Doktor Dolittle i jego zwierzęta

Powrót po latach do lektury z dzieciństwa; książeczka o przygodach doktora i jego zwierzęcych towarzyszy wciąż bawi i wzrusza. Uczy też szacunku do zwierząt, gani zadawanie im cierpienia, w tym sensie wyprzedziła swoją epokę. Piękny jest stosunek doktora do pieniędzy: uważa, że to prawdziwe utrapienie, niepotrzebne do szczęśliwego życia. Urocza lektura.

Czytana ponownie po wielu, wielu latach książka o przygodach doktora Dolittle i jego zwierzęcych towarzyszy wciąż bawi i wzrusza. Oczywiście obecnie widzę w niej trochę inne akcenty niż w dzieciństwie, ale wciąż uważam ją za znakomitą literaturę dla dzieci. Przede wszystkim jest to książka ucząca szacunku dla zwierząt, mówi, że one też czują i cierpią i że mają swój własny język. W tym sensie Lofting wyprzedził epokę (książka ukazała się w 1920r.), bo dopiero teraz do powszechnej świadomości powoli dochodzi wiedza, że wiele zwierząt ma rozwinięty układ nerwowy, odczuwa cierpienie i ból, a przecież to są nasi bracia mniejsi tak przez nas masowo dręczeni... W czasach Loftinga głoszone przez niego poglądy były w najlepszym razie herezją.

A sam doktor jest rozkoszny ze swoją kompletną obojętnością na sprawy finansowe: „Pieniądze przynoszą tylko kłopoty — zwykle powtarzał. — Byłoby znacznie lepiej na świecie, gdyby ich nie wynaleziono. Po co nam one, dopóki jesteśmy szczęśliwi?” No cóż, nawet teraz jest to bardzo rzadki pogląd...

Piękna jest opowieść jak to doktor opanował język zwierząt, więc mógł je świetnie leczyć, a gdy wybrał się do Afryki leczyć małpy, to nie był w stanie im wytłumaczyć, co to są pieniądze: przecież można żyć, jeść i pić bez nich. No pewnie...

Książka ma dodatkowy smaczek, oto w czasie wyprawy do Afryki doktor i towarzyszące mu zwierzęta wzięli ze sobą zapasy wołowiny i łapali w morzu śledzie. No cóż, w tamtych czasach mięso- i rybożerstwo nie przeszkadzało być miłośnikiem zwierząt...

Uroku książce dodają stylowe ilustracje Zbigniewa Lengrena.

Urocza książeczka będąca prawdziwym wytchnieniem w obecnym trudnym czasie.

Powrót po latach do lektury z dzieciństwa; książeczka o przygodach doktora i jego zwierzęcych towarzyszy wciąż bawi i wzrusza. Uczy też szacunku do zwierząt, gani zadawanie im cierpienia, w tym sensie wyprzedziła swoją epokę. Piękny jest stosunek doktora do pieniędzy: uważa, że to prawdziwe utrapienie, niepotrzebne do szczęśliwego życia. Urocza lektura.

Czytana ponownie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miło wrócić do tej lektury po latach.

Miło wrócić do tej lektury po latach.

Pokaż mimo to

Coraz bliżej Święta Bożego Narodzenia i ten jeden szczególny wieczór, w którym można podobno usłyszeć mowę zwierząt. Kto z nas nie marzył jako dziecko, by móc porozmawiać ze swoim pieskiem, czy kotkiem? Doktor Dolittle i jego zwierzęta to jedna z najnowszych publikacji Wydawnictwa Nasza Księgarnia, która przeniesie czytelników w świat stworzony przez Hugh Lofting’a.

Doktor Dolittle i jego zwierzęta to klasyka dziecięcej literatury wydana w 1920 roku. Ciekawostką jest fakt, że Wydawnictwo Nasza Księgarnia nie ingerowało w treść (jak zdarzyło się w przypadku innych przekładów i publikacji), lecz pozostało przy pełnej, niezmienionej wersji tej opowieści. Dlatego nie zdziwcie się, że pewne słowa dziś mogą być dla dzieci niezrozumiałe, lub dla niektórych nawet rasistowskie. Jednak pamiętajmy, że w tamtych czasach niektóre sformułowania odbierane były neutralnie, dlatego dajmy tej pozycji szansę i wykorzystajmy do rozmów z dziećmi na temat odmienności koloru skóry itd.

