Na swój sposób bardzo sobie cenie narracje Olgi Gitkiewicz, chyba głównie ze względu na pewną wrażliwość historii jej bohaterów. Bo w końcu ani w "Nie Zdążę" i "Nie Hańbi" nie spotykamy się z historiami niezwykłymi, ze świadkami wielkich zdarzeń, czy też bohaterami obcych nam kultur. Nie, tutaj mamy losy zwykłych ludzi, mnie może ciebie, albo tej pani z piętra nad nami. Myślę, że tym jest właśnie wrażliwość reportażu Olgi Gitkiewicz. Ona po prostu uczy wrażliwości...

Na swój sposób bardzo sobie cenie narracje Olgi Gitkiewicz, chyba głównie ze względu na pewną wrażliwość historii jej bohaterów. Bo w końcu ani w "Nie Zdążę" i "Nie Hańbi" nie spotykamy się z historiami niezwykłymi, ze świadkami wielkich zdarzeń, czy też bohaterami obcych nam kultur. Nie, tutaj mamy losy zwykłych ludzi, mnie może ciebie, albo tej pani z piętra nad nami....

ważna i potrzebna książka o problemie, który dotyka większość Polaków. opowieści o patologii rynku pracy przeplatane historią rodzinnego miasta autorki. ogromny plus za ciekawą formę.

ważna i potrzebna książka o problemie, który dotyka większość Polaków. opowieści o patologii rynku pracy przeplatane historią rodzinnego miasta autorki. ogromny plus za ciekawą formę.

Trochę zabrakło spójności. W sumie najciekawsze wątki dotyczyły Żyrardowa i Polski w 20-leciu międzywojennym, na plus też opowieść o Kuroniu (chociaż szkoda, że malutka). Ale zabrakło jakiegoś motywu łączącego dużą ilość opowieści (czasem rozbudowanych, czasem zdawkowych). Ciekawie się czytało po 6 latach od premiery - dużo się pozmieniało, i dla mnie to był ciekawy eksperyment taka lektura.

Trochę zabrakło spójności. W sumie najciekawsze wątki dotyczyły Żyrardowa i Polski w 20-leciu międzywojennym, na plus też opowieść o Kuroniu (chociaż szkoda, że malutka). Ale zabrakło jakiegoś motywu łączącego dużą ilość opowieści (czasem rozbudowanych, czasem zdawkowych). Ciekawie się czytało po 6 latach od premiery - dużo się pozmieniało, i dla mnie to był ciekawy...

Bardzo dobry i rzetelny reportaż. Temat pracy w Polsce - zdawałoby się nic ciekawego, a tu bach - da się.

Bardzo dobry i rzetelny reportaż. Temat pracy w Polsce - zdawałoby się nic ciekawego, a tu bach - da się.

Świetny reportaż o pracy: warunkach, wartości, kosztach i dewaluacji. Do tego bardzo ciekawy rys osobisty, czyli historia rodziny autorki osadzona w Żyrardowie i przemyśle włókienniczym.
Zabrakło mi jakiegoś rozdziału o tym, na czym polegały kolejne przywoływane zawody w żyrardowskich fabrykach z XIX wieku, ale i bez tego można sobie wyobrazić, że praca po 10-12 h w hali fabrycznej była tak po prostu wyniszczająca, jeśli nie zabójcza.
Chapeau bas dla autorki za ogrom pracy, świetne pióro i umiejętność wyboru ciekawego tematu.

Świetny reportaż o pracy: warunkach, wartości, kosztach i dewaluacji. Do tego bardzo ciekawy rys osobisty, czyli historia rodziny autorki osadzona w Żyrardowie i przemyśle włókienniczym.
Zabrakło mi jakiegoś rozdziału o tym, na czym polegały kolejne przywoływane zawody w żyrardowskich fabrykach z XIX wieku, ale i bez tego można sobie wyobrazić, że praca po 10-12 h w hali...

Czyta się lekko i przyjemnie, ale w zasadzie nie wiem co przeczytałem. To jest reportaż o rynku pracy, o Żyrardowie, czy tkaczach z XIX wieku?

Czyta się lekko i przyjemnie, ale w zasadzie nie wiem co przeczytałem. To jest reportaż o rynku pracy, o Żyrardowie, czy tkaczach z XIX wieku?

Widzę, że zacząłem od bardziej znanej książki Olgi Gitkiewicz - Nie zdążę. Nie szkodzi, myślę sobie... Nie hańbi jest podobnie napisana.

Porusza temat zakładów pracy w Polsce, pracy w ogóle rzeczy. Wzmocniona jest historią rodzinną autorki.

Niewiele jest serwowanych własnych przemyśleń i to uważam akurat w reportażu za cenne. Czytelnik otrzymuje za to relacje ludzi i o komentarz musi zadbać sam.

W każdym razie po lekturze książek Gitkiewicz nasuwa się taki wniosek, że teoria teorią, a praktyka praktyką. Czy dotyczy to życia zawodowego, czy nie... Niejednokrotnie wyobrażenia na temat pracy rozbijają się o rzeczywistość.

Widzę, że zacząłem od bardziej znanej książki Olgi Gitkiewicz - Nie zdążę. Nie szkodzi, myślę sobie... Nie hańbi jest podobnie napisana.

Porusza temat zakładów pracy w Polsce, pracy w ogóle rzeczy. Wzmocniona jest historią rodzinną autorki.

Niewiele jest serwowanych własnych przemyśleń i to uważam akurat w reportażu za cenne. Czytelnik otrzymuje za to relacje ludzi i o...

