Opowiadania to lektura dla tych, którzy nie potrzebują poszerzonej historii by złapać kontakt z bohaterami i opisywaną rzeczywistością . I dla tych, którzy wolą pytania i sugestie a niekoniecznie dopowiedzenia i pełnię konstrukcji fabularnej. W "Nowym dowodzie" Eugenides pokazał , że jest mistrzem krótkiej formy. Niektóre opowiadania są pełne wiedzy i głęboko tematyczne, niektóre pokazują po prostu niesamowite zawirowania ludzkich poszukiwań sensu i tego, co ważne. Wszystkie opowiadania zachwyciły mnie , ale powiem tylko o jednym - Kapryśne ogrody- bo tak naprawdę jest to opowiadanie bez konkretnej treści, jest po prostu tak błahe znaczeniowo a jednak autor sprawił, że każda postać ma swój rys, swój koloryt i swoją prawdę a ja czytałam to opowiadanie z zaciekawieniem i żywymi emocjami.

Opowiadania to lektura dla tych, którzy nie potrzebują poszerzonej historii by złapać kontakt z bohaterami i opisywaną rzeczywistością . I dla tych, którzy wolą pytania i sugestie a niekoniecznie dopowiedzenia i pełnię konstrukcji fabularnej. W "Nowym dowodzie" Eugenides pokazał , że jest mistrzem krótkiej formy. Niektóre opowiadania są pełne wiedzy i głęboko tematyczne,...

Lekkość, oszczędność i wnikliwość stylu Eugenidesa oczarowała mnie przy pierwszej powieści, jaką czytałam, czyli „Przekleństwa niewinności”. Niby nic się nie dzieje w akcji, a wszystko, a jest tego bardzo wiele, odnajduje się w emocjach, myślach i relacjach. Chyba dojrzewam (unikając słowa "starzeję"),bo urzeka mnie, już nie pierwszy raz, czułość i to, co niewypowiedziane właśnie na tym poziomie.

Jako że jeszcze trochę boję się książek większych niż 450 stron, sięgnęłam po zbiór opowiadań autora. Jak to ze zbiorami jest, niektóre historie są słabsze, inne neutralne, inne dobre, a może czasami znajdzie się ta jedna – wybitna. W przypadku tego autora jednak każda z nich nie nużyła i czytało się ją z ciekawością do końca. 

Poniżej spis z małym komentarzem:

Marudy – godziwe życie po emeryturze dwóch bliskich przyjaciółek, które wracają do jednej z ulubionych powieści o dwóch wygnanych Indiankach, "(...) Nadeszła pora topora."

Poczta lotnicza – młody chłopak, korzystając bodajże z gap year, zachwycony naukami wschodu decyduje się na głodówkę. Między wierszami mowa tu różnicach kultur i doświadczeniu chwili.

Pipeta do pieczeni – tragikomiczna historia przedstawiająca los współczesnych kobiet, które skupiając się na karierze, przegapiają swoje biologiczne okno czasu na założenie rodziny. A przy okazji, zemsta dla własnej satysfakcji.

Muzyka dawna – to moja ulubiona, ta wybitna. Historia mężczyzny, męża i ojca, który uparcie i długo obstawał przy pozostaniu przy swoim marzeniu, graniu na rzadkim instrumencie klawikordzie. Życie jednak rewiduje niedochodowe zajęcia. Finalna pachnąca myszka i najlepsza definicja pracy w literaturze.

Apartamenty – Rodzice na emeryturze latając po całych Stanach, zakładają nowe inwestycje w nieruchomościach. American Dream, zerowy strach przed bankructwem nie opuszcza niektórych nawet po sześćdziesiątce. A szczęście z pięknym widokiem znajduje się tak blisko.

Znajdź winowajcę – historia terapii małżeńskiej, które zaczęło się dla zielonej karty, ale czy tylko dlatego?

Proroczy srom – przenosimy się w upalne i dzikie rewiry. Razem z doktorem nauk socjologicznych (jeśli dobrze pamiętam) obserwujemy tradycje seksualne, które nie są seksualnymi, w afrykańskim plemieniu.

Kapryśne ogrody – cztery osoby w jednym domu. Skomplikowane relacje, różne reakcje, ale wspólne przygotowywanie i spożywanie gorących karczochów.

Wielki eksperyment – Co zrobić kiedy masz przysłowiowe wszystko, ale wiesz, że mógłbyś więcej? Myślenie długofalowe a krótkofalowe, do tego eksperymenty i ryzyka.  

Nowy dowód – (to czytałam wcześniej, na studiach) spotkanie dwóch światów (wiekowych, społecznych, kulturowych, klasowych),Matthew i Praktri.

Lekkość, oszczędność i wnikliwość stylu Eugenidesa oczarowała mnie przy pierwszej powieści, jaką czytałam, czyli „Przekleństwa niewinności”. Niby nic się nie dzieje w akcji, a wszystko, a jest tego bardzo wiele, odnajduje się w emocjach, myślach i relacjach. Chyba dojrzewam (unikając słowa "starzeję"),bo urzeka mnie, już nie pierwszy raz, czułość i to, co niewypowiedziane...

Czysta przyjemność. Tematy mocno skupione na człowieku. Klarowne i sprawnie opowiedziane. Czego żądać więcej?

Czysta przyjemność. Tematy mocno skupione na człowieku. Klarowne i sprawnie opowiedziane. Czego żądać więcej?

