Wszyscy jesteśmy dziwni. Opowieści z Coney Island

Trochę przeczytana, trochę przekartkowana. Książka poszerzająca horyzont, przedstawiająca tak wiele sposobów przeżywania swojego życia, do których wymyślenia nam Europejczykom nie starcza wyobraźni. Warto sięgnąć, nawet do przekartkowania.

Trochę przeczytana, trochę przekartkowana. Książka poszerzająca horyzont, przedstawiająca tak wiele sposobów przeżywania swojego życia, do których wymyślenia nam Europejczykom nie starcza wyobraźni. Warto sięgnąć, nawet do przekartkowania.

Pokaż mimo to

<backlog z innego forum>
Pozycja szybka. Kilka (a może nawet -naście?) życiorysów, silnie nieszablonowych postaci z krwi i kości na delikatnie naszkicowanym tle amerykańskiej historii i kultury. Gdyby ukazywały się w jakimś tygodniku gdy byłem w liceum, wycinałbym i składał w segregatorze. Tymczasem przeczytałem, zrozumiałem trochę bardziej kilka fragmentów wspomnień Patti Smith (wyjaśniła mi się funkcja miejsca do którego przyjeżdżała z Mapplethorpem), dołożyłem kawałek do obrazu, który zbudowała mi Seria Amerykańska wydawnictwa Czarne i już - nic więcej. Lektura warta uwagi - ale bez przesady.

<backlog z innego forum>
Pozycja szybka. Kilka (a może nawet -naście?) życiorysów, silnie nieszablonowych postaci z krwi i kości na delikatnie naszkicowanym tle amerykańskiej historii i kultury. Gdyby ukazywały się w jakimś tygodniku gdy byłem w liceum, wycinałbym i składał w segregatorze. Tymczasem przeczytałem, zrozumiałem trochę bardziej kilka fragmentów wspomnień Patti...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo przyjemna opowieść o Coney, Autorce udało się oddać ducha tego zwariowanego miejsca. Odrobinę o historii Ameryki z innej, ciekawej perspektywy. Trafiony pomysł ze wstępem do każdego rozdziału napisanym jak zapowiedź cyrkowego wodzireja-naganiacza przed show. Czytałam w wersji elektronicznej i na końcu miłe zaskoczenie - wiele zdjęć z miejscami i ludźmi o których opowiadała.

Bardzo przyjemna opowieść o Coney, Autorce udało się oddać ducha tego zwariowanego miejsca. Odrobinę o historii Ameryki z innej, ciekawej perspektywy. Trafiony pomysł ze wstępem do każdego rozdziału napisanym jak zapowiedź cyrkowego wodzireja-naganiacza przed show. Czytałam w wersji elektronicznej i na końcu miłe zaskoczenie - wiele zdjęć z miejscami i ludźmi o których...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Normalność jest pojęciem względnym. Dla każdego może oznaczać coś innego. Dodatkowo na przestrzeni lat zmienia się granica tego, co społecznie akceptowalne. Na Coney Island od początku zjeżdżali "odmieńcy". Tworzyli miejsce rozrywki, w którym każdy znalazł coś dla siebie: cyrk, lunapark, burleska, gabinet osobliwości, ludzkie deformacje. Miejsce wyjątkowe, pełne oryginałów, zadziwiające, ale czy dziwne? Ta książka jest jak Coney Island - to show, pełen ciekawych postaci i historycznych smaczków, trochę z przymrużeniem oka, częściej na poważnie. Na pewno interesująco.

Normalność jest pojęciem względnym. Dla każdego może oznaczać coś innego. Dodatkowo na przestrzeni lat zmienia się granica tego, co społecznie akceptowalne. Na Coney Island od początku zjeżdżali "odmieńcy". Tworzyli miejsce rozrywki, w którym każdy znalazł coś dla siebie: cyrk, lunapark, burleska, gabinet osobliwości, ludzkie deformacje. Miejsce wyjątkowe, pełne oryginałów,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobrze się czyta. Tematyka dość ciekawa. Można się dowiedzieć torchę o zróżnicowaniu klasowym i rasowym w Ameryce. Kilka ciekawostek też zgrabnie przemyconych

Dobrze się czyta. Tematyka dość ciekawa. Można się dowiedzieć torchę o zróżnicowaniu klasowym i rasowym w Ameryce. Kilka ciekawostek też zgrabnie przemyconych

