Banda niematerialnych szaleńców

Nie wiedziałam czego się spodziewać po tej książce.
Na ogół nie czytam książek skierowanych dla młodszych (młodzieżowe książki - owszem czytam, ale "Banda..." jest dla tej młodszej młodzieży), ale wątek z duchami dostatecznie mnie zaciekawił, że postanowiłam się z tą książką zapoznać.

Poznajemy Danny'ego, czternastolatka, który ma już dość guwernantek. Jego rodzice to paneontolodzy, więc dzieciak podróżuje po świecie mając zapenioną prywatną naukę. Ma jednak tego dość. Gdy pozbywa się swojej 31-wszej guwernantki, rodzice podejmują radykalne środki. Ma przez jakiś czas pojechać do Polski, gdzie ma się uczyć w normalnej szkole. Gdy przybywa, okazuje się że posiada nadzwyczajne umiejętności widzenia duchów. Świat niematerialny jest zagrożony, ktoś więzi duchy i tylko Danny oraz jego kuzynka Antena mogą pomóc duchom.

Książka jest niezwykle lekka i ciekawa. Chociaż bohaterowie mają po 14 lat, to mogliby uchodzić za dużo młodszych.
W moim odczuciu Danny i Atena byli sympatyczni. Nie irytowali mnie, mieli swoje pomysły, wątpliwości, nie byli też super dobrzy, jak to dzieci. Ich kreacja bardzo mi się podobała.
Autorka stworzyła też bandę duchów, którzy byli nadzwyczaj ciekawi i fajni, chociaż (jak to było wspomniane) duchami nie zostają święci, ale najwięksi grzesznicy. ;P

Intryga i główna postać złego... cóż tu mi brakowało trochę rozwinięcia. Pomijam też fakt, że cel sam w sobie był mało dopracowany. Tak naprawdę intryga spoko, ale ten złol chciał wywołać coś, czego nie do końca znał konsekwencje i nie za bardzo był na to przygotowany. Jak na takie przygotowania, tu zabrakło głębi jego działań.

Podobał mi się klimat, podobało mi się połączenie grozy (jakby nie patrzeć grozy, bo duchy) z wątkiem kryminalnym, ujęło mnie to. Nie czułam, że jestem ogłupiana przez autorkę (jak to się często zdarza w książkach dla młodszych), chociaż niektóre rzeczy były dość... naiwne. :P

Jako informatyk naprawdę miałam ubaw ("Dajcie mi więcej czasu! Ile? Kwadrans wystarczy". XD), ale pomysły same w sobie były spoko.

Chociaż, jak wspomniałam, nie czytam zwykle takich ksiażek, ta okazała się przełamywać schamat i dostarczyła mi frajdy. Z niecierpliwością przewracałam kolejne strony, chcąc poznać zakończenie. Bardzo się cieszę, że udało mi się przeczytać tę książkę. :)

Nie wiedziałam czego się spodziewać po tej książce.
Na ogół nie czytam książek skierowanych dla młodszych (młodzieżowe książki - owszem czytam, ale "Banda..." jest dla tej młodszej młodzieży), ale wątek z duchami dostatecznie mnie zaciekawił, że postanowiłam się z tą książką zapoznać.

Poznajemy Danny'ego, czternastolatka, który ma już dość guwernantek. Jego rodzice to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka jest naprawdę świetna i nie mówię tu o samym pomyśle, ale również o wykonaniu.

Książka jest naprawdę świetna i nie mówię tu o samym pomyśle, ale również o wykonaniu.

Pokaż mimo to

Ciekawa, lekka pozycja dla fanów fantastyki. Sięgając po tą książkę liczyłam na coś przeciętnego, ale moje odczucia są zupełnie inne. Zabawne były teksty i mimo, że całość poszła trochę za prosto to książka była warta przeczytania.

Ciekawa, lekka pozycja dla fanów fantastyki. Sięgając po tą książkę liczyłam na coś przeciętnego, ale moje odczucia są zupełnie inne. Zabawne były teksty i mimo, że całość poszła trochę za prosto to książka była warta przeczytania.

