Ta ocena to podsumowanie całego cyklu. "Hayden War" to fascynujący i wciągający akcyjniak sci-fi, który łatwo się czyta i przyswaja. Pomimo tego, że nie będę wchodził w szczegóły fabuły, epilog mógłby być bardziej rozbudowany. Jednakże, jeśli jesteś fanem uniwersum DC lub Marvela oraz ogólnie pojętych superbohaterów, ten cykl jest dla Ciebie.

Ta ocena to podsumowanie całego cyklu. "Hayden War" to fascynujący i wciągający akcyjniak sci-fi, który łatwo się czyta i przyswaja. Pomimo tego, że nie będę wchodził w szczegóły fabuły, epilog mógłby być bardziej rozbudowany. Jednakże, jeśli jesteś fanem uniwersum DC lub Marvela oraz ogólnie pojętych superbohaterów, ten cykl jest dla Ciebie.

Prosta, ale interesująca historia. Ciekawy świat i rozwojowy konflikt - z książki na książkę. Bohaterowie bez rozwoju charakteru. Napisana z jasnymi i precyzyjnymi informacjami naukowymi, co wzbogaca treści gatunkowe sf. Poza tym przeczytałem całą serię w tydzień, więc jestem chętny na więcej od tego autora. Żałuję, że jest tylko 9 tomów i ten ostatni pozostawia "niedosmak", coś w rodzaju: to wszystko? A gdzie fajerwerki?

Prosta, ale interesująca historia. Ciekawy świat i rozwojowy konflikt - z książki na książkę. Bohaterowie bez rozwoju charakteru. Napisana z jasnymi i precyzyjnymi informacjami naukowymi, co wzbogaca treści gatunkowe sf. Poza tym przeczytałem całą serię w tydzień, więc jestem chętny na więcej od tego autora. Żałuję, że jest tylko 9 tomów i ten ostatni pozostawia...

Kolejna myk i już...

Kolejna myk i już...

Coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że czytając nawet najlepsze cykle, czy książki danego autora należy robić sobie przerwę. Dzięki temu można uniknąć przesycenia. Bo każdy ma jakiś swój styl pisania i nadmiar może prowadzić do tego, że coś mniej nam się spodoba.
Plusy:
- relaksujące czytadło, nie wymagające zbyt wielkiego myślenia;
- całkiem udany powrót do świata wykreowanego przez Currie’go;
- kolejne trudne decyzje i wybory Sorilli Aidy;
- próba nawiązania kontaktu ludzi z obcymi;
- podchody mające na celu wysondowanie prawdziwych możliwości obu stron konfliktu;
- druga połowa dynamiczna, nadrabia zaległości z pierwszej zbyt lakonicznej;
- połączenie sił Aidy i obcego strażnika Krisa w zwalczaniu zagrożenia;
- kilka dynamicznych scen strzelanek i błyskawicznych pojedynków;
- czy obcy mogą być tak podobni do ludzi pod względem fizycznym i psychicznym.
Minusy:
- za mało akcji, za dużo polityki, brak typowej space opery;
- natłok jakiejś dziwnej niezrozumiałej technologii nie pomaga, a przeszkadza;
- próba opisania światów wyszła tak sobie.
Ogółem książka dobra.

Coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że czytając nawet najlepsze cykle, czy książki danego autora należy robić sobie przerwę. Dzięki temu można uniknąć przesycenia. Bo każdy ma jakiś swój styl pisania i nadmiar może prowadzić do tego, że coś mniej nam się spodoba.
Plusy:
- relaksujące czytadło, nie wymagające zbyt wielkiego myślenia;
- całkiem udany powrót do...

I doszliśmy do momentu gdzie obie strony delikatnie stawiają pierwsze kroki by zmienić zawieszenie broni w pokój. Dlaczego? Jak do tego doszło? Tego dowiadujemy się z końcówki tomu czwartego. Tutaj niestety przez trzy czwarte powieści toczone są rozmowy pokojowe. Na szczęściemy nie uczestniczymi w nich. A przynajmniej nie w takim stopniu aby słuchać przemówień oraz prób zagarnięcia dla siebie jak najlepszej pozycji. Okazuje się iż Sojusz nie jest aż tak jednogłośny jakby chciał to okazać na zewnątrz i powiedzmy, że rozmowy w dalszej części są troszkę niebezpieczne. Ogólnie to ta część jest delikatnie gorsza od poprzednich ale nadal jest interesującą pozycją. Szczerze to trochę żałuję na małą wątek Strażnika Krisa i ogólnie odejście od akcji a skupienie się autora na budowaniu świata. Możliwe iż jest to tylko pojedyncza odskocznia i w kolejnych częściach wrócimy do pełnych akcji momentów, i to naprawdę wielu. Ponieważ właśnie takie momenty najlepiej autorowi wychodzą.

Zapraszam również na mego bloga:
https://www.ksiazki-czytamy.eu/

I doszliśmy do momentu gdzie obie strony delikatnie stawiają pierwsze kroki by zmienić zawieszenie broni w pokój. Dlaczego? Jak do tego doszło? Tego dowiadujemy się z końcówki tomu czwartego. Tutaj niestety przez trzy czwarte powieści toczone są rozmowy pokojowe. Na szczęściemy nie uczestniczymi w nich. A przynajmniej nie w takim stopniu aby słuchać przemówień oraz prób...

akcja siadła, ale i tak dobrze się czyta.

akcja siadła, ale i tak dobrze się czyta.

