Początek podróży

Interesujący scenariusz. Gdzie Ziemia została zniszczona a niedobitki ludzkości rozsiane po galaktyce służą jako najemnicy różnorakim rasom obcych. Samo zniszczenie Ziemi jest owiane tajemnicą. Nie wiemy kto, dlaczego, po co? Jednak nie skupiajmy się na tym. Po trzech stuleciach ludzkość staje przed możliwością przeistoczenia się w Federację i dostania na własność planety. Hajmdal jest pierwszym okrętem Federacji oraz jednym z najpotężniejszych. Jest też inny wątek, gdzie podczas zwiadu natrafiamy na coś czego nie powinno być. Wybaczcie za enigmatyczność lecz nie chciałbym za wiele zdradzać. Książka jest pełna akcji i jest bardzo dobrym otwarciem serii. A niewielkie długości rozdziałów sprawia iż czytają się one praktycznie same. Część czytelników może odpychać duża ilość różnych postaci jednakże dla mnie jest to plus i mam nadzieję, że z czasem te postacie będą zyskają większą osobowość i głębie.
Podsumowując. Książka jest świetnym początkiem serii który praktycznie czyta się sam. Spodoba się fanom powieści akcji.

Zapraszam również na mego bloga:
https://www.ksiazki-czytamy.eu/

Interesujący scenariusz. Gdzie Ziemia została zniszczona a niedobitki ludzkości rozsiane po galaktyce służą jako najemnicy różnorakim rasom obcych. Samo zniszczenie Ziemi jest owiane tajemnicą. Nie wiemy kto, dlaczego, po co? Jednak nie skupiajmy się na tym. Po trzech stuleciach ludzkość staje przed możliwością przeistoczenia się w Federację i dostania na własność planety....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nierówna

Nierówna

Pokaż mimo to

Przyjemnie się ją czyta i podział na małe rozdziały po 10-15 stron mocno mi odpowiadał. Historia jest pocięta i odbywa się równoległe pomiędzy lokalizacjami, przez co wątki nie zdążą się znudzić. Nie ma tu głębi, ani filozofii, jednak historia jest żywa i barwna. Lubię tą książkę i niebawem zabieram się za kolejne jej części.

Przyjemnie się ją czyta i podział na małe rozdziały po 10-15 stron mocno mi odpowiadał. Historia jest pocięta i odbywa się równoległe pomiędzy lokalizacjami, przez co wątki nie zdążą się znudzić. Nie ma tu głębi, ani filozofii, jednak historia jest żywa i barwna. Lubię tą książkę i niebawem zabieram się za kolejne jej części.

Pokaż mimo to

Space opera słabo przemyślana. Lubię czasem poczytać coś zupełnie lekkiego bez angażowania zbyt wielu neuronów, ale nie lubię jak mi je lektura podrażnia nonsensami. Wiele nieścisłości i absurdów - można poczytać w innych komentarzach. Ale i załoga statku to jakaś mieszanka drażniąca albo swoją ckliwością i kochliwością, albo swoim barbarzyństwem. Co ciekawe psychopata jest niedostrzegany przez dowództwo, robi co chce, nienawidzą się szturmowcy i zwiadowcy. Co to za wojsko? I te wszystkie wojownicze rasy, które podbiły wiele układów gwiezdnych podziwiają Ziemian? Za co?

Space opera słabo przemyślana. Lubię czasem poczytać coś zupełnie lekkiego bez angażowania zbyt wielu neuronów, ale nie lubię jak mi je lektura podrażnia nonsensami. Wiele nieścisłości i absurdów - można poczytać w innych komentarzach. Ale i załoga statku to jakaś mieszanka drażniąca albo swoją ckliwością i kochliwością, albo swoim barbarzyństwem. Co ciekawe psychopata jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przepiękna książka,doskonałe wybitne ambitne sf.
Wysokiej klasy.
Zniszczona Ziemia,obce gatunki grożące ludziom.
Walki na lasery,idealna literatura.