Pokaż mimo to

Książka ta leży u mnie na drugim miejscu najlepszych książek jakie czytałam! Polecam ją serdecznie każdemu, ale specjalnie tym, którzy lubią fantasy oraz zjawiska paranormalne. Naprawdę dobra robota autorki z tą książką <3

Książka ta leży u mnie na drugim miejscu najlepszych książek jakie czytałam! Polecam ją serdecznie każdemu, ale specjalnie tym, którzy lubią fantasy oraz zjawiska paranormalne. Naprawdę dobra robota autorki z tą książką <3

Pokaż mimo to

Danny Moon żyje na walizkach. Jego rodzice przeprowadzają się dość często, bo są archeleogami. Przez to chłopiec nie może chodzić do szkoły. W zamian za to uczą go guwernantki, czyli ktoś w rodzaju niani.
Danny ich nienawidzi, więc każdą ,,zwalnia". A właściwie dręczy tak długo, aż sama zrezygnuje.
Po którymś z jego wybryków rodzice nie wytrzymują i Danny jest zmuszony lecieć do Warszawy gdzie mieszka jego wujostwo... czyli pięć kuzynek, ciocia i wujek.
Zrozpaczony Danny jest zmuszony chodzić do normalnej szkoły i mieszkać pod jednym dachem z sześcioma babami... to znaczy kobietami 😂.
Pewnego dnia odkrywa, że widzi duchy. Przez co wpada w niezłe kłopoty. Musi, albo im pomóc albo pozwolić, aby światem zawładnął dyrektor największego banku na świecie!
Akcja jest bardzo szybka i lekko się to czyta. Warto dodać, że jest to raczej powieść dla dzieci jednak przypadnie do gustu nie jednemu dorosłemu. Dla mnie ta rewelacyjna książka zasługuje na 8/10⭐.

Danny Moon żyje na walizkach. Jego rodzice przeprowadzają się dość często, bo są archeleogami. Przez to chłopiec nie może chodzić do szkoły. W zamian za to uczą go guwernantki, czyli ktoś w rodzaju niani.
Danny ich nienawidzi, więc każdą ,,zwalnia". A właściwie dręczy tak długo, aż sama zrezygnuje.
Po którymś z jego wybryków rodzice nie wytrzymują i Danny jest zmuszony...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wyjaśnijmy to na początku to nie książka dla młodzieży. Ogromna ilość przemocy, promocja kłamstw jako sposobu na życie, brak pozytywnych wzorców i morału. To nie jest wychowawcze.

Główni bohaterowie to D. bananowy chłopaczek z ogromną ilością pieniędzy rodziców, wybujałym ego, nieporadnością życiową. A. jego kuzynka to w miarę rozsądna, zwyczajna licealistka. Stereotypowe, płaskie, obojętne szablony. Brak rozwoju, przemiany, nic. Duchy są ciekawsze, czasami zabawne, acz bez szału.

Fabuła początkowo daje nadzieję, że co z tego będzie, ale im dalej, tym gorzej. W pewnym momencie staje się niedorzeczna.

Szkoda czasu.

Wyjaśnijmy to na początku to nie książka dla młodzieży. Ogromna ilość przemocy, promocja kłamstw jako sposobu na życie, brak pozytywnych wzorców i morału. To nie jest wychowawcze.

Główni bohaterowie to D. bananowy chłopaczek z ogromną ilością pieniędzy rodziców, wybujałym ego, nieporadnością życiową. A. jego kuzynka to w miarę rozsądna, zwyczajna licealistka. Stereotypowe,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam mieszane uczucia co do tej książki,jakby wszystko miało tam sens dla mnie ale jednak za łatwo uważam to zakończenie wyszło i jednak nie do końca przemawia do mnie sposób tej ostatecznej walki.

Mam mieszane uczucia co do tej książki,jakby wszystko miało tam sens dla mnie ale jednak za łatwo uważam to zakończenie wyszło i jednak nie do końca przemawia do mnie sposób tej ostatecznej walki.

