O ile się orientuję, zbiór ten wydany w serii Bungaku skierowany jest głównie do studentów japonistyki, których obowiązuje znajomość japońskiej "klasyki" (jeśli w ten sposób można nazwać literaturę przełomu XIX i XX wieku tworzoną pod wpływem zachodnim) i którym zdecydowanie przyda się komentarz translatorski (proszę zwrócić uwagę, że tekstowi spisanemu kanji towarzyszy zapis furagina). Warto mieć to na uwadze sięgając po ten zbiór opowiadań - a sięgnąć warto.

W "Snach i wizjach" poza pięcioma krótkimi opowiadaniami znajdziemy także szkic dotyczący "krajobrazu literackiego" Japonii przełomu wieków, jak i biogramy twórców (dla wszystkich, którym trudno jest przedrzeć się przez Melanowicza). Nie ulega jednak wątpliwości, że dla większości czytelników to właśnie opowiadania stanowią o wartości zbioru.

Opowiadania, jak wspomniałam, są krótkie, ale wśród nich znajdują się perełki urzekające pięknem języka, "estetyką" obrazu, niezwykłym nastrojem. Mamy tu zatem w zasadzie anegdotycznych i w jakiś sposób niepokojących "Niezapomnianych ludzi", olśniewającą, wciągającą "Jedną noc" Natsume Sosekiego, poetyckie "Spadające liście", filozoficzne "Złudzenia" (brawa dla tłumaczy, to nawet po polsku jest trudny tekst) oraz przewrotną "Chusteczkę" Akutagawy Ryunosuke.

Trzydzieści-kilka złotych za dość specjalistyczną publikację to trochę dużo, ale gdyby ktoś się jednak wahał: za "Jedną noc" Natsume warto.

O ile się orientuję, zbiór ten wydany w serii Bungaku skierowany jest głównie do studentów japonistyki, których obowiązuje znajomość japońskiej "klasyki" (jeśli w ten sposób można nazwać literaturę przełomu XIX i XX wieku tworzoną pod wpływem zachodnim) i którym zdecydowanie przyda się komentarz translatorski (proszę zwrócić uwagę, że tekstowi spisanemu kanji towarzyszy...

Szkoda tylko, że tak na prawdę zawiera zaledwie 5 opowiadań.

Szkoda tylko, że tak na prawdę zawiera zaledwie 5 opowiadań.

Książka dla miłośników klasycznej literatury japońskiej. Oprócz opowiadań najsłynniejszych japońskich pisarzy, zamieszczono fragmenty opowiadań w oryginale (z furiganą) oraz na tej samej stronie ich tłumaczenie. Dodatkowo trudne lub archaiczne wyrażenia zostały wyjaśnione obok tekstu, niestety tylko po japońsku, czyli raczej osób uczących się japońskiego na poziomie zaawansowanym. Jest to pierwsza tego typu (dwujęzyczna) pozycja na polskim rynku i według mnie jest to jej największą zaletą. Szkoda, że tylko dla zaawansowanych. Czekam na kolejne, podobne pozycje, skierowane dla średnio-zaawansowanych, na wzór podobnych pozycji do nauki języka angielskiego, obecnych na polskim rynku.

Książka dla miłośników klasycznej literatury japońskiej. Oprócz opowiadań najsłynniejszych japońskich pisarzy, zamieszczono fragmenty opowiadań w oryginale (z furiganą) oraz na tej samej stronie ich tłumaczenie. Dodatkowo trudne lub archaiczne wyrażenia zostały wyjaśnione obok tekstu, niestety tylko po japońsku, czyli raczej osób uczących się japońskiego na poziomie...

Książka sprawia wrażenie raczej specjalistycznej w swym wydźwięku, przeznaczonej raczej dla osób głęboko zaineresowanych tematem, niż dla przypadkowego czytelnika. Choć i taki odbiorca może z przyjemnością przeczytać opowiadania, które są napisane pięknym językiem, poruszające i zmuszające do refleksji. Najwięcej jednak zyskają na tym wymienione wcześniej grupy. Każda dostanie coś dla siebie, a jednocześnie zostanie z poczuciem, że chce więcej.

