Tajemnica godziny trzynastej

https://wiewiorkawokularach.blogspot.com/2020/01/lepiej-uwazac-na-wilcze-doy-recenzja.html

Kilka razy już wspominałam o tym, że nie przepadam za młodzieżówkami, ale jest jeden wyjątek. To, co pisze Anna Kańtoch. Jej seria o Ninie Pankowicz, która jest mieszanką fantastyki, horroru i kryminału to po prostu coś genialnego. Pierwsze dwa tomy zawiesiły poprzeczkę dla trzeciego bardzo wysoko, więc trochę się obawiałam czy Tajemnica godziny trzynastej sprosta moim rozdmuchanym oczekiwaniom. Jeśli jesteście ciekawi, czy się udało, to zapraszam do czytania dalej.
Nina Pankowicz, a teraz Marczak, czternastolatka o wybujałej wyobraźni, budzi się zziębnięta na podłodze sali balowej w starym dworku. Ma na sobie sukienkę z początku XX wieku i, co gorsza, kompletnie nic nie pamięta, co działo się przed jej pobudką. Na dodatek w dworku nie ma nikogo innego poza nią, zaś gdy wychodzi na dwór, okazuje się, że całe miasto jest jak wymarłe. Żadnych ludzi, żadnych ptaków ani gryzoni. Wszystko przykryte idealnie równą śniegową pierzyną. Nina, nie wiedząc nawet, jak ma na imię, musi przeżyć. Na szczęście szybko natyka się na przyjaciela, Jacka, który pomaga jej przypomnieć sobie wszystko oprócz ostatnich dwóch tygodni... Co takiego wydarzyło się w Wilczych Dołach? I czy nastolatkom uda się przetrwać w takim otoczeniu aż do ratunku? I co mają z tym wszystkim wspólnego anioły?
Fabułę Kańtoch tym razem prowadzi dwutorowo. Zaczynamy od obecnej chwili, czyli od momentu, jak Nina budzi się z zanikiem pamięci, a potem cofamy się do wydarzeń sprzed dwóch tygodni, gdy dziewczynka wyrusza na ferie zorganizowane jej przez porucznika Lisa i panią Ewę, komunistów. Wszystkie te zdarzenia zazębiają się na koniec książki, gdzie cała intryga, uknuta przez anioły i bohaterów drugoplanowych, staje się oczywista. Nie można odmówić autorce tego, że potrafi świetnie prowadzić akcję, intrygować i ciekawić, aż nie chce się odkładać tej książki, bo szkoda marnować czas na inne czynności niż czytanie.
Głównych bohaterów została już tylko czwórka: Tamara, Nina, Jacek i Hubert. Przy czym w tym tomie najgłówniejszymi są Jacek i Nina z lekkim naciskiem na dziewczynkę. Dzieci na przestrzeni trzech tomów dojrzewają i dorastają, życie uczy ich, że nie ma lekko i łatwo, a wręcz przeciwnie, a łączące je więzi lekko się luzują. Mimo tego przyjaciele są dalej sobie bardzo bliscy i ze wszelkich sił starają się sobie pomóc.
To, co mnie szczególnie się spodobało w tej serii, to fakt, że Kańtoch nie wybiela czasów PRL-u. To nie jest łatwy czas na dojrzewanie i dorastanie. Ninę spotyka niechęć, a wręcz momentami otwarta wrogość ze strony rówieśniczek, z którymi uczy się u zakonnic, bo współpracuje z komunistami. Jej czasami niewyparzony język i zadeklarowany ateizm doprowadzają do tego, że jedna z zakonnic ją bije. Nawet nie zawsze dogaduje się z przyjaciółmi, którzy uważają, że dziewczynka ma zbyt wybujałą wyobraźnię i szuka sensacji tam, gdzie jej nie ma. W dodatku Ninę wciąż prześladuje myśl, że Lis, ratując ją przed śmiercią w Instytucie Totenwald, musiał skazać na śmierć inne dziecko. Nie wspominając już o fakcie, że Nina nie może skontaktować się z rodzicami, bo wtedy magia sprowadzi na nich śmierć. A przecież jest tylko czternastoletnią dziewczynką i tęskni za rodziną, której nie widziała od czasu wizyty w Totenwaldzie. To wszystko sprawia, że Nina nie ma łatwego życia jak na nastolatkę i musi uporać się z każdym z tych problemów z osobna.
Anna Kańtoch pisze lekko, a w dodatku plastycznie i tak, że nie sposób się oderwać od tej książki i serii. Zakończenie trzeciego tomu jest tak skonstruowane i na tyle otwarte, że w skrytości swojego czytelniczego serduszka liczę na kontynuację przygód Niny. Ta seria to świetna rozrywka dla każdego, kto lubi rozwiązywać zagadki, a także dla tych, którzy lubią czytać książki fantasy. Zachęcam do lektury i polecam gorąco!

