Recenzowanie tomiku poezji może wydawać się niektórym z Was ciężkim zadaniem. Pytania, jakie pojawiają się wtedy w głowie, mogą być następujące: jak należy oceniać wiersze? Co wziąć pod uwagę przy pisaniu tekstu na temat danych utworów? Czy należy wspominać o wrażeniach emocjonalnych, czy jednak istotne są estetyka i forma? I, najważniejsze pytanie, czy poezję można oceniać według schematu „podoba się, jest ciekawie” lub „nie podoba się, zanudza na śmierć”?

Przyznam się szczerze, że podziwiam poetów za ich niezwykła umiejętność pisania: tworzenie poszczególnych wersów i zwrotek (w przypadku ballad lub hymnów),dbanie o melodyjność wiersza czy też dobór odpowiednich rymów, aby nie wyszło coś na pograniczu kiczu. Czy taki talent literacki miał Federico Garcia Lorca, hiszpański poeta początków XX wieku? W swojej ojczyźnie traktowany jest jako symbol wojny domowej początku XX wieku, kiedy rządy objął generał Franco. Przyjaciel Salvadora Dalego, zafascynowany jego twórczością pisze wiersze w duchu surrealizmu. Zwłaszcza jeden fakt buduje legendę Federica Lorca: został on zamordowany w niewyjaśnionych okolicznościach. Taki krótki szkic biograficzny wystarczy, aby móc przejść do „Piosenki o chłopcu o siedmiu sercach”, polskiego wydania najważniejszych wierszy hiszpańskiego poety.

O czym jest ta poezja? Motywów mamy wiele: zaczynając od uniwersalnych tematów jak miłość, samotność czy śmierć, kończąc na folklorze Grenady (rodzinnej prowincji autora),historii Hiszpanii (w wierszach pojawiają się m.in. królowa Joanna Szalona) czy motywach religijnych (utwory „Święty Michał” i „Święty Rafał). W swojej twórczości Federico Garcia Lorca nie zapomina o przyjaciołach – dedykował im niektóre wiersze, a ten najsłynniejszy, czyli Dali, został bohaterem jednej ody. Nie będę tutaj jednak zanudzała nazwami form niektórych wierszy czy innych zjawisk, jakie teoretyk literatury może zauważyć na pierwszy rzut oka. Chciałabym skupić się na wrażeniu, jakie zrobiła na mnie poezja w 'Piosence o chłopcu...”.

Nie da się ukryć, że Federico Garcia Lorca miał talent poetycki – jego wiersze wyglądają, jakby były tworzone z niebywałą precyzją. Żonglowanie metaforami, wybieranie niekiedy dziwnych postaci do utworów, refreny... Niejeden początkujący autor mógłby pozazdrościć takich umiejętności. Pod względem warsztatowym wiersze robią duże wrażenie, ale co do treści, to jednak muszę coś podkreślić. Nie wszystkim może spodobać się ten surrealizm – jeżeli ktoś ceni przede wszystkim prostotę w treści oraz uniwersalny wydźwięk utworu, to Lorca z całą pewnością nie zostanie ulubionym poetą takiego czytelnika. Oprócz tego nie wszystko uda się zrozumieć, jeżeli wcześniej nie przeczytamy kilku faktów z historii Hiszpanii czy nie zapoznamy się z pojęciami związanymi z muzyką. Muszę zaakcentować ten fakt – Lorca nie jest tak prosty w odbiorze. To poezja, do której trzeba się przygotować literacko. Do opisania moich emocji użyję porównania tych wierszy do wina: może i szlachetny trunek, ale smakuje tylko nielicznym.

Federico Garcia Lorca to wymagający autor dla czytelnika – niektórzy uznają jego twórczość za trudną w odbiorze, jednak dla wielbicieli literatury Półwyspu Iberyjskiego lektura 'Piosenki o chłopcu o siedmiu sercach” to będzie przeżycie godne konesera.

Anna Wolak