Inspiracja wątkiem z Władcy Pierścieni jest oczywista, ale wszystko pięknie zagrało. To zupełnie nie jest klasyczny kryminał, dodana szczypta fantastyki, trochę elementów z gatunków grozy tworzy nową jakość. Dla mnie świetna pozycja. Poczucie humoru, sarkazm i ironia dozowane subtelnie (nie wybuchałam śmiechem, ale lekkie rozbawienie towarzyszyło mi cały czas) jest w moim guście.
Chętnie poczytam więcej.

Inspiracja wątkiem z Władcy Pierścieni jest oczywista, ale wszystko pięknie zagrało. To zupełnie nie jest klasyczny kryminał, dodana szczypta fantastyki, trochę elementów z gatunków grozy tworzy nową jakość. Dla mnie świetna pozycja. Poczucie humoru, sarkazm i ironia dozowane subtelnie (nie wybuchałam śmiechem, ale lekkie rozbawienie towarzyszyło mi cały czas) jest w moim...

Ta książka to powieść kryminalna z elementami grozy , pojawiają się tam siły nadprzyrodzone w postaci duchów z przeszłości . W 1967 roku zostaje zamordowanych trzech chłopców przez sprawcę nazwanego Wampirem z kopalni . Po 40 latach znów grasuje seryjny morderca i popełnia zbrodnie wzorując się na dawnym Wampirze . Śledztwo prowadzi komisarz Przytuła i jego nieudolni pomocnicy . Co wyniknie z tego śledztwa dowiecie się gdy sięgniecie po tą książkę w której autor ironicznie opisuje działanie służb państwowych. Warto poznać kryminał napisany w trochę nietypowy sposób .

Ta książka to powieść kryminalna z elementami grozy , pojawiają się tam siły nadprzyrodzone w postaci duchów z przeszłości . W 1967 roku zostaje zamordowanych trzech chłopców przez sprawcę nazwanego Wampirem z kopalni . Po 40 latach znów grasuje seryjny morderca i popełnia zbrodnie wzorując się na dawnym Wampirze . Śledztwo prowadzi komisarz Przytuła i jego nieudolni...

Zapowiadało się całkiem nieźle.
Mamy zbrodnię bazująca na przeszłości, mamy wreszcie samych zaangażowanych w te wydarzenia sprzed lat bohaterów, którzy stopniowo uchylają rąbka tajemnicy. Wystarczyło się na tym oprzeć i tyle, ale autor podpadł mi na dwóch frontach.

Po pierwsze niesłychanie irytowała mnie postać prowadzącego śledztwo przedstawiona jako taki poczciwy fajtłapa, niespecjalnie przemawiały do mnie wątku humorystyczne w postaci spotkania z byłą, egzaminów i wreszcie testu na koniec. Szczególnie, że najpierw książka stara się być kryminałem, potem jakąś komedią czy wręcz groteską, a potem horrorem.
No i właśnie ta ostatnia wolta to też jakieś kuriozum. Cuda na kiju zamiast logicznego rozwiązania, jakieś wątki mistyczne, duchy, czary czy inne dziwactwa.

Nijak książka nie zapracowała na to by sięgnąć po kolejne części, tym bardziej, że widzę iż idziemy dalej w fantastykę.

Zapowiadało się całkiem nieźle.
Mamy zbrodnię bazująca na przeszłości, mamy wreszcie samych zaangażowanych w te wydarzenia sprzed lat bohaterów, którzy stopniowo uchylają rąbka tajemnicy. Wystarczyło się na tym oprzeć i tyle, ale autor podpadł mi na dwóch frontach.

Po pierwsze niesłychanie irytowała mnie postać prowadzącego śledztwo przedstawiona jako taki poczciwy...

Przeklęte złoto.

Czterech chłopców, na zawsze związanych tajemnicą.

I seryjny morderca.

To tak na dzień dobry. "Dziecięce koszmary" jednakowoż to nie tylko to. Twórczość Tomasza Mroza poznałam jakiś czas temu, przy okazji lektury "Międzyczasowca". Zdecydowanie ujął mnie swoim stylem - konkretnym, nieco prześmiewczym, ale i umiejętnością wplatania zjawisk nadprzyrodzonych w znakomicie zbudowaną fabułę. Skutkiem tego było oczywiście sięgnięcie po jedną z wcześniejszych jego książek i okazało się, że znowu wybór był w punkt.