https://wiewiorkawokularach.blogspot.com/2020/01/lepiej-uwazac-na-wilcze-doy-recenzja.html

Kilka razy już wspominałam o tym, że nie przepadam za młodzieżówkami, ale jest jeden wyjątek. To, co pisze Anna Kańtoch. Jej seria o Ninie Pankowicz, która jest mieszanką fantastyki, horroru i kryminału to po prostu coś genialnego. Pierwsze dwa tomy zawiesiły poprzeczkę dla trzeciego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nina budzi się w zagadkowym pałacu, w balowej sukni i zupełnym zanikiem pamięci. Musi teraz odkryć kim jest, gdzie jest i gdzie się podziali wszyscy mieszkańcy miasteczka. Jednocześnie drugim torem prowadzona jest opowieść jak doszło do takiej sytuacji. Są tacy, którzy lubią taki sposób narracji. Mnie on trochę przeszkadzał. Ale ogólnie książka na bardzo wysokim poziomie, tak jak i cały cykl. Zakończenie daje nadzieję na dalszy ciąg.

Nina budzi się w zagadkowym pałacu, w balowej sukni i zupełnym zanikiem pamięci. Musi teraz odkryć kim jest, gdzie jest i gdzie się podziali wszyscy mieszkańcy miasteczka. Jednocześnie drugim torem prowadzona jest opowieść jak doszło do takiej sytuacji. Są tacy, którzy lubią taki sposób narracji. Mnie on trochę przeszkadzał. Ale ogólnie książka na bardzo wysokim poziomie,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jedna z lepszych książek jaką czytałam! Nie mogłam się od niej wprost oderwać i wszystkie wydarzenia przeżywałam razem z bohaterami. Każdy tom był lepszy od poprzedniego, więc pod koniec miałam pustkę w sercu, bo chciałam nadal czytać o ich przygodach.

Pokochałam bohaterów i samą historię, która akurat w tej części została napisana dosyć oryginalnie, bo na przemian był rozdział z teraźniejszości i przeszłości. Autorka poradziła sobie rewelacyjnie, bo choć czytaliśmy o wydarzeniach obecnych to nie spoilerowała nam przy tym przeszłości.

Na pewno kupię własne egzemplarze, bo książki, które czytałam miałam z biblioteki, a kiedy już będę je miała, na pewno przeczytam je jeszcze raz <3

Jedna z lepszych książek jaką czytałam! Nie mogłam się od niej wprost oderwać i wszystkie wydarzenia przeżywałam razem z bohaterami. Każdy tom był lepszy od poprzedniego, więc pod koniec miałam pustkę w sercu, bo chciałam nadal czytać o ich przygodach.

Pokochałam bohaterów i samą historię, która akurat w tej części została napisana dosyć oryginalnie, bo na przemian był...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

3 część serii diabelskiego kręgu. Pomysł ciekawszy, ale niestety warsztat słabszy. Czy są jakieś serie , w których kontynuacje są znacząco lepsze?

3 część serii diabelskiego kręgu. Pomysł ciekawszy, ale niestety warsztat słabszy. Czy są jakieś serie , w których kontynuacje są znacząco lepsze?

Pokaż mimo to

Macie na liście takie książki lub serie, których czytanie powoduje przyspieszenie oddechu i uśmiech na twarzy? U mnie taką reakcję w ostatnim czasie zapewnia seria Tajemnica diabelskiego kręgu Anny Kańtoch. Seria, która wciągnęła mnie swoim nieszablonowym pomysłem, bohaterami i od pierwszej strony zapewnia wręcz teleportację na miejsce wydarzeń. Czy trzecia odsłona cyklu z Niną pod tytułem Tajemnica Godziny Trzynastej również zapewni mi podobne emocje?

