Wooow, chyba passa słabych książek tego wydawnictwa odeszła w dal. Świetne opowiadania!

Wooow, chyba passa słabych książek tego wydawnictwa odeszła w dal. Świetne opowiadania!

To jest naprawdę dziwna książka i ja tu nie pasuję. Zaczęłam ja czytać kilka miesięcy temu. Przerzuciłam po dwóch opowiadaniach do DNF. Wróciłam i przeczytałam. Nie bardzo do mnie tafia, nie specjalnie mnie bawi, nic z niej nie wyniosłam, ni z niej pewnie nie zapamiętam, ale mimo to całkiem przyjemnie się te dziwności czytało.

To jest naprawdę dziwna książka i ja tu nie pasuję. Zaczęłam ja czytać kilka miesięcy temu. Przerzuciłam po dwóch opowiadaniach do DNF. Wróciłam i przeczytałam. Nie bardzo do mnie tafia, nie specjalnie mnie bawi, nic z niej nie wyniosłam, ni z niej pewnie nie zapamiętam, ale mimo to całkiem przyjemnie się te dziwności czytało.

Chyba jednak nie pasuję. ;)

Chyba jednak nie pasuję. ;)

Wcale nie pasuje do tej ksiązki, która jest zbiorem róznej długosci opowiadań o młodych, zagubionych,leniwych, wypaczonych, niedouczonych ludziach, więc nie polecam

Wcale nie pasuje do tej ksiązki, która jest zbiorem róznej długosci opowiadań o młodych, zagubionych,leniwych, wypaczonych, niedouczonych ludziach, więc nie polecam

IG: @szeptyliteratury Momentami śmieszne i przewrotne opowiadania o samotności. Momentami chce mi się głośno zaśmiać, gdy je czytam w metrze. Momentami absurd goni absurd. A momentami tekst robi się słodko-gorzki. Jeśli chcesz poznać jak wyglądają marzenia senne o księciu Williamie, albo w jaki sposób można nauczyć się pływania bez wchodzenia do basenu, i przy tym nie zraża Cię żaden poziom absurdu, to sięgnij śmiało po te opowiadania. Poza tym jest tu też trochę zwyczajności, a bohaterowie tu występujący mają swe całkiem realne odpowiedniki wśród naszych znajomych;) Nie jest to lektura dla każdego, bo można się szybko zniechęcić dziwacznością opowiadań, ale można też się w nich przejrzeć i rozpoznać coś znajomego z własnej codzienności, w której absurdy też się zdarzają.

IG: @szeptyliteratury Momentami śmieszne i przewrotne opowiadania o samotności. Momentami chce mi się głośno zaśmiać, gdy je czytam w metrze. Momentami absurd goni absurd. A momentami tekst robi się słodko-gorzki. Jeśli chcesz poznać jak wyglądają marzenia senne o księciu Williamie, albo w jaki sposób można nauczyć się pływania bez wchodzenia do basenu, i przy tym nie zraża...

W opowiadaniach Mirandy July nawet tytuł jest przewrotny, bo „Pasujesz tu najlepiej” to raczej przeciwność tego, co będziemy czuli po skończeniu lektury 😉 Nie będziemy pasować nigdzie 😅

Osobiście czuję się po nich bardzo dziwnie, ale nie w ten zły sposób, by całkowicie odrzucić idee autorki i formy w jakiej chciała przekazać swoje krótkie historie. Jestem chyba taka lekko wyrwana z rzeczywistości🙈🙊😵🤪
Były chwile, w których nic nie rozumiałam… ale były też takie w których rozumiałam absurdalność, sarkazm i ironię życia codziennego, z którym autorka wyskakiwała do nas jak „Filip z konopi” 🙈 Jednym słowem, myślę, że ktoś kto nie lubi takich krótkich form, bez większego sensu, trochę wstrętnych, pozbawionych utartych społecznych zachowań będzie średnio zadowolony z lektury.🤷‍♀️ Ale jeżeli lubi poznawać nowe formy wyrażania myśli, abstrakcyjne (może i momentami trochę przegięte🤪)… to te opowiadania rzucają zupełnie inny obraz na świat i literaturę. 👍

To była nietuzinkowa przygoda, myślę, że raz na jakiś czas warto zejść z twardej, utartej ścieżki i spróbować czegoś innego… mniej oklepanego i oczywistego. Czy polecam? Tak, ale nie każdemu… do odważnych (czyt. wariatów😂) świat należy ✌️

W opowiadaniach Mirandy July nawet tytuł jest przewrotny, bo „Pasujesz tu najlepiej” to raczej przeciwność tego, co będziemy czuli po skończeniu lektury 😉 Nie będziemy pasować nigdzie 😅

Osobiście czuję się po nich bardzo dziwnie, ale nie w ten zły sposób, by całkowicie odrzucić idee autorki i formy w jakiej chciała przekazać swoje krótkie historie. Jestem chyba taka lekko...