Byłam bardzo ciekawa tej książki. W ostatnich latach polubiłam reportaże, pokazują mi zawsze jak mało wiem i w jakiej ciasnej banieczce żyję. Dlatego też czytam z radością każdy, który wpadnie mi w ręce. Niektóre są lepsze od innych, niektóre gorsze i niestety ale tym razem opisywaną pozycję wrzuciłabym do tej drugiej kategorii. Mimo, że temat był ciekawy i powiedziałabym wręcz, że na czasie. Mimo, że autorka wybierała dość szeroki zakres opisywanych zjawisk, a także spory przedział czasowy który w teorii pozwoliłby na wykazanie zmian albo chociaż tendencji na rynku pracy - coś w tej książce poszło źle, i to bardzo. Czytało mi się ją szybko i dość sprawnie, ale niewiele z niej wyniosłam, nie wprawiła mnie w jakieś zdumienie czy zakłopotanie, w zasadzie nie zrobiła mi nic. A chyba nie o to chodzi w reportażu.

Do szału doprowadzała mnie w zasadzie od pierwszych stron ta urywana, sensacyjna narracja. Nie znoszę prowadzenia historii w ten sposób, mam wrażenie jakbym oglądała jakiś tani, telewizyjny reportaż w którym większość scen jest wyreżyserowana, a jego bohaterowie to przypadkowo powrzucane kukiełki. Króluje tu też chaos, trochę zajęło mi zrozumienie co autorka chce zrobić przeplatając stare czasy Żyrardowa, koleje losu jego mieszkańców i pracowników z czasami mniej lub bardziej nam współczesnymi. I trochę dalej tego nie zrozumiałam, sam zamysł owszem ale nie wiem co chciała osiągnąć jego wykonaniem. Oczywiście tylko czekałam aż obśmieje korpo, jakżeby inaczej - to obecnie najłatwiejszy cel każdej osoby opisującej rynek pracy, jednak zazwyczaj opisywany w nieodpowiedni sposób (przez ludzi którzy nie mają o tym pojęcia i kompletnie nie łąpią sedna problemu pracy w korporacjach). I tak jakby to było jedyne zło na który ludzie szukający zarobku mogą się zdecydować, innych patologii nie ma najwyraźniej. Same historie z zakładów pracy lat 30. czy 90. są przygnębiające i smutne, to straszne przez co ludzie musieli kiedyś przechodzić żeby dosłownie mieć chleb na stole. Były to właśnie te najciekawsze części, dla których w ogóle po książkę sięgnęłam i oceniam ją na 5 gwiazdek a nie 2 czy 3. Ale uważam, że autorka potraktowała te historie trochę po macoszemu, nie nadając im odpowiedniej powagi i jakiegoś takiego obiektywnego tonu albo, chociaż jasnego umiejscowienia w czasie historii Polski. Skacząc w poszczególnych rozdziałach z danej dekady do wcześniejszych lub późniejszych, zupełnie randomowo, tylko konfuduje czytelnika. I zamiast zastanawiać się nad faktyczną treścią którą przeczytał, musi układać sobie w głowie co się dzieje i po co, wyłuskać jakiś ciąg logiczny który zdaje się że powinien tam być widoczny. A czasami zostajemy kompletnie bez konkluzji, z jakimś dziwnie otwartym zakończeniem na które chyba w założeniu mamy sobie sami dopowiedzieć. Wszystko to wydaje się być takie bylejakie, mimo że tematyka jest ciężka i przytłaczająca ale też szalenie interesująca, więc niewiele trzeba żeby zainteresować nią czytelnika, to autorka całkowicie moim zdaniem poległa. I z czegoś, co mogło być fantastycznym przekrojem polskiego rynku pracy od lat 30. do teraz stało się miszmaszem bez większego ładu i składu, a opisywanego tak jakby to było dzieło najwyższej wagi państwowej.

Strasznie szkoda, liczyłam na dużo więcej po tej książce. Niestety nie znam rodzinnych historii dotyczących tego, jak radzono sobie z sytuacją gospodarczą w ubiegłym wieku, dlatego tego typu książki dają mi wyobrażenie i jakieś poczucie zadowolenia z tego, co mamy obecnie. Światu daleko od ideału ale rzadko kiedy zdajemy sobie sprawę jakimi jesteśmy szczęściarzami w obecnych czasach. I to właśnie mogła podkreślić Gitkiewicz - zamiast tego spektakularnie zawiodła zabierając nas w niesatysfakcjonującą i poszatkowaną podróż, w urywane wspomnienia i komentarze bez żadnego celu. Niestety nie polecam.

Byłam bardzo ciekawa tej książki. W ostatnich latach polubiłam reportaże, pokazują mi zawsze jak mało wiem i w jakiej ciasnej banieczce żyję. Dlatego też czytam z radością każdy, który wpadnie mi w ręce. Niektóre są lepsze od innych, niektóre gorsze i niestety ale tym razem opisywaną pozycję wrzuciłabym do tej drugiej kategorii. Mimo, że temat był ciekawy i powiedziałabym...

Temat bardzo ciekawy, ale książka jest napisana zbyt chaotycznie jak dla mnie.

Temat bardzo ciekawy, ale książka jest napisana zbyt chaotycznie jak dla mnie.

"Nie zdążę" podobała mi się dużo bardziej. Nie wszystkie reportaże są równej jakości - jedne lepsze, jedne trochę jakby bardziej przypadkowe, niedopracowane? Mimo to i tak polecam. Całą serie reporterską "Dowodów" pochłonęłabym z wielką przyjemnością.

"Nie zdążę" podobała mi się dużo bardziej. Nie wszystkie reportaże są równej jakości - jedne lepsze, jedne trochę jakby bardziej przypadkowe, niedopracowane? Mimo to i tak polecam. Całą serie reporterską "Dowodów" pochłonęłabym z wielką przyjemnością.