Przyznam, że to była pierwsza książka Dukaja, jaką przeczytałem. I nie wiem czy sięgnę po drugą. Na dzisiaj na pewno nie jestem do tego skłonny. Książka jak dla mnie przekombinowana, pisana niezrozumiałym językiem, rozwlekła i po prostu nudna. Tezy postawione przez autora są poglądami szeroko rozpoznanymi przez dziesiątki, jak nie setki twórców, opowiedzianymi i to w sposób znacznie bardziej przystępny. Przyznam, że trudno było mi się zmusić do przeczytania całości od deski do deski i w sumie cieszę się, że mam to już za sobą. Właśnie wziąłem się za "Bogactwo i nędza narodów" i już mi jest lepiej. W końcu czytam coś co rozumiem i jest najzwyczajniej w świecie ciekawe i uczące.

Przyznam, że to była pierwsza książka Dukaja, jaką przeczytałem. I nie wiem czy sięgnę po drugą. Na dzisiaj na pewno nie jestem do tego skłonny. Książka jak dla mnie przekombinowana, pisana niezrozumiałym językiem, rozwlekła i po prostu nudna. Tezy postawione przez autora są poglądami szeroko rozpoznanymi przez dziesiątki, jak nie setki twórców, opowiedzianymi i to w sposób...

Z oceną mam pewien problem.

Niektóre z tez są błyskotliwe, niestety uzasadnione w zbyt ciężkim stylu. Przez wodolejstwo autora łatwo zgubić wątek.

Koncepcja książki - 6, styl - 2.

Z oceną mam pewien problem.

Niektóre z tez są błyskotliwe, niestety uzasadnione w zbyt ciężkim stylu. Przez wodolejstwo autora łatwo zgubić wątek.

Koncepcja książki - 6, styl - 2.

"Po piśmie" to esejystyczny majstersztyk Jacka Dukaja, który zgłębia kulturowe przemiany w epoce technologii. Zadaje istotne pytania o przyszłość ludzkości w erze postpiśmiennej. Dukaj zasługuje na pełną ocenę 10/10 za swoją głęboką analizę i inspirujące spostrzeżenia.

"Po piśmie" to esejystyczny majstersztyk Jacka Dukaja, który zgłębia kulturowe przemiany w epoce technologii. Zadaje istotne pytania o przyszłość ludzkości w erze postpiśmiennej. Dukaj zasługuje na pełną ocenę 10/10 za swoją głęboką analizę i inspirujące spostrzeżenia.

Synteza książki: jesteśmy tym co przeżywamy. A żyjemy w epoce, którą można nazwać epoką głębokiego transferu przeżyć. To zmienia każde nasze zachowanie . Nie jest to pożegnanie z przekazem sformułowanym za pomocą pisma, ale z człowiekiem ukształtowanym przez pismo, który myśli abstrakcyjnie i posługuje się symbolami, myśli linearnie. Rozważa konteksty. Dla którego świat jest/był powieścią, symfonią, który myśli o swoich myślach, te myśli przeszkadzają mu przeżywać.

Nadchodzi nowy człowiek, który żyje życiem innych, przeżywa, współodczuwa, utożsamia się z przeżyciem, jest przeżyciem. Żyje bez liter. Nie czyta powieści, tylko ogląda seriale - odcinek za odcinkiem , nie czyta autobiografii, tylko żyje się życiem celebów. Nie czyta gazet, tylko skroluje X czy Onet. Szuka się namiastki miłości na wątpliwych portalach. Metody bezpośredniego transferu przeżyć trafiają prosto do umysłu, nie trzeba ich dekodować, rozważać kontekstów, rozszyfrowywać symboli. Te metody coraz bardziej się upodmiotowiają. Pokazują one jeden słuszny obraz niepodlegający interpretacji. Jesteś już celem bezpośredniego wciśnięcia wrażeń (flow state),a nie partnerem lektury, kimś kto musi ją przetrawić, kłóci się z nią, dyskutuje, interpretuje. Nareszcie nasz mózg może odpocząć od terroru pisma.

W czasach transferu przeżyć, to czytelnik jest analfabetą. Ceną za bycie na bieżąco z w nowym świecie, jest oddanie się algorytmom (flow) zdać się na łaskę trendów. Trzeba wyzwolić się z trendów samoświadomości. Alternatywą jest zachowanie podmiotowości, ale też bycie anachronicznym. Coraz bardziej samotnym, bez wspólnego języka z nowymi ludżmi.

Ja ciągle walczę, odrzuciłem seriale, telewizję, nie followuje celebów, odrzucam walkę polityczną, a z drugiej strony tutaj jestem, właśnie na najgorszym chyba z mediów. Chcę rozumieć innych ludzi. Kto z nas nie spędził nigdy wieczoru oglądając film za filmem na YT?