Pokaż mimo to

Ciekawy reportaż o ciekawych ludziach, pokazujący że gdzieś na świecie dziwne jest lepsze. Polecam fanom cyrku, wesołych miasteczek i Nowego Yorku!!! Bo bez Coney Island, myślę że NY nie byłby taki sam :)

Ciekawy reportaż o ciekawych ludziach, pokazujący że gdzieś na świecie dziwne jest lepsze. Polecam fanom cyrku, wesołych miasteczek i Nowego Yorku!!! Bo bez Coney Island, myślę że NY nie byłby taki sam :)

Pokaż mimo to

Regularnie oglądam "Barłóg Literacki" na YT, gdzie jest jedną ze współprowadzących kanał, dlatego byłam bardzo ciekawa jaką książkę napisała.

I napisała słabą książkę. Jest CIENKA. Od strony fizycznej co się rzuca w oczy: jest cienka, duża czcionka, dużo białego miejsca, dużo zdjęć. Ciekawa i interesująca pozycją by zacząć temat Coney Island. Jednak by się wgryźć to już trzeba by szukać samemu.
Nie mniej warto przeczytać...

Regularnie oglądam "Barłóg Literacki" na YT, gdzie jest jedną ze współprowadzących kanał, dlatego byłam bardzo ciekawa jaką książkę napisała.

I napisała słabą książkę. Jest CIENKA. Od strony fizycznej co się rzuca w oczy: jest cienka, duża czcionka, dużo białego miejsca, dużo zdjęć. Ciekawa i interesująca pozycją by zacząć temat Coney Island. Jednak by się wgryźć to już...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

ZBYT DZIWNA DLA CB MORDO

czyli sunięcie po powierzchni tajemnic ludzkiego ciała bez wyraźnego reporterskiego tematu w stylu wpisów z facebookowego walla twojej cioci podróżniczki. Już tytuł psuje zabawę.

ZBYT DZIWNA DLA CB MORDO

czyli sunięcie po powierzchni tajemnic ludzkiego ciała bez wyraźnego reporterskiego tematu w stylu wpisów z facebookowego walla twojej cioci podróżniczki. Już tytuł psuje zabawę.

Pokaż mimo to

Ach pojechać tam choć raz. Człowiek otworzy oczy ze zdziwienia. Zobaczy jak różny od nas może być ktoś drugi. I nie o kolor skóry idzie. Zostać na chwilę, spróbować życia na własnych warunkach..

Ach pojechać tam choć raz. Człowiek otworzy oczy ze zdziwienia. Zobaczy jak różny od nas może być ktoś drugi. I nie o kolor skóry idzie. Zostać na chwilę, spróbować życia na własnych warunkach..

Pokaż mimo to

Blichtr, współczesne, tandetne rokoko, pełne kampu przedstawienia, kiczowaci ludzie – tak najkrócej można scharakteryzować Coney Island. Rdzenni mieszkańcy nazywali tę ziemię „ziemią bez cieni”, ponieważ nad wyspą (dawno temu Coney była wyspą) nigdy nie zachodziło słońce. Reportaż Wszyscy jesteśmy dziwni odbija niesamowity blask Coney, który, niestety, stopniowo blednie.

Wszyscy jesteśmy dziwni to – jak wskazuje podtytuł – zbiór opowieści z Coney Island. Karolina Sulej rozmawiała z teraźniejszymi i byłymi mieszkańcami dzielnicy (określanej na całym świecie jako brzydki brat Manhattanu), która swego czasu była jednym wielkim parkiem rozrywki. Współcześnie jest nieco gorzej, blask stopniowo przygasa, a Coney staje się także siedliskiem marginesu: przestępców i prostytutek. Historia wyspy rozpoczyna się od Indian i Holendrów, historia parku rozrywki na wyspie – w 1880 roku. Na Coney znajdowało się największe w USA skupisko lunaparków. W czasach największej świetności funkcjonowały trzy wesołe miasteczka: Luna Park, Dreamland oraz Steeplechase Park, a także inne, mniejsze. Okres największej świetności Coney trwał mniej więcej do II wojny światowej.

