Sprawnie napisana charakterystyka osobistych i zawodowych sukcesów oraz niepowodzeń pokolenia 30+ na przykładzie splatających się losów kilkorga znajomych ze studiów. Autor pewnie miał ambicję ukazania ważnych społecznie problemów – buntu jednostki wobec systemu, nadużyć związanych z przekraczaniem granic prywatności w Internecie, wątpliwych moralnie poczynań właścicieli koncernów i ich władzy nad życiem ludzi nie dość przedsiębiorczych – ale ciekawie i wiarygodnie opisuje także zjawiska mniejszej wagi: kompleksy związane z pochodzeniem, trudy samotnego macierzyństwa, frustracje życia rodzinnego maskowane bladymi uśmiechami albo konsekwencje życiowej niezaradności i komplikowania sobie życia (np. mieszkanie z żoną i kochanką pod jednym dachem na koszt teścia albo robienie maślanych oczu na widok chłopaka przyjaciółki zamiast odwzajemniania sympatii dobrze rokującego bojownika o lepszą przyszłość). Wielość poruszanych zagadnień może sugerować, że autor opisał wszystko, co kiedyś przyszło mu do głowy. Jednak zanim zaczął pisać, dobrze to przemyślał i poukładał w przyzwoitą całość. Miło czytać taki debiut.

Sprawnie napisana charakterystyka osobistych i zawodowych sukcesów oraz niepowodzeń pokolenia 30+ na przykładzie splatających się losów kilkorga znajomych ze studiów. Autor pewnie miał ambicję ukazania ważnych społecznie problemów – buntu jednostki wobec systemu, nadużyć związanych z przekraczaniem granic prywatności w Internecie, wątpliwych moralnie poczynań właścicieli...

Zupełnie nie takiej książki się spodziewałam po "Republice świecidełek", ale mimo że moje wyobrażenie o niej rozminęło się z prawdą, to jestem pozytywnie zaskoczona. Jedynym minusem jest dla mnie zakończenie tej historii. Odnoszę wrażenie, że jest ono nijakie. Jakby autorowi wyczerpały się pomysły. Choć może to celowy zabieg. Na pewno książka Sajewicza jest jedną z ciekawszych powieści o współczesnej Polsce i jej społeczeństwie. Warto po nią sięgnąć, jeśli ma się ochotę na coś odrobinę bardziej wymagającego intelektualnie :)

Zupełnie nie takiej książki się spodziewałam po "Republice świecidełek", ale mimo że moje wyobrażenie o niej rozminęło się z prawdą, to jestem pozytywnie zaskoczona. Jedynym minusem jest dla mnie zakończenie tej historii. Odnoszę wrażenie, że jest ono nijakie. Jakby autorowi wyczerpały się pomysły. Choć może to celowy zabieg. Na pewno książka Sajewicza jest jedną z...

Choć polska literatura współczesna ma się coraz lepiej, to nadal znaleźć dobrą historię poruszającą współczesne problemy, a zarazem będącą intrygującą opowieścią, jest raczej trudno. Powieścią, która łączy te elementy jest książka Pawła Sajewicza - Republika Świecidełek, wydana nakładem wydawnictwa Świat Książki.

Sama fabuła jest trudna do streszczenia. Ciężko nawet próbować. Można jedynie określić, że skupia się wokół trzech osób, których losy są ze sobą związane. Bohaterowie w pewnym momencie mają dosyć monotonii. Momentem zwrotnym w ich "ustabilizowanym życiu" jest pewien telewizyjny wywiad. Jego bohaterem jest lewicowy publicysta, który przyznaje się do serii podpaleń samochodów w Warszawie. Te małe akty terroru są niejako katalizatorem, który nadał bieg pewnym wydarzeniom. Reakcja łańcuchowa, którą zapoczątkował, podważy wszelką wiarę w stabilność systemu, którego bohaterowie są członkami.

