Trzyma poziom - fajne czytadełko.

Trzyma poziom - fajne czytadełko.

Książka trochę lepsza od poprzedniej części. Fabuła w końcu została rozbudowana i przedstawiona w czasie, dzięki czemu można było trochę poznać bohaterów. Jednak z pozytywów to tyle... Dialogi dalej pozostawiają wiele do życzenia i sprawiają, że człowiek się zastanawia "Boże,czy ja też byłem tak durny i banalny w tym wieku...?".
Poza tym niestety, ale ciągłe powtarzanie, że "Bogowie nie powierzyliby nam tak ważnego zadania, gdybyśmy mieli mu nie podołać " i podobnego typu bull shit o tam jak głowni bohaterowie są wyjątkowi i niepokonani sprawia, że nie raz przewracałam oczami.

Autorka tak dobitnie próbuje pokazać, że te dzieciaki są tak wybitne i tak wyjatkowe, że aż przesadziła, powodując, że w książce jest bardzo dużo powtórzeń.

Książka trochę lepsza od poprzedniej części. Fabuła w końcu została rozbudowana i przedstawiona w czasie, dzięki czemu można było trochę poznać bohaterów. Jednak z pozytywów to tyle... Dialogi dalej pozostawiają wiele do życzenia i sprawiają, że człowiek się zastanawia "Boże,czy ja też byłem tak durny i banalny w tym wieku...?".
Poza tym niestety, ale ciągłe powtarzanie, że...

Książka która mnie zawiodła pod względem ciągu dalszego fabuły. Liczyłam na poprawę toku myślenia głównych bohaterów, ale najbrdziej na zmianę Nicol. Zawiódł mnie również wątek miedzy Nicol a nowymi towarzyszami w misji pokonania hydry .
Nie znaczy to jednak że książka posiada same negatywy, do plusów można zaliczyć:
+ Duża czcionka pozwalająca szybko przeczytać tekst.
+ Treść którą szybko się czyta
+/- Fabuła
+/- Bohaterowie drugo planowi
+/- 52 rozdziały które wydają się być ciężkie do przebycia, a jednak nie są

Książka która mnie zawiodła pod względem ciągu dalszego fabuły. Liczyłam na poprawę toku myślenia głównych bohaterów, ale najbrdziej na zmianę Nicol. Zawiódł mnie również wątek miedzy Nicol a nowymi towarzyszami w misji pokonania hydry .
Nie znaczy to jednak że książka posiada same negatywy, do plusów można zaliczyć:
+ Duża czcionka pozwalająca szybko przeczytać...

Po mojej dość surowej ocenie pierwszej części pomyślałam, że może zbytnio uprzedziłam się co to tej serii. Postanowiłam podejść do drugiego tomu serii o Elementalsach odrobinę mniej krytycznie. A co z tego wyszło...?

Nic, kompletne zero. Ale zacznijmy od mojej ulubionej chyba kategorii, czyli bohaterów. Jednym słowem — banda debili. A na czele stoi oczywiście niezastąpiona, niepokonana oraz wspaniała Nicole. Naprawdę, takiego pokazu bezmyślności i kretynizmu najwyższego sortu jeszcze nigdzie nie widziałam. Zdecydowanie ta władająca Eterem panna wspięła się na pierwsze miejsce moich znienawidzonych postaci z książek czy seriali. Reszta drużyny, jak w poprzedniej części, miała momenty przebłysku, jednak zaraz potem powracali do swojego normalnego stanu. Lekką sympatią zapałałam do nowych postaci — Hypatii, Rachel, Lampetii oraz Ethana (którego chyba najbardziej polubiłam).

Fabuła, tak jak w poprzedniej części, leci nieokiełznana ku widowiskowemu zakończeniu, które na długo zapamiętam jako może nieco zaskakujące, ale mocno rozczarowujące. Zadania naszej ukochanej drużyny wydawały się na początku dość ciekawe, jednak z każdą koleją domyślałam się, że dzięki swoim popisom oraz rozumowaniu gorszemu, niż u małp po trepanacji czaszki, wyjdą cało z sytuacji, choćby groziło im niewiadomo co. Idealnie opisuje to pewne powiedzienie: ,,Głupi ma zawsze szczęście". Warto też wspomnieć (tak serio to nie, ale i tak wspomnę) o wątku romantycznym między Nicole, a Blake'iem, który rozwija się zdecydowanie za szybko jak na moje, a dodatkowo jest częstym powodem do narzekań głównej bohaterki, za co miałam ochotę ją udusić w pewnym momencie.

Podsumowując, okropna książka, boli mnie od niej głowa. Zdecydowanie gorsza od części pierwszej, przy której uśmiechnęłam się kilka razy, zaś przy tej tylko raz (dzięki, Lampetia, spoko z ciebie morda). Nie polecam, nie wiem, jak ktoś może to czytać dla przyjemności.

Po mojej dość surowej ocenie pierwszej części pomyślałam, że może zbytnio uprzedziłam się co to tej serii. Postanowiłam podejść do drugiego tomu serii o Elementalsach odrobinę mniej krytycznie. A co z tego wyszło...?

Nic, kompletne zero. Ale zacznijmy od mojej ulubionej chyba kategorii, czyli bohaterów. Jednym słowem — banda debili. A na czele stoi oczywiście...

Skończyłam czytać drugą część o Elementals.

Piątka naszych bohaterów zaczyna trenować, aby być przygotowanym na walkę z potworami z Kerberosu. Nicole dowiedziała się kto jest jej ojcem, a Blake zerwał z Danielle. Teraz Blake i Nicole, mogą być razem, ale dziewczyna trzyma go na dystans po tu by nie wywoływać rozłamu w ich zespole.