Do niedawna sądziłam, że s-f i jej podgatunki (jak space opera) to nie moja para kaloszy. Jednak z każdą kolejną przeczytaną książką utwierdzam się w przekonaniu, że to jednak jest to, co lubię. A cykl "Hayden War" zdecydowanie jest jednym z moich ulubionych.

Po zniknięciu Walkirii i floty Sojuszu, zwaśnione strony próbują wynegocjować zawieszenie broni. Obcym w równym stopniu jak ludziom zależy na czasie, który mogliby wykorzystać na przygotowania do kontynuowania walk. Czy jednak pokój, nawet krótkotrwały, jest możliwy?

Tym razem Evan Currie zaserwował Czytelnikom szpiegowską space operę. Takie połączenie rzadko się sprawdza, ale tutaj działa fantastycznie - przynajmniej moim zdaniem. Podobała mi się wzajemna nieufność, doszukiwanie się zdrad i wyprowadzanie w pole. Obawiałam się, że książka będzie "przegadana", ale na szczęście wcale tak nie było. Wręcz przeciwnie. Działo się całkiem sporo. Nie zabrakło także dynamicznych scen strzelanin.

Jednym minusem jest sposób, w jaki autor przedstawił Obcych. W poprzednich częściach "Hayden War" byli to faktycznie Obcy, czyli istoty, których nie sposób zrozumieć (w przenośni i dosłownie). Tutaj są zbyt fizycznie i psychicznie podobni do ludzi. Zdecydowanie ułatwia to odbiór opowieści, jednak spodziewałam się czegoś innego.

W sumie książka jest jedną z lepszych, jakie czytałam. Świetnie się przy niej bawiłam i zdecydowanie polecam całą serię :) Na pewno wkrótce sięgnę po kolejny tom.

Do niedawna sądziłam, że s-f i jej podgatunki (jak space opera) to nie moja para kaloszy. Jednak z każdą kolejną przeczytaną książką utwierdzam się w przekonaniu, że to jednak jest to, co lubię. A cykl "Hayden War" zdecydowanie jest jednym z moich ulubionych.

Po zniknięciu Walkirii i floty Sojuszu, zwaśnione strony próbują wynegocjować zawieszenie broni. Obcym w równym...

Cykl trzyma w napięciu a przynajmniej jestem cały czas zaciekawiona co będzie dalej.

Cykl trzyma w napięciu a przynajmniej jestem cały czas zaciekawiona co będzie dalej.

Gdy opada kurz i bitewny zgiełk, przychodzi czas na dyplomację. Czy ludzie dołączą do Sojuszu? Jak jesteśmy odbierani przez obcych? Czy wszyscy są do siebie przyjacielsko nastawieni? I jak w tym wszystkim odnajduje się, już major Sorilla Aida? By poznać odpowiedzi wystarczy sięgnąć po piątą część cyklu Hayden War. Ja jestem zadowolony i już wiem.

Gdy opada kurz i bitewny zgiełk, przychodzi czas na dyplomację. Czy ludzie dołączą do Sojuszu? Jak jesteśmy odbierani przez obcych? Czy wszyscy są do siebie przyjacielsko nastawieni? I jak w tym wszystkim odnajduje się, już major Sorilla Aida? By poznać odpowiedzi wystarczy sięgnąć po piątą część cyklu Hayden War. Ja jestem zadowolony i już wiem.

Piąta już część przygód major Sorilli Aidy za mną i wciąż bawię się dobrze. Co prawda w tym tomie na akcję, do której przyzwyczaił mnie autor, trzeba było trochę poczekać, ale kiedy już dochodzi co do czego znów zostaję z głupawym uśmiechem satysfakcji na twarzy.

O czym tym razem? Ziemianie i siły Sojuszu chcą zawrzeć traktat pokojowy. W tym celu dochodzi do spotkania ambasadorów i ich delegacji, w skład której wchodzi również major Aida. Kobieta nie jest tym zachwycona, nie do takich działań została wyszkolona. Dodatkowo musi rozstać się z pancerzem, wbić w najzwyklejszy uniform i zinfiltrować szeregi obcych, mimo iż nawet ona wciąż o nich niewiele wie. Czy dla major Aidy istnieją zadania nie do wykonania?

Podobało mi się odrobinę mniej niż pozostałe części, ale i tak czystą przyjemnością było dla mnie obcowanie z panią major i jej poczynania. A było jej w tym tomie pełno. Co prawda początek był długi i akcji było mniej, ale druga połowa książki nam to rekompensuje. Podobało mi się zacieśnienie kontaktów ludzi i obcych, ich wzajemne podchody, aby przewidzieć, do czego może być zdolna druga strona i jakie są jej prawdziwe cele. A kiedy autor już na samej końcówce tworzy duet, na który miałam ochotę od bardzo dawna, byłam wniebowzięta. Szkoda tylko, że autor jakoś bardziej nie rozwinął tematu i nie stworzył solidniejszych interakcji między bohaterami.

Ale i tak moje oczekiwania zostały zaspokojone i jestem ogromnie ciekawa, co czeka na mnie w tomie szóstym.

Piąta już część przygód major Sorilli Aidy za mną i wciąż bawię się dobrze. Co prawda w tym tomie na akcję, do której przyzwyczaił mnie autor, trzeba było trochę poczekać, ale kiedy już dochodzi co do czego znów zostaję z głupawym uśmiechem satysfakcji na twarzy.

O czym tym razem? Ziemianie i siły Sojuszu chcą zawrzeć traktat pokojowy. W tym celu dochodzi do spotkania...