Gdzie śpiewają diabły

Ciekawa, wciągająca ale zakończenie mnie rozczarowało.

Ciekawa, wciągająca ale zakończenie mnie rozczarowało.

Książka dość krótka, ale fabuła wciągająca. Klimat oderwanego od reszty społeczeństwa, dość ekscentrycznego i tajemniczego miasteczka bardzo mi się spodobał, opisy idealnie go oddawały.

Jednak sam wątek zaginionej siostry był… nijaki. Trochę zawiodłam się rozwiązaniem. Nie tego się spodziewałam.

Książka dość krótka, ale fabuła wciągająca. Klimat oderwanego od reszty społeczeństwa, dość ekscentrycznego i tajemniczego miasteczka bardzo mi się spodobał, opisy idealnie go oddawały.

Jednak sam wątek zaginionej siostry był… nijaki. Trochę zawiodłam się rozwiązaniem. Nie tego się spodziewałam.

Obdarowałabym tę powieść mianem "opowiastki". Była trochę jak długa baśń, jednak bez konkretnego morału. Na początku trochę się nudziłam, nie podobała mi się postać Piotra - głównego bohatera, który odrzucał absolutnie wszystko, co działo się wokół niego, a poszukiwania siostry prowadził jakby od niechcenia. Mimo to późniejsze wydarzenia sprawiły, że książka stała się nieco ciekawsza. Można powiedzieć, że po prostu nie była dla mnie zaskakująca, ale całkiem dobrze się ją czytało. Jak nie lubię książek dziejących się w Polsce, tak przez tę przebrnęłam, choć po drodze robiłam sobie parę przystanków. Ciekawa, jednak dosyć mocno powierzchowna. Koniec końców autorka stosuje bardzo proste rozwiązanie akcji.

Obdarowałabym tę powieść mianem "opowiastki". Była trochę jak długa baśń, jednak bez konkretnego morału. Na początku trochę się nudziłam, nie podobała mi się postać Piotra - głównego bohatera, który odrzucał absolutnie wszystko, co działo się wokół niego, a poszukiwania siostry prowadził jakby od niechcenia. Mimo to późniejsze wydarzenia sprawiły, że książka stała się nieco...

Piotr przybywa do Azylu w poszukiwaniu zaginionej przed laty siostry. Dowiedział się, że w rzeczach zamordowanej tam dziewczyny było zdjęcie Ewy. Po przybyciu na miejsce wypytuje o siostrę, ale nikt nic o niej nie wie. Za to każdy chętnie opowiada miejscową legendę, a raczej jej własną wersję. Wszystkie łączy to, że był diabeł i czarownica, łączyło ich jakieś uczucie, w wyniku którego serce Diabła znalazło się w szkatułce na dnie jeziora. Noszącego nazwę Diable swoją drogą. Mieszkańcy Azylu nie są zbyt przyjaźnie nastawieni do Piotra, ale ten jest bardzo uparty i odnajduje kolejne tropy (np. obrazy). Jednak nie wszystkie odkrycia wiążą się z jego siostrą. Piotrowi wydaje się, że w miasteczku dzieje się coś dziwnego, może wręcz nadnaturalnego. Jednak jego racjonalny umysł nie chce uwierzyć w czarownice, wilkołaki i demony w dziecięcych ciałach. Tylko czy to dobrze?
Książka zapowiadała się naprawdę dobrze, a znając autorkę, miałam wysokie oczekiwania. Niestety tu czegoś zabrakło. Całość była momentami nudnawa, zbyt skrótowa (skróty myślowe, niedopowiedzenia),sztywna i naciągana. Bohaterom zabrakło głębi. Mimo to nie jest to zła książka - po prostu ja oczekiwałam czegoś "wow".

Piotr przybywa do Azylu w poszukiwaniu zaginionej przed laty siostry. Dowiedział się, że w rzeczach zamordowanej tam dziewczyny było zdjęcie Ewy. Po przybyciu na miejsce wypytuje o siostrę, ale nikt nic o niej nie wie. Za to każdy chętnie opowiada miejscową legendę, a raczej jej własną wersję. Wszystkie łączy to, że był diabeł i czarownica, łączyło ich jakieś uczucie, w...

Ciężko mi się czytało. Opowieść pokazuję, że każda opowieść ma swoją wersję, w zależności kto ją opowiada.

Ciężko mi się czytało. Opowieść pokazuję, że każda opowieść ma swoją wersję, w zależności kto ją opowiada.