Tak jak nie przepadam za opowiadaniami, tak muszę przyznać, że przy "Pasujesz tu najlepiej" Mirandy July bawiłam się zaskakująco dobrze. Jej historie były nieprzewidywalne, oryginalne, zabawne, a przede wszystkim pełne dokładnie takiego rodzaju absurdu, jaki lubię. I choć może autorka bywa w swych opowieściach momentami jak dla mnie nieco zbyt wulgarna i bezpośrednia, to cenię sobie tę bezkompromisowość, symboliczny charakter jej prozy i trafne spostrzeżenia. Bardzo życiowe, bez upiększania i owijania w bawełnę.
O jak na przykład to:
"Na tym polega problem z moim życiem: pędzę przez nie w pośpiechu jakby mnie ktoś gonił. Nawet przez rzeczy, które z założenia mają być powolne, jak sączenie herbaty na rozluźnienie. Kiedy ja to robię, żłopię napój, jakbym brała udział w konkursie na najszybsze wypicie herbaty na rozluźnienie. Albo kiedy siedzę z ludźmi w jacuzzi i patrzymy na gwiazdy, pierwsza mówię: "Jak tu pięknie". Im wcześniej się to powie, tym prędzej można stwierdzić: "Ojej, robi mi się za gorąco". No widzę to, a kiedyś to nawet znałam.
Podobno Mirandę July albo się kocha, albo nienawidzi. Na razie mogę powiedzieć tyle, że się nie zraziłam i mam spore oczekiwania względem jej powieści "Pierwszy bandzior", którą wkrótce będę czytać.

Tak jak nie przepadam za opowiadaniami, tak muszę przyznać, że przy "Pasujesz tu najlepiej" Mirandy July bawiłam się zaskakująco dobrze. Jej historie były nieprzewidywalne, oryginalne, zabawne, a przede wszystkim pełne dokładnie takiego rodzaju absurdu, jaki lubię. I choć może autorka bywa w swych opowieściach momentami jak dla mnie nieco zbyt wulgarna i bezpośrednia, to...

Zupełnie nie wiem, co mam napisać o tej książce. Ogrom absurdu tu ukazanego mnie przytłoczył. Nie lubię opowiadań. Owszem miałam wrażenie, że autorka dokonuje wiwisekcji w krzywym zwierciadle współczesności, jednakże ta fragmentaryczność zupełnie mi nie odpowiada. Każdy z nad potrzebuje być ważny, zauważony, kochany, doceniany, akceptowany - wylewa się to na czytelnika z tych krótkich form.Niestety ta groteska nie wciąga, pozostawiła mnie obojętną na przecież smutny, melancholijny los głównych bohaterów. Uwielbiam książki tego wydawnictwa( ciągle to podkreślam) wiem jednak, że antologie sobie daruję.To nie jest kompletnie moja bajka. Nie przyzwyczaiłam się do bohaterów, nie polubiłam ich, nie współczułam im. Szkoda. Nie pasuje mi tu najlepiej...cóż począć. Nie będę się znęcać, nie ma o czym mówić. Bywa.

Zupełnie nie wiem, co mam napisać o tej książce. Ogrom absurdu tu ukazanego mnie przytłoczył. Nie lubię opowiadań. Owszem miałam wrażenie, że autorka dokonuje wiwisekcji w krzywym zwierciadle współczesności, jednakże ta fragmentaryczność zupełnie mi nie odpowiada. Każdy z nad potrzebuje być ważny, zauważony, kochany, doceniany, akceptowany - wylewa się to na czytelnika z...

Jestem na nie. Jak dla mnie niesmaczna i zbyt absurdalna. Chyba po prostu nie moje klimaty

Jestem na nie. Jak dla mnie niesmaczna i zbyt absurdalna. Chyba po prostu nie moje klimaty

Zbiór opowiadań, w którym właściwie dwa, może trzy opowiadania okazują się w jakiś sposób intrygujące: "Kochanie się w 2003 roku" i "Coś, co nie potrzebuje niczego", ewentualnie jeszcze ostatnie opowiadanie. Cała reszta to raczej szkice, konspekty opowiadań, koślawe zdania i dialogi. Większość nawet nie jest przeciętna, tylko po prostu zła, zła literatura (poniżej normy). Czemu taki zbiór się tłumaczy? Czy tylko dlatego, że autorka jest Amerykanką? Niepojęte.

Zbiór opowiadań, w którym właściwie dwa, może trzy opowiadania okazują się w jakiś sposób intrygujące: "Kochanie się w 2003 roku" i "Coś, co nie potrzebuje niczego", ewentualnie jeszcze ostatnie opowiadanie. Cała reszta to raczej szkice, konspekty opowiadań, koślawe zdania i dialogi. Większość nawet nie jest przeciętna, tylko po prostu zła, zła literatura (poniżej normy)....