Pozornie różni autorzy znaleźli swoje miejsce w książce „Sny i wizje w japońskich opowiadaniach przełomu XIX i XX wieku”. Każdy z nich w swej twórczości kierował się inną motywacją i doświadczeniami życiowymi. Widać to w ich utworach, ale jednak mimo to każdy z nich nawiązywał do motywu snów i wizji. Nie bez powodu zaciekawiło to Katarzynę Sonnenberg, która zdołała przekazać swoją pasję w tej książce.

Więcej: http://japonia-online.pl/article/755

Książka sprawia wrażenie raczej specjalistycznej w swym wydźwięku, przeznaczonej raczej dla osób głęboko zaineresowanych tematem, niż dla przypadkowego czytelnika. Choć i taki odbiorca może z przyjemnością przeczytać opowiadania, które są napisane pięknym językiem, poruszające i zmuszające do refleksji. Najwięcej jednak zyskają na tym wymienione wcześniej grupy. Każda...

Mam spory problem, jak "ogwiazdkować" tę publikację. Z jednej strony - na naszym rynku jest tak niewiele publikacji japońskich autorów, a już zwłaszcza tłumaczeń z japońskiego (za to pojawia się cała masa tłumaczeń wtórnych, przez angielski...),że za sam fakt, iż ktokolwiek cokolwiek przetłumaczył i wydał, należy się 10 gwiazdek. Niestety forma, w jakiej książka została opublikowana, jest co najmniej nieprzemyślana z punktu widzenia "zwykłego" czytelnika, nie japonisty i najchętniej dałabym jej nie więcej niż 3 gwiazdki. Układ jest następujący:
1) wprowadzenie, gdzie w kolejnych podrozdziałach zostają omówione poszczególne opowiadania
2) sylwetki autorów + po każdym biogramie fragmenty opowiadań z komentarzami... po japońsku (!!)
3) tłumaczenia opowiadań.
Czyli aby mieć spójną wizję, dajmy na to, na temat Nagaia Kafu i jego "Spadających liści", czytałam to w takiej kolejności: s. 13-14 (omówienie utworu),s. 61-65 - biogram i 147-151 - opowiadanie, po czym aby przejść do następnego autora i jego opowiadania, czyli Moriego Ogaia i jego "Złudzeń", cofałam się do stron 14-15, potem skok do biogramu na s. 83 i wreszcie do tłumaczenia na s. 153. Rozumiecie to latanie po książce? Na szczęście gruba nie jest, 176 stron, ale i tak było to dość uciążliwe. Nie wiem też, czemu miał służyć zabieg zamieszczenia japońskich komentarzy. Udowodnienie czytelnikowi niewładającemu językiem japońskim, że jest za cienki w uszach na taką literaturę? Okej, rozumiem, że pewnie ktośtam z tego skorzysta i nie przeszkadza mi zazwyczaj coś, co akurat mnie nie jest potrzebne (jak bibliografia w książkach - to że JA jej nie czytam, nie znaczy, że komuś się nie przyda),ale trochę jestem rozżalona o to, że być może kryje się tam klucz do zrozumienia i docenienia utworów, które niestety, moim zdaniem wypadły w tłumaczeniu bardzo blado, a mam tu na myśli "Niezapomnianych ludzi" i "Jedną noc". Nie jestem w stanie ocenić, czy to kwestia oryginału czy tłumaczeń, ale w pierwszym gubiłam się w tym kto właściwie co mówi i do kogo, a w drugim dialogi brzmiały tak, jakby ktoś pociął i połączył ze sobą losowe fragmenty gazety czy książki. Pozostałe trzy opowiadania już na szczęście są napisane bardziej spójnie i zrozumiale. Podsumowując - jeśli na serio interesujecie się japońską kulturą, to książkę warto przeczytać, bo w końcu zawiera tłumaczenia opowiadań najwybitniejszych japońskich pisarzy. Ale wolałabym, żeby redaktorzy takich publikacji czasem wyściubili nos poza swój zamknięty krąg akademicki i pomyśleli o innych, których mogłyby mimo wszystko ich prace zainteresować.

Mam spory problem, jak "ogwiazdkować" tę publikację. Z jednej strony - na naszym rynku jest tak niewiele publikacji japońskich autorów, a już zwłaszcza tłumaczeń z japońskiego (za to pojawia się cała masa tłumaczeń wtórnych, przez angielski...),że za sam fakt, iż ktokolwiek cokolwiek przetłumaczył i wydał, należy się 10 gwiazdek. Niestety forma, w jakiej książka została...