Całkiem ciekawa pozycja, na którą natknąłem się przypadkowo, polecona mi w liście innych książek na stronce. Opis mnie zaintrygował i uznałem, że powinienem ją przeczytać.
Mówiąc szczerze opis zupełnie nie przygotował mnie na to co przeczytałem w tej książce i byłem naprawdę zaskoczony. Zakończenie sprawiło, że poczułem tęsknotę gdy uświadomiłem sobie jak nudne i proste jest codzienne życie pozbawione historii i baśni. Chyba dlatego każdy z nas na swój sposób próbuje od niego uciec chociaż na chwilę o nim zapomnieć czy to w grach czy książkach chcąc przeżyć coś niezwykłego. Bo czy dla magii w jaką dawniej wierzono jeszcze istnieje miejsce w tym nowoczesnym świecie? Z całą pewnością znaczna większość powie, że to zabobony, które już przepadły, ale nadal gdzieś tam pozostaje często jakaś niewielka iskierka wiary lub chęci aby nie wszystko było takie proste i nudne jak nam się wydaje.
Zakończenie wydaje mi się, że autorka daje nam interpretować na własny sposób. Możemy wierzyć racjonalnie jak Piotr, że azyl to zwykłe miejsce na końcu świata gdzie ludzie nie chcą widzieć zewnętrznego świata lub podobnie jak ja uznają, że przygoda Piotra nie była tak racjonalnie prosta jak mógł sobie ostatecznie wmawiać.
W każdym razie uważam, że warto zapoznać się z tą książką.

Całkiem ciekawa pozycja, na którą natknąłem się przypadkowo, polecona mi w liście innych książek na stronce. Opis mnie zaintrygował i uznałem, że powinienem ją przeczytać.
Mówiąc szczerze opis zupełnie nie przygotował mnie na to co przeczytałem w tej książce i byłem naprawdę zaskoczony. Zakończenie sprawiło, że poczułem tęsknotę gdy uświadomiłem sobie jak nudne i proste...

Czas poświęcony na ten tytuł nie był ani trochę zmarnowany! Mimo iż akcja osadzona była w Polsce, to jednak czytając czułam, że faktycznie razem z Piotrem dotarłam gdzieś na koniec świata. Azyl - niepozorne miasteczko skrywające tajemnice, których zawsze racjonalny Piotr nie potrafi pojąć, co wpędza go na skraj paranoi. Mimo iż już od samego początku możemy odgadnąć, kto jest czarownicą i Diabłem z opowieści, to nadal z zapartym tchem możemy śledzić drogę Piotra ku znalezieniu odpowiedzi na męczące go pytania. Zakończenie nie jest jednoznacznie dobre czy złe, jednak dla naszego głównego bohatera z całą pewnością dobre. Trzymany wyrzutami sumienia poszukiwał siostry, odnalazł ją i mógł ruszyć dalej. Dla niego pobyt w Azylu stał się nowym początkiem, tak samo, jak dla wszystkich, którzy go poszukują, mimo iż w nieco innym kontekście. Kolejna pozycja od tej autorki, która mocno przypadła mi do gustu :D

Czas poświęcony na ten tytuł nie był ani trochę zmarnowany! Mimo iż akcja osadzona była w Polsce, to jednak czytając czułam, że faktycznie razem z Piotrem dotarłam gdzieś na koniec świata. Azyl - niepozorne miasteczko skrywające tajemnice, których zawsze racjonalny Piotr nie potrafi pojąć, co wpędza go na skraj paranoi. Mimo iż już od samego początku możemy odgadnąć, kto...

Zaczęło się dobrze. Ciekawa okładka, tytuł i wygodna czcionka. Początek był całkiem, całkiem. Jednak im dalej w las, tym ciemniej. Mimo obecnego klimatu magii, czarów i innych "dziwnych" zjawisk czy postaci to po prostu nie zachęca. Postaci są zbyt papierowe, główny bohater to sceptyk, który patrzy na ludzi z mniejszych miejscowości z góry. Sama legenda, powtórzona kilka razy przez różne osoby (były pewne różnice, jednak główny przekaz był taki sam) w końcu się nudzi. I to zakończenie, które w sumie niewiele wyjaśnia (albo ja jestem zbyt mało bystra, żeby je zrozumieć). Podsumowując, zapowiadała się ciekawa lektura, w klimatach, które lubię. Okazało się, że jest nudna i w pewnym momencie mialam ochotę ją odłożyć. Nie polecam, chyba, że ma się nadmiar czasu i ochotę na literaturę raczej niezbyt wysokich lotów.

Zaczęło się dobrze. Ciekawa okładka, tytuł i wygodna czcionka. Początek był całkiem, całkiem. Jednak im dalej w las, tym ciemniej. Mimo obecnego klimatu magii, czarów i innych "dziwnych" zjawisk czy postaci to po prostu nie zachęca. Postaci są zbyt papierowe, główny bohater to sceptyk, który patrzy na ludzi z mniejszych miejscowości z góry. Sama legenda, powtórzona kilka...

Opinię piszę świeżo po przeczytaniu książki i jest to pierwsza recenzja, którą kreuję w moim życiu. Zostałam do tego skłoniona przez (w moim mniemaniu) zbyt niską średnią ocenę tej lektury.