Pokaż mimo to

Gdyby nie jedenastoletnia bratanica, pewnie nigdy nie sięgnęłabym po powieść Marii Krasowskiej. Młoda czytelniczka zakochała się w tej książce, czego nie można powiedzieć o mnie. Niestety, pióro autorki oraz wykreowana historia mnie nie zachwyciły. Pomysł na fabułę początkowo wydawał się ciekawy, niestety, wraz z kolejnymi stronami książki, było coraz słabiej. Niektóre rozwiązania fabularne były srodze przekombinowane, że już nie wspomnę o zakończeniu(tak, mam na myśli historię dziewczyny-ducha). Główne starcie z oddziałami wroga również mnie rozczarowało. Opis bitwy był wyjątkowo nieudany, w pewnym momencie wkradł się straszny chaos, przez który ciężko było się połapać w toczącej się akcji. Postanowiłam więc wyłączyć ostatnie szare komórki i bezwiednie śledzić tekst powieści :) Główni bohaterowie, czyli Danny i Aneta to postaci szablonowe, których multum w powieściach młodzieżowych. Nie można im jednak odmówić uroku, nie boją się używać mózgu i mówią z większym sensem, niż niejeden dojrzały bohater. Zastanawia mnie jak wygląda uzębienie Danny’ego, bo chłopak zjadał dużą tabliczkę czekolady dziennie, więc jeśli cukrzyca go nie dopadnie, to co najmniej szkliwo podda się w walce z taką ilością słodyczy. Powieść czyta się szybko, nie można narzekać na brak akcji i jestem pewna, że dla młodszego czytelnika będzie to lektura idealna. Ja jestem już jednak zbyt zrzędliwa i na wiele szczegółów ciężko mi było przymknąć oko.

Gdyby nie jedenastoletnia bratanica, pewnie nigdy nie sięgnęłabym po powieść Marii Krasowskiej. Młoda czytelniczka zakochała się w tej książce, czego nie można powiedzieć o mnie. Niestety, pióro autorki oraz wykreowana historia mnie nie zachwyciły. Pomysł na fabułę początkowo wydawał się ciekawy, niestety, wraz z kolejnymi stronami książki, było coraz słabiej. Niektóre...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zauważyłam ostatnio, że książki dla dzieciaków i starszej młodzieży bardziej do mnie przemawiają niż "dorosłe" książki. W tych drugich przeszkadza mi często infantylny język, schematyczność, wydumana, nierealna akcja i brak konsekwencji. W tych pierwszych nierealna akcja jest zaletą a prosty język ma swoje uzasadnienie, w końcu są skierowane do młodszych odbiorców. I w ogóle mi to nie przeszkadza, wręcz przeciwnie - bardzo mnie relaksuje i pozwala przypomnieć sobie, jak to było, kiedy sama byłam nastolatką.
Banda niematerialnych szaleńców to książka zwariowana, pełna szalonych przygód Dannyego i jego kuzynki Anety. Ta dwójka z niewyjaśnionych powodów ma dar widzenia duchów. Tak więc ma okazję spotkać znane nam z historii osoby, oczywiście w ich niematerialnej formie. Niestety jest też czarny charakter, który na nasze duchy poluje chcąc przekształcić je w armię swoich niewolników. Danny i Aneta muszą uratować świat. Czy im się uda?
Świetna zabawa gwarantowana!

Zauważyłam ostatnio, że książki dla dzieciaków i starszej młodzieży bardziej do mnie przemawiają niż "dorosłe" książki. W tych drugich przeszkadza mi często infantylny język, schematyczność, wydumana, nierealna akcja i brak konsekwencji. W tych pierwszych nierealna akcja jest zaletą a prosty język ma swoje uzasadnienie, w końcu są skierowane do młodszych odbiorców. I w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Byłam bardzo pozytywnie zaskoczona, ponieważ nie sądziłam że ta książka będzie tak dobra, a jednak proszę. Bohaterowie i fabuła pomimo, że w polskich realiach, przypominała mi trochę Ricka Riordana.

Byłam bardzo pozytywnie zaskoczona, ponieważ nie sądziłam że ta książka będzie tak dobra, a jednak proszę. Bohaterowie i fabuła pomimo, że w polskich realiach, przypominała mi trochę Ricka Riordana.

Pokaż mimo to