W nowym czasach gen autyzmu przestaje być recesywny wręcz jest pożądany. Nawet są badania że autyzm pomaga w biznesie bo pozwala podjąć lepsze decyzje. W głowie dyslektyka obrazy zmieniają się o wiele szybciej i przyswaja on informację o wiele szybciej. Zespół Aspergera jest często doceniany jest u mężczyzn za wpływ na punktualność, inteligencję, rutynę i przez to na sukces, a od sukcesu do seksowności jeden krok.

"Co najmniej od czasów Freuda wiemy, że umysł nie tylko nie jest racjonalna maszyna do podejmowania praktycznych decyzji, ale że nawet osobowość człowieka nie stanowi monolitu emocji, instynktów doświadczeń i celów. Raczej konglomerat bezświadomych duchów odbijających się o wnętrze czaszki w nieskończonym bilardzie snów, kompleksów i odruchów"

Wraz z rozwojem świata przeżyć, rozwija się inżynieria zajętości - to co Cię zajmuje i ma dla Ciebie wartość. W przyszłości państwa będą tworzyć ministerstwa sensu życia. Tak jak Hegel definiował sens życia poprzez wartość dla państwa, tak człowiek współczesny definiuje wartość swego życia przez pozycję na rynku pracy.

Warto tutaj wspomnieć o okropność porno. Bezosobowe obrazy pustka, nicość, zażenowanie. Brak kontaktu nieidealnych ciał, wyjścia ze strefy komfortu, próby zaangażowania, budowania relacji.

Według Dukaja w erze post piśmiennej wciąż warto czytać, by kształcić nawyk głębokiego długotrwałego zanurzenia w pewnym abstrakcyjnym bycie, który w erze transferu przeżyć będzie kluczową umiejętnością. Poza tym "Nie ma humanizmu poza grą w humanizm", niezależnie od epoki ludzie, którzy nie potrafią wyrażać samego siebie stoją na obrzeżach kultury i społeczeństwa.

Wpływ kultury transferu przeżyć najbardziej widać w polityce - ocena polityków tworzących prawo, jako zimnych nieczułych. A czy nie o to powinno chodzić? O jak najbardziej sprawiedliwe, budujące społeczeństwo prawo? Społeczeństwo celowo wybiera brak abstrakcyjnych konstrukcji prawnych - wszystko to mają być i są - emocje. Głosowanie na kogoś kto jest podobny do mnie a nie kompetentny. Brak sądów moralnych, bo jak mogę, sadzić jeśli czegoś nie przeżyłem?

Co więcej empatyzowanie niszczy współczesna politykę. Jest tylko droga do kategoryzacji ludzi i coraz większego przeżywania polityków - celebow. Do tego dochodzi wpływ technologii na wyborców (Cambridge analytics) i zatracenie wpływu na cokolwiek w demokracji.

"Niekiedy zapominam, z jakich nizin społecznych pochodzisz. Tylko dzieci biedoty faktycznie czytają te wszystkie książki. Dzieci bogactwa, jak ja, czytać nie muszą" Westworld

Motyw mezaliansu w epoce transferu przeżyć - brak bywania w tej samej tawernie na Sycylii. Podziwiania zorzy polarnej w północnej Norwegii. Brak tych samych przeżyć i celebracji. Nie może się udać małżeństwo różniące się doświadczeniami.

Synteza książki: jesteśmy tym co przeżywamy. A żyjemy w epoce, którą można nazwać epoką głębokiego transferu przeżyć. To zmienia każde nasze zachowanie . Nie jest to pożegnanie z przekazem sformułowanym za pomocą pisma, ale z człowiekiem ukształtowanym przez pismo, który myśli abstrakcyjnie i posługuje się symbolami, myśli linearnie. Rozważa konteksty. Dla którego świat...

Mnóstwo ciekawych obserwacji, ciekawostek. I wizja przyszłości wielce wiarygodna.

A jednak oczekiwałem więcej, po drugiej części byłem zachwycony snuciem opowieści o postnarracji... ale Dukaj wyhamował, uspokoił pióro

Mnóstwo ciekawych obserwacji, ciekawostek. I wizja przyszłości wielce wiarygodna.

A jednak oczekiwałem więcej, po drugiej części byłem zachwycony snuciem opowieści o postnarracji... ale Dukaj wyhamował, uspokoił pióro

Nie wiem jak ocenić tę książkę. To chyba nie moja bajka. Jak dla mnie zbyt dużo słów. Wszystko wygląda jak filozoficzna rozprawa dla studentów. Wiele wątków jest naprawę interesujących, ale są przemielone zbyt mocno

Nie wiem jak ocenić tę książkę. To chyba nie moja bajka. Jak dla mnie zbyt dużo słów. Wszystko wygląda jak filozoficzna rozprawa dla studentów. Wiele wątków jest naprawę interesujących, ale są przemielone zbyt mocno

Niby dobre, ale pod wieloma względami mocno kojarzy mi się z pierwszą częścią trylogii Harari'ego.
Poza tym ciekawa interpretacja "Jądra ciemności" Conrada.

Niby dobre, ale pod wieloma względami mocno kojarzy mi się z pierwszą częścią trylogii Harari'ego.
Poza tym ciekawa interpretacja "Jądra ciemności" Conrada.