Książka ta jest absolutnym arcydziełem. Świat wykreowany przez autorkę wciągnął mnie bez reszty, zanurzyłam się w baśniowej atmosferze już od pierwszych stron. Jest to świat na pozór w pełni realistyczny, a jednak nieustanie budzący pytanie: czy na pewno jest takim, jakim się wydaje? Czy może w Azylu na prawdę żyją diabły? Czy wszystko jest iluzją? Czy głównemu bohaterowi grozi śmiertelne niebezpieczeństwo, którego nawet nie jest świadomy? Gdzie jest Ewa? Czy była osobą chorą, potrzebującą pomocy, czy może jednak wszyscy się co do niej mylili?

Podczas czytania bałam się, że wkrótce zrozumiem, dlaczego czytelnicy oceniają ją niżej, niż zrobiłabym to ja - domyślałam się, że tym powodem jest zakończenie. Nie mogłam się bardziej mylić. Książkę zdążyłam docenić już w trakcie czytania, jednak to koniec sprawił, że ją pokochałam. Wyjaśnienie jest bardzo proste - mieszkańcy Azylu zdradzają je Piotrowi już na pierwszych stronach książki - pytania, które zadajesz, nie mają żadnego znaczenia. To, co jest ważne, czytelnik uświadamia sobie dopiero z ostatnimi słowami książki.

"Gdzie śpiewają diabły" jest powieścią świetnie napisaną, którą czyta się płynnie i przyjemnie, wzbudza zainteresowanie dalszymi losami bohaterów. Docenić należy też zabiegi literackie, których użyła autorka - powtarzające się schematy, dowolność interpretacji, w pewien sposób otwarte, ale też całkowicie wyjaśnione zakończenie. Niezwykle barwne obrazy kreowane słowami, pobudzające wyobraźnię bez żadnego wysiłku ze strony czytelnika, autorka wręcz "maluje" tą opowieść bezpośrednio w umyśle odbiorców. Ciekawe postaci, piękne miejsca, uczucie niezwykłości, unikatowości i niepewności. Wszystko to składa się na wystawioną przeze mnie ocenę, jedyną, na którą zasługuje.

Krótko mówiąc - polecam z całego diablego serca!

*Opinię celowo piszę w sposób enigmatyczny - nie chciałabym odebrać satysfakcji z lektury jeszcze przed jej otworzeniem!*

Opinię piszę świeżo po przeczytaniu książki i jest to pierwsza recenzja, którą kreuję w moim życiu. Zostałam do tego skłoniona przez (w moim mniemaniu) zbyt niską średnią ocenę tej lektury.

Książka ta jest absolutnym arcydziełem. Świat wykreowany przez autorkę wciągnął mnie bez reszty, zanurzyłam się w baśniowej atmosferze już od pierwszych stron. Jest to świat na pozór w...

"Maria nie była Diabłem. Miała tylko jego serce, zamknięte w szkatułce z różanego drewna."

Muszę przyznać, że spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Czegoś ala sekciarskiej społeczności z kryminałem w tle.

Bardziej pomylić się chyba nie dało...

To opowieść przede wszystkim niesamowita. Mroczna baśń o diable i czarownicy. Nim się spostrzeżemy wciąga nas w swoje pokrętne uliczki pełne pomylonych numerów i niezamieszkałych domów. Zamknięta społeczność, która strzeże pilnie swoich małych wielkich sekretów i z niechęcią podchodzi do obcych, którzy tam nie pasują... bo nielicznych z kolei przyjmuje z otwartymi ramionami. Jeśli czujesz się inny, niepasujący do tego świata, kroki prędzej czy później przywiodą Cię na brzeg jeziora Diable.

Nie spodziewajcie się tu akcji. Fabuła płynie wolno i przez większość książki zamiast odkrywać raczej spuszcza kolejne zasłony tajemnic. Myli i miesza. Jedno jest tylko stałe - każdy mieszkaniec zna swoja wersję opowieści o Diable i Czarownicy. Nikt jednak nie wie, która jest prawdziwa. Może żadna. A może wszystkie.

Autorka stworzyła coś naprawdę wartego uwagi. Choć muszę
przyznać, że w 2/3 odrobinę zaczęło mi się już dłużyć. Gdyby było trochę krótsze byłoby idealne.

Polecam. To jedna z tych książek, które zostają w głowie.

"Maria nie była Diabłem. Miała tylko jego serce, zamknięte w szkatułce z różanego drewna."

Muszę przyznać, że spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Czegoś ala sekciarskiej społeczności z kryminałem w tle.

Bardziej pomylić się chyba nie dało...

To opowieść przede wszystkim niesamowita. Mroczna baśń o diable i czarownicy. Nim się spostrzeżemy wciąga nas w swoje pokrętne...