Jan Dolittle mieszkał w małym miasteczku Puddleby w Anglii i uważany był za mądrego człowieka. Szybko zyskał zaufanie mieszkańców i był poważanym lekarzem w mieście. Jego dom znajdował się na krańcu miasteczka, nie był zbyt duży, jednak to piękny ogród pielęgnowany przez Doktora, dodawał mu uroku. Razem z nim mieszkała w nim jego siostra Sara, która zajmowała się gospodarstwem.

Wkrótce jednak zaczęły się kłopoty finansowe rodzeństwa Dolittle. Doktor Dolittle nie przejmował się, co ludzie mówią na jego temat, bardziej zważał na zwierzęta, które chętnie przygarniał i dawał im dach nad głową. Niestety jego pacjenci nie byli zachwyceni, gdy w poczekalni było pełno myszy i jeży.

W niedługim czasie coraz mniej mieszkańców korzystało z usług lekarza Dolittle. Pewnego razu przyszedł do niego kupiec, który uważał, że będzie on wspaniałym lekarzem zwierząt. I tak niebawem się stało. Doktor Dolittle pomógł zmęczonemu ciężką pracą koniowi, który potrzebował tylko okularów, by lepiej widzieć. Los uśmiechnął się do bohatera i znów nie brakowało mu pieniędzy. Jednak powoli ogród i dom Doktora zapełniał się nowymi zwierzętami, które szukały pomocy, a Jan im nie odmawiał. Dzięki pomocy papugi Polinezji nauczył się bardzo szybko mowy zwierząt, by lepiej jeszcze je rozumieć i nieść im pomoc.

Wieści o lekarzu, który zna mowę zwierząt szybko rozchodziły się w każdym kierunku. Doktor Dolittle razem z papugą Polinezją, krokodylem, małpką Czi-Czi, prosięciem Geb-Geb, sową Tu-Tu, kaczką Dab-Dab i psem Jipem wyruszyli do Afryki na pomoc małpkom, które dziesiątkowała nieznana nikomu choroba. Rozpoczęła się przygoda, barwna, czasem przerażająca, jednak nie chcę Wam zdradzać zbyt wiele, lecz zachęcić do sięgnięcia po tę lekturę. Więcej https://wrolimamy.pl/recenzja/doktor-dolittle-i-jego-zwierzeta/

Coraz bliżej Święta Bożego Narodzenia i ten jeden szczególny wieczór, w którym można podobno usłyszeć mowę zwierząt. Kto z nas nie marzył jako dziecko, by móc porozmawiać ze swoim pieskiem, czy kotkiem? Doktor Dolittle i jego zwierzęta to jedna z najnowszych publikacji Wydawnictwa Nasza Księgarnia, która przeniesie czytelników w świat stworzony przez Hugh Lofting’a.

Doktor...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po wielu, wielu latach postanowiłem powrócić do tej książki. Jako dziecko uwielbiałem czytać książki o doktorze Dolittle, pamiętam, że przeczytałem ich kilka. Nie wiem czy teraz będę sięgał po następne tomy, ale po pierwszy tom serii sięgnąłem teraz z wielką chęcią.
Przygody doktora Dolittle mogą nawet zrelaksować dorosłego człowieka. Dziś będąc dorosłym całkiem inaczej odebrałem tą książkę niż wtedy kiedy byłem dzieckiem. Będąc dzieckiem, pamiętam iż bardzo podobał mi się pomysł polegający na tym iż człowiek potrafi rozmawiać ze zwierzętami. A jeśli już się uda porozumieć ze zwierzęciem to zwierzę intelektualnie jest na tym samym poziomie co człowiek. Wydawało mi się, że brak możliwości komunikacji ze zwierzętami powoduje iż te istoty są nam obce i odległe. Dziś bardziej imponowało mi w postaci doktora Dolittle jego spontaniczność oraz beztroskość. Mimo przeciwnościom losu jakie napotykał nie przejmował tym się wcale. Wiedział, że jakoś sobie da radę, zachowywał pogodę ducha a zwierzęta mu we wszystkim pomagały. Ta książka jest źródłem pozytywnej energii jak i dla dziecka tak i dla dorosłego.