Przepiękna książka,doskonałe wybitne ambitne sf.
Wysokiej klasy.
Zniszczona Ziemia,obce gatunki grożące ludziom.
Walki na lasery,idealna literatura.

Pokaż mimo to

Dariusza Domagalskiego nie trzeba przedstawiać. Pisarz ma na swoim koncie już kilkanaście tytułów, między innymi Angele Dei i Osobliwość opublikowane w serii Horyzonty Zdarzeń, a także te z Cyklu Krzyżackiego. Teraz przyszła kolej na coś w kosmicznej otchłani, a dokładniej w nieco nostalgicznej, ale żwawej powieści o ostatnich niedobitkach ludzi rozrzuconych po całym kosmosie.

Hajmdal jest ciekawym i dość zajmującym science fiction z istotną rolą militariów, a także dużą dawką międzyludzkich relacji. Całość na obecną chwilę liczy trzy tomy. Trafiamy do dalekiej przyszłości, kiedy to Ziemia jako planeta nie istnieje, a ocaleni ludzie próbują na nowo odtworzyć swoją cywilizację. W porozumienie z Togarianami, Federacja Terrańska zbudowała potężny okręt “Hajmdal” będący drednotem, liniowcem mogącym prowadzić samodzielne działania wojenne. W zamian za pięcioletnie chronienie rasy Togarian, Ziemianie otrzymają jedną z planet do ponownego zasiedlenia. I kiedy wydaje się, że wszystko jest na dobrej drodze, do układu Epsilon Eridani przybywają siły wroga chcące raz na zawsze pozbyć się ludzi i ich okrętu. “Hajmdal” zmuszony do ucieczki rozpoczyna długą i męczącą tułaczkę na obrzeża galaktyki.

Oczywiście nie od samego początku jesteśmy w ogniu walki. Pierwsze rozdziały przedstawiają skomplikowane relacje różnych ras, galaktyczną scenę polityczną, a także mnóstwo informacji pośrednich płynących od pojedynczych jednostek. Świat Domagalskiego jest obszerny, pełen niespodzianek i ciekawie poprowadzonych motywów, jak chociażby znaczenie ludzkiej rasy dla innych gatunków żyjących w kosmosie; bo chociaż cywilizacyjnie wielu wrogom nie dorównujemy, to jednak galaktyka drży przed naszą charyzmą i pomysłowością. Adaptujemy się, jesteśmy waleczni, a wojnę mamy we krwi i taka też jest załoga “Hajmdala”.

Na przestrzeni trzech tomów nie zawsze jednak jest równo. Początek podróży w końcówce traci tempo ze względu na nieco nietrafione zachowania poszczególnych bohaterów. Poza tym Domagalski sprawnie poprowadził kosmiczne starcie drednota “Hajmdal” z siłami dwóch wrogich ras, ubarwiając wszystko kilka zwrotami akcji i ciekawie zaprezentowanymi manewrami militarnymi. W części drugiej pt. Księżyce Monarchy, kiedy to wydarzenia dotyczą dwóch księżyców Monarchy i stacjonujących na nim oddziałów wojsk rozpoznawczych, opowieść bardzo wyraźnie zwalnia i traci tempo. Zostajemy wrzuceni w wir wzajemnych relacji i kiełkujących intryg, które powoli nabierają kształtów. Jest nieco zbyt spokojnie i łatwo odejść od książki. Największym zaskoczeniem jest jednak tom trzeci zatytułowany Bunt, w którym pojawia się mnóstwo ciekawych zwrotów akcji, w dodatku dotyczących osób, po których byśmy się nie spodziewali czegoś szczególnego. Owszem nadal nieco wszystko się dłuży, niemniej warto przeboleć owe mankamenty, aby poznać zakończenie. W tym tomie Domagalski świetnie rozwiązuje wiele relacji między bohaterami.