Elementals wyruszają w podróż, po tajemnicze składniki, które pomogą im pokonać potwory. W czasie trwania tej misji Nicole ma dwa dylematy: pierwszy - kocha Blake' a i chce z nim być, ale nie może, bo co powie na to Danielle, a drugi jak zareagują przyjaciele, kiedy dowiedzą się, co potrafi Nicole. Potrafi leczyć, ale i zabijać.

Co do opisu misji, nie mam zastrzeżeń. Gorzej z bohaterami. Danielle faktycznie przeszła zmianę (potrafiła przedłożyć swoje uczucia i skupiła się na misji) Kate kocha się w Chrisie, Blake i Nicole zostali w zasadzie tacy sami. Najbardziej wstrząsnęło mną to, że Nicole zamiast ratować Rachael, poleciała ratować Blake' a i dodatkowo całowała się z nim, kiedy powinna była walczyć! Rachael zmarła, Ethan obwinił ją o śmierć siostry i w sumie miał rację. Nicole niby ma wyrzuty sumienia, ale nie żałuje tego, że podjęła taką a nie inną decyzję.

Nie przepadam za Nicole, ale nie wiem jaką decyzję podjęłabym na jej miejscu. Jako bohaterki jej nie lubię. Ma takiego nudne dylematy, które dałoby się rozwiązać szczerą rozmową! Ok, też bałabym się powiedzieć, że mogę zabijać, a nie tylko leczyć, ale sama fundowała sobie problemy! Jako bohaterkę wolałabym Kate, która jest mądra i dobrze zna mitologię grecką, albo Danielle, którą rzucił Blake (byłabym ciekawa, gdyby główna bohaterka musiała mierzyć się z tym, że rzucił ją chłopak dla innej) poza tym Danielle naprawdę przeszła przemianę!

Sięgnę po kolejne tomy, mając nadzieję, że postać Nicole może trochę zyska w moich oczach. To nie jest zła bohaterka, tylko naiwna i niezbyt mądra (moim zdaniem) ale to nie wystarczy, żebym polubiła tę bohaterkę!

Pozostaje mi sięgnąć po kolejny tom.

Skończyłam czytać drugą część o Elementals.

Piątka naszych bohaterów zaczyna trenować, aby być przygotowanym na walkę z potworami z Kerberosu. Nicole dowiedziała się kto jest jej ojcem, a Blake zerwał z Danielle. Teraz Blake i Nicole, mogą być razem, ale dziewczyna trzyma go na dystans po tu by nie wywoływać rozłamu w ich zespole.

Elementals wyruszają w podróż, po...

Drugi tom "Elementals" podobał mi się znacznie bardziej niż pierwszy.
🤍
Nasi władcy żywiołów stają przed misją zdobycia składników niezbędnych do stworzenia mikstury niepozwalającej na szybki powrót z zaświatów zabitych przez nich potworów. Jest niebezpiecznie, dużo się dzieje a inspiracja mitologią wiedzie prym.
🤍
Było ciekawie i na pewno sięgnę po kolejny tom. Moja ocena - dobra.

Drugi tom "Elementals" podobał mi się znacznie bardziej niż pierwszy.
🤍
Nasi władcy żywiołów stają przed misją zdobycia składników niezbędnych do stworzenia mikstury niepozwalającej na szybki powrót z zaświatów zabitych przez nich potworów. Jest niebezpiecznie, dużo się dzieje a inspiracja mitologią wiedzie prym.
🤍
Było ciekawie i na pewno sięgnę po kolejny tom. Moja ocena...

W drugim tomie "Elementals" dzieje się zdecydowanie więcej niż w poprzednim🙂

W tej części drużyna Elementals wyrusza śladami Odyseusza aby zebrać 3 składniki potrzebne do odsyłania potworów w otchłań.

Nadal miło i lekko się czyta. Seria w sam raz gdy ma się ochotę na niezobowiązującą fantastykę🙂

W drugim tomie "Elementals" dzieje się zdecydowanie więcej niż w poprzednim🙂

W tej części drużyna Elementals wyrusza śladami Odyseusza aby zebrać 3 składniki potrzebne do odsyłania potworów w otchłań.

Nadal miło i lekko się czyta. Seria w sam raz gdy ma się ochotę na niezobowiązującą fantastykę🙂

O niebo lepszy, niż pierwszy. O dziwo strasznie wciąga i jest tak krotka, że za szybko się kończy.

O niebo lepszy, niż pierwszy. O dziwo strasznie wciąga i jest tak krotka, że za szybko się kończy.

Tak jak poprzedni tom prosta choć nie aż tak bardzo. Przy śmierci jednej bohaterki nie miałam żadnych smutnych emocji. Dalej czyta się przyjemnie, ale to nic specjalnego.

Tak jak poprzedni tom prosta choć nie aż tak bardzo. Przy śmierci jednej bohaterki nie miałam żadnych smutnych emocji. Dalej czyta się przyjemnie, ale to nic specjalnego.

muszę przyznać, że ta część jest dużo lepsza od pierwszej. więcej się dzieje, dowiadujemy się stopniowo szczegół po szczególe. postacie ewolują, stając się coraz to ciekawsze. jestem zaintrygowana.

muszę przyznać, że ta część jest dużo lepsza od pierwszej. więcej się dzieje, dowiadujemy się stopniowo szczegół po szczególe. postacie ewolują, stając się coraz to ciekawsze. jestem zaintrygowana.