Przeszkadzał mi brak puenty :/

Przeszkadzał mi brak puenty :/

Zbiór opowiadań Eugenidesa dotykający różnorodnej tematyki niestety zawodzi. Bardzo lubię twórczość tego pisarza za niebanalne, delikatne pióro. Pióro, które znacznie lepiej sprawdza się przy dłuższej formie, na krótszym dystansie pozostawia za sobą spory niedosyt.

Zbiór opowiadań Eugenidesa dotykający różnorodnej tematyki niestety zawodzi. Bardzo lubię twórczość tego pisarza za niebanalne, delikatne pióro. Pióro, które znacznie lepiej sprawdza się przy dłuższej formie, na krótszym dystansie pozostawia za sobą spory niedosyt.

Zaskakujące i świeże spojrzenie na współczesne społeczeństwo.

Zaskakujące i świeże spojrzenie na współczesne społeczeństwo.

Krótkie, ciekawe opowiadania. Szkoda, że nie mają pełnego zakończenia.

Krótkie, ciekawe opowiadania. Szkoda, że nie mają pełnego zakończenia.

Opowiadania. Mistrzostwo, jak zwykle.

Opowiadania. Mistrzostwo, jak zwykle.

Przeczytałem ostatnie zdanie i nie byłem całkiem pewien, czy to koniec. Przewróciłem kartkę, aby upewnić się, że druga strona jest już pusta. Poczułem jakiś niedosyt, brak, rozczarowanie, żal. Nadal nie potrafię powiedzieć, czego, dlaczego, czy na pewno.

Żadne z opowiadań nie było wyjątkowo zajmujące, wciągające. Inaczej niż powieść Middlesex. Pamiętam, że nie mogłem się doczekać, aby wrócić do lektury. Wszystkie opowiadania natomiast pozostawiały mnie z jakąś refleksją, myślą, wymuszały krótszą lub dłuższą chwilę zastanowienia. Refleksji i myśli niewartych zapisania jako samoistnych tworów, mających wartość jedynie z treścią poszczególnych opowieści, opowiastek. Zmilczę więc.

Co jednak w takim razie napisać? Może zwyczajnie nie napiszę nic. Nie muszę. Nikt się nawet nie zorientuje. Piszę, bo chcę, jeśli chcę, co chcę i kiedy chcę. Strasznie dużo tego chcenia. Powinienem się niepokoić?

Trudno mi docenić coś, co dobrze rozumiem. Intelektualnie, emocjonalnie a do tego technicznie. Eugenides sprawia, że dzieje się coś, czego do końca nie rozumiem. I nie wiem, jak to robi. Mistrz. Kiedy skończyłem czytać ostatnie, tytułowe opowiadanie, kiedy wyjąłem zakładkę i zamknąłem książkę, odłożyłem ją na stół i dopełniłem rytuału. Poprawiłem grzbiet, przycisnąłem okładki, aby się nie odchylały. Palcami wygładziłem zgięcia. Wtedy to dotarło do mnie.

Nie jestem młokosem, że pozwolę sobie użyć takiego eufemizmu, ale Eugenides przywrócił mnie chłopięctwu. Na granicy pomiędzy szpakowatością a siwizną uczyłem się z jego opowiadań lepszego rozumienia ludzi, głębszego widzenia świata. Przypominałem sobie, że życie może być zupełnie inne, niż mi się wydaje, że sprawy bywają bardziej skomplikowane, niż nasz automatycznie racjonalizujący mózg próbuje nam wmówić. I całe szczęście. Dziękuję.

Przeczytałem ostatnie zdanie i nie byłem całkiem pewien, czy to koniec. Przewróciłem kartkę, aby upewnić się, że druga strona jest już pusta. Poczułem jakiś niedosyt, brak, rozczarowanie, żal. Nadal nie potrafię powiedzieć, czego, dlaczego, czy na pewno.

Żadne z opowiadań nie było wyjątkowo zajmujące, wciągające. Inaczej niż powieść Middlesex. Pamiętam, że nie mogłem się...

Nieszczęściem tej książki Eugenidesa jest, jak sądzę to, że wziąłem się za nią zaraz po książkach reporterskich. Mam tak, że literatura piękna czytana po reportażach razi mnie swoją fikcyjnością, która udaje faktyczność. Nieco drażnią mnie detale, które wydają mi się zbyt zmyślone oraz zachowania i myśli bohaterów - wydumane w imię powiedzenia zamierzonego. Kalkulacja i cel wpisane w fikcję gdzieś są częścią kreacji, ale zestawione z życiem jako takim trącą czasem fałszem. Lecz mimo to Eugenides to wytrawny autor potrafiący robić w słowie. Jego zebrane opowiadania pokazują klasę pisarską, choć moim zdaniem poziomem ustępują powieściom, zwłaszcza genialnej Middlesex i tajemniczym Przekleństwom niewinności. Wśród opowiadań w tym zbiorze znajdziemy jedno, w którym Eugenides wraca do postaci seksuologa z Middlesex i jest ono niemal jak naukowy artykuł.

Nieszczęściem tej książki Eugenidesa jest, jak sądzę to, że wziąłem się za nią zaraz po książkach reporterskich. Mam tak, że literatura piękna czytana po reportażach razi mnie swoją fikcyjnością, która udaje faktyczność. Nieco drażnią mnie detale, które wydają mi się zbyt zmyślone oraz zachowania i myśli bohaterów - wydumane w imię powiedzenia zamierzonego. Kalkulacja i cel...