Aleja włókniarek
„Gdyby Pan Bóg dzisiaj wygnał Ewę z raju, rzuciłby na nią przekleństwo: Będziesz dzieci rodziła jako prządka!”. To przekleństwo unosi się nad wszystkimi bohaterkami tej książki i wszystkimi kobietami, które pracowały w łódzkich fabrykach.
Szły do pracy, kiedy miały po kilkanaście lat i od tego momentu rytm ich życia wyznaczał tykający zegarek, w takt którego prządka musiała chodzić „jak koń w kieracie”, a całość żywota dzieliła się na trzy etapy: fabrykę, szpital, cmentarz. Nisko opłacane, wykorzystywane przez majstrów i właścicieli, przedwcześnie postarzałe. Dola łódzkich włókniarek stała się jednak siłą napędową zmian. Praca kobiet spowodowała przewrót, wymuszając wprowadzanie nowych przepisów i wywołując rewolucję obyczajową.
Do tej pory jednak nikt nie próbował dowiedzieć się, kim były, skąd przybywały i dlaczego zostawały w mieście, w którym wcale nie odnajdywały szczęścia. Marta Madejska próbuje zrozumieć nie tylko swoje bohaterki, ale także „miasto bez historii”. Z pytań o przeszłość zrodziła się opowieść o „fabrycznych dziewczynach”, bez których nie byłoby wielkich fortun, okazałych łódzkich pałaców ani odbudowanego łódzkiego przemysłu po II wojnie światowej. Zmieniali się właściciele fabryk, zmieniał się klimat polityczny, zmieniały się dekoracje, ale jedno pozostawało bez zmian – nadludzki wysiłek tysięcy kobiet.
Kup książkę
Polecane księgarnie
Pozostałe księgarnie
Informacja
Książki autora
Podobne książki
Oceny
Dyskusje
Książka na półkach
- 519
- 329
- 99
- 50
- 24
- 20
- 16
- 11
- 8
- 6
Opinie [38]
Książkę czyta się, jak wypracowanie pilnej licealistki. Gdyby autorka porzuciła narcystyczną wizję "ja, wszędzie ja", książka byłaby naprawdę dobra, Szkoda, bo temat ciekawy i ujęty inaczej, jednak infantylny styl zabija całość.
Pokaż mimo toŁódzka Aleja Włókniarzy powinna nosić miano tytułowej Alei Włókniarek, bowiem to w przytłaczającej większości kobiety tworzyły tę gałąź przemysłu. Autorka zabrała mnie w podróż przez historię miasta, tamtejszych manufaktur i jednostkowych doświadczeń, oddając swoim reportażem hołd bohaterkom tej wymagającej wyrzeczeń, wieloletniej i wyniszczającej pracy.
Pokaż mimo toBardzo ważny temat, ale niezbyt porywająco napisany. Styl autorki niestety zniechęca do czytania, ale warto przebrnąć, bo poszerza perspektywę i daje dużo wiedzy.
Pokaż mimo toAutorka podejmuje ciekawy temat, pisze bardzo ładnie, ale niestety od połowy książki jest coraz nudniej, więc ciężko dobrnąć do końca.
Pokaż mimo toPlus za sięgnięcie po temat i zebranie materiałów. Minus za stylistykę i formę przekazu. Nie lubię tego rodzaju narracji. Sporo w niej infantylności narracyjnej, która niepotrzebnie zapełnia strony książki dodając jej jedynie objętości. Co prawda to dzięki nim Autorka ma szansę przedstawić swój - bardzo osobisty - stosunek do tematu, ale... Gdyby pozbyć się tych...
więcejUwielbiam ksiażki, które rodzą się z buntu. Marta Madejska buntuje się przed nazywaniem jednej z arterii Łodzi Aleją Włokniarzy. przecież to głównie kobiety przez ponad sto lat pracował yw łódzkich fabrykach. Madejska pragnie zwrócić im przynależne miejsce, oświecić czytelników, jak kluczowe znaczenie dla przemysłu włokienniczego miały robotnice.
więcejKsiążka to też studium...
Łódź z innej perspektywy. Z perspektywy historii włókniarek, cichych i zmęczonych bohaterek codzienności. Książka jest napisana bardzo solidnie i dość ciekawie.
Pokaż mimo toTemat ważny ale lepiej by to było napisane gdyby zasiadł do niego ktoś z wykształceniem historycznym.
Pokaż mimo toNiby wiedziałam co nieco o łódzkich włókniarkach, ale podczas lektury okazało się, że wiem naprawdę mało. Uważam, że Marta Madejska wykonała kawał dobrej roboty i podjęła próbę uświadomienia czytelnikom, jak ciężka była zarówno praca, jak i życie codzienne włókniarek.
więcejAkurat tak się złożyło, że moja babcia pracowała przez 38 lat w Feniksie (do 1990r.) i pamiętała wiele...
Pomimo licznych nagród i wyróżnień oraz pracy, którą wykonała autorka, książka mnie nie porwała, a jej czytanie stawało się z każdą stroną coraz bardziej nużące. Zaskakująco, to dla mnie jeden ze słabszych reportaży Czarnego.
Pokaż mimo to