W 1967 w pewnym małym miasteczku na młodych ludzi pada blady strach. Morderca, nazywany "Wampirem z Kopalni", w bestialski sposób pozbawił życia trzech chłopców. Po latach komisarz Przytuła stara się rozwikłać zagadkę kolejnych morderstw, które zdają się być wzorowane na tych będących "dziełem" Wampira, a elementem łączącym jest przede wszystkim moneta pięciozłotowa z lat sześćdziesiątych, którą zabójca wkłada ofiarom do kieszeni. Tropy mieszają się, giną ludzie teoretycznie niepowiązani ze sobą, tym razem jednak nie chłopcy, a dorośli, czasami prominentni mieszkańcy miasteczka. Jak ma się do tego tajemnicze złoto, zdawać by się mogło naznaczone klątwą? Jaki jet motyw tych zagadkowych zabójstw? I wreszcie - kto za tym wszystkim stoi?

Ale ta książka to nie tylko kryminał. Komisarz Przytuła, poza oczywiście zaabsorbowaniem prowadzoną sprawą, musi bowiem zmierzyć się nie tylko z widmem nadchodzącego egzaminu sprawnościowego, ale i ze swoją byłą, która postanawia przeprowadzić szkolenie antymobbingowe w jego komisariacie w sposób... no cóż, dość mocno odbiegający od wyznaczonych standardów. I choć to on ma dostać w kość, to jednak i jego współpracownikom obrywa się rykoszetem i na wszystkich pada blady strach.


Książka jest znakomita! To nie tylko fantastycznie skonstruowana fabuła. To także nieco zgryźliwe i ironiczne poczucie humoru. Już od początku rozbrajało mnie powtarzające się oskarżenie o zdradę i kolaborację, którego doświadczali wszyscy mający jakąkolwiek styczność z tajemniczą skrzynką. Później było jeszcze lepiej... ;) Autor wplótł i tutaj, podobnie jak w "Międzyczasowcu" element, powiedzmy to, metafizyczny, ale to już musicie doczytać sami, bo byłoby potężnym spojlerem napisanie o tym wprost. Ponadto mamy intrygi, podjazdy, tajemniczego biznesmena i... kolejne znaki zapytania. Aż do zaskakującego zakończenia.

Serdecznie polecam tę pozycję Państwa uwadze, a ja niewątpliwie już niebawem sięgnę z dziką radością po inne książki Tomasza Mroza.

Przeklęte złoto.

Czterech chłopców, na zawsze związanych tajemnicą.

I seryjny morderca.

To tak na dzień dobry. "Dziecięce koszmary" jednakowoż to nie tylko to. Twórczość Tomasza Mroza poznałam jakiś czas temu, przy okazji lektury "Międzyczasowca". Zdecydowanie ujął mnie swoim stylem - konkretnym, nieco prześmiewczym, ale i umiejętnością wplatania zjawisk nadprzyrodzonych...

Ogromną zaletą tej książki niewątpliwie są jej bohaterowie. Tomasz Mróz w sposób niezwykle precyzyjny wykreował swoje postacie, które stały się niezwykle ludzkie (a nie jest to takie oczywiste w niektórych książkach),z całym ich bagażem emocji, charakterem czy też poczuciem humoru.
Nie będę ukrywać, że postać komisarza Przytuły wyjątkowo przypadła mi do gustu. Z pozoru miły i życzliwy grubasek, który niejednemu potrafi zajść za skórę. A zwłaszcza swoim podwładnym, którzy momentami mają go serdecznie dosyć. To taki bohater, w którym chyba pasowało mi wszystko, a zwłaszcza jego poczucie humoru 😁 Realia na polskim komisariacie też momentami były przekomiczne i coś czuję, że bardzo realne 😁
Książkę generalnie czytało mi się niezwykle przyjemnie, mimo iż nie przepadam, kiedy w pozoru "zwykłą" historię, zaczynają wkradać się zjawiska nadprzyrodzone.
"Rok 1967 był pełen wstrząsających wydarzeń. Trzej jedenastoletni chłopcy zostali zamordowani w bestialski sposób przez sprawcę nazwanego" Wampirem z kopalni", który po ujęciu stwierdził jedynie, że zbrodnie były wynikiem pomyłki (...) Po latach znowu grasuje seryjny morderca, usuwając że świata ludzi którzy w 1967 byli rówieśnikami zamordowanych."