Zimna pobudka.
Zdezorientowana Nina budzi się na podłodze pałacyku, który stoi przy rynku niewielkiego miasta. Nie pamięta, jak się tu znalazła i dlaczego jest ubrana w elegancką, staroświecką sukienkę z gorsetem. Żeby nie zamarznąć, postanawia opuścić pałacyk i poszukać czegoś do ubrania i jedzenia. Wszystko wskazuje na to, że miasto zostało opuszczone przez mieszkańców i teraz hula tu tylko wiatr ze śniegiem. Gdzie podziali się mieszkańcy miasteczka i jej przyjaciele, którzy przyjechali tu spędzić tu ferie i pracować nad swoimi umiejętnościami zwalczania anielskiej magii?

Przeszłość i teraźniejszość.
Po raz kolejny całkowicie zatraciłam się w historii. Historii, którą tym razem autorka postanowiła poprowadzić w dwóch perspektywach czasu. Teraźniejszości oraz całkiem nieodległej przeszłości.

Te dwie perspektywy bardzo fajnie ze sobą współgrały w odniesieniu do utraty wspomnień Niny. Dzięki chwilowym „przeskokom w przeszłość” mogliśmy dowiedzieć się nad czym „pracowała” czwórka uzdolnionych nastolatków i gdzieś tam doszukiwać się zaistniałej właśnie sytuacji.

No i oczywiście nie mogę zapomnieć o otoczeniu, które genialnie dopełnia całą historię i zagadkę. Tak, autorka wie, jak „grać” krajobrazem i miejscem, by budować jeszcze większe napięcie i stworzyć aurę tajemniczości oraz niepowtarzalny klimat.

Czwórka.
Jeżeli chodzi o bohaterów, to „na placu boju” pozostała wielka czwórka – Nina, Jacek, Tamara oraz Hubert. Widać wyraźnie, że od pierwszego spotkania bohaterowie wyraźnie dojrzeli, a także że wiążące ich więzi powoli zaczynają słabnąć. Nie zmienia to faktu, że nadal są dla siebie ważni, choć momentami można odnieść wrażenie, że ich toki myślenia powoli się rozchodzą.

No i może na tym zakończę, bo nie chciałabym Wam zdradzać więcej szczegółów i zepsuć przyjemność spotkania z Niną i jej paczką przyjaciół. :) Nadmienię zaś tylko, że Tajemnica Godziny Trzynastej Anny Kańtoch to było dokładnie to, czego oczekiwałam i już nie mogę doczekać kontynuacji.

http://unserious.pl/2019/04/tajemnica-godziny-trzynastej/

Macie na liście takie książki lub serie, których czytanie powoduje przyspieszenie oddechu i uśmiech na twarzy? U mnie taką reakcję w ostatnim czasie zapewnia seria Tajemnica diabelskiego kręgu Anny Kańtoch. Seria, która wciągnęła mnie swoim nieszablonowym pomysłem, bohaterami i od pierwszej strony zapewnia wręcz teleportację na miejsce wydarzeń. Czy trzecia odsłona cyklu z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Akcja toczy się dwutorowo: mamy to, co się dzieje obecnie i to, co wydarzyło się kilka tygodni temu, a czego bohaterowie nie pamiętają. Ten zabieg spowodował, że nie mogłam się doczekać, kiedy wreszcie przeszłość dogoni teraźniejszość :D

Zaczyna się od teraźniejszości. Nina budzi się ubrana w sukienkę balową z poprzedniej epoki. Jest zimno, wokół leżą kawałki szkła z rozbitych luster. Jest w sali balowej, wokół niej nie ma nikogo. Jak się okazuje, wygląda na to, ze w całym pałacu nikogo nie ma, a nawet w całym miasteczku. Nina nic nie pamięta: ani jak się tu znalazła, ani co się stało, gdzie jest, a nawet ... kim jest. Noc spędza w jednym z opuszczonych mieszkań, w którym czuć jeszcze zapach obiadu a w lodówce są świeże zakupy... Gdy następnego dnia spotyka w miasteczku Jacka, rozpoczyna się powolny proces odkrywania tajemnicy. Wracają niektóre wspomnienia, a obserwacja stanu opuszczonych mieszkań i sklepów, ulotki, które informują, że 26 lutego o 13 COŚ się wydarzy, a także umiejętnosci dedukcji Niny pozwalają na ustalenie pewnych faktów. Przełomem jest odnalezienie rannego Marcina i jego psa.