Po więcej zapraszamy a Wypowiemsie.pl:
http://wypowiemsie.pl/recenzja-hajmdal-poczatek-podrozy-ksiezyce-monarchy-bunt/

Dariusza Domagalskiego nie trzeba przedstawiać. Pisarz ma na swoim koncie już kilkanaście tytułów, między innymi Angele Dei i Osobliwość opublikowane w serii Horyzonty Zdarzeń, a także te z Cyklu Krzyżackiego. Teraz przyszła kolej na coś w kosmicznej otchłani, a dokładniej w nieco nostalgicznej, ale żwawej powieści o ostatnich niedobitkach ludzi rozrzuconych po całym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Doskonała militarna space opera. Dużo akcji, świetnie nakreśleni bohaterowie i nietuzinkowa fabuła z mistyczną tajemnicą w tle. Gorąco polecam fanom gatunku i nie tylko.

Doskonała militarna space opera. Dużo akcji, świetnie nakreśleni bohaterowie i nietuzinkowa fabuła z mistyczną tajemnicą w tle. Gorąco polecam fanom gatunku i nie tylko.

Pokaż mimo to

Audiobook: Wojciech Masiak

Chciałem poznać jakieś sci-fi i całkowicie przez przypadek natrafiłem na Hajmdala.
Trudno ocenia się historie, które ledwie się zaczęły, a już dobiegły końca.
Hajmdal jest w swej budowie prosty, a jednocześnie pokazuje nam rozbudowany świat. Kilka bardzo różniących się ras, które walczą o prawo bytu w kosmosie oraz niedobitki z Ziemi.
Brzmi to ciekawie, jednak czegoś zabrakło. Akcja powędrowała zbyt szybko, za mało informacji na temat innych frakcji i za mało informacji o naszych bohaterach co sprawiło, że pozostali mi obojętni.
Autor stworzył świat, który może być świetny, pod warunkiem, że pozwoli mu się nieco bardziej rozwinąć.

Audiobook: Wojciech Masiak

Chciałem poznać jakieś sci-fi i całkowicie przez przypadek natrafiłem na Hajmdala.
Trudno ocenia się historie, które ledwie się zaczęły, a już dobiegły końca.
Hajmdal jest w swej budowie prosty, a jednocześnie pokazuje nam rozbudowany świat. Kilka bardzo różniących się ras, które walczą o prawo bytu w kosmosie oraz niedobitki z Ziemi.
Brzmi to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Naiwna powieść. Powinno być "SF dla dzieci, oraz wczesnej młodzieży".

Namówił mnie znajomy. Przeczytałem. Jakoś mnie nie porwało, dalej uważam, że to czytadełko dla młodzieży.

Naiwna powieść. Powinno być "SF dla dzieci, oraz wczesnej młodzieży".

Namówił mnie znajomy. Przeczytałem. Jakoś mnie nie porwało, dalej uważam, że to czytadełko dla młodzieży.

Pokaż mimo to

Pomysł dobry (choć powiela znane już schematy np. Velmenom dziwnie blisko do STRIPS z Głębi) ale absolutnie niewykorzystany. Postacie wprost posągowe. Całość stylistycznie skopana bo czyta się jak kiepskie tłumaczenie albo książkę dla nastolatków. Mnóstwo zapychaczy i wypełniaczy treści (np. 15 raz opis jak wygląda i działa karabin agresor czy intruz). Wiele nieścisłości. Czy autor zadał trud wyobrażenia sobie jaki musiałby być magazynek do karabinu strzelającego z szybkością 1000 pocisków/min przy kalibrze 12mm? Albo jeszcze lepiej 15mm???

Pomysł dobry (choć powiela znane już schematy np. Velmenom dziwnie blisko do STRIPS z Głębi) ale absolutnie niewykorzystany. Postacie wprost posągowe. Całość stylistycznie skopana bo czyta się jak kiepskie tłumaczenie albo książkę dla nastolatków. Mnóstwo zapychaczy i wypełniaczy treści (np. 15 raz opis jak wygląda i działa karabin agresor czy intruz). Wiele nieścisłości....

więcej

mniej

Pokaż mimo to