Karolina Sulej prowadzi czytelnika nie tylko przez historię Coney – przeplata historyczną narrację z opowieściami tych, którzy zdecydowali się tam zamieszkać. A ludzie to nie byle jakiego sortu: specjalistka od zaklinania węży i chodzenia po szkle; połykaczka mieczy; syrena w skórze człowieka; Patchworkowa Dziewczyna; człowiek-komputer… Opisując ich i oddając im głos autorka odnajduje szereg analogii z XIX-wiecznymi „dziwadłami” – kobietą o czterech nogach, karłami, ludźmi o nadmiernym owłosieniu (wilkołakami). I jedni i drudzy żyli jako dziwadła, wyrzutki społeczeństwa, których można obserwować (ludzkie zoo), ale lepiej nie dotykać, nie podchodzić, traktować ich jako urozmaicenie codzienności. A więc kraj wolności, sprawiedliwości – a za taki wciąż powszechnie uważa się USA – jest tak naprawdę zamknięty i nie potrafi zaakceptować inności, odmienności. Coney Island to margines, gdzie odnajdzie się każde współczesne „dziwadło”. Nieważne, czy ktoś tak wybrał, czy po prostu nie miał wyjścia. Coney przyciąga takich jak magnes, stając się tym samym enklawą normalności w świecie, który oszalał. Na tym polega strategia Karoliny Sulej: ci, którzy w „normalnym” świecie uchodzą za dziwadła udowadniają, że tak naprawdę to oni są normalni, a świat zdziwaczał.

Dziwactwo i normalność to dopiero jeden poziom. Drugim jest kicz, tandeta i kamp, czyli to, czego wszyscy poszukują na Coney Island. Paradoks? W żadnym wypadku. Rzeczywistość, narzucająca poukładanie, spokój, drobnomieszczaństwo (żeby nie rzec: filisterstwo) sprowadza się do noszenia uniformu od 8 do 16 i gonienia za czymś, co tak naprawdę nie ma żadnego znaczenia. Dlatego na Coney, oprócz mieszkańców stałych, można spotkać biznesmenów, maklerów, prawników – wszystkich tych, którzy dławią się swoją formą i w kampie poszukują oderwania od rzeczywistości. Ten tani blichtr jest ich ucieczką od rzeczywistości. Narracja znów prowadzi do wniosku, że Coney to tzw. norma, a reszta – dziwactwo.

Jest też w reportażu Karoliny Sulej coś, co czasem wychodzi na powierzchnię (szczególnie w wypowiedziach bohaterów), częściej jednak pozostaje ukryte – głęboka melancholia, kontrastująca z wyzierającym z Coney kiczem i nadmuchanym splendorem.

Spod kiczu, tandetnych ozdób i syrenich ogonów wystaje prawdziwa, niepodrabiana tandeta. Coney to miejsce, które nie tyle chyli się ku upadkowi, co raczej, jak już wspominałem, stopniowo traci swój blask, z coraz większym trudem ukrywa własne konanie pod blichtrem. Jest w tym jednocześnie tragedia (degradacja miejsca i stopniowe przejmowanie go przez prawdziwych społecznych wyrzutków), ale i niesamowite, niewysłowione piękno, które miga w reportażu Karoliny Sulej. Jest w tej książce wolność, jest w niej prawdziwa normalność – pomimo że Sulej opisuje rzeczywistość zakrzywioną, cyrkową. Normalność utracona.

Czym zatem jest Coney Island, gdzie leży sedno tej kiczowato-melancholijnej dzielnicy Nowego Jorku?

O nich właśnie opowiada Karolina Sulej. O tych, którzy porzucili fałszywie rozumianą normalność na rzecz wolności. O tych, którzy na Coney odnaleźli podobnych sobie – „dziwadła”, wyplute przez społeczeństwo, co znalazły azyl. Wraca pytanie: czy na pewno wszyscy jesteśmy dziwni? A może nie wszyscy, tak naprawdę, jesteśmy dziwni?

Blichtr, współczesne, tandetne rokoko, pełne kampu przedstawienia, kiczowaci ludzie – tak najkrócej można scharakteryzować Coney Island. Rdzenni mieszkańcy nazywali tę ziemię „ziemią bez cieni”, ponieważ nad wyspą (dawno temu Coney była wyspą) nigdy nie zachodziło słońce. Reportaż Wszyscy jesteśmy dziwni odbija niesamowity blask Coney, który, niestety, stopniowo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to