Po wielu, wielu latach postanowiłem powrócić do tej książki. Jako dziecko uwielbiałem czytać książki o doktorze Dolittle, pamiętam, że przeczytałem ich kilka. Nie wiem czy teraz będę sięgał po następne tomy, ale po pierwszy tom serii sięgnąłem teraz z wielką chęcią.
Przygody doktora Dolittle mogą nawet zrelaksować dorosłego człowieka. Dziś będąc dorosłym całkiem inaczej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwsza książka przeczytana w tym roku - szkolna lektura. Mnie nie potrwała, ale mam nadzieję, że moi uczniowie się nie zorientują ;)

Pierwsza książka przeczytana w tym roku - szkolna lektura. Mnie nie potrwała, ale mam nadzieję, że moi uczniowie się nie zorientują ;)

Pokaż mimo to

9/10 oj . . .

9/10 oj . . .

Pokaż mimo to

Arcydzieło literatury Dziecięcej.

Arcydzieło literatury Dziecięcej.

Pokaż mimo to

Jak co wieczór siadamy z dzieckiem do czytania i wspólnie przeżywamy przygody wzajemnie badając reakcje współtowarzysza. Rozdział po rozdziale. Aż mija książeczka. Jestem zdumiony, że za pomocą prostych słów dzieci mogą otrzymać prosty komunikat, że warto pomagać zwierzętom (ucząc się, co ich boli) oraz ludziom (jest taka scena, kiedy Dolittle ratuje korsarza przed pożarciem przez rekiny). Pięknie uczy, żeby nie wyżywać się na innych, nie odgryzać, tylko dlatego, że dzieje się nam krzywda - autor wie, że czasem niesprawiedliwie oskarżamy bliźnich o coś, na co nie mieli wpływu. Główna oś fabularna skupia się na wyjeździe do Afryki, by tam udzielić ,,lekarskiej'' wizyty małpom pogrążonym w chorobie.

Dobrotliwy Jan Dolittle to poczciwy dżentelmen - postać wykuta nieco z szablonu, ale jakże szlachetna dla pociech. Ów znawca zwierzęcych potrzeb rozumie świat według filozofii Ericha Fromma, która nastawia się na to, by przede wszystkim być, a nie mieć. Pomaga, bo chce pomagać, a pieniądze są tylko po to, by mogły pomóc w opiece nad stadem. Nie ma zwierzęcia, które jest wpychane na siłę, nawet kulawy koń w stajni jest ważną częścią małego społeczeństwa pana Dolittle. Polubiłem prosię Geb-Geb, które jest wiecznie głodne, zapłakanego krokodyla, którego ludzie się boją, Polinezję, która okazuje się najmądrzejszym ptakiem pod słońcem, a przynajmniej chytrze prześciga ludzki intelekt. Sporo tu niuansów, które tłumaczyłem dziecku na bieżąco - myślę, że zrozumie lekcję płynącą z tej niewątpliwie staro-szkolnej lektury, która mówi o rzeczach, o których zapominamy, jak niesienie pomocy czy zwykła szczerość i brak oskarżeń innych o celowe podkładanie kłód pod nóg.

Jak co wieczór siadamy z dzieckiem do czytania i wspólnie przeżywamy przygody wzajemnie badając reakcje współtowarzysza. Rozdział po rozdziale. Aż mija książeczka. Jestem zdumiony, że za pomocą prostych słów dzieci mogą otrzymać prosty komunikat, że warto pomagać zwierzętom (ucząc się, co ich boli) oraz ludziom (jest taka scena, kiedy Dolittle ratuje korsarza przed...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czasem zdarza mi się wrócić do klasyki którą kiedyś pominąłem. Czasem zdarza mi się przesłuchać książkę dla dzieci. Potrafiący rozmawiać ze zwierzętami sławny doktor John (Jan) Dolittle łączy oba te elementy.

Książka króciutka, mniej niż 3 godziny słuchania. Wydana w 1920r. i to niestety czuć. Żadne dziecko ani żaden młody człowiek w dzisiejszych czasach nawet by się nad tym nie pochylił! Dziś dzieci wymagają czegoś więcej i to akurat dobre zjawisko. Dla przykładu mocno rozczarował mnie wątek, gdy doktor uczy się mowy zwierząt. Wątek? To za dużo powiedziane. Motyw zostaje zaczęty i zakończony w kilku zdaniach. Nie ma dramaturgii, nie ma trudnego uczenia się nowej sztuki, nie ma zaskoczeń. Pamiętacie jak Harry Potter próbował oswoić Hipogryfa? To jest ta różnica. Loftingowi ani w głowie dbanie o takie detale.

