teraz, kiedy znajduję się w posiadaniu fizycznej kopii „manekina“, nie mogłabym nie skorzystać z szansy napisania krótkiej, acz ważnej dla mnie recenzji.

z dumą, przedstawiam wam nazwisko, którego kształt, mam szczerą nadzieję, nie pozostanie obcy dla entuzjastów polskiej poezji egzystencjalnej. „manekin“, stanowi literackie dziedzictwo młodziutkiego poety, myśliciela, grzesia legawskiego. odczytując wiersze zawarte w debiutanckim tomiku artysty, nie sposób, nie znaleść się w stadium podziwu. autor obnaża się przed odbiorcą do szpiku kości, subtelnie odkrywając meandry swojego umysłu.

legawski, w jakże wysublimowany sposób, daje wyraz swojej wrażliwości. neurotyzm, jakim naznacza wiersze, jest wszechobecny. podejmuje tematy agonii, wymownego bólu, dekadenckiego zwątpienia. niemniej, pośród tego, co apatyczne, zostawia miejsce na nadzieję, światło. jego własna poezja jest oczyszczeniem, swoistego rodzaju katharsis.

w końcu, wiersze zrodzone z miłości, delikatne erotyki, utwory sławiące ukochaną autora. niczym słońce, subtelnie brązowią skórę czytelnika, jednocześnie nie kryjąc przed nim prawdy. autor nie przestawia miłości jako remedium. wskazuje na fakt, iż kochając, nie sposób wyzbyć się lęku, niepewności. wiersze erotyczne są lepkie, mają charakter zaparowanej szklarni. są prowokacyjne, mimo to, nieordynarne.

„manekin“ jest euforycznym, zdumiewającym kawałkiem sztuki. dumnie zachęcam każdego do zatrzymania się, spojrzenia na „manekina“, poznania go w formie, jakiej życzył sobie autor. to błyskotliwy początek znamiennej drogi grzesia.

teraz, kiedy znajduję się w posiadaniu fizycznej kopii „manekina“, nie mogłabym nie skorzystać z szansy napisania krótkiej, acz ważnej dla mnie recenzji.

z dumą, przedstawiam wam nazwisko, którego kształt, mam szczerą nadzieję, nie pozostanie obcy dla entuzjastów polskiej poezji egzystencjalnej. „manekin“, stanowi literackie dziedzictwo młodziutkiego poety, myśliciela,...