Jako czytelnicy wiemy więcej od Niny i Jacka, bo rozdziały z teraźniejszości przeplatają się z tymi z przeszłości. Dowiadujemy się, że Nina, Jacek, Hubert i Tamara jadą w ferie z Panią Ewą do miasteczka Wilcze Doły w Karkonoszach. Podobno miasteczko jest wolne od magii i będą tam mogli doskonalić różne umiejętności, które mają im się przydać w przyszłości. Wiele emocji budzi nauka strzelania. Jest też dżudo i nauka śledzenia innych, a także gubienia "ogona". W wolnym czasie bohaterowie spacerują po miasteczku, próbują rozmawiać z małomównymi "tutejszymi" - szybko się okazuje, że w Wilczych Dołach dzieje się coś bardzo tajemniczego. Ludzie się gubią, choć mieszkają tu całe życie i znają wszystkei ścieżki na pamięć, ktoś mówi, że zniknęła mu krowa, inny, ze zniknął mu pokój. Do tego wielu ludzi się wyprowadza, mała dziewczynka ma lalkę z zaszytą czarną nitką buzią, a w pałacu trwają przygotowania do uroczystości, która będzie miała miejsce 26 lutego o 13.

Z minusów:

Niestety, jak to często bywa w takich seriach, pojawia się schemat: bohaterowie mają wolne od szkoły, jadą w jakieś tajemnicze miejsce, przeżywają przygody, ratują życie.

I o ile pierwszy minus da się przeżyć, to drugi... to po prostu zakłamywanie historii (tak, wiem, że to fikcja literacka, ale jednak opierająca się na faktach):

Budzi moje duże wątpliwości, czy w Karkonoszach przed 1945 było jakieś polskie miasteczko? Czy czasem całe Karkonosze, które są obecnie w granicach Polski, nie były niemieckie? Bo tutaj nie ma nic o tym, że przed wojną mieszkali tam zupełnie inni ludzie... Raczej wszystkie informacje wskazują, że było to miasteczko zamieszkane przez Polaków: Rygiel mieszkał tu przed wojną, sprzed wojny pochodzą jego szkice miasteczka, Nina znajduje w opuszczonym mieszkaniu polski przewodnik po Karkonoszach sprzed 1939 (szukałam po internecie i wygląda na to, że takich nie było!), nie ma też nic o przedwojennej nazwie miasteczka, czy śladów mieszkańców, którzy mówili w innym języku.

Akcja toczy się dwutorowo: mamy to, co się dzieje obecnie i to, co wydarzyło się kilka tygodni temu, a czego bohaterowie nie pamiętają. Ten zabieg spowodował, że nie mogłam się doczekać, kiedy wreszcie przeszłość dogoni teraźniejszość :D

Zaczyna się od teraźniejszości. Nina budzi się ubrana w sukienkę balową z poprzedniej epoki. Jest zimno, wokół leżą kawałki szkła z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

http://zacofany-w-lekturze.pl/2019/02/w-snieznej-pustyni-i-w-mrocznej-puszczy-anna-kantoch-tajemnica-nawiedzonego-lasu-tajemnica-godziny-trzynastej.html

http://zacofany-w-lekturze.pl/2019/02/w-snieznej-pustyni-i-w-mrocznej-puszczy-anna-kantoch-tajemnica-nawiedzonego-lasu-tajemnica-godziny-trzynastej.html

Pokaż mimo to

Nic, co do tej pory wyszło spod pióra Anny Kańtoch mnie nie zawiodło. Dlatego bez najmniejszych oporów zabrałam się za jej „Tajemnicę godziny trzynastej”, czyli trzecią już część młodzieżowego cyklu fantasy o przygodach nastoletniej Niny. Dobrze, że z góry założyłam, że się od książki nie oderwę i nie zaplanowałam innych rzeczy do zrobienia, bo jak usiadłam, tak przeczytałam. A szalejąca za oknem śnieżyca i dający się we znaki mróz tylko ułatwiły mi sprawę, ponieważ pozwoliły nieco lepiej wczuć się w sytuację uwięzionej w zimowej pułapce bohaterki.

Każdy, kto zapoznał się już z poprzednimi tomami („Tajemnica diabelskiego kręgu” i „Tajemnica nawiedzonego lasu”), wie, że nasi bohaterowie żyją w latach pięćdziesiątych, kiedy to Polskę, wciąż z trudem odbudowującą się po wojnie, nawiedziła przedziwna „plaga”. Otóż spadł na nią deszcz istot, które do złudzenia przypominają anioły. Rządzący krajem komuniści wyłapują i zamykają przedziwnych przybyszy, a za pomoc udzieloną owym „skrzydlatym agentom Watykanu” grożą srogie kary. Jak to jednak w życiu bywa, nic nie jest czarno-białe i nie można dać się zwieźć pozorom. Natura przybyłych do nas istot nie jest tak oczywista, jak się na pierwszy rzut oka wydaje, a i nie każdy komuch jest bezwzględnym okrutnikiem. Przekonuje się o tym Nina i jej przyjaciele, którzy naznaczeni anielską magią, nad którą nie za bardzo panują, stanowią łatwy cel dla czerwonych. Kiedy ich los, gdy zostają zamknięci w Instytucie Totenwald, wydaje się przesądzony, to z beznadziejnie wyglądającej sytuacji ratuje ich znienawidzony agent Lis. I od tej pory to również on, werbując dzieciaki do tajnych służb, czuwa nad ich bezpieczeństwem.

