The Call: Inwazja

Książka podobnie jak 1 tom trzyma poziom, chociaż wciąż uważam, że kontynuacja nie była potrzebna. Jednak pomysł, wartkość akcji była dobra. A zakończenie - zaskakujące.

Książka podobnie jak 1 tom trzyma poziom, chociaż wciąż uważam, że kontynuacja nie była potrzebna. Jednak pomysł, wartkość akcji była dobra. A zakończenie - zaskakujące.

Pokaż mimo to

Ω Bombardujemy i niszczymy innych. Doprowadzamy ich dzieci do śmierci głodowej i dziwimy się, kiedy zwracają się przeciw nam z podobnym okrucieństwem.

Ω Kiedy wszystko w życiu Nessy wydaje się układać w Irlandii zostaje zasiany coraz większy chaos – Sídhe, mieszkańcy Szaroziemi, zaczynają napływać do Krainy Tysiąca Barw, a winni temu są zdrajcy Narodu, którzy pertraktowali z wrogiem. Nessa zostaje oskarżona jedną z nich, bo jakim cudem kaleka mogłaby przeżyć Wezwanie?

Ω Kiedy myślimy, że w „Wezwaniu” zostaliśmy wrzuceni na głęboką wodę wypełnioną intryga i bólem, tak tu zanurzamy się w jeszcze głębsze jej odmęty. W „Inwazji” wszystko zostaje obrócone do góry nogami – bohaterowie stają się zdrajcami, a dwa światy zaczynają się przeplatać – Sídhe wkraczają na Irlandię. Wcześniej pisałam, że pierwszy tom „The Call”, przepełniony okrucieństwem, intrygą i walką, mnie zaskoczył, tak tu zostałam zmiażdżona. Czytając to miałam wrażenie, że nad postaciami krąży zwyczajny i nieprzemijający pech – albo mijali się podczas bitwy, albo ktoś giną (zdawałoby się) dosyć durną śmiercią, a takich przykładów jest tu o wiele więcej. Zwyczajny pech. Jednak przez całą książkę było go znacznie za dużo – praktycznie nic nie szło po myśli postaci (i to tak porządnie i dobitnie). Odniosłam więc wrażenie, że mimo iż pierwowzorem „Inwazji” byłam zachwycona, tak tu dostaliśmy dołującą i mroczną kontynuację, bardzo niefortunnych wydarzeń z początku duologii. Nie ma co oszukiwać – czytając to nie liczcie na to, że postacie, z którymi być może się zżyliście, długo pożyją, taka prawda. Pokazuje to jednak mroczne realia wojny, śmierci towarzyszy, braku nadziei na „happy end”, ale także to, jak ważna jest niezłomność. Nawet jeśli nic nie idzie po naszej myśli, trzeba walczyć, bez względu na wszystko. To, według mnie, najważniejsze przesłanie „The Call: Inwazja”, także odsyłam do lektury.

Ω Bombardujemy i niszczymy innych. Doprowadzamy ich dzieci do śmierci głodowej i dziwimy się, kiedy zwracają się przeciw nam z podobnym okrucieństwem.

Ω Kiedy wszystko w życiu Nessy wydaje się układać w Irlandii zostaje zasiany coraz większy chaos – Sídhe, mieszkańcy Szaroziemi, zaczynają napływać do Krainy Tysiąca Barw, a winni temu są zdrajcy Narodu, którzy pertraktowali...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

6 / 2021

6 / 2021

Pokaż mimo to

Cóż to była za męka, pierwszy tom bardzo mi się podobał pomysł na fabule, mroczny klimat. W tym natomiast nic mnie nie przyciągnęło przez co męczyła mnie lektura tej książki.

Cóż to była za męka, pierwszy tom bardzo mi się podobał pomysł na fabule, mroczny klimat. W tym natomiast nic mnie nie przyciągnęło przez co męczyła mnie lektura tej książki.