Dałem 7 punktów raczej z powodu poruszanej tematyki. Wielkim minusem tej książki jest styl pisania. Można było w o wiele przystępniejszy sposób opisać poruszoną tematykę. Momentami miałem ochotę przestać czytać, ale jakoś przebrnąłem do końca, zaznaczając sobie co ciekawsze miejsca jako e-zakładki ;)

Dałem 7 punktów raczej z powodu poruszanej tematyki. Wielkim minusem tej książki jest styl pisania. Można było w o wiele przystępniejszy sposób opisać poruszoną tematykę. Momentami miałem ochotę przestać czytać, ale jakoś przebrnąłem do końca, zaznaczając sobie co ciekawsze miejsca jako e-zakładki ;)

Przecierałam oczy ze zdumienia. No przecież to nie może być Dukaj. Nie zniżyłby się do takich tanich chwytów...
Po 30 latach pracy naukowej wiem, że pisać można dla ludzi, albo dla swego ego: wybrać niełatwy temat i przybliżyć go czytelnikom w możliwie prosty sposób, albo znaleźć temat dowolny, a następnie przy pomocy wymyślnego języka i zawiłego stylu uczynić go możliwie nieprzystępnym.

Dukaj wybrał tę drugą opcję. Jego obserwacje i przemyślenia - czasem całkiem ciekawe, nawet intrygujące, w innych przypadkach dość banalne, a nawet wtórne - zostały przedstawione w sposób chaotyczny i nieprawdopodobnie dęty. A to prosta droga do tego, żeby stracić więź z czytelnikiem. Nawiązując do tytułowego eseju "Po piśmie" - to także dobry sposób, żeby czytelnika do pisma zniechęcić.

Razi także maniera przywoływania wielkich nazwisk (Wittgenstein, Bourdieu, Levi-Strauss i cała plejada innych) dla wsparcia myśli, które bronią się zwykłą logiką i wynikają z prostej gimnastyki intelektualnej. Być może manipulacja z przypisami miała przydać tekstowi mocy naukowej - ale w mojej opinii jest w tym coś nieeleganckiego. Tekst nadal pozostaje jedynie sympatyczną zabawą intelektualną, interesującym esejem, ale też niczym więcej - po cóż zatem chować wyniki swoich przemyśleń za spodniami filozofów? Może chodziło o jakieś niespełnione ambicje/pretensje naukowe? Ale nie tak to działa w świecie nauki. Nie wystarczy przywołanie paru nazwisk i mała ślizgawka po powierzchni kilku ważniejszych opracowań, żeby z eseisty zrobić naukowca.
Zniesmaczona jestem i to za ten haniebny styl stawiam jednak pałę...

Przecierałam oczy ze zdumienia. No przecież to nie może być Dukaj. Nie zniżyłby się do takich tanich chwytów...
Po 30 latach pracy naukowej wiem, że pisać można dla ludzi, albo dla swego ego: wybrać niełatwy temat i przybliżyć go czytelnikom w możliwie prosty sposób, albo znaleźć temat dowolny, a następnie przy pomocy wymyślnego języka i zawiłego stylu uczynić go możliwie...

Książka bardzo nierówna i zupełnie nie tego się spodziewałem. Eseje "Szczęśliwi uprawiacze nudy", "Sztuka w czasach sztucznej inteligencji" i "Żyj mnie" są błyskotliwe i genialne, nie mogłem się oderwać. Przedstawiona interpretacja "Jądra ciemności" naprawdę mnie zachwyciła i dodałem dzieło Conrada do kolejki. "Trzecia wojna światowa ciała z umysłem" i "Do kresu nadziei" są znośne, natomiast tytułowy "Po piśmie" nie podobał mi się zupełnie.

Nie jestem tak oczytany jak Dukaj, nie mam ani jego wiedzy, ani inteligencji, ale teza o schyłku ery pisma i przechodzeniu na "bezpośredni transfer przeżyć", co miałoby zamienić ludzi w puste, "bezosobowe" naczynia wypełniane dowolnie przeżyciami, wydaje mi się przesadzona. Po pierwsze żadne z wymienionych nowych mediów takiego transferu nie daje, po drugie nawet gdyby było to wypalane bezpośrednio na mózgu, to i tak trafia na mózg już ukształtowany i każde przeżycie będzie odbierane w kontekście innych przeżyć. W eseju "Po piśmie" odniosłem wrażenie, że jest to kwestia tylko i wyłącznie interpretacji i przyjętego kryterium, zwłaszcza w podrozdziałach o polityce i ekonomii.

Książka bardzo nierówna i zupełnie nie tego się spodziewałem. Eseje "Szczęśliwi uprawiacze nudy", "Sztuka w czasach sztucznej inteligencji" i "Żyj mnie" są błyskotliwe i genialne, nie mogłem się oderwać. Przedstawiona interpretacja "Jądra ciemności" naprawdę mnie zachwyciła i dodałem dzieło Conrada do kolejki. "Trzecia wojna światowa ciała z umysłem" i "Do kresu...