W „Tajemnicy godziny trzynastej” grupa przyjaciół – Nina, Jacek, Tamara i Hubert - zostaje wysłana na ferie zimowe do Wilczych Dołów w Bieszczadach. I chociaż miał to być czas, w którym będą szkoleni m.in. z walki wręcz, coś najwyraźniej idzie nie tak, gdyż historia zaczyna się w momencie, w którym Nina niczego nie pamiętając budzi się w starodawnym stroju w opustoszałym pałacyku. Szybko okazuje się, że nie tylko w pałacyku nie ma żywego ducha, ale wymarłe jest całe miasteczko. Na dokładkę wszystko zasypał śnieg, który jak na złość nie chce przestać padać. Dziewczynka nie może się więc z odciętej od świata, górskiej miejscowości wydostać, jest zmarznięta i przerażona, a otuchy nie dodają jej zalegające wszędzie ulotki informujące o tajemniczym wydarzeniu, które miało miejsce 26 lutego o godzinie trzynastej. Co się tutaj stało? Dlaczego niczego nie pamięta? Gdzie się podziali wszyscy mieszkańcy? Szukając odpowiedzi i próbując przy tym ani nie zamarznąć, ani nie umrzeć z głodu, Nina nie ma niestety pojęcia, że zostało jej bardzo mało czasu na to by mogła się uratować. Do Wilczych Dołów zbliża się bowiem coś wyjątkowo bezwzględnego i niebezpiecznego…

Ogromnym atutem bohaterów skonstruowanych przez Annę Kańtoch jest to, że nie są to postacie czarno-białe. Chociaż działania mieszkańców miasteczka mogą wydawać się nam niezrozumiałe i egoistyczne, to jednak ich intencje nie do końca są złe, także kolejni dziecięcy bohaterowie mają nie tylko zalety, ale i wady. Wyraźnie widać to na przykładzie Niny, która co prawda tym razem co chwilę nie płacze i nie histeryzuje, ale za to wykazuje się brakiem wyczucia w kontaktach międzyludzkich. Nawiązywanie relacji wyjątkowo jej nie wychodzi. Oczywiście nie można dziewczynie odmówić empatii, inteligencji, spostrzegawczości, bystrości i detektywistycznego zacięcia. To, że nie jest doskonała, nie przeszkadza jej w byciu wyjątkową i osiąganiu różnych sukcesów. Przede wszystkim czyni ją jednak prawdziwą. Nie czujemy w niej fałszu, bo oprócz tego, że Nina często znajduje się w centrum zamieszania związanego z aniołami, bestiami i magią, to żadna z niej superagentka. To przede wszystkim zwyczajna trzynastolatka, która ma problemy podobne do tych, które ma większość dorastających dziewczynek.

To, co podkreślałam już recenzując poprzednie tomy, i co niezmiennie mi się podoba, to to, że Kańtoch nie lukruje rzeczywistości. Zamiast tego funduje młodemu czytelnikowi przeżycie prawdziwych, nie zawsze przyjemnych, emocji. Nie udaje, że śmierć nie istnieje i nie dotyka dzieci, że ludzie, którym ufamy nie oszukują, a ci których uważamy za potwory nie zawsze są dumni ze swoich decyzji i nie przytłaczają ich wyrzuty sumienia. Dzięki temu opowiedziana przez nią historia nie sprawia wrażenia naiwnej, a czytający ją nastolatek czuje, że jest traktowany poważnie. To samo sprawia również, że po książki z, co by nie mówić, młodzieżowego cyklu chętnie sięgają także dorośli.