Pokaż mimo to

Przerażający atak na szkołę Nessy daje początek polowaniu na zdrajców, którzy przeżyli Wezwanie. Wina dziewczyny jest oczywista, nikt nie wątpi, że spiskowała z Sídhe. Za karę Nessa zostaje odesłana do koszmarnej Szaroziemi, gdzie czeka na nią tylko ból i cierpnie.


Ależ ja się męczyłam w trakcie czytania drugiej części The Call... Miałam nadzieję, że druga część tej serii spodoba mi się bardziej niż pierwsza, bo wiele osób miało takie wrażenia, jednak tak się nie stało. Ogromnie podoba mi się ogólny pomysł na dalsze losy bohaterów The Call, ale jego realizacja jest - moim zdaniem - beznadziejna.

Najbardziej w trakcie lektury przeszkadzała mi trzecioosobowa narracja. Zazwyczaj nie zwracam na to większej uwagi, ale w tym przypadku to był największy strzał w kolano. Autor chce opowiedzieć co spotyka różne grupy osób, ale nie jest to w żaden porządny sposób oznaczone i robi się z tego wielki misz-masz. Wystarczyłoby imię bohatera pod tytułem rozdziału, albo coś w tym stylu, żeby czytelnik nie tracił wątku i wiedział w jakim punkcie na mapie się znajduje. Ja ciągle się gubiłam i nie wiedziałam co czytam, ani o kim czytam, więc musiałam o tym wspomnieć.

Według mnie byłoby o wiele lepiej gdyby autor skupił się na Nessie, bo tylko jej rozdziały były dla mnie interesujące. Kompletnie niepotrzebne jest zapychanie tej książki rozdziałami poświęconymi Anto i Aoife. Gdyby historia dotyczyła tylko Nessy, a jej zmagania z systemem i Szaroziemią były ciekawiej opisane, to byłaby naprawdę bardzo dobra książka. Ale nie jest. Trudno.

Cudem dotrwałam do końca. Niestety nawet zakończeniu nie udało się wbić mnie w fotel. A pragnę zaznaczyć, że jestem czytelnikiem, którego łatwo zachwycić! I co tu więcej mówić... po prostu strasznie mi się nie podobało. Ogólny pomysł na fabułę jest ekstra, ale jego rozwinięcie i realizacja kuleje jak główna bohaterka, Nessa. Szkoda, bo potencjał był ogromny.

Przerażający atak na szkołę Nessy daje początek polowaniu na zdrajców, którzy przeżyli Wezwanie. Wina dziewczyny jest oczywista, nikt nie wątpi, że spiskowała z Sídhe. Za karę Nessa zostaje odesłana do koszmarnej Szaroziemi, gdzie czeka na nią tylko ból i cierpnie.


Ależ ja się męczyłam w trakcie czytania drugiej części The Call... Miałam nadzieję, że druga część tej serii...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nikt mi nie odda czasu, który na nią poświęciłam. Chyba jestem już za stara.

Nikt mi nie odda czasu, który na nią poświęciłam. Chyba jestem już za stara.

Pokaż mimo to

Często się mówi, że drugi tom z jakiejś serii już to nie to samo, słaby, bez wyrazu itd. Tutaj jest zdecydowanie inaczej. Można śmiało powiedzieć, że jeszcze lepszy od pierwszego tomu. Książka minimalnie różni się ilością strona, a miałam wrażenie, że więcej zostało napisane. Tutaj akcje mamy ciągle. Nie ma czasu na to, żeby myśleć co było kilka stron wcześniej. Ciągle jesteś ciekawa co będzie dalej. Również ogromny plus, nie mieliśmy ciągle opisywanej jednej i tej samej perspektywy, więc wiedzieliśmy co się dzieje w tym samy czasie. Nasza główna bohaterka Nessa, troszkę się zmieniła. Już nie jest aż tak poważna, bardzo lubi czerpać ze swojego życia radość. To co osiągnęła w pierwszej części, przełożyło się na drugą. Odebrała to jako swoje trofeum. Osiągnęła coś co przez innych było uważane za niemożliwe. Jeszcze bardziej zżyłam się z główną bohaterką. Można powiedzieć, że w tej części dowiadujemy się o rzeczach, o których nie było w pierwszym tomie. Autor zaczyna nowe wątki, a te stare, dokańcza. Oczywiście pod koniec książki nie wiemy co się dzieje i można powiedzieć, że aż siadamy z wrażenia. Zdecydowanie powinien być tutaj 3 tom. Ja teraz nie wiem czy mam sobie sama dopowiedzieć niektóre wątki czy może jakimś dziwnym trafem będzie wydane. Oczywiście wiem, że autor zaznaczył, że to będzie tylko dylogia, więc umieram w cierpieniu :(
Książkę oceniam 9/10.
Więcej znajdziecie u mnie na blogu: https://smallbookwoorld.blogspot.com/2019/09/recenzja-ksiazek-call-wezwanie-inwazja.html