W tej- pierwszej zresztą- części doktor i jego zwierzęta ruszają do Afryki by walczyć z epidemią małp. W samej epidemii też nie ma szczegółów. Nie wiadomo, na co były chore, jak Dolittle odkrył objawy i jak znalazł lekarstwo. Ale są tutaj dwa ciekawe wątki. Lofting to w końcu Brytyjczyk i to jeszcze z okresu kolonialnego. A w przynajmniej jednym motywie przedstawił Afrykę zaskakująco nowocześnie. Król afrykańskiego państwa nienawidzi białych, bo kiedyś jego kraj odwiedził biały. Skorzystał z gościny, ukradł złoto, zabił słonie dla kości słoniowej i uciekł. Ależ mnie pozytywnie zaskoczył ten wątek!
Żeby nie było tak wesoło. Król ma kamienne lochy, królowa jedzie na bal w pantofelkach, na dworze gra się w tenisa, a wódz armii króla ma stopień kapitana. Taka Afryka :)

Trafiła się tu jedna perełka. Król ma syna. Książę w pewnym momencie prosi Doktora, by ten uczynił go... białym! Bo książę pod wpływem lektury bajki zakochał się w Śpiącej Królewnie i nawet ją odnalazł, ale ona nie chciała wyjść za niego, bo jest czarny. I... poszła dalej spać! Szczęka mi ze zdziwienia opadła :)

Trudno mi się przyczepić do spraw zwierzęcych. Lofting opisuje je oczywiście mocno bajkowo, za pomocą jednej cechy, ale w kilku wątkach ładnie podkreśla ich zalety, różnice między nimi i pożytek, jaki ludziom daje współpraca ze zwierzętami. Wyszło uroczo, zabawnie, pouczająco i wartościowo. Takie prawdy warto powtarzać niezależnie od epoki i pokolenia. Ujął mnie wątek z rekinami, dzięki którym Doktor daje nauczkę pewnemu piratowi :) Skoro już przy piratach jestem... Książka błędnie stawia znak równości między piratem, a korsarzem. Częsty błąd, a bardzo go nie lubię. Pamiętajcie drodzy czytelnicy, że to nie to samo!

Samego Doktora polubiłem. Elegancki i uprzejmy angielski dżentelmen, a przy tym człowiek łagodny, tolerancyjny, spokojny, trochę wycofany i odklejony od rzeczywistości. Często zdany na rozum i zmysł organizacyjny swoich zwierząt. Dogadałby się z hipisami.

Książeczka mocno archaiczna i niedzisiejsza, ale sympatyczna. Na plus.

6/10.

Wersję audio czyta Tadeusz Ross. Z Zuluguli pamiętam tylko piosenkę :) Dobry głos, dobrze dobrany do książki. Fajnie zmienia barwę dostosowując ją do różnych postaci.

Czasem zdarza mi się wrócić do klasyki którą kiedyś pominąłem. Czasem zdarza mi się przesłuchać książkę dla dzieci. Potrafiący rozmawiać ze zwierzętami sławny doktor John (Jan) Dolittle łączy oba te elementy.

Książka króciutka, mniej niż 3 godziny słuchania. Wydana w 1920r. i to niestety czuć. Żadne dziecko ani żaden młody człowiek w dzisiejszych czasach nawet by się nad...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na prawdę kawał dobrej książki dla dzieci. Książka może i w pewnych momentach zaskakuje może i również w pewnych momentach jest bardzo wielkie przemyślenie, że to przecież z irracjonalnego punktu myślenia nie możliwe, nawet gdyby książka miała być prawdziwą rzeczywistością, lecz wiemy dobrze, że to książka dla dzieci a przecież głównym aspektem tej książki jest przekaz nie mądrość czy reali styczność.

Na prawdę kawał dobrej książki dla dzieci. Książka może i w pewnych momentach zaskakuje może i również w pewnych momentach jest bardzo wielkie przemyślenie, że to przecież z irracjonalnego punktu myślenia nie możliwe, nawet gdyby książka miała być prawdziwą rzeczywistością, lecz wiemy dobrze, że to książka dla dzieci a przecież głównym aspektem tej książki jest przekaz nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to