W „Tajemnicy godziny trzynastej”, żeby tym razem troszkę nas zaskoczyć i nie iść wciąż tym samym, utartym szlakiem, autorka zmieniła sposób prowadzenia fabuły, przeplatając retrospekcje z teraźniejszością. Ograniczyła także znacznie ilość bohaterów. Ci, którzy do tej pory towarzyszyli Ninie, częściowo zeszli na drugi plan. Kańtoch nie zmieniła jednak kluczowych elementów składających się na powieść. Mamy więc i tutaj odosobnione miejsce, tajemnicę do rozwikłania, niezidentyfikowane, realne niebezpieczeństwo i jasny przekaz o sile przyjaźni. W moim odczuciu, chociaż nie można odmówić historii mrocznego klimatu, to jednak tym razem baśniowej grozy jest znacznie mniej niż w poprzednich częściach.

Cóż mogę więcej powiedzieć? Uwielbiam niczym nieograniczoną wyobraźnię, która pozwala tworzyć w każdym szczególe dopracowane, niebanalne i fascynujące światy. Lubię autorów, którzy nie chodzą na skróty i liczą się z czytelnikiem. M.in. dlatego z czystym sumieniem mogę Annę Kańtoch i jej serię polecić.

http://alicya.pl/tajemnica-godziny-trzynastej/

Nic, co do tej pory wyszło spod pióra Anny Kańtoch mnie nie zawiodło. Dlatego bez najmniejszych oporów zabrałam się za jej „Tajemnicę godziny trzynastej”, czyli trzecią już część młodzieżowego cyklu fantasy o przygodach nastoletniej Niny. Dobrze, że z góry założyłam, że się od książki nie oderwę i nie zaplanowałam innych rzeczy do zrobienia, bo jak usiadłam, tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moim zdaniem to najsłabsza część trylogii. Szczerze mówiąc wiało tu nudą, bohaterowie zachowywali się w sposób drażniący i zupełnie inny niż w poprzednich tomach, co lekko mnie dezorientowało. Tajemnica naciągana i wyjaśnienie też słabe. Nina cały czas przepraszała, co wyglądało komicznie w pewnych momentach, bo powinna się zdrowo wkurzyć, a skoro nie chciała krzyczeć czy przeklinać (wszak jest dobrze wychowaną pannicą) to powinna chociaż tupnąć tą nogą. Brakowało mi Huberta i Tamary, chociaż może to i dobrze, bo nie wiadomo jak oni by się zachowywali i postępowali, tak to przynajmniej mnie bardzo nie rozczarowali. Przeczytałam ten tom siłą rozpędu, ale nie zapada zbytnio w pamięć i jakieś takie dziwne poczucie zawodu pozostawiła po sobie.

Moim zdaniem to najsłabsza część trylogii. Szczerze mówiąc wiało tu nudą, bohaterowie zachowywali się w sposób drażniący i zupełnie inny niż w poprzednich tomach, co lekko mnie dezorientowało. Tajemnica naciągana i wyjaśnienie też słabe. Nina cały czas przepraszała, co wyglądało komicznie w pewnych momentach, bo powinna się zdrowo wkurzyć, a skoro nie chciała krzyczeć czy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Początkiem "Tajemnicy godziny trzynastej" jest wielka niewiadoma. Nie wiemy niczego co się stało. Nina wie jeszcze mniej od samego czytelnika. Nie wie gdzie jest, co się stało, kim jest oraz czy ma rodzinę. Znajdując się w nieznanym jej domu rozpoczyna śledztwo oraz szuka punktu odniesienia do otaczającej jej rzeczywistości. Niestety otacza ją pustka. Żadnej żywej duszy, od której mogłaby uzyskać jakiekolwiek przydatne jej informację. Po kliku dniach samotności Nina spotyka osobę, którą skądś zna ale nie jest w stanie odpowiedzieć skąd. Wymiana informacji między Niną a Jackiem niektóre kwestie wyjaśnia i przypomina, jednakże nie odpowiada na pytanie czemu w miasteczku nie ma żywej duszy. Odpowiedzą na to pytanie jest ogromne zagrożenie czyhające na naszych bohaterów, a czas na rozwiązanie zagadki mija nieubłaganie.

Początkiem "Tajemnicy godziny trzynastej" jest wielka niewiadoma. Nie wiemy niczego co się stało. Nina wie jeszcze mniej od samego czytelnika. Nie wie gdzie jest, co się stało, kim jest oraz czy ma rodzinę. Znajdując się w nieznanym jej domu rozpoczyna śledztwo oraz szuka punktu odniesienia do otaczającej jej rzeczywistości. Niestety otacza ją pustka. Żadnej żywej duszy, od...

więcej

mniej

Pokaż mimo to