Mocną stroną tej historii są w dużej mierze sami bohaterowie. To wyraziste indywidualności o skrajnie przeciwnych charakterach. Łączy ich znajomość z podpalaczem. Marek jest pisarzem, który kiedyś odnosił sukcesy, a teraz sam siebie marginalizuje. Opiekuje się chorą żoną, ale nie przeszkadza mu to spotykać się z kochanką, Agnieszką. Ta ostania cały czas żyje w obawie o swoją przyszłość. Istotą jej egzystencji jest ciągła troska rzeczy materialne i ekonomiczne. Ostatnim bohaterem jest Franek, idealista pokonany przez życie. Każde z nich ma problemy, prawdziwe albo wymyślone, ale podsycane rozrastają się do granic możliwości, by w pewnym momencie eksplodować z wielką siłą.

Republika Świecidełek jest trudną opowieścią o współczesnych dorosłych ludziach, którzy tak naprawdę nie do końca dorośli. Żyją w społeczeństwie, które od nich nic nie wymaga, ignoruje ich potrzeby, ale i problemy. To chyba to ignorowanie jest niejako cechą najgorszą, jaką społeczeństwo może się charakteryzować. Czasami nawet nienawiść jest dużo lepsza, bo wymusza emocje. Nie zauważanie innych powoduje, że stają się niepotrzebni. Tracą sens życia, przestają istnieć.

Kolejnym istotnym elementem są zmiany. Zauważalne jest tu przejście od monotonii do pewnego działania. Autor chciał zaakcentować, że wszystko ma swoje granice. Człowiek jako jednostka, czy nawet całe społeczeństwo wymaga zmian. Oderwanie się od egzystencjalnej monotonii ma zbawienny wpływ na nasze życie. Czasami skala zmian jest ogromna, a czasami wystarczy zakończenie pewnego romansu. W jednym jak i w drugim przypadku jest to jednak proces bolesny, ale w wielu przypadkach nieuchronny.

http://www.mechaniczna-kulturacja.pl/2017/10/republika-swiecideek-pawe-sajewicz.html

Choć polska literatura współczesna ma się coraz lepiej, to nadal znaleźć dobrą historię poruszającą współczesne problemy, a zarazem będącą intrygującą opowieścią, jest raczej trudno. Powieścią, która łączy te elementy jest książka Pawła Sajewicza - Republika Świecidełek, wydana nakładem wydawnictwa Świat Książki.

Sama fabuła jest trudna do streszczenia. Ciężko nawet...

Nieprawdopodobny chaos.

Nieprawdopodobny chaos.

Z pewnością „Republika Świecidełek” Pawła Sajewicza, pogrążona w wewnętrznym chaosie rozbitych myśli, pozostaje jedną z najciekawszych i najlepiej napisanych opowieści o polskiej współczesności, która pozostawia czytelnika w stanie nie lada konsternacji. Czy współczuć? Czy gardzić? A może szukać wspólnych ścieżek buntu? A może, po latach frustracji i niepokojów, wreszcie spojrzeć wstecz, wyrzucić zapałki i podążyć pewną ścieżką wyznaczoną przez Epikteta, Arystotelesa, bądź innych ponadczasowych mędrców, którzy swe pojęcie o świecie budowali na konkretnych fundamentach, nie na domkach z kart.

Z pewnością „Republika Świecidełek” Pawła Sajewicza, pogrążona w wewnętrznym chaosie rozbitych myśli, pozostaje jedną z najciekawszych i najlepiej napisanych opowieści o polskiej współczesności, która pozostawia czytelnika w stanie nie lada konsternacji. Czy współczuć? Czy gardzić? A może szukać wspólnych ścieżek buntu? A może, po latach frustracji i niepokojów, wreszcie...

"Martwiła do myśl, że to, co rzeczywiście osiągnął, mogło być właśnie tym, czego naprawdę oczekiwał"

Chaos, pogubienie, miotanie się w życiu. Taka jest ta książka i tacy jesteśmy my współcześnie.

"Martwiła do myśl, że to, co rzeczywiście osiągnął, mogło być właśnie tym, czego naprawdę oczekiwał"

Chaos, pogubienie, miotanie się w życiu. Taka jest ta książka i tacy jesteśmy my współcześnie.