu i abstrakcji.

Ależ to było odjechane i odrealnione, i oczywiście niezawodnie zabawne! Na domiar dobrego w genialnej interpretacji Grzegorza Pawlaka, który poza tym, że bawi nas, fantastycznie wydaje się bawić przy tym sam. "Karpie bijem", to jeden z lepszych tomów z cyklu o Jakubie Wędrowyczu, opowiadania, bez wyjątku, są na naprawę wysokim poziomie. I literacko i jeśli chodzi o poziom...

Kto lubi Jakuba Wędrowycza, ten każdy tom jego przygód będzie chłonął z bananem na twarzy ;) Nie inaczej jest z "Karpie bijem".

Dla fanów napędzanego samogonem terminatora gratką w tym tomiku może okazać się sporo nowinek na temat swojego bohatera. Dowiedzą się, jak to było z wynalezieniem gumofilców, gdzie ukrywa się złota kaczka, jaka była najcenniejsza złota myśl przekazana przez Jakuba wnukowi, jak smakuje mięso dinozaura, no i co się stało z żoną Jakuba? A także wiele innych historii, w których samogon leje się szerokim strumieniem, rodzina Bardaków może spodziewać się tego, co najgorsze, a potwory wszelkiej maści muszą ponieść klęskę w starciu z najstarszym mieszkańcem Wojsławic.

Kto lubi czarny humor, ten z przyjemnością będzie zaczytywał się w tych opowieściach ;)

Kto lubi Jakuba Wędrowycza, ten każdy tom jego przygód będzie chłonął z bananem na twarzy ;) Nie inaczej jest z "Karpie bijem".

Dla fanów napędzanego samogonem terminatora gratką w tym tomiku może okazać się sporo nowinek na temat swojego bohatera. Dowiedzą się, jak to było z wynalezieniem gumofilców, gdzie ukrywa się złota kaczka, jaka była najcenniejsza złota myśl...