Często się mówi, że drugi tom z jakiejś serii już to nie to samo, słaby, bez wyrazu itd. Tutaj jest zdecydowanie inaczej. Można śmiało powiedzieć, że jeszcze lepszy od pierwszego tomu. Książka minimalnie różni się ilością strona, a miałam wrażenie, że więcej zostało napisane. Tutaj akcje mamy ciągle. Nie ma czasu na to, żeby myśleć co było kilka stron wcześniej. Ciągle...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna kontynuacja. Choć początkowo fabuła nie była zbyt wciągająca to później zaczęło się naprawdę ciekawie dziać. W książce jest podział na dwa główne wątki fabularne z punktu widzenia Nessy oraz Anto, oczywiście między nimi przeplatają się wydarzenia z ich starej szkoły, czyli osób, przed którymi jeszcze czeka Wezwanie.
Po połowie lektury wszelkie wcześniejsze wątki złączyły się i ruszyły do przodu, tworząc naprawdę dobrą akcję. Do tego makabryczne ludzkie wytwory sidhé, ucieczki, walki i ostateczne starcie Nessy w Szaroziemi - o ja! To było naprawdę genialne, trochę przykro, że tak świetna fabuła została sprowadzona do 300-tu stron. Przygody Nessy naprawdę zasługują na rozwinięcie, ale z tego, co czytałam o autorze, pan O'Guilin zrobił kontynuację tylko dlatego, bo czytelnicy narzekali. I tak dobrze, że nie pisał na odczepnego, przyłożył się, ale skrócenia najfajniejszych zdarzeń da się dostrzec. Szkoda.
The Call to bardzo dobra duologia, jest co czytać, jest tajemnica i niebezpieczeństwo spotkania z sidhé na każdym kroku. Do tego Wezwania, które są najlepszymi momentami w książce. I dająca się lubić bohaterka, a to ważne.

Świetna kontynuacja. Choć początkowo fabuła nie była zbyt wciągająca to później zaczęło się naprawdę ciekawie dziać. W książce jest podział na dwa główne wątki fabularne z punktu widzenia Nessy oraz Anto, oczywiście między nimi przeplatają się wydarzenia z ich starej szkoły, czyli osób, przed którymi jeszcze czeka Wezwanie.
Po połowie lektury wszelkie wcześniejsze wątki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czekasz na daną książkę kilka miesięcy i gdy w końcu ją masz, z ekscytacją zabierasz się za jej pochłanianie, jednak później z kolejnym rozdziałem przekonujesz się, że ta wyczekiwana, wychuchana opowieść okazuje się klapą. Pierwsza część mega mi się podobała. Było to takie wielkie wow, coś niespotykanego w innych tego typu powieściach. Taki powiew świeżości z nutą grozy w tle. Do tego tak wciągająca w fabułę, że nie można było się od niej oderwać od początku do końca, aż wreszcie dojdzie się do szczęśliwego finału. Nieraz szokująca, podnosząca ciśnienie, wzbudzająca gęsią skórkę.