Ogromną zaletą tej książki niewątpliwie są jej bohaterowie. Tomasz Mróz w sposób niezwykle precyzyjny wykreował swoje postacie, które stały się niezwykle ludzkie (a nie jest to takie oczywiste w niektórych książkach),z całym ich bagażem emocji, charakterem czy też poczuciem humoru.
Nie będę ukrywać, że postać komisarza Przytuły wyjątkowo przypadła mi do gustu. Z pozoru...

Jeśli lubisz kryminały z wątkiem komediowym, a to wszystko z powoli rozwiązywaną tajemnicą wraz z nawiązaniem do przeszłości, gdzie czytelnik odkrywa kolejne karty układanki, to jest to pozycja dla Ciebie!
W 1967 r. ma miejsce zbrodnia, która przeplata się w książce jako naprowadzenie czytelnika do spraw, które pojawiają się w naszych czasach. Autor dobrze wyważa przeszłość i teraźniejszość opisując losy komisarza Przytuły, który pełni obowiązki szefa komisariatu.
Tutaj poznajemy perypetie i rozterki Przytuły, który nie dość, że zmaga się z zemstą swojej byłej, wyjaśnieniem sprawy pojawienia się w mieście nowobogackiego oraz kolejnym zabójstwem. Ślady nie są jednak jasne i trudno coś z tego wyczytać. W dodatku na horyzoncie pojawia się tajemnicza Catherine. I wszystko to splata cień tajemniczości.

Jeśli lubisz kryminały z wątkiem komediowym, a to wszystko z powoli rozwiązywaną tajemnicą wraz z nawiązaniem do przeszłości, gdzie czytelnik odkrywa kolejne karty układanki, to jest to pozycja dla Ciebie!
W 1967 r. ma miejsce zbrodnia, która przeplata się w książce jako naprowadzenie czytelnika do spraw, które pojawiają się w naszych czasach. Autor dobrze wyważa przeszłość...

W sumie to nie wiem czy powinnam oceniać.. ale nie przebrnęłam nawet do połowy...

W sumie to nie wiem czy powinnam oceniać.. ale nie przebrnęłam nawet do połowy...

Początek nudny, ale jak już się zaczęły morderstwa to się rozkręciło. Nie przepadam za wątkami nadprzyrodzonymi, ale mimo to polecam książkę.

Początek nudny, ale jak już się zaczęły morderstwa to się rozkręciło. Nie przepadam za wątkami nadprzyrodzonymi, ale mimo to polecam książkę.

Seryjny morderca poluje. Kryminał z elementami grozy. Nie mogłam jej czytać na wieczór bo śniły mi się koszmary, jestem dość wrażliwa na krzywdę dzieci. Dobrze, że zawarte są w niej ironiczne komentarze autora, bo nie przeczytałabym do końca.

Seryjny morderca poluje. Kryminał z elementami grozy. Nie mogłam jej czytać na wieczór bo śniły mi się koszmary, jestem dość wrażliwa na krzywdę dzieci. Dobrze, że zawarte są w niej ironiczne komentarze autora, bo nie przeczytałabym do końca.

Historia kryminalna z elementami grozy (ale to najslabszy watek w ksiazce i w sumie mogloby go nie byc),ale rowniez duza dawka ironii. Nie jest to moze mistrzostwo swiata, ale calkiem przyjemnie sie czytalo.

Historia kryminalna z elementami grozy (ale to najslabszy watek w ksiazce i w sumie mogloby go nie byc),ale rowniez duza dawka ironii. Nie jest to moze mistrzostwo swiata, ale calkiem przyjemnie sie czytalo.