Natomiast druga - była całkowitym przeciwieństwem pierwszej. Czytając opowieść nie było już w ogóle tej ekscytacji, większość wątków z wcześniejszej części zatarła się w mojej pamięci i nie potrafiłam wejść w fabułę, przy czym wszystko mnie irytowało, denerwowało, niektóre informacje nie miały dla mnie sensu, nie potrafiłam wczuć się w historię, opowieść nie poruszyła mnie, nie wzbudziła emocji, no po prostu nic. Czytałam lekturę, jednak bardziej absorbowała mnie piękna pogoda, wypad na spacer niż książka, a tak nie powinno być, bo The Call. Wezwanie to była petarda, zbierałam szczękę z podłogi. Inwazje przeczytałam niemal całą, ale przed końcem zaniechałam czytania, bo po pewnym czasie uzmysłowiłam sobie, że nic nie pamiętam, co miało miejsce w poprzednim rozdziale, a tym bardziej w pozostałych. I mimo, że działo się w niej tak wiele, dużo było akcji, zawieruchy, to lektura mnie nie przekonała do siebie. Czytając kolejne zdania miałam wrażenie jakby bohaterowie mówili do mnie po chińsku albo po prostu bełkotali w innym języku, momentami nie wiedziałam o czym tak zażarcie dyskutują. Do tego nie podobało mi się to, że przeskakiwałam z jednej retrospekcji w drugą, co powodowało gubienie rytmu czytania.

Zabrakło mi w opowieści tej energii, dreszczyku emocji jaki znalazłam w pierwszej części. Druga, szczerze przyznam, momentami mnie usypiała. Przebiegałam wzrokiem po linijkach tekstu, ale nie potrafiłam wyciągnąć z nich żadnego sensu. Ot, czytałam historię, ale tak mnie zraziła do siebie od samego początku, modliłam się, by w końcu coś się zadziało takiego, że wypadnę z kapci. Jednak do tego w ogóle nie doszło, a szkoda, bo książka, historia ma swój potencjał a druga część powinna się dobrze wybronić, być lepszą opowieścią od poprzedniej. Mnie jednak do siebie nie przekonała. Jest to moja subiektywna opinia. Przedstawiam swoje odczucia jakie wywołała powieść względem mojej osoby. Jeśli spodobała wam się fabuła z ,,The Call. Wezwanie'' to zachęcam was do przeczytania kontynuacji i wyrobienia sobie zdania na jej temat. Mnie do siebie zraziła i gdybym miała drugi raz do niej powrócić, nie uczyniłabym tego. Nie sądzę bym zmieniła o niej zdanie, bo z tyłu głowy wciąż miałabym te rozczarowanie, które na początku u mnie wywołała.

Czekasz na daną książkę kilka miesięcy i gdy w końcu ją masz, z ekscytacją zabierasz się za jej pochłanianie, jednak później z kolejnym rozdziałem przekonujesz się, że ta wyczekiwana, wychuchana opowieść okazuje się klapą. Pierwsza część mega mi się podobała. Było to takie wielkie wow, coś niespotykanego w innych tego typu powieściach. Taki powiew świeżości z nutą grozy w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwsza część była zaskoczeniem drugą tylko powtórką.Po co szkolić młodych ludzi do walki z Sidhe,a potem uznać ich za zdrajców? Dobrze odmalowany drugi świat Szaroziemie i bestialskie eksperymenty Sidhe. Szkoda, że autor skupił się tylko na losach Nessy i Anto... Mogło być znacznie lepiej. Na szczęście zakończenie skutecznie spina akcję niczym klamra.

Pierwsza część była zaskoczeniem drugą tylko powtórką.Po co szkolić młodych ludzi do walki z Sidhe,a potem uznać ich za zdrajców? Dobrze odmalowany drugi świat Szaroziemie i bestialskie eksperymenty Sidhe. Szkoda, że autor skupił się tylko na losach Nessy i Anto... Mogło być znacznie lepiej. Na szczęście zakończenie skutecznie spina akcję niczym klamra.

Pokaż mimo to